Nigdy nie byłaś Żydówką. Sześć opowieści o dziewczynkach w ukryciu (okładka  twarda, wyd. 10.2023)

Wstrząsające.Elzunia Frydrych uratowana z holokaustu dzięki Markowi Edelmanowi pomimo znalezienia rodziny w Ameryce bardzo ja kochającej,skończenia studiów,małżeństwa udanego- popełnia samobójstwo.Pietno ofiar holocaustu. Inne historie również wstrząsające.Pozycja obowiązkowa.

Anna Binkot Marka sama w sobie. Rewelacyjne, mądre historie

Czasami trauma jest zbyt duża, by ja unieść. Szczególnie dziecko. Dziecko w czasie II wojny światowej. Dziecko, które jest pochodzenia żydowskiego. Niezwykłe, bolesne historie i zaskakujące ścieżki. Przyczytałam jednym tchem. Jak dużo wiedzy nam brakuje o tamtych czasach.

Doskonała książka dla zainteresowanych historią. Świetnie napisana i długo zostaje w pamięci. Znakomita także jako lektura szkolna i książka dla młodych ludzi.

Pani Bokont jak zawsze nie zawodzi. Ciekawy reportaż na wysokim poziomie literackim.

Niesamowita książka!

Dokąd idzie, wiedziała. Ale skąd id,ie- to musi dopiero wymyślić. Musi wymyślić całe swoje życie i tak, aby każdy uwierzył." To zdanie otwiera opowiadanie o ukrywającej się na wsi Małce Bogdana Wojdowskiego, jednej z bohaterek książki, ale równie dobrze mogłoby się tyczyć historii pozostałych d,iewczynek, których losy przybliża nam autorka książki. Elżunia, Blima, Janka, Dorka, Irena i Małka. To one i ich bliscy mają tutaj głos, a ich relacje przepełnione są smutkiem, samotnością i patrzeniem w oczy wszechobecnemu głodowi i śmierci. Każda z nich po wojnie, uratowana, musi po swojemu zmierzyć się z traumą. Jednym wychodzi to lepiej, inne nie radzą sobie w ogóle, bo z tyłu głowy jak wielki głaz ciąży pytanie- dlaczego ja? Dlaczego ja żyję? Książka jest przejmująca, a każda historia niby taka sama, a jednak inna. Chociaż przeczytałam już wiele książek w tym temacie, to jeszcze nigdy tak mocno nie wybrzmiewa ból i żal, że ludzi, którzy ukrywali się w lesie i chcieli tylko przeżyć, mordowali ich sąsiedzi. Dla złotych zębów, palta.. Ale czym zawiniły głodne dzieci? Je również zabijano z zimną krwią. Bardzo przykro się to czyta. Boli świadomość, że być może przeżyłoby więcej rodzin, gdyby nie to całe zło dookoła. Boli też zachłanność. To, że po wojnie domagano się pięniędzy za ,,przechowywane" dzieci, o czym też już czytałam w innej książce. To nie jest łatwa lektura, ale potrzebna, byśmy znali też i tę część historii. Brudną, zamiataną pod dywan i niewygodną. Jeżeli więc chcecie dowiedzieć się o losach tych kilu dziewczynek i jak decyzje dorosłych wpłynęły na ich losy, to zapraszam do czytania.

"Nigdy nie byłaś Żydówką" to sześć indywidualnych historii – opowieści kobiet, które w dzieciństwie przeżyły Holocaust. Ich losy, choć potoczyły się inaczej, łączy ciężar wojennej traumy. Każda z nich doświadczyła koszmaru straty, głodu, lęku, samotności, upokorzenia i tułaczki. I każda z nich próbowała na swój własny sposób poradzić sobie z bolesną przeszłością. Anna Bikont kreśli intymne kobiece portrety – złożone studium człowieka. To historie brutalnie przerwanego dzieciństwa, dramatycznej walki o przetrwanie, ratowania i bycia ratowanym, pozostawania w ukryciu, na łasce i niełasce obcych ludzi. To również przejmujący obraz wpływu wojennych doświadczeń na późniejsze losy ocalałych – opowieść o lęku i poczuciu wstydu wobec przeszłości, emocjonalnej pustce i samotności, roztrzaskanej tożsamości, poszukiwaniu korzeni i odkrywaniu własnego "ja". Anna Bikont oddaje głos bohaterkom reportażu i ten głos mocno wybrzmiewa – czuć wyraźnie złożoność i ciężar ich historii. "Nigdy nie byłaś Żydówką" pozostawia czytelnika z bagażem dylematów i przemyśleń, z wieloma odcieniami szarości. Literatura faktu warta polecenia.

