Odwyk (okładka  miękka, wyd. 05.2019)

"Jeśli nie porzucisz przeszłości, ona zniszczy twoją przyszłość. Żyj tym, co oferuje ci teraźniejszość, a nie tym, co zabrała przeszłość. " " Trzeba szybko uwolnić się od przeszłości, żeby ta nie zdążyła nas zniszczyć." "Odwyk" Adam Widerski Powieść jest debiutem autora, ale zupełnie nie daje nam odczuć, że to jego pierwsze kroki w literaturze kryminalnej. "Odwyk" zawiera w sobie to co dobry kryminał zawierać powinien, mamy tu seryjnego mordercę, odważnego i twardego policjanta z misją, mamy zagadki przeszłości. Od pierwszych stron autor nie skąpi nam akcji niczym z dobrego, amerykańskiego filmu sensacyjnego, jak u Hitchcocka, zaczyna się od trzęsienia ziemi, by w dalszej części akcji zapewnić nam niemałą dawkę silnych emocji. Mamy tu zabójstwo dość brutalne i wynaturzone w poradni odwykowej dla alkoholików, ginie jeden z uczestników terapii, to zabójstwo jest tylko początkiem, preludium zabójcy, wierzchołkiem góry lodowej. Z każdą kolejną stroną akcja nabiera tempa, sprawa się gmatwa, ilość ofiar wzrasta w zastraszającym tempie, zabójca drwi z policji i rzuca im swoiste wyzwanie, a zwłaszcza głównemu bohaterowi Piotrowi Krzyskiemu, dopiero gdzieś w połowie powieści dowiadujemy się, że zabójstwa wiążą się z mroczną, przerażającą przeszłością komisarza, przyznam, że ten wątek mocno mną wstrząsnął, autor nie oszczędza czytelnika. Odwyk jest powieścią mocną, brutalną, a zarazem wciągającą i zapewniającą czytelnikowi emocje i doznania jak przy seansie dobrego kina sensacyjnego. Czytając przed oczami miałam filmy z Brucem Willisem, Stevenem Segalem czy Sylvestrem Stallone, pewnie postać komisarza Krzyskiego miała na to duży wpływ. Powieść ta ukazuje jakie skutki, negatywne skutki wywiera nałóg, nie tylko na życie uzależnionych, ale także a nawet przede wszystkim na ich rodziny, dzieci. Ukazuje też jak grzechy, błędy, przewinienia rodziców wpływają na życie ich dzieci. Jak nie przeżyta do końca żałoba, żal, złość na cały świat, jak poczucie skrzywdzenia, chęć zemsty, niszczą ludzi. Obrazuje jak cienie przeszłości wracają do nas niespodziewanie, jak mrok z dawnych lat otacza nas, zacieśnia wokół nas pętle, osacza i odbiera to co kochamy. Niewyjaśnione sprawy, ukryte żale, osamotnienie, nieumiejętność radzenia sobie z emocjami, sprawiają, że człowiek jest jak bomba z opóźnionym zapłonem, która wybuchnie, pytanie tylko kiedy, gdzie i jak. Odwyk jest świetnym kryminałem, z nietuzinkowymi bohaterami, akcją rodem z sensacyjnego filmu, z ciekawą i płynnie poprowadzoną fabułą, na uwagę zasługuje także pomysł umiejscowienia pierwszej zbrodni i powiązania akcji z ośrodkiem terapeutycznym, a także wzięcia pod lupę osób uzależnionych, pokazanie ich niemocy, bezsilności w walce z chorobą, jak trudno wyrwać się ze szponów nałogu. Polecam powieść Odwyk z całego serca, jest to debiut, ale na jakim dobrym poziomie. Autor zostawia otwarte wątki, zatem mam nadzieję na dalsze tomy, czekam na kolejne przygody komisarza Krzyskiego ;)

Przyznam szczerze, że kiedy zaproponowano mi tę książkę, wystarczył tylko rzut okiem na opis i już wiedziałam, że nie będę żałowała decyzji przeczytania tego kryminału. Wielu ludzi podchodzi do debiutów pisarskich ostrożnie, często myśląc, że czym może go zaskoczyć ktoś, kto dopiero zaczyna przygodę z pisaniem. I to jest błąd, bo często czyjś debiut jest po stokroć lepszy od n-tej powieści znanego w świecie książek autora. Takim właśnie debiutem – strzałem w dziesiątkę – jest ta książka. A jeżeli debiut jest tak mocny i wciągający, to ja już nie wiem co myśleć o kolejnych książkach tego autora. Tak naprawdę, to fabuła pochłania do tego stopnia, że od pierwszej do ostatniej strony czytelnik nie jest w stanie oderwać się od niej, bo wciąga jak narkotyk i w czasie czytania chce się więcej, szybciej, dalej, bo zatrzymanie się może grozić pustką w głowie w której huczy jedynie ostanie przeczytane zdanie. Autor bardzo dba o szczegóły, czasami zaskakując