Ocali nas miłość. Opowieść warmińska. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

Polecam. Czyta się jednym tchem

Piękna powieść ☺️

Piękna książka .

Polecam

Polecam

Super

„cokolwiek cię w życiu spotka, dopóki ono trwa, nawet po najczarniejszej nocy wstaje nowy dzień. A zanim nowe nadzieje”. Każdego dnia budzimy się z nadzieją, że przyniesie on dobre chwile i obdarzy nas wspaniałymi wydarzeniami, a my będziemy mogli cieszyć się pięknym życiem według swoich wyobrażeń. Jednak bywa też tak, jak u bohaterów serii „Opowieść warmińska”, że nikt nie był pewien, co się może wydarzyć, a to, co się wydarzyło, przerosło wszelkie wyobrażenia. W części pierwszej „Klątwa Langerów” poznaliśmy rodzinę Langerów i Reiterów, którzy żyją w jednej miejscowości, ale są dla siebie odwiecznymi wrogami. Jedynie Lizkę Langerównę i Franza Reitera od najmłodszych lat połączyła najpierw nić przyjaźni, a potem miłość, której dalszy ciąg możemy poznać w powieści "Ocali nas miłość". Przyszedł czas na decyzje, z którymi Lizka nie może się pogodzić. Augusta doradza jej, by spisała swoje myśli i dręczącą tęsknotę w pamiętniku, co powinno ukoić jej smutek. W ten sposób autorka przybliżyła nam to, co działo się w poprzednim tomie sagi. Drugi tom „Opowieści warmińskiej” przenosi nas o kilkanaście lat do przodu, gdyż wkraczamy w fabułę w roku 1939. Lizka ma 20 lat i pracuje w bibliotece znajdującej się w polskiej szkole w Allenstein (Olsztyn). Są wakacje, więc dziewczyna ma więcej czasu, by spotykać się z ukochanym Franzem. Nadal muszą ukrywać swoją miłość, gdyż dla rodziny jej ukochanego ich związek jest mezaliansem i relacją zakazaną. Niestety, coraz częściej słychać pogłoski o wojnie. Tego dnia, gdy spotykamy młodych zakochanych, Franz niespodziewanie przyjechał do rodzinnej wsi z Königsbergu (niemiecka nazwa Kaliningradu), w którym studiuje na Uniwersytecie. To zaniepokoiło Lizkę, gdyż przeczuwała, że to spotkanie będzie inne, niż wszystkie dotychczasowe. Kontynuacja tej serii jest jeszcze lepsza od poprzedniej części, gdyż jest bardziej emocjonalna przejmująca, wzruszająca, ale też przygnębiająca, gdy czytamy o tym, jak bardzo okrutna może być natura ludzka, którą opanowała potęga władzy i fanatyzm. Autorka nie oszczędza swoich bohaterów dokładając im zmartwień, bólu, poniżenia i losu, na który nie zasłużyli. Natomiast ci, którzy powinni odczuć zgubne efekty swoich działań, czują się świetnie. No, może poza Kurtem Reiterem, który otrzymuje to, na co zasłużył, gdyż nawet jego synowie knują przeciwko niemu. Nie dotyczy to Franza, gdyż on całkowicie nie pasuje do tej rodziny, wyznając zupełnie inne wartości, niż jego despotyczni bracia. Augusta jeszcze bardziej zyskuje na wizerunku, gdyż nie poddaje się tak łatwo i potrafi powiedzieć prawdę w oczy i sprawiedliwie ocenić drugiego człowieka. Jej słowa dają pole dla refleksji, wyciągnięcia wniosków i ukazania tego, czego nie dostrzegają inni. Moją sympatię zdobyła też siostra Lizki, Waleria, która zdecydowała się pójść do zakonu z powodów, które poznaliśmy w „Klątwie Langerów”, ale to nie przeszkodziło jej w podejmowaniu ryzykownych zadań. „Człowiek może dużo znieść, jeśli nie da umrzeć nadziei.” Zarówno „Ocali nas miłość”, jak i „Klątwa Langerów” to wspaniale napisana, docierająca do zakamarków czytelniczej duszy opowieść, pełna smutku, cierpienia przekazanego tak sugestywnie, że niemal czujemy to samo, co jej bohaterowie. Przejmująca do głębi, dramatyczna i życiowa historia o miłości, która trzyma przy życiu, daje nadzieję, motywuje, by wyzwolić w sobie siłę na kolejny dzień i nie poddawać się bez względu na warunki. Pani Wioletta Sawicka potrafi świetnie oddać nastroje, charakter postaci i realia ówczesnych czasów, mordęgę i okrucieństwo. Swoją opowieść oparła na prawdziwych zdarzeniach, chociaż postacie zostały stworzone na potrzeby tej powieści. Jednak niektóre z nich mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości, chociażby działacz polski i redaktor „Gazety Olsztyńskiej” Seweryn Pieniężny, jak i niektóre fakty, które zaczerpnęła z dostępnych opracowań dokonanych przez osoby, które przeżyły obozowy koszmar. To czyni tę powieść jeszcze bardziej przejmującą. Tytułowe ocalenie przez miłość dotyczy nie tylko tego, co czuje wobec siebie dwoje ludzi, ale też zwraca uwagę na wartość empatii, drobnych gestów okazywanych w nieludzkich warunkach i zachowanie człowieczeństwa, gdy pozornie nie ma na to miejsca. „Każdy fanatyzm jest niebezpieczny.” Niestety wojna jest bezlitosna, gdyż wynika z nienawiści i chorych ambicji ludzi władzy, którzy w imię własnych frustracji i planów uważają się za lepszych od innych, niszcząc wszystko to, co nie odpowiada ich wyobrażeniom o świecie. Franz i Lizka, tak jak wiele osób w tamtym czasie, chcieli po prostu ze sobą być, założyć rodzinę i cieszyć się swoim szczęściem, a tymczasem wszystko niszczy wojna. Czy ocali ich miłość? Tego dowiemy się z pewnością w trzeciej części. Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Prószyński i S-ka

