Pierwsze starcie. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 08.2018)

Muszę przyznać, że byłem bardzo ciekawy tej książki. Do tej pory poznałem Wolffa jako autora świetnych political fiction. A tu proszę, science fiction jak się patrzy. Co prawda na jego koncie jest kilka powieści lekko fantastycznych (do których jeszcze nie doszedłem), jednak tam motyw przewodni jest zupełnie inny. Zaczyna się klasycznie, tajemnicze świecące dyski pojawiają się na całym świecie w okolicach wielkich miast. Dochodzi do kilku dziwnych incydentów, najwięksi gracze na świecie zaczynają się podejrzewać nawzajem. Wkrótce potem pojawia się faktyczny wróg, który zaskoczy wszystkich i nie oszczędzi nikogo. Jak się okazuje obcy nie są znowu tacy obcy. Tutaj plus dla autora za pomysł. Nie poszedł po najmniejszej linii oporu typu - obcy przylecieli z kosmosu i są niepokonani. Mają swoje mocne i słabe strony. Da się ich pokonać. Wolff jako bardzo dobry analityk, przewiduje również, jak mogłyby się zachować poszczególne państwa w takiej sytuacji. A tutaj już tradycyjnie, zamiast się jednoczyć pojawiają się nieporozumienia. Historia przedstawiona jest z perspektywy kilku osób. Polityków, żołnierzy, naukowców i cywilów. Wszystkie potyczki przedstawione są bardzo ciekawie. Jest to w końcu również kawał militarnego SF. Masa sprzętu przewija się przez całą książkę. W porównaniu do poprzednich powieści język jest zdecydowanie prostszy. Polityki jest mało, a akcja skupia się przede wszystkim na działaniach wojennych. Całość czyta się szybko i bardzo dobrze, a sama historia wciąga od pierwszych stron. Z minusów należy wspomnieć niestety o wielu błędach stylistycznych. Błędne przecinki, powtarzające się wyrazy itp. Jest tego po prostu dużo. Wydawnictwo trochę zaspało. Czytając książkę, miałem wrażenie, że była ona pisana na szybko. Podsumowując, nowa książka Vladimira Wolffa to świetne militarne SF z domieszką political fiction, gdzie pierwsze skrzypce zaczyna grać Wojsko Polskie. Mam nadzieję, że na kolejne starcie nie trzeba będzie długo czekać, a cały nowy cykl okaże się strzałem w dziesiątkę. Potencjał jest, trzeba go tylko dobrze wykorzystać.

Jak zwykle nie zawiodłem się. Ciekawa historia, realistycznie opisana z punktu widzenia relacji między państwami w czasie kryzysu. Pochłonąłem w dwa dni.

ksiazka ktora czyta sie dobrze ze tak to nazwe jednym ciagiem trudno sie oderwac napisana z werwa i charyzma oczekuje kolejnych wydan tego autora

Jak zwykle rewelacyjna powieść w wykonaniu V. Wolffa. Jedyny mankament - jest za krótka ;) 5-6 godzin czytania i po książce

Ciekawe co na to amerykanie. Zawsze to oni ratowali ludzkość przed najazdem kosmitów.

Świetna książka szkoda że taka krótka, ciekawe co będzie dalej....