czytelnika opisami czegoś lub kogoś. Z aptekarską dokładnością odtwarza zarówno przebieg prowadzanego dochodzenia jak i na przykład konstrukcję bomby wykonanej przez amatora. Ciekawie, wyjątkowo realistycznie przeprowadzane rozmowy w towarzyszących fabule dialogach, tak samo zaprzątają myśli, jak sama intryga kryminalna. (…) Jak pojawią się kolejne, leżymy i robimy pod siebie. – Walski podszedł do tablicy. Umieścił na niej imię i nazwisko siostry Tomasza. – Czekamy na raport patologa. A tymczasem zaczynamy od nowa. Turkowski, Kubuś, przejrzycie łowicki monitoring, kamery rozstawione na trasie Łódź – Łowicz oraz wszystkie drogi wylotowe z Łowicza. (…) Na uwagę zasługuje kilka wątków wplatających się w treść główną powieści i tak na przykład intrygującym dla mnie był wątek dotyczący konfliktu między prokuratorem a policjantem, pokazany jako sytuacja granicząca z wytrzymałością psychiczną i testowaniem cierpliwości, która stawiana była na ostrzu noża. Kolejnym wątkiem, dość drastycznym jest również wątek związany z traumatycznym bardzo dramatycznym dzieciństwem głównego bohatera, któremu częściej niż innym zdarzały się agresywne zachowania wobec przesłuchiwanych. Jak silny wpływ mają wspomnienia tragicznych, często wręcz upokarzających przeżyć z dzieciństwa, na życie i zachowanie silnego, odważnego, dorosłego nieprzewidywalnego w swoich postępowaniach mężczyzny. Intryga kryminalna jest tak skonstruowana, że tak właściwie cały czas czytelnik uczestniczy w śledztwie, mając wrażenie, że nie może opuścić ani na chwilę prowadzonych dochodzeń w obawie, że przeoczy coś ważnego. W ostre, brutalne i nieprzewidywalne sytuacje prowadzonego śledztwa, autor wplata delikatny romans, co stanowi pewnego rodzaju odskocznię od fabuły kryminalnej, ale jest równocześnie uzupełnieniem jej w dość nietypowy sposób. Tak, mamy tutaj piękny romans. Myślę, że nie tylko panie będą kibicowały głównemu bohaterowi i jego partnerce, a kiedy coś stanie na drodze tej ich miłości, to przeżyją to równie mocno pod względem emocjonalnym, jak bohaterowie tej książki, bo trzeba przyznać, że ciekawe, nietuzinkowe osobowości bohaterów z całą pewnością są nie tyle dodatkowym atutem tej powieści ale wciągają na równi z fabułą jak i dialogami. Główny bohater – Piotr Krzyski – jest trochę jak Hary Hole (Jo Nesbo) a trochę jak Jakck Reacher (Lee Child), kto zna tych dwóch panów, to z pewnością wie jaki typ policjanta mam na myśli. Moim zdaniem to jeden z najlepszych debiutów jaki trafił w moje ręce w ostatnim czasie. Trzymam kciuki za autora, życząc mu z całego serca wielu sukcesów, bo dla mnie on już odniósł wielki sukces. Nie każdy pisarz tak mocno potrafi związać czytelnika z fabułą, jak autor tej powieści; w intrygę kryminalną wplatając tajemnice z przeszłości, romans, układy korupcyjne i traumatyczne wspomnienia, oraz trudności z jakimi muszą się mierzyć policjanci z wydziału dochodzeniowo-śledczego. A przy okazji przeprowadza nas przez miasto Łódź z taką dokładnością, że zapewne ktoś, kto mieszka w tym mieście z łatwością odnajdzie się w miejscach tutaj opisanych. Idealne tempo wpasowane w mocne, często brutalne i bolesne w swym przekazie akcje, prowadzi do zakończenia, które nie tyle zaskakuje, co wprawia w oszołomienie. Przyznam się, że nie tylko na końcu książki zakręciła mi się niejedna łza w oku. Myślę, że nic więcej nie muszę dodawać. Jeżeli jeszcze kogoś nie przekonałam do tej lektury to trudno. Polecam ją szczególnie miłośnikom dobrych, wysublimowanych kryminałów. Jestem pewna, że książka ta zafascynuje zarówno czytelników lubiących ostre, wartkie akcje, jak i czytelników thrillerów oraz tych, którzy lubią czytać romanse. W tej książce mamy wszystkiego aż nadto, od powieści psychologicznej po dobry polski kryminał. I choćbym chciała się do czego przyczepić, to… przyznam szczerze, nie mam do czego. Gwarantuję niezapomniane wrażenia, emocje niepozwalające na oderwanie się od treści i uczucie niedosytu po skończeniu.