Kiedy prawdziwie kochasz, nic nie jest w stanie odebrać ci tego uczucia. Jesteście jednością, bez względu na czas i miejsce. Na przekór konwenansom, klątwom, zabobonom, a także, a może przede wszystkim, ludziom, którzy nie chcą widzieć was razem. Trwacie. Nie straszna zdaje się wam nawet wojenna zawierucha, która porywa was w swe objęcia, by rozdzielić, być może na zawsze… Czy jesteście w stanie i to przetrwać? Czy uczucie, które kiełkowało od lat, które rozkwitało każdego dnia mimo przeciwności losu, ma jakąkolwiek szansę w tak nierównym starciu? O miłości w czasach wojny napisano wiele. Jednak Wioletta Sawicka ze swoją nową powieścią nie dołącza do grona autorów, którzy kreują kolejną opowieść o uczuciu, które narodziło się w tych strasznych warunkach. Tu wojna zastaje młodych, kiedy to uczucie jest w pełnym rozkwicie. Kiedy ich głowy są pełne nadziei, planów i marzeń. I mimo wszystko pragną być razem. Ale wojna nie oszczędza nikogo, nie ma dla niej żadnej świętości, więc tych dwoje będzie musiało się z nią zmierzyć. Czy wiara w to, że ocali ich miłość, wystarczy, by faktycznie przetrwać, kiedy gra idzie o najwyższą stawkę? Już nie tylko o uczucie i szansę na wspólną przyszłość, ale również o… życie? „Ocali nas miłość” to powieść, która od pierwszych stron wywołuje wzruszenie. Wspólnie z zakochanymi cierpimy, trwając w niepewności o bezpieczne jutro. Autorka maluje słowem opowieść o wyjątkowym uczuciu, a czytelnik od początku kibicuje bohaterom, by ich historia doczekała się happy endu. Na przekór rozumowi, który podszeptuje realne rozwiązania, wbrew kolejnym wydarzeniom – wierzymy, że im się uda. Ale z każdą przewracaną stroną jest ciężej podtrzymać światełko nadziei. Wioletta Sawicka odtwarza bowiem obraz piekła na ziemi, opisując w naturalistyczne wręcz sposób to, co działo się w obozie Hohenbruch zlokalizowanym na terenie Prus Wschodnich. Tutaj nie ma miejsca na przejawy człowieczeństwa ze strony oprawcy. I tylko oni – ci, których połączył taki sam okrutny los, mogą o tę resztkę człowieczeństwa walczyć. Bo nic innego wszak im nie pozostało… Czy w takich okolicznościach jest szansa, by ocalić miłość? Bardzo chcemy wierzyć, że tak... Że będzie ona nadal wzrastać, mimo że przyszło jej rozkwitać na tak nieurodzajnym gruncie nienawiści i ludzkiego bestialstwa. Nowa książka autorki to także przerażający obraz manipulacji i ślepej wiary w ideologię głoszoną przez Hitlera. Jak daleko może posunąć się człowiek, który za nic ma rodzinne więzi, dla którego liczy się tylko wysoka pozycja na drabinie w hierarchii tych, którzy zawierzyli przywódcy? Czytelnik ma okazję obserwować, jak stopniowo dochodzi niejako do autodestrukcji tych, którzy już od dziecka nosili w sobie gen zła, który zdaje się teraz pączkować, siejąc zniszczenie w ich umysłach i… sercach. Choć być może w ich przypadku nie można mówić o tym, że wciąż je mają…? To także historia, która pokazuje, jak karma wraca do tych, którzy kiedyś uważali się za lepszych, którzy za nic mieli drugiego człowieka, pomiatając nim i ciesząc się z cudzego nieszczęścia. Niektórym przyjdzie zapłacić za grzechy najwyższą cenę. Inni boleśnie odczują błędy popełnione w wychowaniu dzieci, kiedy jedyne co im pozostanie to samotność w oczekiwaniu na niechybny koniec w poczuciu porażki oraz upokorzenia. Podsumowując: „Ocali nas miłość” to przepiękna, ale jednocześnie poruszająca i pełna bólu opowieść o zakazanym uczuciu, które było tym jasnym promykiem nadziei w tak trudnych czasach. Autorka kreśli obraz wojennej zawieruchy, w której mackach znalazło się tak wielu. Tak wielu straciło życie, tak wielu walczyło, wierząc, że nadejdzie bezpiecznie jutro, że jeszcze będzie pięknie… Obozowa rzeczywistość, która pojawia się w książce, jest kolejnym potwierdzeniem na to, że okupanci byli potworami bez serc i skrupułów. A mimo to, właśnie w takich miejscach, które były synonimem piekła na ziemi, wciąż tliło się człowieczeństwo, nawet jeśli przybierało ono postać… cukierka. Tu miłość przeplata się z nienawiścią, potrzeba serca z narzuconą powinnością, radość oczekiwania ze strachem o ukochanego człowieka. Lektura tej książki jest prawdziwym kalejdoskopem przeróżnych ludzkich emocji, pięknie odmalowanych przez autorkę. Jak potoczą się dalsze losy członków rodziny Langerów? Czy dawna wizja Augusty się spełni? A przede wszystkim – czy miłość Franza i Lizki przetrwa? Jeśli jesteście ciekawi, to zachęcam do sięgnięcia po drugi tom serii Wioletty Sawickiej.

