Kobieta w burzy. Saga nadmorska. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 07.2023)

W życiu każdego z nas przychodzi czas na burzę. Na zawirowania, które zmieniają bieg zdarzeń, sprawiając, że możemy poczuć się zagubieni. Bywa, że na oślep brniemy przed siebie, nie wiedząc tak naprawdę, jakich dokonać zmian, by poczuć, że w końcu można wziąć głęboki oddech, bez uczucia ciężaru spoczywającego na naszej piersi. Zamknięci w okowach oczekiwań ludzi z najbliższego otoczenia, egzystujemy, często frustrując się coraz bardziej, kiedy pozornie poprawna rzeczywistość zderza się z tym, co podpowiada nasz wewnętrzny głos. Głos, który chce nas zmotywować do walki o swoje szczęście... Po świetnej „Kobiecie w deszczu” przyszedł nas na „Kobietę w burzy”. Bardzo lubię ten cykl Doroty Milli, w której autorka nie tylko porusza wiele ciekawych tematów, zwłaszcza tych dotyczących nas — kobiet, ale i w pewien sposób odczarowuje zawód psychoterapeuty. Bo nadal, mimo postępu w wielu dziedzinach, tak trudno nam się wciąż oswoić z przyznaniem się do faktu, że mamy problem, że konieczna jest pomoc specjalisty. Choć ta powieść jest bardzo dobrze skrojoną obyczajówką, to autorka postawiła weń w dużej mierze na rozbudowane tło psychologiczne właśnie, którego zgłębianie, angażuje czytelnika równie mocno, jak losy wykreowanych przez nią postaci. W drugim tomie poznajemy nieco bliżej Erykę. Kobietę, która jest 40+ i zdecydowała się zmienić diametralnie swoje życie. Bohaterka wciąż zmaga się z poczuciem winy względem swoich dzieci, co niejako stoi jej na przeszkodzie, by zawalczyć w końcu o własny rozwój. Czytelnik ma okazję obserwować, jak zmienia się, również pod wpływem sesji terapeutycznych, jak zaczyna w końcu otwierać się na nowe. Zaczyna wierzyć, że życie może „wystartować" także dopiero po czterdziestce, co więcej – możemy poukładać je od nowa, stawiając u jego fundamentów: kobiecą siłę, przyjaźń, odwagę oraz… miłość. Dorota Milli w nowej powieści pokazuje, że tzw. kryzys wieku średniego nie zawsze musi być tożsamy z czymś negatywnym. Że ten swego rodzaju przełom niesie ze sobą wiele dobrego, zwłaszcza dla nas samych, naszego rozwoju. Że da się pogodzić dawne życie z tym, które dopiero będziemy kreowali na swoich warunkach. Równolegle wciąż poznajemy pozostałe przyjaciółki. Autorka kontynuuje wątek tej, która próbuje zbudować nową rzeczywistość po wyjściu z toksycznego związku. Tymczasem Aletta nadal zdaje się trwać w żałobie po swoim mentorze, ale jej życie nabiera rumieńców, kiedy w jej otoczeniu pojawiają się interesujący mężczyźni. Trzy kobiety na różnych etapach i mnóstwo życiowych kadrów, z których czytelnik ma okazję czerpać, kiedy odkrywa, że w losach postaci może przejrzeć się jak w lustrze. Dzieje się tak również dlatego, że w gabinecie terapeutki pojawiają się osoby, które muszą zmagać się z różnymi zaburzeniami i troskami. I tak na tapet wzięty zostaje: przypadek kompleksu Edypa, kult piękna u… panów, nieśmiałość, a także problem budowania życia na nowo po odejściu partnera — żałoba po rozpadzie związku. Mnogość ciekawych przypadków sprawia, że książka staje się jeszcze bardziej wciągająca, zwłaszcza dla osób, które lubią powieści z mocno rozbudowanym wątkiem psychologicznym. Podsumowując: „Kobieta w burzy” to pachnąca dobrą kawą, wielowątkowa opowieść, która nie tylko skłania do refleksji, jest ciekawym źródłem wiedzy z zakresu psychologii, ale i może pełnić funkcję poniekąd terapeutyczną. Historia o kobiecej przyjaźni i sile, która w każdej z nas drzemie, tylko musimy ją odkryć, by czerpać w pełni z jej pokładów. O codziennym podejmowaniu prób odnalezienia wewnętrznego spokoju, okiełznania własnych lęków, negatywnych emocji, które kiełkowały w nas przez lata oraz podsycanie w sobie odwagi, by sięgać po więcej i realizować swoje marzenia. Jak również o miłości, która nie zawsze jest tożsama z gwałtownym porywem serca; czasem musi dojrzewać, leżakować niczym dobre wino, by w konsekwencji zachwycić nas całą feerią „smaków i aromatów" tego uczucia. A to wszystko z malowniczym Kołobrzegiem w tle. Polecam!