„Życia nie ma, Krew już płynie, Ran nikt nie zawinie.” Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że nie jest to, jak sugeruje tytuł, książka o leczeniu uzależnień, ale kryminał z krwi i kości. :) Piotr Krzyski to komisarz w wydziale kryminalnym. Otrzymuje wezwanie do brutalnego morderstwa, które miało miejsce w renomowanej klinice leczenia uzależnień, a ofiarą jest jeden z pacjentów uczęszczających na terapię odwykową. W niewielkim odstępie czasu dostają informację o kolejnym ciele, równie potwornie okaleczonym. Zabójca, za cel wybrał sobie osoby, mające problemy z używkami. Gdy śledczy ruszają w pościg, aby odnaleźć sprawcę, nie zdają sobie sprawy, w jak okrutną grę się wplączą i z czym, będą musieli się zmierzyć. „Pobicie, rozebranie, okaleczenie brzucha, przyklejona kartka i butelka w tyłku. Plus pułapka na policjantów, narzędzie zbrodni wraz z innymi przedmiotami w domu oraz kolejne zwłoki – nic z tych rzeczy nie odpowiada zwykłemu napadowi gniewu czy nawet atakowi szału – tłumaczył komisarz Krzyski. - To ma głębszy sens, a kluczem jest butelka. Ale jeszcze nie wiem, co ona może oznaczać...” Kim jest morderca i dlaczego na swoje ofiary wybiera osoby uzależnione? Ile będzie ofiar zanim, policjanci złapią zabójcę? Jakie znaczenie mają znaki pozostawione na ciele ofiar? „Podniósł głowę i zatrzymał wzrok na tablicy, coś się nie zgadzało. Widniało na niej więcej fotografii przedstawiających ofiary niż na ostatnim spotkaniu. Jak to możliwe? Nie przypominał sobie, aby były kolejne ciała. Zamknął oczy, myśląc, że doświadczył czegoś w rodzaju halucynacji spowodowanych zmęczeniem. Gdy ponownie je otworzył, nic się nie zmieniło. Nowe zdjęcia nadal tam były. Postanowił to sprawdzić. Wstał, podszedł do tablicy i zaczął krzyczeć na całe gardło.” Adam Widerski z wykształcenia historyk. Kocha sport oraz książki szczególnie kryminały, horrory czy thrillery, które były główną inspiracją do napisania swojej debiutanckiej powieści pt. „Odwyk”. Gdy otrzymałam od wydawnictwa propozycję zrecenzowania tej powieści, oczywiście jako pierwsze odniosłam wrażenie, że będzie to historia o leczeniu uzależnień. Po przeczytaniu fragmentu oczy wychodziły mi z orbit, ponieważ ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, okazało się, że mam do czynienia z kryminałem, które swoją drogą uwielbiam, ponieważ są miłą odskocznią od gatunków, które czytam zdecydowanie częściej. Jakie są moje wrażenia po lekturze? Czy warto sięgnąć po tę powieść? Tego dowiecie się z poniższej recenzji. :) Przyznam się szczerze, że przeczytanie tej powieści zajęło mi dość sporo czasu, co absolutnie nie jest winą tego, że powieść jest nudna czy cokolwiek innego. Niestety, warunki klimatyczne, które od jakiegoś czasu u nas panują, dały mi nieźle w kość, w przeciwnym razie z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że dosłownie bym ją pochłonęła. Jako, że jest to debiut autora, nie spodziewałam się, że będzie to historia górnych lotów i ciekawa, wręcz podchodziłam początkowo do niej dość sceptycznie. Ale już teraz mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że jest to powieść genialna!! Autor pisze w znakomity sposób, bardzo przypadł mi do gustu styl oraz język, jakim się posługuje. Pisze w sposób prosty, ale tak by zachęcić czytelnika do jak najszybszego poznania zakończenia. To, jak została poprowadzona akcja, jest wprost obłędne. Nie ma ani chwili nudy, wręcz przeciwnie ciągle coś się dzieje, w momencie, gdy już podejrzewałam co nieco, że wiem, kto może być zabójcą, szczęka mi opadała i głupiałam, ponieważ autor robił mi mętlik w głowie i już sama nie wiedziałam, czy tylko moje podejrzenia były błędne, czy za zabójstwami kryje się ktoś inny. Następnie, gdy pojawiały się już następne tropy, kolejne dowody miałam robioną dosłownie wodę z mózgu, jeżeli tak to można nazwać :) Stworzone przez Pana Adama postacie, były tak realne, że wraz z kolejnymi opisami sytuacji miałam wrażenie, jakbym znajdowała się obok i sama brała udział w rozwiązaniu sprawy, co ogromnie mnie cieszyło, ponieważ uwielbiam takie akcje, gdzie jest pełno trupków, pełno niewiadomych i zagadek ( już widziałam siebie w roli osoby notującej kolejne wskazówki przy tablicy z poszlakami) :) Czy warto sięgnąć po tę powieść? Zdecydowanie tak!! Po szokującym zakończeniu mam ogromną nadzieję, że będą kolejne tomy powieści o komisarzu Krzyskim, na które ja z niecierpliwością będę wyczekiwać, ponieważ chcę poznać jego dalsze losy. A Was już teraz gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę trzymającą w napięciu historię. Dajcie się porwać intrygom, mylnym tropom i tajemnicą. Przekonajcie się, kto jest zabójcą i jakie miał motywy. ;) Z czystym sumieniem polecam!! Paula https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/06/adamwiderski-odwyk-zycianie-ma-krew-juz.html