„Nigdy nie byłaś Żydówką…” to intymne reporterskie studium charakterów, życia w ukryciu, ratowania się lub bycia ratowaną. Choć wojenne doświadczenia bohaterek były podobnym koszmarem, dalsze ich losy potoczyły się zupełnie odmiennie. O samym Holokauście powstało już wiele książek, Anna Bikont chciała więc spojrzeć na problematykę z innej perspektywy. Autorka oddała głos Żydówkom ocalałym z zagłady. Kobiety opowiedziały o tym, jak przeżyły wojnę i co robiły po niej. II wojna światowa obróciła świat rozmówczyń do góry nogami, często były jedynymi osobami ze swych rodzin, które przeżyły. Niektóre po wojnie wyjeżdżały do Izraela czy Stanów Zjednoczonych, część została w Polsce... Musiały się mierzyć z traumą, tęsknotą, bólem i ze strachem. Czas tużpowojenny był dla nich bardzo trudny. Anna Bikont wnikliwie słuchała, bohaterki książki (oczywiście nie wszystkie) same wspominały, że po raz pierwszy opowiadają swoją historię w całości. "Nigdy nie byłaś Żydówką…" to po prostu historie kobiet, którym nazistowska nienawiść odebrała całe znane im życie. Wartością dodaną są bez wątpienia liczne fotografie bohaterek. Warto sięgnąć po tę książkę i otworzyć umysł na ludzkie przeżycia.

Chyba nie ma bardziej udokumentowanego okresu historii niż druga wojna światowa. Regularnie powstają publikacje, dowiadujemy się nowych rzeczy, zostają nam przybliżone kolejne świadectwa ofiar oraz ocalałych. Każde doświadczenie, każda historia pojedynczego człowieka rozdziera serce. Jednak to co zawsze najbardziej nas uderza to krzywda wyrządzona dziecku. Nienawiść do drugiego człowieka, uprzedzenia, kategoryzowanie ze względu na pochodzenia, wyznawaną wiarę zawsze prędzej czy później doprowadzą do tragedii. „Nigdy nie byłaś Żydówką” Anny Bikont to intymne reporterskie studium charakterów, życia w ukryciu, ratowania się lub bycia ratowaną. Ciężaru, który niesie się przez całe życie: bólu, tęsknoty, niemożliwości zapomnienia, ale również ukrytej siły, by stawić czoło przyszłości, nawet gdy nieustannie pada na nią długi cień Zagłady. Bohaterkami książki są żydowskie dziewczynki, które uniknęły śmierci podczas II wojny. Wszystkie straciły wtedy całą rodzinę. Książka pokazuje, jak im się udało przeżyć i jakie były ich dalsze losy; jak uratowały się od śmierci i jak śmierć je potem doganiała. ➡️Każda z przytoczonych historii jest inna, ale wszystkie mają jeden punkt wspólny- cierpienie niewinnego człowieka. ➡️Mogłoby się wydawać, że bohaterki które przeżyły miały ogromne szczęście, jednak w ich przypadku miało ono gorzki smak. W czasie wojny straciły całą rodzinę, ukrywając się musiały porzucić swoją tożsamość, tradycję, korzenie. Nawet po zakończeniu wojny nie mogły odetchnąć pełną piersią, a żal i gorycz dodatkowo pogłębiała świadomość że winni ich tragedii często uniknęli kary. ➡️Dlaczego Anna Bikont swój reportaż poświęciła dziewczynkom? Otóż to one miały największą szansę na przeżycie wojny w przeciwieństwie do chłopców ich ciała nie zostały naznaczone. ➡️Na koniec muszę także ostrzec wrażliwszych czytelników, bo książka może wywołać dość spore kontrowersje. Polacy nie są w niej przedstawieni tylko w dobrym świetle. Wbrew pozorom stosunki polsko-żydowskie od zawsze były skomplikowane, pełne odcieni szarości.