Książka w tym samym stylu co tom I czyta się przyjemnie i ciągle jej mało. Czujesz klimat nadmorskiej bryzy. Super relaks...

Rewelacyjna,czek na trzecią część

Pierwszy tom tej sagi przyjęłam z wielkim entuzjazmem. Nie znałam wcześniej pióra autorki, książka zdecydowanie nie była akurat tym co najbardziej lubię czytać, ale zdobyła moje serce. Byłam ciekawa dalszych losów, więc sięgnęłam po tom drugi. Autorka ponownie zabiera nas do Kołobrzegu, gdzie Aletta prowadzi swój gabinet psychoterapeutyczny, a jej dwie pacjentki, z którymi zbliżyła się na gruncie prywatnym szykują otwarcie "Ptaszyny"- kawiarni Eryki. Dobrze było wrócić do tego ich świata, przyznaję jednak, że to wszystko co zebrało się na mój zachwyt tomem pierwszym, że dostał ode mnie najwyższe noty, w tomie drugim już nie wystarczyło. Chyba oczekiwałam czegoś więcej, bo są tu wątki, na których rozwinięcie czy nawet rozwiązanie liczyłam. Pierwszy tom był taki kojący, powolny, ale w drugim tomie już mi to tempo trochę dokuczało, Książka też za bardzo podobna była do poprzedniej książki, liczyłam na większe zmiany. Trochę dla mnie za mało tu się wydarzyło jak na już kolejny tom, jak na dość długą książkę. Okazuje się, że będzie też tom trzeci, więc znowu trzeba poczekać. Bardzo ciekawie dalej czyta się o losach Eryki i Juli, ale od początku za główną bohaterkę kreuje się Alettę i to właśnie jej postać w drugim tomie zaczęła mnie męczyć. Miałam nadzieję, że w jej życiu też zacznie się coś dziać, że ona się jakoś otworzy, że czytelnik będzie miał szansę ją poznać, zbliżyć się do niej. Owszem czegoś tam więcej się dowiadujemy, ale obecnie ja coraz mniej ją lubię. Czuję coraz większy dystans do tej postaci, coraz mniej sympatii, wieje od niej chłodem, którego się nie spodziewałam. Fajnie opisana w pierwszym tomie relacja trzech kobiet dawała szansę na fajny dalszy jej przebieg, ale mam wrażenie, że coś tu nie zaskoczyło, a to był wątek, który najbardziej doceniłam! Oczywiście z zadowoleniem czytałam o współpracy Aletty i Sebastiana, bo to dodaje fajnego klimatu książce. Możliwe, że ta saga cała ma być taka powolna, a ja tylko pomyślałam, że od drugiego tomu się rozkręci.. Nie wyobrażam sobie mimo wszystko nie sięgnąć po kolejny tom! Tom drugi ode mnie 8/10.

