Na marne (okładka  twarda, wyd. 06.2019)

Książka, która zmienia nie tylko myślenie, ale również nawyki i odruchy codziennego życia.

Dobra lektura, czyta się lekko mimo tak ważkiego tematu

Polecam ze względu na temat i świetny warsztat pisarski

Świetna książka, która nie pozwala pozostać obojętnym.

czasami ciężka i chaotyczna

„Na marne” okazało się dla mnie tytułem obowiązkowym, z racji tego, że sama do tematu wyrzucania żywności podchodzę wręcz obsesyjnie. Żyję w duchu zasady, że nic w mojej lodówce się nie marnuje, jestem wdzięczna za to, co mam, dziękując w duchu, że nigdy nie zaznałam głodu. Tymczasem każdego roku na świecie marnowane i wrzucane są tony jedzenia. Dlaczego? Czy to rzeczywiście jest konieczne? Marta Sapała na problem marnowania żywności spogląda z wielu perspektyw. Jej reportaż to dogłębna analiza tej kwestii, traktowana z pewnym dystansem, dzięki czemu podejście jest bardzo rzeczowe i dające do myślenia. Śmiało można by powiedzieć, że autorka wycisnęła z tego tematu, tyle, ile można było, kolejno analizując, pytając, zastanawiając się, a w końcu przekazując zebrane informacje. Nigdy nie zastanawiałam się, co rzeczywiście oznacza data ważności. Nigdy nie byłam w jadłodzielni. Nigdy nie poznałam żadnego freeweganina i nie wzięłam pod uwagę, że żywność można pozyskiwać inaczej niż ze sklepu. Choć sama rzeczywiście tym marnowaniem żywności się interesowałam, to nigdy nie przyszłoby mi do głowy, jak wiele spraw, postaw i zjawisk się z tym wiąże. Nie sięgnęłam głębiej, dopóki nie poznałam treści tej książki. A po jej lekturze mam wrażenie, że autorka otworzyła mi oczy i umożliwiła dzielenie się tą wiedzą, jeszcze rozsądniejsze gospodarowanie oraz robienie zakupów. Sapała nie ocenia. Nie umoralnia. Nie osądza. Próbuje zrozumieć. Dzieli się wnioskami. Sugeruje rozwiązania. Widać, że ten temat jej również stał się bliski, że te kwestie są dla niej ważne. Co jednak najbardziej mnie w tej lekturze zastanowiło i poruszyło? Wskazanie, że to nasz wybór. Pokazanie palcem na każdego z nas, nieco przykre, ale potrzebne. I ta konieczność wyboru wracała do mnie na każdej stronie. „Na marne” to nie tylko reportaż. To trochę lekcja życia, a trochę poradnik. To tekst o problemie aktualnym i istotnym. A co z tym zrobimy, to już sprawa każdego z nas…

To, że mamy problem z marnotrawieniem jedzenia, wiedziałam od dawna. Myślę, że do każdego z nas docierały historie o wielkich koszach koło dyskontów spożywczych pełnych jadalnego jeszcze jedzenia, ale trochę obitego, z jednej strony nadgniecionego, ukruszonego. Szokiem jednakże było dla mnie zdanie sobie sprawy, na jaką skalę to wszystko się odbywa. Gdyby nie reportaż Marty Sapały „Na marne” pewnie cały czas żyłabym w nieświadomości. Ogólnie mam wrażenie, że my jako społeczeństwo nie lubimy myśleć o takich rzeczach. Nie przepadamy za zmianami, zwłaszcza jeżeli wymagają one od nas jakiejś inicjatywy. Mimo że chociażby właśnie w kwestii marnowania żywności wystarczyłoby jedynie trochę pomyśleć przed zakupami i kupić jedynie rzeczy, które wiemy, że zjemy. Pojawiają się też głosy, o tym, że jako pojedynczy konsument nie mamy wpływu na to, co się dzieje. I muszę przyznać, że być może jest to po części prawda, bo po lekturze „Na marne” faktycznie zaczęłam sobie zdawać sprawę z tego, jak dużo jedzenia marnują największe sieciówki żywieniowe, tak muszę powiedzieć, że nie utrzymałyby się one bez naszych pieniędzy. W reportażu Marty Sapały bardzo urzekł mnie sposób, w jaki podeszła ona do tego tematu. Bardzo indywidualnie, pokazując historię jednostki, przede wszystkim także zagłębiając się w świat ludzi, których bada. Podobało mi się także, że nie podeszła do tego tematu z żadnym uprzedzeniem, tylko wyjątkowo otwartym umysłem. I choć czasami trochę gubiłam się w historii, zdecydowanie będę pamiętać o tej książce jeszcze przez długi czas, a już na pewno podczas następnych zakupów spożywczych. M. K., lat 17 źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Gdyby przeliczyć ilość jedzenia marnowanego w naszym kraju na wagony, to z dworca centralnego musiałoby rocznie odjechać 220 tysięcy szczelnie wypełnionych wagonów. To równowartość 9 milionów ton - tyle żywności marnuje się w Polsce, co czyni nas jednym z liderów w Europie, w której rocznie marnujemy 88 milionów ton jedzenia. Marnowanie to nie tylko wyrzucanie. To także nadmierna produkcja (w tym produkcja mięsa) i zbyt duże spożycie. Dla przykładu - kalorie roślinne z 1ha mogą wyżywić nawet 20krotnie więcej osób niż mięsne uzyskane z tej samej powierzchni! "Na marne" Marty Sapały to zbiór reportaży szeroko traktujących temat marnowania jedzenia. Dotukają one kwestii produkcji rolnej, przepisów prawnych, freeganizmu, kompostowania, spożywania i naszego stosunku do żywności i jej nadmiaru. Jakie produkty najlepiej smakują ze śmietnika? Czy w Miasteczku Wilanów ludzie marnują więcej jedzenia niż na artystycznym Żoliborzu i kto sięga po jedzenie, które wyrzucają do śmieci zarówno mieszkańcy, jak i różne "Biedronki"? Na jakie przeszkody natrafiają freeganie, a kto im pomaga? Muszę przyznać, że moja świadomość zagadnienia zwiększyła się o 200%, a kwestia świadomości jest w tum wypadku chyba kluczowa. Co ja z tym zrobię, już postanowiłam, a jeśli czujecie, że nie do końca wiecie, jak wprowadzić do Waszego życia politykę "zero waste", koniecznie sięgnijcie po tę pozycję. Polecam!

Marnowanie jedzenia to jak się okazuje ogromny społeczny problem który obecnie rozrósł się na ogromną skalę. Marta Sapała w książce Na marne dokładnie pokazuje w czym przejawia się marnowanie żywności, przedstawia obyczaje i przyzwyczajenia żywieniowe konsumentów. Podczas czytania Na marne zaczęłam łapać się na tym że mnie samej zdarzają się podobne zachowania. Dlatego myślę że książka Marty Sapały ma dużą wartość edukacyjną i uświadamiającą w codziennym życiu konsumenta. Ciekawie zwraca uwagę na tak poważny problem, ale też ogromnie daje do myślenia, zmusza do zastanowienia się nad swoimi nawykami.