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2019/05/238-adam-widerski-odwyk.html Gdy sięgałam po „Odwyk” Adama Widerskiego, targały mną wątpliwości. Po pierwsze, jest do debiut, na dodatek polskiego autora, a nasza rodzima literatura nie zawsze mnie do siebie przekonuje. Gdy książka do mnie dotarła i zobaczyłam jej dość duże gabaryty (ponad sześćset stron), byłam dość sceptycznie nastawiona do tego kryminału. Popularne powiedzenie „nie oceniaj książki po okładce” idealnie pasuje do „Odwyku”, gdyż mogę śmiało przyznać, że jest to jeden z najlepszych kryminałów, z jakim miałam ostatnio do czynienia. W upalnej Łodzi panuje tylko pozorny spokój. W renomowanej klinice leczenia uzależnień ofiarą zabójcy pada jeden z pacjentów. Dochodzenie prowadzi inspektor Ryszard Walski z czwartego komisariatu. Kim jest nieuchwytny sprawca? W kogo uderzy ponownie? Dlaczego jego celem są ludzie uzależnieni i związani z narkotykowym półświatkiem? Co oznaczają symbole, które zostawia przy zwłokach? Czy psychopata prowadzi jakąś przerażającą rozgrywkę z policją? Śledczy wchodzą do gry, mimo iż nie znają jej reguł. Mnożą się komplikacje, na jaw wychodzą skrywane sekrety. Kto zatriumfuje w ostatecznym starciu? Po raz pierwszy krótka opinia o historii, zawarta a okładce tytułowej książki jest konsekwentna i trafiona w punkt. „Idealne tempo, mocna akcja, zaskakujące zakończenie” – te trzy cechy to zdecydowanie największe atuty tego kryminału. Po pierwszych stu stronach miałam mieszane uczucia. Natłok licznych imion i nazwisk bohaterów, wywoływał u mnie uczucie zagubienia. Momentami długo zastanawiałam się, kto był kim. Potrzebowałam dużo czasu, by zakodować wszystkich bohaterów: począwszy od ich danych, po wykonywane zawody, profesje itp. Pan Widerski dużą uwagę przykuł do jak najwierniejszego odzwierciedlenia miejsca akcji, którym jest Łódź. W historii zawarte są liczne opisy poszczególnych miejsc, nazwy ulic itp. Osobiście nigdy nie miałam okazji być w tym mieście, więc ciężko mi stwierdzić, czy autor przedstawił to miasto takim, jakim naprawdę jest. Bywały jednak momenty, gdy trafiając na dłuższy opis np. trasy poruszania się poszczególnych bohaterów odczuwałam niewielkie znużenie. Cieszę się, że autor postawił na niezwykle krwawe i brutalne morderstwa, mające psychologiczny wymiar. Historie takie być może większość z nas mogą szokować, mnie jednak one fascynują i pozostają w pamięci znacznie dłużej niż np. kryminał, w którym ktoś zostaje po prostu zastrzelony itp. W „Odwyku” znalazłam również to, co wprost uwielbiam w kryminałach, a mianowicie wnikliwą analizę psychologiczną mordercy. Pomimo dużej objętości, „Odwyk” czyta się w ekspresowym tempie. Być może spowodowane jest to tym, że wszystko jest idealnie wyważone. Kiedy akcja nieco zwalnia, pan Adam zaskakuje kolejnymi bestialskimi morderstwami. Gdy czytelnikowi wydaje się, że wie kim jest morderca, autor wskazuje dowody, które go uniewinniają. Nie ma co ukrywać, ten kryminał dopracowany jest w każdym szczególe. Historia została opowiedziana z perspektywy kilku bohaterów. Mamy np. krótkie fragmenty opowiedziane przez mordercę, retrospekcje z przeszłości jednego z bohaterów, a także zwykłe opisy codzienności bohaterów. Świetnie zostały odtworzone wszelkie działania policji: począwszy od wspólnej „burzy mózgów” po działania, akcje w terenie. Zostałam pozytywnie zaskoczona w finale, gdyż mordercą okazała się osoba, której w ogóle nie typowałam. Z kolei zaś, niektóre wątki „obyczajowe” , dotyczące głównych bohaterów autor pozostawił otwarte. Mam nadzieję, że autor kiedyś zdecyduje się na napisanie kontynuacji. Ja z pewnością po nią sięgnę. „Odwyk” to rewelacyjny debiut Adama Widerskiego. Wielbiciele tego gatunku, z pewnością będą tą historią zachwyceni. Mam nadzieję, że autor nie zakończy swojej pisarskiej przygody na tej książce i w przyszłości jeszcze nie raz zaskoczy nas równie dobrymi (jak nie lepszymi!) książkami. Polecam gorąco! Moja ocena: 9/10

Szpitale, kliniki, czyli miejsca, gdzie powinniśmy czuć się bezpiecznie, będąc pod dobrą i fachową opieką. Jednak nasze spojrzenie może ulec diametralnej zmianie, gdy zacznie grasować morderca… Kim jest, dlaczego atakuje? Czy zostanie złapany, zanim znowu nadejdzie? Ostatnie miesiące obfitują w sporo udanych debiutów. Cieszę się, że wiele osób uzyskało możliwość podzielenia się ze światem swoim talentem, iż zdecydowali się pokazać swoją twórczość. Dzisiaj chciałabym wspomnieć o pierwszej powieści Adama Widerskiego, mojego „kolegi po fachu”, autora bloga poświęconego recenzjom. Trzymałam kciuki od momentu, gdy tylko dowiedziałam się o dacie premiery. I, uwaga, warto czekać! Moja sympatia do człowieka nie ma tu znaczenia, podchodzę do tematu tak obiektywnie, jak mogę. Thrillery oraz kryminały dopiero od niedawna zaczęły mnie w pewnym stopniu interesować, choć, przyznaję, ciągle się ich „uczę”. To wada z zaletą, ponieważ stawiam dość wysoko poprzeczkę. Podobnie było również w tym przypadku — szybko się nudzę, jeśli dana pozycja bywa schematyczna. Na szczęście, Adam Widerski uniknął tego typu problemów. Jego powieść naprawdę wciąga bez reszty. To opasły tom, gabaryty początkowo mogą przerazić. Lecz gwarantuję, że z tą książką trudno wpaść w monotonię. Autor nie zapycha stron zbędnymi dialogami, są wyważone, łącznie z opisami. Bardzo ciekawe wydały mi się analizy zbrodni, właściwie razem z bohaterami prowadzimy śledztwo. Taki zabieg pomaga lepiej wczuć się w akcję, niepokojącą, wzbudzającą lekką grozę. Fabuła trzyma w napięciu, ciężko natychmiastowo odgadnąć motywy danych postaci, nic nie jest oczywiste. Owszem, przed lekturą obawiałam się szablonowości. Jednak całość wypada dosyć oryginalnie, zwłaszcza z porządnym wykonaniem. Pytania