Odmieniająca tęsknotę przez wszystkie życiowe przypadki. Zanurzona w oparach prawdziwej miłości i równie intensywnej nienawiści. Przenikająca oblicze zatrważającego bestialstwa w najmroczniejszym okresie w dziejach ludzkości. „Ocali nas miłość” to drugi tom do głębi poruszającej sagi ulokowanej wśród warmińskich scenerii – jednakże mimo solidnych fabularnych nici rozpiętych między tytułami, można dokonać eksploracji tej odsłony bez znajomości wcześniej nakreślonych zdarzeń. Autorka bowiem pod kreacją pamiętnika przybliża na początku zawiłe, okryte całunem dramatyzmu losy rodziny Langerów. Wioletta Sawicka kompiluje z zapierającą dech i zarazem fascynującą rzetelnością historyczne realia w przededniu II wojny światowej oraz początkowych lat jej zawieruchy z ekspresyjnie oddaną literacką fikcją. Tym samym tworzy mariaż przekonujących emocji i trudnych w swobodnym odbiorze incydentów, które odcisnęły swój realny ślad w historycznych odmętach utraconego człowieczeństwa. Tu przyjaźń z dzieciństwa otula się miłosną powłoką, a przy tym nabiera niebezpiecznej wymowy, w czasach artykułowanej nazistowskiej ideologii wręcz intencjonalnie zakazanej. Wreszcie przybiera kształt ukradkowo wyrywanych rzeczywistości chwil szczęścia, by finalnie stać się nośnikiem siły, aby przetrwać. By znieść upokorzenia, by przezwyciężyć fizyczne katusze, by wciąż podsycać tlącą się w czeluści duszy nadzieję na ponowne zatracenie się w ukochanych ramionach. Wizualizacja dosadnego barbarzyństwa wyziera tu z nieczęsto przywoływanego w literaturze obozu Hohenbruch – osadzonego na terenie Prus Wschodnich. Przytoczone przez autorkę przejawy ludzkiego zezwierzęcenia nieuchronnie rozdzierają serce, uwypuklają bezsilność i złość, a w końcu ożywiają świadomość, że zobrazowano na kartach powieści rzeczywiste losy, autentyczne postaci, namacalnie odczuwalny ból. I choć to właśnie zabronione na tle wojennej pożogi uczucie stanowi fundament tej fabuły, to Wioletta Sawicka ukazała w swojej książce także poruszającą panoramę traumatycznych zdarzeń i gwałtownie przenikliwych emocji. Nasączyła codzienność dwóch zwaśnionych rodzin impresjami niemożliwymi do okiełznania – szaleńczą w wydźwięku potrzebą zemsty, wyrazistą w odczuciu nostalgią, haniebnym gniewem, ale także naturalnie zainicjowaną przyjaźnią czy sekretnymi porywami ponad wszystko kochającego serca. Wszak właśnie w nieujarzmionej miłości, niezachwianej wierze oraz niefrasobliwym uporze doszukiwać się można klątwy, która winna jest przesączonym nieszczęściem doznaniom rodziny Langerów. Okrucieństwo spowijających cały świat wojennych zmagań, dotkliwie doświadcza bohaterów tej opowieści, którzy stanowią jawne zaprzeczenie ustawy o czystości rasy. I zarazem stanowi tło do skontrastowania odmiennych portretów ludności niemieckiej – akcentuje z dumą głoszony fanatyzm oraz skryte przejawy pomocy. Przy tym zestawia nieskrępowaną bezduszność ogarniającą miejskie pejzaże i podszyte nieustannym lękiem, jednak znacznie spokojniejsze krajobrazy wsi. Autorka buduje fabularną przestrzeń, podkreślając odmienne ludzkie perspektywy, jaskrawiąc tak różne zachowania, komponuje wizerunki niewyzute z empatii, ale i doszczętnie owładnięte obsesyjnym przekonaniem o swojej wyższości, podsycanej dzierżoną władzą. Odmalowuje bolesny w swoim pięknie portret miłości i raniącej nienawiści, podczas którego eksploracji nie sposób powstrzymać toczących się po policzku łez. W końcu tak sensorycznie wyeksponowana istota rodzinnych więzi, ale i przywiązanie, czuła troska czy oddanie bezsprzecznie utrwalają się pod powiekami. Otwierając je, chciałoby się doświadczyć więcej, ale niepokój o szczęście Lizki i Franza jest znacznie bardziej odczuwalny…