Julia i Eryka powoli stają na nogi i dzięki pomocy Aletty przepracowują swoje problemu i odzyskują siebie. Kobiety zaczynają nieśmiało realizować swoje marzenia i stawiać nowe cele i wyzwania. Julia dostaje wiatru w żagle i udowadnia, że potrafi zawalczyć o swoje życie i sama decyduje swojej przyszłości. Eryka natomiast realizuje swoje marzenie o kafeterii i próbuje ułożyć sobie w głowie jak ma wyglądać jej nowe życie. Dochodzi do do wniosku że bardzo brakuje jej przyjaciela, sąsiada z których łączy ją wyjątkowa więź. Aletta całkowicie poświęca się pracy i przyjaciółkom z zapominając o życiu osobistym. Pragnie również otworzyć się na mężczyzn i zaczyna randkować. Nurtuje ją przeszłość jej ojca, gdyż matka w ogóle nie chce o nim mówić, wraz ze znajomym detektywem prowadzi swoje małe śledztwo. Czy kobiety zaznają w końcu szczęścia? Jakie rodzinne tejemnice wyjdą na jaw? Autorka ponownie zabiera nas do urokliwego Kołobrzegu i oprowadza po jego zakątkach. Książka zawiera dalsze losy bohaterek i ich rozterek oraz zakrętów życiowych. Ja jestem zauroczona tą historią i sposobem w jaki autorka przedstawia bohaterów. Cieszę się, że kobiety w końcu wychodzą na prostą i zaczynają czuć się szczęśliwe, kochane i spełnione. Oczywiście znajdziecie w tej historii bardzo dużo kwestii psychologicznych, gdyż Aletta jest z zawodu i zamiłowania psychologiem więc fabuła jest z tym związana, ale nie zabraknie miłości, zabawy, uśmiechu, radości i wielu tajemnic.

„Kobieta w burzy” to druga odsłona cyklu Saga nadmorska autorstwa Doroty Milli. W tym tomie po raz wtóry spotykamy się z trzema przyjaciółkami – Alettą, Eryką i Julią, by śledzić ich dalsze poczynania oraz życiowe perypetie. Chociaż w części tej obecne są wszystkie trzy bohaterki to mam wrażenie, że autorka najwięcej miejsca poświęciła w niej Eryce, pokazując, iż kobieta po 40-stce, mimo że spełniona zawodowo na skutek pewnych kolei losu dusi się w swojej rodzinie i w efekcie kumulacji wielu wydarzeń oraz związanych z nimi przeżyć i emocji popada w kryzys wieku średniego… Jednak dzięki przyjaciółkom oraz fachowej wiedzy i pomocy Aletty znajduje w sobie siłę i odwagę, by wyrwać się z życiowego marazmu i krok po kroku dążyć ku wewnętrznemu wyzwoleniu, pewnego rodzaju odrodzeniu oraz spełnianiu kolejnych pojawiających się w jej głowie i sercu marzeń, a być może również nowej miłości… Rzecz jasna losy pozostałych bohaterek nie zostają w żadnym razie zupełnie pominięte. Jeśli chodzi o Julię to obserwujemy nadal jej proces wyzwalania się z bardzo mocno zaniżonego poczucia własnej wartości spowodowanego długotrwałym, toksycznym związkiem. Dzięki Eryce i jej „Ptaszynie” Julia coraz bardziej nabiera wiatru w żagle i z nadzieją oraz otwartością czeka na to, co szykuje dla niej los. Aletta natomiast znów współpracuje z detektywem Wysockim, czy tym razem uda im się rozwikłać pewną zagadkę, a jeśli tak to, co kryje się za jej rozwiązaniem? - tego dowiecie się z kart książki. W tej opowieści sympatyczna terapeutka uczy się również jak nie żyć wyłącznie pracą, lecz mieć także przynajmniej odrobinę życia prywatnego – i tutaj również nie obejdzie się bez zawirowań, ale po szczegóły zapraszam Was do wnętrza powieści. „Kobieta w burzy” to historia o kobietach i dla kobiet. Promieniuje z jej kart siła kobiecej przyjaźni i hart ducha różnorodnych bohaterek. Każda z nich, choć poznaczona życiowymi bliznami i doświadczona wieloma egzystencjalnymi burzami dzięki wsparciu pozostałych odnajduje w sobie odwagę i siłę, aby dać sobie szansę na nowy początek. Jest to także opowieść o relacjach międzyludzkich, które przybierają bardzo różne