Władca marionetek. Tajemnica Askiru. Tom 4 (okładka  miękka, wyd. 03.2020)

kolejny tom , ktory pozostawia mnie w niecierpliwym oczekiwaniu na ciag dalszy. Losy Havalda i Leandry wciagaja. Mialam nadzieje, ze wszyscy bohaterowie przezyja, smierc Nathalii byla troche bez sensu..prawdopodobnie w dalszych czesciach czekaja nas znowu straty, chociaz wydaje mi sie, ze autor nie jest tak bezlitosny, jak Cornwell lub Ruthefurd, ktorzy bez skrupolow kasuja charaktery..😊

Cała seria jest świetna. W tej części tylko nieco zabrakło "starych" bohaterów i ich charakterystycznych zachowań, co dla mnie było najciekawsze, ale pozycja godna polecenia. Nie rozdmuchana fantasy, tylko taka akurat!

super, super, super, super

Super książka

„Przyjaźń i miłość to wartości, których nie można kupić, nawet za całe złoto ukryte w skarbcach.”, czyli fantastyczny powrót Tajemnicy Askiru. Władca marionetek to już czwarty tom Tajemnicy Askiru, serii, która w Niemczech jest bardzo popularna. Richard Schwartz na swoim koncie wiele powieści, a cykl Tajemnica Askiru ma jeszcze kilka tomów, które zapewne zostaną wkrótce wydane. Wojownik Havald, półelfka Leandra i ich towarzysze szukają sposobu, by z egzotycznego Gasalabadu dostać się do legendarnej metropolii Askiru, gdzie mają nadzieję uzyskać pomoc dla swej pogrążonej w wojnie z wszechmocnym imperium Thalaku ojczyzny. Lecz macki imperium sięgają aż do pustynnego Złotego Miasta. Władca Thalaku Kolaron za pomocą intryg, mrocznej magii nekromantów i wyszkolonych zabójców zwanych nocnymi jastrzębiami usiłuje zatrzymać drużynę w Gasalabadzie. Havald i jego kompani nie wiedzą już, kto jest ich sprzymierzeńcem, a kto wrogiem. Śmierć czai się wszędzie... Tajemnica Askiru to jedna z moich ulubionych serii fantasy. Już od pierwszego tomu byłam nią zaintrygowana i z radością sięgałam po kolejne. Myślę, że najlepiej zacząć swoją przygodę z tym cyklem od pierwszego tomu. Wtedy będziecie lepiej zorientowani w świecie wykreowanym przez Schwartza. Na początku książki dostajemy małe przypomnienie tego, co się wydarzyło do tej pory, dzięki czemu możemy przypomnieć sobie poprzednie tomy. Przez te cztery tomy bohaterowie ewoluowali – możemy śledzić ich zmagania, ich zmianę oraz dogłębnie poznać. Postacie w tym cyklu są naprawdę świetnie napisane i możemy obdarzyć ich sympatią oraz kibicować im. Mam słabość do antagonistów – lubię czarne charaktery, odkrywać co nimi kieruje, dlaczego podejmują takie decyzje. We Władcy marionetek również zaintrygowali mnie „ci źli”. Dostajemy dość dużo polityki, ekonomii i związanych z nimi intryg, co może być trochę zagmatwane, ale autor wszystko po kolei tłumaczy, więc nie powinno sprawiać to większych problemów. Władca marionetek to lektura pełna tajemnic i mitów, które w świetny sposób się łączą, tworząc oryginalną historię pełną fantastycznych przygód. Nie brak tutaj także humoru tak specyficznego dla tej serii. Schwartz nie zaprzestał na laurach i każda kolejna książka jest lepsza od swojej poprzedniczki. Cykl high fantasy coraz lepiej radzi sobie w naszym kraju (gdzie w Niemczech to bardzo sławna seria). Te kilkaset stron to wiele przygód, emocji, kłamstw, intryg i miłości oraz fantastycznych opisów. A finał? Finał podsyca apetyt na kolejne książki. Lekka i przyjemna lektura dla fanów high fantasy. Po cichu liczę, że może kiedyś zostanie ona zekranizowana i dzięki temu więcej osób zapozna się z przygodami Havalda. Jeśli jeszcze nie znacie tej serii, to nie zwlekajcie i zacznijcie od Pierwszego Rogu.

Ja właśnie skończyłam książkę, którą rozpoczęłam wczoraj wieczorem. Nie mogło być jednak inaczej, okazało się bowiem, że to jest mój ulubiony tom tej serii i rozpoczynając przygodę z nim po prostu przepadłam. Zostawiam Wam więc krótką opinię na jej temat i biegnę w końcu ogarnąć dom!😂😂 Było warto i nie żałuję!❤️ „Władcy marionetek” to tom czwarty serii „Tajemnica Askiru”. Richard Schwartz to z pewnością nazwisko, które musicie zapamiętać. Ten autor fenomenalnie opisuje przygody pewnego druha oraz jego świty. Pióro pisarza sprawia, że świat który jest dookoła nas po prostu zanika, a my przynosimy się w ten wykreowany, fantastyczny, oryginalny i świetnie przemyślany. Nasza wyobraźnia pracuje na najwyższych poziomach, a to co serwuje autor i to że w każdym tomie wymyśla coś nowego łącznie z postaciami i miejscami, czy z wątkiem głównym, po prostu zachwyca. Przyznaje, że zupełnie nie mogłam się oderwać. Chyba jest także najgrubszym z tomów, zostało w niej zawarte naprawdę wiele. Czytelnik jednak zupełnie nie czuje się przygnieciony, a wręcz przeciwnie wszystko jest przemyślane z najwyższą starannością. Ma wszystko to co potrzeba dobrej książce fantasy i uważam że można w niej znaleźć naprawdę wiele podobieństw do LOTR, a to tylko wielka zaleta tej serii. Uwielbiam tych bohaterów, uwielbiam ten świat i absolutnie nie mogę się doczekać tomu piątego. Władca, który nazywany jest Władcą Marionetek, wojownik który posiada magiczny miecz i mnóstwo spisków, klątw i fantastycznych stworzeń. Tym razem bohaterowie mają ręce pełne roboty, kogoś trzeba uratować, a kogoś zabić. Przy tym wszystkim nie można zginąć samemu.