Sięgając po drugą część Opowieści Warmińskiej nie spodziewałam się takich emocji, na jakie trafiłam 🤯. ~ - Nie bój się. Nigdy się nie bój. Wrócę do ciebie, choćby z piekła. - Obiecujesz? - Obiecuję. Zakazana miłość. Wojna. Aresztowanie. Nienawiść. Niepewność. Cierpienie. Nadzieja. ~ Franz i Lizka są w sobie ogromnie zakochani i nie wyobrażają sobie rozłąki. Wiedzą, że są sobie pisani, a ich miłość przetrwa wszystko. Jednak nadchodząca wojna doprowadza do tego, że i tak prędzej czy później zostaną rozdzieleni. Franz planuje bezpieczną ucieczkę Lizki, która końcowo kończy się fiaskiem, o czym nawet nie ma pojęcia. Bez wieści, oddalony od domu coraz bardziej martwi się o ukochaną, od której nie ma znaku życia. Sam został powołany do Wehrmachtu i musi wypełniać obowiązki, które nie są kompletnie zgodne z jego przekonaniami. Jednak by przeżyć i stwarzać pozory musi udawać przykładnego Niemca. ~ "Ocali nas miłość" to niesamowicie emocjonalna historia. Rany... Nie spodziewałam się tego naprawdę. Pierwsza część podobała mi się, ale ta... szok. Wątek Lizki i Franza jest bardzo poruszający. O ich miłości czyta się z rozrzewnieniem. Łezka nieraz kręci się w oku, bo ich miłość jest taka dojrzała, prawdziwa i po prostu piękna. Jednak to, co spotkało Lizę przed jej wyjazdem do Szwecji kompletnie mnie zmroziło. Jestem ciekawa, jakie będą jej dalsze losy. ~ "Ocali nas miłość" to historia o zakazanej miłości, zwaśnionych rodzinach, długiej rozłące i wojennej zawierusze, która zniweczyła plany i marzenia Polaków. Za to dostarczyła mnóstwo cierpienia, bólu i niepewności, co wydarzy się choćby jutro. Rodzina Reiterów wzbudzała we mnie dużo negatywnych uczuć, a szczególnie bracia, którzy zachowywali się bestialsko. Natomiast bardzo imponowała mi Augusta, która za wszelką cenę chciała pomóc Lizie, traktowała ją jak własną córkę nieraz się narażając. Bardzo polecam tę serię. Jest dla mnie sporym zaskoczeniem tego roku. Zapada w pamięć. Czy Franz i Liza będą mieli szansę na to by ich miłość trwała dłużej niż jedno jutro? Czy będzie im dane żyć ze sobą a nie tylko złudną nadzieją? Z ogromną niecierpliwością będę czekała na trzeci tom! Od paru dni ciągle po głowie chodzi mi ta fabuła, która mnie zaskoczyła i nieraz złamała serce 💔. "Jakkolwiek patetycznie to zabrzmi , musimy wierzyć, że ocali nas miłość. Wtedy przetrwamy podły czas, obojętnie, co nam przyniesie i jak długo potrwa nasza rozłąka."