Czwarta powieść. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

Rodzinne tajemnice, od lat ukryte za zasłoną czasu, potrafią ujawnić się w najmniej spodziewanym momencie. Jak się okazuje, zapomniane już wydarzenia i ludzie, którzy dawno odeszli, wciąż mogą odciskać swe piętno w teraźniejszości, a nawet wpływać na przyszłe zdarzenia. Regina Nałęcz, absolwentka bibliotekoznawstwa i polonistyki, marzy o karierze pisarskiej. Wydała już trzy książki i zyskała grono wiernych czytelniczek, lecz nie odniosła żadnego spektakularnego sukcesu w tej dziedzinie. Na jednym z jej spotkań autorskich pojawia się tajemniczy mężczyzna i składa kobiecie nietypową propozycję. Regina ma dokończyć powieść napisaną przed laty przez jego babkę. Gdy jednak odkrywa kolejne fakty na temat autorki przedwojennego dzieła, coraz trudniej jest jej uwierzyć, że została wybrana do tego zadania przez przypadek. Muszę przyznać, że główny wątek bardzo przypadł mi do gustu, tajemnice rodzinne zawsze skutecznie przyciągają moją uwagę. W miarę jak Regina odkrywała kolejne elementy układanki, sytuacja stawała się coraz bardziej interesująca. Wprawdzie w pierwszym tomie działo się niewiele, ale w drugim akcja porządnie się już rozkręciła, wynagradzając te - dość leniwe - początki. Za to druga część powieści tak mnie wciągnęła, że przeczytałam ją w jeden dzień, a w ostatnim czasie rzadko mi się to zdarza. Z postacią Reginy Nałęcz natomiast niezbyt się polubiłam. Na początku strasznie mnie irytowała swoim zachowaniem. Trudno mi było przekonać się do kogoś, kto ciągle ma pretensje praktycznie do całej rodziny. Za co? Bo ośmielili się lubić jej dziadka, podczas gdy jej zdaniem wyłącznie babcia zasługiwała na całą miłość i szacunek. No i oczywiście musiała wyrażać to głośno i wyraźnie przy każdej możliwej okazji. Była święcie przekonana, że to ona zna babkę najlepiej. Nie przyszło jej nawet do głowy, że niechęć ciotki do własnej matki wcale nie była bezpodstawna. Co do stylu powieści... mam mieszane odczucia. Z jednej strony sporo tu fragmentów napisanych naprawdę pięknie. Widać w nich wyraźnie, że autorka wie, jak operować słowem, by stworzyć odpowiedni klimat i oczarować czytelnika. Z drugiej jednak są też takie, które można by było jeszcze doszlifować. Część z dialogów wypada w moim odczuciu zbyt sztucznie, zwłaszcza te pomiędzy Reginą a jej babką są zbyt oficjalne, a przez to brzmią nienaturalnie. Lektura pierwszego tomu "Czwartej powieści" szła mi dość opornie, przede wszystkim dlatego, że niewiele się tam działo. Jednak w tomie drugim wszystko się zmieniło. Akcja ruszyła mocno do przodu, porywając mnie ze sobą. Dałam się wciągnąć w wir wydarzeń, towarzysząc głównej bohaterce w odkrywaniu kolejnych, coraz bardziej intrygujących elementów układanki. Jeśli lubicie pięknie opowiedziane historie o rodzinnych tajemnicach, polecam.