rodzą pytania, aż do interesującego finału. Sam język jest surowy, ale też prosty, dzięki czemu książkę czyta się szybko. Świetnie, gdyż człowieka nachodzi chęć, aby jak najprędzej dowiedzieć się prawdy. Dlatego sądzę, iż dużo osób zarwie noc, na tę powieść warto poświęcić weekend! A mamy do czynienia z fabułą ciekawą, w równocześnie trudną. „Odwyk” — tytuł nie dotyczy wyłącznie kliniki uzależnień, lecz także uzależnienia ogółem. Jego wpływu na dzieciństwo oraz późniejszą dorosłość. Mnóstwo w tym wszystkim psychologii, co bardzo lubię w kryminałach i thrillerach. Autor przedstawia całą gamę bohaterów. Komisarz Piotr Krzyski wydaje mi się najbardziej fascynujący. Dobrze skonstruowany charakter, z mroczną przeszłością. Jego historia należy do mocnych punktów powieści, łączy z głównym wątkiem, czyli zbrodnią. Łatwo się z Piotrem zżyć, przetrwał tyle tragicznych momentów, zniszczyłyby sporo ludzi. Odbił się od dna, umiał poukładać to, co zostało zniszczone. Z pomocą bliskich, ale miał w sobie ogromną siłę, godną pochwały. Na uwagę zasługuje też fakt, iż akcja dzieje się przede wszystkim w Łodzi. Często tam bywałam, Widerski znakomicie opisuje ciemne uliczki, różne zakątki. Wybór tego miasta jest trafiony w dziesiątkę, abstrahując od stereotypów. „Odwyk” to książka po którą zdecydowanie powinni sięgnąć miłośnicy dobrych kryminałów, niebanalnych fabuł. Na pewno będę śledziła dalszą karierę Adama Widerskiego, mam nadzieję, że nie spocznie na laurach i wkrótce zauroczy czytelników kolejnymi świetnymi publikacjami. Widzę w jego twórczości potencjał i jeszcze raz podkreślę: wspaniale, iż dano mu szansę. Nie żałuję czasu spędzonego nad lekturą, czekam na następny tom. Od „Odwyku” można skutecznie się uzależnić, trudno oderwać się od egzemplarza, gdy już wpadnie w ręce.

Każdy z nas ma swoje uzależnienia. Niektórzy nie wyobrażają sobie, by zacząć dzień bez wypicia kawy czy herbaty, inni potrafią namiętnie oglądać telewizję lub są uzależnieni od uprawiania sportu. Moim uzależnieniem są książki i z tego uzależnienia nie mam zamiaru rezygnować, co to to nie! Inaczej przeszłaby mi koło nosa świetna książka – kryminał, który jest debiutem! Adam Widerski w „Odwyku” skupił się na innym rodzaju uzależnienia – od leków, alkoholu, narkotyków i seksu. Co z tego wynikło? Łódź, klinika uzależnień. W tej renomowanej klinice codziennie spotykają się ludzie, by walczyć z nałogiem, opowiadać o drodze stoczenia się na samo dno. To właśnie tutaj pewnego dnia dojdzie do tragedii – w łazience dojdzie do zabójstwa jednego z pacjentów. Ofiara zostanie brutalnie zamordowana, w jego ciele zostanie znaleziona butelka po alkoholu oraz wiersz, który wskazywać będzie na innego uczestnika terapii. Śledztwo prowadzić będzie Piotr Krzyski i nie będzie miał łatwego zadania. Wraz z nową partnerką posterunkową Kamilą będą walczyć z czasem. Wsparciem okaże się także dziewczyna komisarza, dziennikarka Marta. Okaże się, że to nie będzie pierwsze morderstwo, zawsze jednak przy ofiarach znajdować się będzie butelka, wiersz oraz karteczka z dziwnym numerem. Wyjdzie także na jaw, że morderca obrał za cel także jednego z policjantów, a na wierzch wyjdą skrywane sekrety. Kim jest morderca i dlaczego na cel wybiera ludzi uzależnionych i związanych z narkotykowym półświatkiem? Co oznaczają symbole, pozostawione przy zwłokach? Ja poproszę więcej takich udanych debiutów i więcej tak dobrych kryminałów! Nie mam się do czego przyczepić, choć książka liczy sobie ponad 600 stron, połyka się ją błyskawicznie i chciałoby się jeszcze więcej! Nie odstraszyła mnie ilość stron i nie mogłam się od niej oderwać, próbowałam sobie ją dawkować, by za szybko nie rozstawać się z bohaterami i intrygą, lecz poległam i przeczytałam jednym tchem jednego dnia. Choć przeczytałam ją kilka dni temu, to jednak musiałam kilka dni pomyśleć, co napisać o tej książce, żeby ją polecić i jednocześnie nie zdradzić za wiele. Fabułę będziemy śledzić z kilku perspektyw – komisarza Piotra, o którego upomni się jego przeszłość, jego dziewczyny Marty, która odegra bardzo ważną rolę w śledztwie. Narrację prowadził będzie także sam morderca i to na jego rozdziały czekałam najbardziej. Bardzo lubię, gdy w książkach są właśnie opisywane wydarzenia z perspektywy „tego złego”. Bohaterami będą także pacjenci uczęszczający na terapię, a także ich terapeuci. Jak to często bywa – okaże się, że nie można ufać nikomu, każdy z nich skrywać będzie tajemnice, przez które będą ginąć ludzie. Czy ofiary będą jednak takie niewinne? Prowadzący śledztwo są przedstawieni z bardzo ludzkiej strony, też mają swoje problemy i zmartwienia. Z dokładnością śledzić będziemy każdy etap śledztwa i mogę zdradzić, że będzie się działo! „Odwyk” to bardzo dobry kryminał, który, mam nadzieję, doczeka się kontynuacji! Zakończenie daje ku temu dobry powód, furtka jest otwarta! Adam Widerski zabawił się z czytelnikiem i na samym końcu zafundował niezłą bombę, ja muszę wiedzieć, co będzie dalej! Ogromnym plusem tej książki jest spójność akcji i wątków, tu wszystko idealnie się ze sobą wiąże i jest dopracowane w najmniejszym szczególe. Autor wielokrotnie wodzi czytelnika za nos wprowadzając nowe informacje i zręcznie myli tropy. Czego chcieć więcej? Tylko jak najszybciej wydanej drugiej części. Polecam!