oblicza – bywają toksyczne i raniące, a z takich trzeba i jak widać to w książce można się wyzwolić. Bywają też trudne i nadszarpnięte, ale można próbować je naprawić, co się udaje jeśli tylko obie strony mają taką wolę. Są też relacje wspierające i wewnętrznie nas budujące oparte na wzajemnym dawaniu i braniu, z których należy czerpać pozytywną energię. O wspomnianych powyżej różnorodnych formach relacji międzyludzkich przeczytacie na kartach „Kobiety w burzy”, do czego bardzo Was zachęcam. Jest to proza refleksyjna, pokazująca zawiłości ludzkiej egzystencji, tchnąca nadzieją na lepsze jutro, czasem odrobinę nostalgiczna, a w innym swoim fragmencie zabawna. Interesujące i sympatyczne bohaterki kradną serce i uwagę czytelnika. Polecam. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2023/10/nikt-nie-moze-cofnac-sie-w-czasie-i.html

Minęło pół roku od pierwszego spotkania z Alettą, Julią i Eryką. Przez te kilka miesięcy niecierpliwie oczekiwałam na ciąg dalszy ich historii, żywiąc głęboką nadzieję, że Dorota Milli nie zawiedzie. Rzeczywistość okazała się dużo ciekawsza, niż moje oczekiwania względem tej kontynuacji, ale nadal mam niedosyt Kołobrzegu i czekam na kolejny tom... Tymczasem jestem zachwycona tym, jak mistrzowsko wygospodarowała autorka czas dla każdej z głównych bohaterek. Mam wrażenie bowiem, że zarówno Aletta, Julia, jak i Eryka miały w tej części tyle samo „czasu antenowego”. Również detektyw Wysocki nie próżnował i częściej pojawiał się na kartach tego tomu. Dorota Milli fantastycznie przeplatała wątki poszczególnych kobiet, łącząc je co jakiś czas w jeden tor, by następnie rozdzielić ścieżki na nowo... a przy tym było to tak fajnie prowadzone, że lektura była płynna i nie sposób mi było w niej nie zatonąć. Dałam się ponieść nurtowi i dryfowałam sobie przyjemnie na granicy powieści i rzeczywistości, która co jakiś czas zmuszała mnie do odłożenia książki na bok... Ale gdy tylko mogłam, od razu wracałam do Kołobrzegu odmalowanego przez Dorotę Milli. W Kobiecie w burzy nadal odkrywamy sekrety gabinetu psychoterapeuty. Kolejny raz mierzymy się z przeżyciami i doświadczeniami pacjentek-przyjaciółek głównej bohaterki, którym Aletta otwiera oczy na to, co się z nimi dzieje i niejako popycha je do tego, by zerwały łańcuchy, które je pętają, by mogły cieszyć się życiem i pokochać siebie, a później może też otworzyć serce na coś nowego? Pojawia się też kilka „nowości”, jeśli chodzi o zaburzenia, z jakimi na co dzień pracuje Aletta. Przyznam, że jedna z nich mnie rozbawiła, a właściwie sytuacja, w jakiej się „ujawniła”. Czytając tę scenę, byłam niemal przekonana, że Aletta nie będzie w stanie się powstrzymać i jej „psychoterapeutyczne ja” dojdzie do głosu – nie pomyliłam się, ale mimo to wywołało to uśmiech na mojej twarzy. Fantastycznie spędzało mi się również czas z detektywem Wysockim, który wraz z Alettą tworzą duet niemalże doskonały. Ich docinki i to jak obydwoje odbijają sobie piłeczkę... Cóż, mam szczerą nadzieję, że moje przeczucia co do tej dwójki się sprawdzą, ale... ostatnie słowo i tak ma autorka. :) Czytając Kobietę w burzy, utwierdziłam się w przekonaniu, że Dorota Milli, a właściwie jej powieści, dołączy do listy moich ulubionych autorek. Autorka zdobyła moje serducho lekkim piórem, wciągającą historią o wielu wątkach, tajemnicami, sekretami i tym, jak odmalowuje relacje między ludzkie. Z jednej strony jest to niby lekka literatura, ale tylko dlatego, że czyta się ją szybko, z drugiej, mam takie wrażenie, ambitniejsze, bo nie ma w tej historii lukru i brokatu, a rzeczywistość, z którą ludzie mierzą się na co dzień. Gorąco polecam!