Wojownik Havald, półelfka Leandra i reszta ich wesołej kompanii szukają sposobu, by jak najszybciej dostać się do Askiru, legendarnego miasta, w którym mają nadzieję znaleźć pomoc w walce z potężnym imperium Thalaku. Lecz zło nekromantów i wyszkolonych zabójców sięga aż do egzotycznego Gasalabadu, w którym obecnie przebywają bohaterowie. Havald nie wie, kto jest sprzymierzeńcem, a kto wrogiem. A śmierć czyha w pobliżu… Powiem wam, że tak jak trzecia część naprawdę mnie zachwyciła, tak z tą mam mały problem. „Władca marionetek” dla mnie bardzo nierówny. Pierwsza połowa wymęczyła mnie brakiem akcji i ciągłymi rozmowami bohaterów o polityce, w których nie raz i nie dwa porządnie się pogubiłam. Druga połowa była za to genialna i przypomniała mi, za co tak bardzo uwielbiam tę serię. Pełna akcji, intryg i niebezpieczeństw, wciągnęła mnie tak, że jednego dnia przeczytałam prawie dwieście stron, co nie zdarza mi się często. Prawda jest jednak taka, że nawet mimo gorszych momentów uwielbiam te książki. Mają w sobie jakiś taki klimat, którego nie znalazłam w żadnej innej serii i nawet jeśli mnie męczą, to potem spoglądam na nie przepraszająco i wracam do lektury. I zazwyczaj dobrze na tym wychodzę. Polecam tę serię nie tylko tym, którzy uwielbiają high fantasy. „Tajemnica Askiru” to seria pełna niespodzianek, świetnych bohaterów, którzy dojrzewają z tomu na tom, potężnej magii i zabójczych intryg. No i polityki. Ale to da się przeżyć.

To jedna z tych serii, przy których nie ma szans na nudę. Dzieje się tutaj wiele, na światło dziennie wychodzi sporo tajemnic. Chociaż trzeba przyznać, że początek tej części mocno zwolnił, to wyobraźnia autora nie odpoczywa, wręcz mam wrażenie, że w drugiej połowie tempo zostało jeszcze podkręcone, dzięki czemu przez książkę się płynie, czasem aż za szybko. Plusem dla mnie (chociaż w tym momencie jest to coś, czego nie potrzebuję, ponieważ czytam książki w małym odstępie czasowym) jest to, że na początku mamy przypomnienie poprzednich części. Jeśli musieliśmy trochę czekać na kolejną część ulubionych przygód, taka przypominajka jest super. Dzięki takiemu zabiegowi możemy od razu wkroczyć w dalsze wydarzenia, bez myślenia, jak to było wcześniej. Jedynym i ogromnym minusem, według mnie, jest to, że mamy inne nazewnictwo np. miecza Havalda. Taki błąd nie powinien mieć miejsca, a jednak się zdarzył. Jestem ciekawa jak to będzie wyglądać w następnej części.

To moje drugie spotkanie z prozą Richarda Schwartza. Tym razem rzuciłam się na głęboką wodę, ponieważ to już z czwarty tom popularnej zwłaszcza w Niemczech serii „Tajemnica Askiru”. Owszem, nieco lekkomyślnie, jednak kilkukrotnie postąpiłam podobnie i jakoś udawało mi się zrozumieć fabułę. Dlatego postanowiłam zaryzykować, wspomagając swe siły krótkimi streszczeniami poprzednich dwóch części. Przyznaję, że nie żałuję, chociaż innym osobom rekomenduję zapoznanie od razu całego cyklu, albo pierwszego tomu! Lektura „Władcy marionetek” uświadomiła mi, iż niepotrzebnie zrezygnowałam z kontynuowania przygody snutej przez Schwartza. Teraz muszę nadrobić. Tak, fantasy zazwyczaj przynosi mi sporo kłopotu. Problemy z odpowiednim wczuciem w akcję, zbyt rozwlekłe opisy. Ale! Książki Richarda umiejętnie potrafią wciągnąć człowieka w magiczny świat. Strony szalenie pędzą, nie sposób się nudzić. Nawet w sytuacji, gdy zaczynamy czytanie od środka!

„Władca marionetek” to czwarte spotkanie z bohaterami sagi Tajemnice Askiru. Choć Gasalabad miał być tylko przystankiem w ich podróży, to akcja toczy się w tym miejscu już trzeci tom. Osobiście nie zaliczam tego na minus, bo taki zabieg pozwolił na lepsze poznanie bohaterów i wyjątkowe w tej części obnażenie uczuć. Pojawiają się wątki miłosne, które nie przyćmiewają głównego celu całej wyprawy, a pomiędzy to wszystko wplecione zostały polityczne układy i intrygi. Havald i jego kompani nieustannie brną do przodu, by dotrzeć do Askiru. Nawet wtedy, gdy co rusz z każdej strony spotykają ich niebezpieczne niespodzianki, a zaufanie po raz kolejny zostaje wystawione na próbę. Autor nadal potrafi szokować i zaskakiwać, a zakończenie dosłownie zwaliło mnie z nóg. Z niekrytą ciekawością czekam, by móc chwycić w dłonie kolejną część i znów pogrążyć się w lekturze.