Przeszłość odkrywa swe tajemnice w spektakularny sposób, bolesne wspomnienia odżywają i prowadzą do rodzinnych konfliktów, które trudno zażegnać a żal i smutek rozgaszczają się w sercu na długie lata. Regina odkrywa krok po kroku wielką tajemnicę swych dziadków i motywy, które pchnęły ich do kroku, który doprowadził do wielkiej tragedii. Jej zdanie na temat ukochanej babci zostaje mocno zachwiane, a krystaliczna postawa starszej pani nie jest już tak idealna jak przed podjęciem pracy nad czwartą powieścią. W sercu dziewczyny pojawia się zwątpienie, a także ku jej zaskoczeniu pojawiają się uczucia skierowane w stronę dziadka, którego tak naprawdę nigdy nie poznała... Czy pracując nad książką nieznanej sobie kobiety, będzie w stanie zrozumieć, że miłość nie wybiera, a każda próba jej zniszczenia prowadzi do wielu dramatów i najbardziej na tym cierpią postronne osoby? Tego już Wam nie powiem, musicie przekonać się sami, sięgając po drugi tom. Chociaż pierwszy tom bardzo mi się podobał ( KLIK KLIK KLIK ), tom drugi skradł moje serce totalnie. Pamiętając jakim zaskoczeniem zakończyła się część pierwsza, bardzo się ucieszyłam, że mogłam od razu zacząć czytać jej kontynuację. Akcja powieści tym razem rozciągnięta jest na kilkanaście lat, w ciągu których możemy zaobserwować, jak zmieniają się relacje w rodzinie głównej bohaterki i jak ona sama radzi sobie z prawdą o swoich najbliższych. Pani Agnieszka pisze w taki sposób, że nie trudno się wczuć w emocje targającymi bohaterami. Stawiając się w ich sytuacji, łatwo jest zrozumieć ich postępowanie kierowane dobrem dopiero co założonej rodziny. Osobiście nie potępiam postawy babci naszej bohaterki, jestem w stanie ją zrozumieć. "Czwarta powieść" to gorzko- smutna opowieść o poszukiwaniu własnych korzeni, o zrozumieniu i wybaczeniu, o spełnianiu marzeń, o godzeniu się z tym co jest nam pisane... To również opowieść różnych odcieniach miłości, nie zawsze tych pięknych i wymarzonych. Autorka doskonale buduje napięcie, choć po pierwszym tomie łatwo się domyślić powiązań między bohaterami, powieść naprawdę wciąga i wzrusza, niejednokrotnie pojawiły się łzy. Pani Agnieszka ma niezwykle lekkie i barwne pióro, ta historia, która płynie swoim rytmem, nie śpieszy się, uspokaja, wbrew pozorom nie przytłacza, jest dopracowana w najdrobniejszym szczególe. To wszystko sprawia to, że naprawdę powieść wciąga, otacza aurą tajemnicy- nie chce wypuścić czytelnika ze swych ramion... Czy polecam? Zdecydowanie tak. Idealna pozycja do zastanowienia się nad tym, czy my swoim postępowaniem, nie krzywdzimy swych najbliższych... POLECAM...

W porównaniu do pierwszej części, w tej drugiej z kolei główna bohaterka zdobyła już zdecydowanie więcej mojej sympatii. Z jakiegoś powodu zaczęłam naprawdę przeżywać jej rozterki, wahania i wszelkie inne emocje, jakie towarzyszyły jej podczas składania całej historii w całość. Tak, jak wspominałam w recenzji I tomu, nadal uważam, że pisanie powieści na podstawie zapisków kogoś innego, wcale nie jest tak łatwe i przyjemne, jak się wydaje. W końcu to tylko zapisane słowa i nie mamy pojęcia, jak ta inna osoba chciałaby przedstawić spisaną przez siebie historię czy swoje wspomnienia. W tym tomie zaczęło się również dziać. Przyznaję się też bez bicia, że czytając tę część, momentami nie mogłam się oderwać. Agnieszka Janiszewska tak dobrze zaczęła prowadzić tutaj akcję, że naprawdę byłam pod wrażeniem. Oczywiście, zdarzały się pewne momenty, w których bardziej się nudziłam i czekałam na kolejne “tąpnięcie”, ale w moim przypadku były one dość rzadkie. Podejrzewam jednak, że osoby, które będą oczekiwać po tej historii naprawdę pędzącej akcji, mogą się rozczarować. Oba tomy Czwartej powieści uważa za dobre pozycje, jednak nie do końca rozumiem zamysł rozdzielania ich na części. Gdyby historia ta spoczęła na kartach jednej, nawet grubszej powieści, czytałoby się ją znacznie przyjemniej – nie nastąpiłby moment takiego “wyrwania” z tego świata przedstawionego i czytelnik nie rozproszyłby się w międzyczasie. Każdemu też pasuje co innego, więc jeśli ktoś akurat polubił się z rozdzieleniem tych części na dwie – to super! 😊 Historia Reginy oraz jej zmagań z napisaniem tytułowej czwartej pozycji w karierze, a także opis kolejnych odkryć z przeszłości zaciekawiły mnie, wciągnęły i osadziły się w mojej pamięci. Czy będę wracać do tych książek? Nie mam pojęcia, może kiedyś. Jeśli uwielbiacie literaturę obyczajową, w której nie brakuje retrospekcji i tajemnic z przeszłości - ta historia może Was zachwycić.