Przyjaźń Aletty, Eryki i Julii nadal twa. Kobiety pomimo przeciwności losu starają się iść do przodu, walczyć o swoje szczęście, chociaż bywa niełatwo. Aletta nadal prowadzi praktykę w gabinecie, który otrzymałam w spadku po swoim mentorze. Tak naprawdę już nie wyobraża sobie, żeby mogło być inaczej. Niestety to wcale nie jest takie pewne, że nadal będzie jej. Ktoś zamierza podważyć testament, a jeśli mu się uda, ona straci wiele. Jednak nie zamierza siedzieć z założonymi rękami, poddać się na starcie, tym bardziej że może liczyć na pomoc detektywa Wysockiego. Kto zamierza podważyć testament? Jaki wymyśli plan? Jak pomoże detektyw? Życie Julii po zakończeniu toksycznego związku wcale nie jest takie łatwe. Kobieta walczy o odbudowanie życia, pozbieranie się, pokonanie lęków, które nadal jej towarzyszą. Wdaje się w nową relację. Tylko czy to aby dobry pomysł? Czy jest na to gotowa? Eryka zmieniła w swoim życiu bardzo wiele, jednak to nie koniec. Musi poradzić sobie z diagnozą, którą postawiła jej Aletta, ze swoimi uczuciami i zastanowić się co dalej. Przed nią wiele decyzji, od których będzie zależeć jej przyszłość. Czy sobie poradzi? Czy otworzy swoje serce na miłość? Tom pierwszy mi się podobał, dlatego z ciekawością zabrałam się za czytanie drugiego, mając już swoje oczekiwania. Nie zawiodłam się ani trochę. Dalsze losy trzech kobiet mi się podobały. To trzy historię, o trzech kobietach, które los postanowił w pewnym momencie połączyć. To jedna z tych książek co porusza wiele trudnych tematów (nie zdradzę wam jakich, to musicie sami odkryć podczas czytania). Czytało się ją dość szybko, a podczas czytania towarzyszyły emocje, osobiście niejednokrotnie miałam świeczki w oczach, ale również były momenty, w których gościł wielki uśmiech na twarzy. Głównymi bohaterkami pozostają Aletta, Eryka i Julia. Każda z nich się zmieniła, stała się na swój sposób dzielniejsza, odważniejsza. Wszystkie trzy nadal darzę sympatią i mocno im kibicowałam, aby ich życie w końcu było pełne słońca. „Kobieta w burzy” to książka, w której poznałam ciąg dalszy historii trzech kobiet - Aletty, Eryki i Julii, bohaterek poznanych w książce pt.: „Kobieta w deszczu”. Według mnie była ciekawa, a podczas czytania dostarczyła mi wiele emocji. Ze swojej strony polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

„Czasem na własne życzenie żyjemy w cieniu ograniczeń, traum czy strachu, lecz żeby wyzbyć się wszystkiego, co zalega i jest złe, trzeba odważyć się wyjść do światła, pokazując mu się w całej okazałości, ze swoimi wadami i zaletami, wszystkim tym, co mamy do zaoferowania światu i co musimy nauczyć się w sobie akceptować”. Kobieta w burzy to drugi tom sagi nadmorskiej, pokazująca dalsze losy trzech kobiet, które walczą z przeciwnościami losu i nie wstydzą się prosić o pomoc. Dadzą się ogromnym wsparciem i szacunkiem. Każda z nich mierzy się z czymś innym; Aletta musi w końcu uporać się z przeszłością i zawalczyć o swoją przyszłość. Natomiast Julia będzie musiała pogodzić się z rozstaniem z mężem i ułożyć sobie życie od nowa. A Eryka walczy o swoją karierę, do tego dochodzą jeszcze niespodziewane uczucia do swojego szefa. Przed kobietami wiele trudnych decyzji do podjęcia. Czy uda im się odnaleźć spokój i szczęście? Autorka w swojej powieści