Demony przeszłości zawsze w końcu zrywają się z uwięzi, a wówczas rozbiją w drobny mak wszystko to, co udało się zbudować i osiągnąć. Czy można przed nimi uciec? Zawsze pozostaje opcja ucieczki, lecz prędzej czy później trzeba będzie stawić im czoła. Finałowa rozgrywka nie wyłoni zwycięzcy, może nie da upragnionego spokoju, ale jest nieunikniona i tylko jeden w niej ocaleje. Pierwsze uderzenie mordercy zawsze wywołuje zdziwienie i rodzi gorączkowe pytania: dlaczego i kto. Kiedy drugi raz atakuje wiadomo już, że dochodzenie musi przynieść jak najszybciej odpowiedzi. Piotr Krzyski ma na swoim zawodowym koncie wiele sukcesów śledczych, jednak teraz działa pod presją większą niż kiedykolwiek. W tej rozgrywce nie ma zasad, warunki dyktuje zabójca, a każdy dzień może przynieść kolejną ofiarę. Dowody są, ale dopóki nie zostaną odpowiednio zinterpretowane stanowią jeszcze jeden element, sprzyjający sprawcy. Zabójczy maraton zmierza w niewiadomym kierunku i coraz więcej ludzi zostaje do niego wciągniętych. Nikt nie wie gdzie zostanie znaleziona następna ofiara, coś istotnego umyka śledczym, co wykorzystuje przestępca, wciąż wyprzedza ścigających go. Napięcie staje się nie do zniesienia, kolejny atak jest niespodziewany i Piotr musi zmierzyć się z tym, co pogrzebał w przeszłości. Czy w sytuacji zagrożenia nie zawiedzie go intuicja, jaka do tej pory dawała mu przewagę? Emocje zaciemniają obraz sytuacji, chociaż może będzie odwrotnie? Kiedy zostaje tak wiele odebrane człowiek działa instynktownie, zasady schodzą na dalszy plan i liczy się jedynie ocalenie. Takich kryminałów jak Adama Widerskiego oby było wydawanych jak najwięcej. Gdyby nie informacja na okładce, fabuła nie zdradziłaby w jakimkolwiek momencie, że to debiut. Pełna akcji, i przede wszystkim kryminalnego suspensu, historia już na pierwszych stronach narzuca szybkie, a zwłaszcza mordercze, tempo. W „Odwyku” nie ma prostych pytań i odpowiedzi, są za to skomplikowane powiązania sięgające w obszary, które zostały zepchnięte na margines pamięci lub życia. Autor daje czytelnikom pasjonujące śledztwo, w jakim wciąż pojawiają się nowe dowody i poszlaki, lecz nie brak również ślepych uliczek i chwil frustracji. Adam Widerski nie unika ostrych scen, nie są one jednak ot tak wstawione w wątki, ale odgrywają one konkretna rolę, podobnie jak każdy szczegół ma znaczenie. Kolejne zabójcze klocki budują krwawą budowlę, lecz nie tak łatwo odgadnąć dlaczego powstaje i kto jest jej twórcą. Tożsamość sprawcy ukryta jest za murami stworzonymi z sekretów, wstydu, ludzkich słabości i bolesnych wspomnień, spajają je silne emocje, budzące dawne demony i kreujące nowe tajemnice. Pozostaje jeszcze kwestia bohaterów, nieszablonowych i intrygujących, noszących bagaż niełatwych doświadczeń, pomimo tego walczących o sprawiedliwość, mających własne zasady, pozwalające zachować im zdrowy rozsądek w świecie gdzie zbrodnia jest na porządku dziennym, a zło wydaje się codziennością. Noszą oni w sobie misję, która nie pozwala im odwrócić głowy od ludzkiej niegodziwości. Gdyby tego było mało drugim planem w „Odwyku” jest Łódź, nie ta znana turystom, ale ta widywana codziennie przez jej mieszkańców, pełna kontrastów, odpychająca czasami, lecz zawsze intrygująca zaułkami i niepowtarzalnym klimatem.