Czwarta powieść tom pierwszy Agnieszki Janiszewskiej mnie nie powalił. Zabierając się za drugi, miałam już inne nastawienie, ale nawet to nie pomogło mi napisać pozytywnej recenzji tej powieści. Czwarta powieść – fabuła O niej wspominałam już w recenzji pierwszego tomu Czwartej powieści – spodziewałam się jednego, a dostałam co innego. Zabierając się za drugą część, byłam przygotowana na to, co może mnie spotkać. Jednak słabe poprowadzenie fabuły nadal raziło mnie w oczy. Historia Reginy to ciągłe rozdrapywanie ran. Główna bohaterka próbuje dowiedzieć się prawdy o jej dziadku, który nic nie wspominał o swojej przeszłości. Mimo że żaden członek rodziny nie chce poruszać tematu Romana Nałęcza, to jednak Regina cały czas docieka. Irytująca główna bohaterka Przez naprawdę długi czas nie spotkałam tak irytującej i zarazem głupiej głównej bohaterki. Regina weszła w dorosłość już dawno temu, ale nadal nie zamierza nic zrobić, aby się usamodzielnić. Zachowuje się jak zbuntowana nastolatka i żyje z głową w chmurach. Chyba nie muszę mówić, że Regina faktycznie jest nieudacznicą i ciamajdą. Ojciec załatwił jej pracę po znajomości, a ona nadal narzeka. Ciągle mówi o pisaniu i koniecznie chce dowiedzieć się prawdy o dziadku, choć wszyscy wokół nie wykazują zainteresowania tematem. Niewypał? Niestety Czwarta powieść to ogromny niewypał. Cały czas czekałam na to coś, no ale jednak się nie doczekałam. Ciężko było mi się zabrać za czytanie. Pozycja była nudna i przewidywalna, kiedy na początku drugiego tomu wspomniano o pewnej sytuacji, to już wtedy było wiadomo, kto za tym stoi i jak się skończy cała książka. Mam wrażenie, że autorka chciała stworzyć nieprzewidywalną i dobrą lekturę, a osiągnęła odwrotny skutek. Podsumowanie Jeśli pierwszy tom powieści był znośny, tak na drugiej części się totalnie zawiodłam. Czwarta powieść to niewypał i nie polecam tej pozycji.

Pierwszy tom „Czwartej opowieści” zostawił mnie w dość dużej niepewności i zaskoczeniu. Byłam bardzo ciekawa, co jeszcze za tajemnice rodzinne odkryje główna bohaterka. Było tego całkiem sporo… „Każdy z nas ma prawo do gniewu, czasem nie ma innego wyjścia, to naturalne. Ale nie milczenie. Nie zawziętość. To nigdy nikomu nie przyniosło nic dobrego. Niczego nie rozwiązało”. Regina nie poddaje się. Uparcie i konsekwentnie drąży temat Jolanty Wołyńskiej i jej dziwnego, a zarazem niepokojącego powiązania z jej najbliższymi. Na jaw wychodzi, coraz to więcej szczegółów, które w naszej bohaterce wywołują spore niedowierzanie. Jej ukochana babcia nie do końca jest tą osobą, za którą zawsze ją miała. Regina z dużymi oporami podejmuje się dokończyć powieść, od której wszystko się zaczęło. Co zrobi z odkrytą prawdą? Mroczne tajemnice z przeszłości, w końcu po latach ujrzą światło dzienne i zburzą wzajemne serdeczne relacje. Miłość i jej różne oblicza, trudne pokomplikowane relacje międzyludzkie. Podejmowanie decyzji, od których nie ma odwrotu i z których konsekwencjami trzeba się mierzyć przez całe życie. Brak szczerych rozmów prowadzi do ślepego zaułku. Tylu problemów, rozczarowań, niedomówień i naszych mylnych insynuacji można by uniknąć dzięki szczerej, spokojnej rozmowie. Trwały rozpad rodziny, brak porozumienia i zrozumienia. Próba przebaczenia… Smutna, poruszająca historia o przebaczeniu, tajemnicach, szukaniu własnych korzeni. Powieść niesie ogromne emocje, porusza i daje do myślenia. Ukazuje w całej okazałości, że nie warto trwać w swoim zapamiętaniu, uporze. Warto otworzyć się na ludzi, docenić ich troskę i serdeczność. Życie tak szybko nam ucieka. A co jeśli okaże się, że jest już za późno? Zakończenie bardzo mi się podobało, wszystko do końca zostało wyjaśnione. Polecam, Tatiasza i jej książki :)