pokazała nam, że nie możemy wstydzić się tego, że potrzebujemy pomocy nie tylko od najbliższych, ale czasami właśnie taka szczera rozmowa ze specjalistą może nam pomóc sobie poradzić, że swoimi myślami. Jest tu także ukazana ogromna siła, jaka drzemie w kobietach, nie ważne, z jakimi wielkimi problemami by musiały się zmierzyć, to nie pozwolą sobie na upadek. A jeśli już do tego doszło, to wstaną silniejsze i żaden sztorm, burza czy wichura im w tym nie przeszkodzi. Zawsze trzeba iść naprzód, nieważne jak jest ciężko, bo gdzieś tam na końcu zawsze czeka na nas promyczek nadziei, który wyczekuje, aż chwycimy go w rękę i zacznijmy żyć w pełni. Historia pełna wsparcia, zaufania, przyjaźni, kobiecej solidarności, walki o siebie i lepsze jutro, trudnych decyzji, zagubienia, psychologii, marzeń, przyjaźni oraz niespodziewanych miłosnych uczuć. Polecam wam sięgnąć po tę książkę, która pokazuje, że nawet po największej burzy zawsze wyjdzie słońce, żeby dać nadzieje na lepsze dni. A to wszystko umieszczone w przepięknej scenerii klimatycznego Kołobrzegu. Dodam jeszcze, że lepiej zacząć od tomu pierwszego pt. Kobieta w deszczu. Całość opinii na blogu Świat książkowy Mali

Kiedy przeczytałam "Kobietę w deszczu" wiedziałam , że na pewno zostanie mi w pamięci i nie pomyliłam się bo po jakim czasie pojawiła się druga część " Kobieta w Burzy" i już wiedziałam , że to dalszy ciąg i wiedziałam o czym była pierwsza część. Jak się czyta bardzo dużo książek to rzadko się pamięta, trzeba sprawdzać, kartkować , przypominać sobie poprzednią część . A tu nie musiałam. Od razu wiedziałam i bardzo się ucieszyłam. Tylko żal że jeszcze tylko jedna część 💚 Fajne babki, świetne przyjaciółki - chętnie bym do nich dołączyła tym bardziej, że wiele nas łączy. Dużo podobieństw. Depresja, stany lękowe, obawy przed samotnością. Bardzo je polubiłam. Julia i Eryka miały dużo szczęścia że zajrzały do Aletty - świetnej psychoterapeutki a ona miała też szczęście bo zdobyła pacjentki , a potem przyjaciołki na dobre i na złe.💚 W tej cześci kobiety dalej mierzą się ze swoimi wyzwaniami. ALETTA psychiatra i psychoterapeutka pracuje w szpitalu i ma własny gabinet z mieszkaniem odziedziczony po swoim mentorze. Ma więcej klientów i zatrudniła dziwną recepcjonistkę chyba długo miejsca nie zagrzeje , ale co się pośmiejemy to nasze. Poza tym Aletta jak zwykle wszystkim pomaga , ale sama jak to się mówi - szewc bez butów chodzi. Jest samotna, i ma kłopoty rodzinne. Jej mama bardzo ją kocha i może dlatego rodzinne tajemnice dla dobra Aletty zachowała dla siebie. Jednak jak to w życiu bywa nie da się ukryć wszystkiego. JULIA - silniejsza zaczyna wszystko od początku.Probuje zawalczyć o nowy związek, po wcześniejszym toksycznym, który doprowadził ją do choroby. Niestety jeszcze od czasu do czasu wszystko do niej wraca i boi się czy jeszcze będzie umiała się zakochać, czy zaufa . ERYKA zostawiła wszystko za sobą. Zamieszkała sama i realizuje pomysł na otwarcie kafeterii. Kupiła lokal i robi remont ,który rychło się skończy i będzie wielkie otwarcie. Jest szcześliwa. Zatrudniła u siebie Julię, która świetnie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Nad wszystkim czuwa z daleka Jerzy , jej przyjaciel . Nie mogę się doczekać trzeciej części. POLECAM - WARTO ❕