Zabawa w kotka i myszkę to coś co uwielbiają podstępni psychopaci. Kto będzie pierwszy - morderstwo czy policja? Czy w ogóle można ustalić kolejność? Lubię kryminały i powieści, w których morderca odgrywa wraz ze swoim pokręconym umysłem pierwszoplanową rolę dlatego zdecydowałam się na powieść Adama Widerskiego. Intuicja podpowiadała mi, że to będzie historia od której ciężko będzie się oderwać. Wszystko się potwierdziło już po zaledwie kliku stronach, gdy wkroczyłam w sam środek wydarzeń i z rosnącym zainteresowaniem śledziłam przebieg fabuły. Autor rozpoczął grę z czytelnikiem w której zasady ustalał podstępny morderca. W renomowanej klinice uzależnień ktoś dopuścił się zbrodni. Gdy znaleziono zwłoki jednego z pacjentów jasnym było, że zabójca czai się w pobliżu. Dlatego sprawa trafia do inspektora Ryszarda Walskiego, który nie cofnie się przed niczym i zrobi wszystko, by znaleźć sprawcę zanim ten ponownie zaatakuje. Tylko, że morderca doskonale się bawi i wydaje się, że testuje wytrzymałość policji. Kim on jest? Dlaczego pozostawia przy zwłokach tajemnicze symbole? Mnożą się pytania, na które wciąż brakuje odpowiedzi. Wielkim plusem jest realne odwzorowanie Łodzi. To tam została osadzona akcja powieści i podążając tropem bohaterów czułam się jakby sama zwiedzała miasto. Plastyczne opisy, konkretne budynki, dobrze ujęta infrastruktura i klimat sprawiły, że książka od razu nabrała realności. Pośród tego wszystkiego znaleźli się bohaterowie: pełnowymiarowe postacie, które budziły wiele emocji i pytań związanych z ich decyzjami. Odwzorowanie zabójcy, jego toku myślenia, sposobów działania czy całego profilu psychologicznego z zaznaczeniem funkcjonowania umysłu pozwoliły mi na moment wkroczyć do głowy psychopaty. To co tam zastałam zmroziło mi krew w żyłach! A w kontraście z inspektorem Ryszardem Walskim otrzymałam dwie skrajne różne osobowości, które bez problemu pociągnęły na swoich barkach całą fabułę. Fabuła jest niesamowicie wciągająca. Być może to za sprawą wszechobecnej realności miejsc i bohaterów, a może za sprawą dynamiki oraz rewelacyjnego klimatu. Co by to nie było od historii trudno się oderwać a pościg z nieuchwytnym mordercą to sama przyjemność dla fana gatunku. Od samego początku widać zaangażowane autora w swoją powieść oraz dopracowanie najdrobniejszych szczegółów, w tym gry, którą rozgrywa psychopata. Wydaje się, że tylko on zna jej zasady i doskonale się bawi igrając sobie z policją , ale zostawia ślady po których czytelnik może podążać. Składałam więc w całość wszystkie poszlaki, zadawałam pytania szukając na nie odpowiedzi i bawiłam się tak wspaniale, że nawet nie wiem kiedy dotarłam do emocjonującego finału! "Odwyk" to książka z pazurem, przy której na moment nie liczy się nic poza rozgrywanymi wydarzeniami. Dobrze napisana, przemyślana i nieustannie zaskakująca trzyma w napięciu do ostatniej strony. Znajdziecie w niej wszystko: od przerażających zbrodni, przez trudną przeszłość, która wszystko kształtuje, po sekret mający wielkie znaczenie. Miłość, kłamstwa, zbrodnie są motorem napędowym dla powieści, która pozytywnie mnie zaskoczyła.

Zaczynając od okładki - prezentuje się całkiem interesująco. widzimy trzy odciski palców dłoni, jako głowa całego "człowieczka" najczęściej rysowanego przez dzieci. Przeważnie dominuje tu biel, szarość i czerń, z wyjątkiem kilku czerwonych elementów. Całość prezentuje się naprawdę ciekawie, tym bardziej jest to grubasek, liczy ponad sześćset stron! Jedynie, czego żałuję to tego, że lektura nie ma twardej oprawy, lub oprawy ze skrzydełkami. W tym przypadku jest bardzo delikatna ta okładka i trzeba uważać, by gdzieś się nie zagięła. :( To jedyny jak dla mnie mankament. Strony są kremowe, czcionka jest duża, dzięki czemu lepiej nam się czyta. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Literówka jakaś tam się pojawiła, ale chyba tylko jedna, więc przymknęłam na to oko. Reasumując bardzo dobre wydanie książki, tylko szkoda, że nie ma twardej oprawy. :) Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem, w końcu to debiut. Jak wiecie nie każdy potrafi już przy swojej pierwszej książce oczarować czytelnika. Tylko nieliczni to potrafią i szczerze mówią, to Adam Widerski to potrafi. Czytałam tę książkę na raty, ze względu na pracę, nie zawsze była chwilka by coś podczytać, a gdy wracało się do domu, to tylko obiad, kąpiel i sen. Wczoraj jednak udało mi się przeczytać ją i cały czas od tamtej chwili zbieram szczękę z podłogi. Nie mogę się pozbierać po tym, co autor nam zafundował... Styl, jakim posługuje się autor jest lekki i przyjemny, nie ma jakichkolwiek blokad i przeszkód podczas