Zgodnie z obietnicą wracam do Was z recenzją kolejnego tomu książki „Czwarta powieść”. W drugim tomie poznajemy losy głównej bohaterki Reginy, która definitywnie postanawia podjąć się trudnego zadania i zakończyć niedokończoną przedwojenną powieść. Dlaczego została wybrana do tego zadania? Na pewno nie za sprawą przypadku. Angażując się w proces tworzenia książki, dziewczyna odkrywa mroczne tajemnice skrywane przez członków swojej rodziny. Poznanie niechlubnej przeszłości babci i dziadka, zmienia jej punkt widzenia na wiele spraw. Błędy popełniane przez seniorów rodu, wpływają na życie kolejnych pokoleń. Prace nad niedokończoną powieścią, wywołują huragan emocji w życiu krewnych Reginy Dziewczyna miota się w gąszczu rodzinnych półprawd i niedopowiedzeń. Poznając historię swego dziadka, odkrywa sekret osoby najbliższej jej sercu. Na nieskazitelnym wizerunku kochanej babci, pojawia się rysa. W książce „Czwarta powieść” poznajemy historię zwaśnionych pokoleń. Niewyjaśnione sprawy z przeszłości sączą się jak ropa z nie zagojonej rany. Akcja książki przyspiesza z każdą przeczytaną stroną. Druga cześć jest zdecydowanie bardziej dynamiczna od pierwszej. Nawiązuje do trudnych, wojennych czasów. W tło historyczne, wplecione są losy zwykłych ludzi. W fabule przewija się wątek zdrady, niespełnionej miłości, zemsty oraz tęsknoty. Historia Reginy pokazuje, jak ważna jest szczera rozmowa, pomiędzy najbliższymi. Niewyjaśnione waśnie rodzinne, stają się punktem zapalnym dla następnych pokoleń. „Czwarta powieść”, to bardzo emocjonalna i prawdziwa lektura, która skłania do refleksji. Zakończenie sprawiło, że w moich oczach pojawiły się łzy. Lubię takie szczere i prawdziwe powieści.

Regina, zgadzając się na dokończenie powieści pewnej kobiety, nie wiedziała, jaki będzie to miało wpływ nie tylko na jej życie, ale również na postrzeganie bliskich jej osób. Coraz bardziej jest pewna, że nie przez przypadek to ona została wybrana, aby ją dokończyć. Sekrety rodziny, które odkrywa, sprawiają, że ukochana babcia okazuje się kimś innym, niż zawsze myślała. Im więcej kobieta odkrywa, tym bardziej czuje się zagubiona. Nie zamierza się jednak poddać, powieść ma być dokończona, a ona chce odkryć wszystkie rodzinne tajemnice. Czy jej się to uda? Co odkryje? Co takiego zrobiła jej babcia?... Cała recenzja na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2020/10/wydawnictwo-novae-res-ksiazka-pt_25.html

Nie wiem co mogłabym powiedzieć o tej książce, żeby przypadkiem nie zdradzić za dużo. Dlatego ta recenzja będzie taka króciutka. Regina szuka odpowiedzi na temat przeszłości swojej rodziny i wydarzeń, które spowodowały rozłam w rodzinie. Te wszystkie tajemnice, sekrety, poszukiwanie prawdy... Uwielbiam to wszystko, a tutaj autorka świetnie poprowadziła wszystkie wątki, które ostatecznie stworzyły spójną całość. Niesamowicie się wzruszyłam tą historią i pokochałam każdego z bohaterów, pomimo że właściwie każdy z nich zawinił i często skrzywdził inną osobę...