Wszelkie spory międzynarodowe, wojny o ropę i inne nieporozumienia, przestają mieć znaczenie, kiedy cała ludzkość stoi na krawędzi zagłady. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że „obcy” postanowili nas odwiedzić. Zdecydowanie nie będą to pocieszne stworki pokroju ET, które tylko chcą zadzwonić do domu. Stosują oni dość prostą zasadę: przybyliśmy, zobaczyliśmy i spuściliśmy ostry łomot ziemskim siłą zbrojnym. Już pierwszy atak zmiótł z powierzchni planety największe miasta, zabijając setki milionów ludzi. Największe potęgi militarne świata nie mogą sobie poradzić z nowym przeciwnikiem, przegrywają na wszystkich możliwych frontach. Nasz kraj ominęła pierwsza faza uderzenia, najwyraźniej obcy stwierdzili, że nie stanowimy większego zagrożenia. Chwila spokoju kończy się jednak z momentem pojawienia się u nas jednego z portali, z którego wychodzą siły oponenta. Wieloletnie zaniedbania w organizacji armii plus stary sprzęt i efekt potyczki jest raczej łatwy do przewidzenia. Jedną szansą na wyrównanie sił jest użycie „amerykańskiej zabawki”, którą dobroduszny Wujek Sam postanowił nam w całej swojej wspaniałomyślności użyczyć. Wpierw jednak „działo” trzeba odnaleźć i przewieść z Niemiec, które jako państwo niemalże przestały istnieć. Dowództwo nie ma zbyt wielkiego pola manewru, musi zebrać ludzi wsadzić ich w Rosomaki i wysłać na wycieczkę krajoznawczą w kierunku zachodu, niech pytają po drodze, którędy na Ber.. Hamburg. Każdy, kto miał do czynienia z innymi publikacjami autora, zdaje sobie sprawę z tego, że doskonale potrafi się on odnaleźć w literaturze wojennej. Nie inaczej jest w tym przypadku, co częściowo powinno zadowolić fanów jego twórczości. Nowa seria to jednak dość mocno wyczuwalny wątek science fiction, który nie każdemu się spodoba, szczególnie jeśli gustuje on w bardziej realnych zmaganiach militarnych. „Obcy” w pierwszym tomie serii, stanowią w głównie mierze dość enigmatyczne tło dla działań podejmowanych przez ludzi w celu obrony swojej planety. Pojawiają się i dzięki swojej technologii dziesiątkują wojska poszczególnych krajów. Na ich temat czytając kolejne rozdziały powieści, nie dowiadujemy się zbyt wiele, na podstawie ich poczynań można tylko przypuszczać, że przybyli tutaj w celach kolonizacyjnych i teraz starają się oczyścić planetę ze zbędnego elementu. Nie do końca wiadomo nawet czy mamy tutaj do czynienia z „kosmitami”, szczególnie kiedy w historii pojawia się teoria wieloświatów, a sami oponenci według naukowców mogą okazać się mniej „obcy” niż początkowo zakładano. Pod względem klimatu mamy tutaj do czynienia z mieszanką „Wojny Światów” i „Dnia niepodległości”, ale to tylko moje subiektywne odczucia. W książce nie znajdziemy jednego głównego bohatera, w zasadzie to ciężko tu kogokolwiek określić tym mianem. Historia opowiadania jest z perspektywy polityków, dowódców, naukowców, zwykłych żołnierzy czy cywili. Autor skacze pomiędzy poszczególnymi postaciami, znajdującymi się różnych częściach świata, starając się dzięki takiej narracji pokazać walkę o przetrwanie w sposób bardziej globalny. Wyraźnie większy nacisk położony jest jednak na naszych rodaków, którzy w kolejnych częściach powinni odgrywać dość znaczące role. Jego doskonała znajomość polityki światowej, międzynarodowych animozji, które nie znikają nawet w chwili kryzysu, oraz spora wiedza na temat sprzętu wojskowego różnych nacji sprawia, że powieść nabiera pewnego rodzaju realizmu, który doskonale współgra z bardziej fantastyczną treścią. Cała dynamiczna akcja książki jest odpowiednio dawkowana, oferując czytelnikowi momenty bardziej spokojne, aby po chwili rzucić go wir walki. Nie ma tutaj jednak miejsca dla wielkich i epickich starć pomiędzy ludźmi i najeźdźcami, poszczególne potyczki są krótkie, ale treściowe, doskonale pokazujące nasze zacofanie technologiczne. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

Temat arcyciekawy, fabuła wciągająca, Vladimir Wolff jak zwykle stanął na wysokości zadania. Lubię jego książki, to nie pierwszy raz jak praktycznie połykam to co napisał. Potężna dawka adrenaliny i napięcia, wszystko niezwykle realistycznie przedstawione, człowiek momentami łapie się na tym że co by było, gdyby te wydarzenia działy się naprawdę. Faktem jest, że to co wydarzyło się w Pierwszym starciu Vladimira Wolffa pamięta się jeszcze długo po przeczytaniu. Mnie nie trzeba było specjalnie zachęcać do sięgnięcia po książkę Wolffa, facet pisze po prostu zawodowo, z dużą dawką autentyzmu.

Tym razem Wolff odjechał . W drugiej części oczekuję , że doktor Borzęcki potraktuje Obcych mini czarną dziurą. Generalnie dobrze się czyta choć odniosłem wrażenie , że książka była pisana w pośpiechu.