czytania. Mogę się przyznać również, że przepadłam? Gdzieś za połową przewracałam stronę za stroną jak szalona, co nie zdarza się często, uwierzcie mi... Czułam, jak moje policzki grzeją, najpewniej z tempa akcji i tego, co się w niej dzieje... Debiutujący pisarz zaskoczy nie jednego z Was, uwierzcie mi... Ja jestem już pod jego urokiem i czekam na następną, tak rewelacyjną powieść. Bohaterowie w tej książce tak realni, że to aż boli. To, co spotyka ich i to, co przeszli w dzieciństwie jest naszym czasom tak bliskie, że aż chwilami serce się łamie. Ale takie jest życie, niestety... Mamy tu kilka bohaterów, jednak takim najważniejszym jest Piotr Krzyski. Policjant, który kiedyś przeżył piekło. Było mi go ogromnie szkoda, w końcu nic złego nie zrobił, a był niemal na życiowym dnie... Cieszę się, że na swojej drodze spotkał jednak w końcu życzliwych ludzi, którzy uratowali go przed całkowitą destrukcją. Jeśli można tak to nazwać... Jest również Marta, Kamila, i cała gama pacjentów, dwójka lekarzy, pracownicy ośrodka... Dużo by wymieniać. Nie chcę Wam zaspoilerować, więc delikatnie ominę ten temat. Powiem tylko tyle, że każdy z bohaterów jest inny i uwierzcie mi, by nie darzyć nikogo zaufaniem. Musicie mieć oczy szeroko otwarte na to, co się dzieje. Bo każdy tak naprawdę może Was zrobić w konia. Postacie są żywe, dopracowane, z krwi i kości, których zapewne niejednokrotnie możecie mijać na ulicach miast. I za to kolejna pochwała - ponieważ czytelnik się przyzwyczaja do nich i nawet zaczyna darzyć sympatią. Co po niektórych oczywiście... :) Cała recenzja na blogu ;)

Moja opinia będzie w większości na plus, ale były także małe drobiazgi, które nie przypadły mi do gustu. Książka „Odwyk” jest debiutem autora, która swoją premierę miała dosyć niedawno, ponieważ było to 15 maja. Zdecydowałam się sięgnąć po książkę „Odwyk”, ponieważ chciałam poznać styl autora i przekonać się czy ma w sobie to coś. Bardzo dziękuję Wydawnictwu Initium za to, że mogłam przeczytać tę książkę. Książka „Odwyk” jest dobrze napisanym kryminałem. Autor zadbał o każdy najmniejszy szczegół i dopracował go tak, aby zbyt wcześnie nie odkryć kto jest sprawcą. Ta książka to naprawdę dobrze rozplanowana historia, która wciąga z każdą kolejną stroną. Pojawiają się w niej elementy z przeszłości jednego z głównych bohaterów i uważam, że jest to bardzo dobry wątek. Jest on w pewnym sensie urozmaiceniem. Podczas czytania bywają momenty, z których naprawdę można się pośmiać. Książka ma wszystko to co uważam, że powinien posiadać każdy dobry kryminał: trudną zagadkę do rozwiązania, trzyma w napięciu, ciągle coś się dzieję, elementy romansu, trochę śmiechu. Wszystko to razem tworzy wręcz idealny kryminał. Krótki opis fabuły Wszystko zaczyna się od tego, że w Renomowanej Klinice Leczenia Uzależnień w Łodzi jeden z pacjentów zostaje zabity. Od tego morderstwa rozpoczęła się gra, w którą zostali uwikłani policjanci. Morderca zostawia wskazówki. Jest zawsze o krok przed władzami. Popełnia kolejne zbrodnie. Staję się nieuchwytny. Policjanci zaczynają określać go „doskonałym” mordercą. Nie mogą zrozumieć, dlaczego ofiarami stają się osoby, które maja problem z różnego rodzaju używkami. Uważają, że wszystko się ze sobą łączy, ale nie mogą znaleźć wspólnego mianownika. Wątki, które dotyczą przeszłości jednego z policjantów nie pojawiają się przypadkowo. Dlaczego? Odpowiedź uzyskacie w momencie, w którym sięgnięcie po książkę. Pragnę jedynie dodać, że jest to dosyć brutalna przeszłość. Dawno nie czytałam tak dobrego kryminału. Podczas czytania nie ma czasu na nudę, ponieważ z każdą kolejną stroną dzieję się coś nowego. Autor tak dobrze manewruje tekstem, że będziecie musieli się trochę pogłowić zanim odkryjecie kto jest sprawcą. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam takie zagadki kryminale, których nie można od tak rozwiązać. Niby wydaje się, że coś jest oczywiste, ale odwracasz kartkę na drugą stronę i już takie nie jest. Moja opinia nie zwiera większej ilości szczegółów z fabuły, ponieważ nie miałoby to najmniejszego sensu. Reasumując Na samym początku wspomniałam, że było także coś co mi się nie spodobało. Uważam, że w książce jest za dużo informacji pobocznych i można się troszkę pogubić. Autor dobrze wykreował postacie głównych bohaterów, ale uważam, że nazwisk przewija się na tyle dużo, aby mieć problem z ich zapamiętaniem. Tylko tak jak napisałam to są drobnostki, które nie wpływają źle na całokształt. Fani książek kryminalnych na pewno nie będą czuli się zawiedzeni. Pragnę zaznaczyć, że moja opinia jest w 100% szczera z odczuciami, które towarzyszyły mi po przeczytaniu książki.