Gujcio (okładka  miękka, wyd. 01.2022)

"Gujcio" to zabawna, czuła, poruszająca ważne tematy książka, w której jest coś co każdy z nas zna, ale i tak wnosi do literatury powiew świeżości. Patrick to przecudowna postać, były aktor telewizyjny, który zabunkrowal się na środku pustyni w Palm Spring, aby odnaleźć siebie na nowo. Po czterech latach pustelniczego życia musi zmierzyć się z prawdopodobnie najcięższym zadnaie w jego dotychczasowym życiu... Przez całe lato musi opiekować się dziećmi swojego brata Maisie i Grantem. Patrick nie jest zachwycony, ale podejmuje się zadania, choć nie będzie ono takie łatwe, bo musi nauczyć dzieci i samego siebie jak poradzić sobie z żałoba po starcie matki jego najlepszej przyjaciółki. Wszyscy bohaterowie tej książki są prze kochani, każdy z nich ma swój indywidualny kolorowy charakter, który ewoluuje na przestrzeni historii. Steven Rowley pokazuje nam jak radzić sobie ze przeszkodami, które życie kładzie nam pod nogi, bo każdego z nas mogą spotkać takie problemy jakie spotykają bohaterów tej książki. Uczy nas jak przeżyć żałobę, że cały ten trudny proces nie zależnie od wieku należy przeżyć i przepracować na własny sposób, niekiedy będziemy potrzebowali pomocy i nie należy się bać o nią poprosić. Poza tym Patrick świątynie radzi sobie z nauką dzieci tolerancji i nie zwracania uwagi na opinie innych ludzi. Z człowiek nie przepadającego za dziećmi staje się tym fajnym wujkiem. To jest jedna z tych książkę, które poruszyły wrażliwą strunę w moim wnętrzu i totalnie nie żałuję sięgnięcia po tą pozycję, zwapssza, że jest całkiem nieźle napisana i przetłumaczona. Urzekły mnie wypowiedzi Granta młodszego z dzieci, który cały czas sepleni. Przemiana Maisie też zrobiła na mnie wrażenie, ponieważ dziewczynka musiała poradzić sobie z wieloma trudnymi emocjami na przestrzeni kilku miesięcy takim jak: żałoba po stracie matki, odpowiedzialność za brata, wyjazd z rodzinnego miasta do zupełnie innego stanu, zmiana przyzwyczajeń i tęsknota za rodzicami. "Gujcio" jest książką, która porusza trudne tematy w zabawny sposób.

Wspaniałe poczucie humoru zachowane pomimo przykrych okoliczności. Bardzo mądra książka

Super książka , dobra fabuła . Bardzo szybko się czyta.

Szczerze? jedna z nudniejszych ksiazek jakie czytalam. przecxytalam 300 stron i tak mnie znudzilo ze stwierdzilam ze bedzie to moj dnf bo nie moge tego po prostu czytac.

Do przeczytania, ale bez rewelacji

Ciepła i wzruszająca!

Świetna książka

Sięgając po "Gujcia" wiedziałam, że będzie to zabawna i lekka książka. Nie spodziewałam się jednak, że znajdzie się w niej tyle mądrości i nadziei. Patrick, gwiazda telewizji zrobił sobie przerwę od nagrań i żyje spokojnie w luksusowym domu. Do czasu, kiedy jego brat w końcu postanawia udać się na odwyk i oddaje mu pod opiekę swoje dzieci. Maisy i Grant, bo tak ma na imię ta dwójka również ma swoje problemy - kilka miesięcy temu zmarła ich mama. Patrick, który w opiece nad dziećmi nie ma żadnego doświadczenia postanawia podołać zadaniu. Jak możecie się domyśleć metody wychowawcze "Gujcia", bo tak bratankowie nazywają wujka nie będą standardowe. Jednak mimo wszystko stara się im dać to, co najlepsze. Ta z pozoru zabawna książka porusza ważny temat - straty rodzica w tak młodym wieku. Grant to mój ulubieniec. Czytając o tym mądrym i śmiesznym chłopcu uśmiech nie schodził mi z twarzy. Przyczepić się mogę do tylko jednej rzeczy. Za dużo tutaj odniesień do aktorów czy scen z filmów, o których słyszałam po raz pierwszy, a postacie zdawały się dobrze wiedzieć o kim mowa, nie tłumacząc nic czytelnikowi. Mimo to będę polecać "Gujcia". Morał z tej książki jest taki, że dorosły i dzieci mogą się od siebie nawzajem wiele nauczyć.

Kiedy wśród wielu czytelników zapanował niemały szał na powieść Stevena Rowleya, nie do końca wiedziałam, o co tak dokładnie chodzi. Nie ma się co dziwić, jak zawsze o wszystkim dowiaduję się ostatnia, ale to temat na inny czas. W każdym razie moja ciekawość wygrała i postanowiłam samej sprawdzić, czy Gujcio to faktycznie tak dobra powieść. Jak wyszło ostatecznie? No cóż, przeczytajcie sami. Patrick jest byłym gwiazdorem filmowym, a obecnie żyję spokojnym życiem z dala od blasku fleszy. Zdecydowanie jest typem samotnika i absolutnie mu to nie przeszkadza. Pewnego dnia jednak dowiaduje się, że jego brat po śmierci żony postanawia powierzyć mu pod opiekę swoje dzieci. Patrick niechętnie zgadza się na tę prośbę, choć nie bez przytyków. Opieka nad dzieciakami okazuje się nie tak przyjemna i prosta, jak zakładał na początku, jednak z czasem coś zaczyna się zmieniać. Czy dzięki wspólnie spędzonym chwilom między Patrickiem a bratankiem i bratanicą nawiąże się prawdziwa więź? Powiem szczerze, że rozpoczynając lekturę tej powieści, nie spodziewałam się aż tylu fajerwerków. Postanowiłam podejść do tego tytułu na chłodno i z czystą głową, a to poskutkowało poznaniem historii, która zdecydowanie na dłuższy czas pozostanie w mojej pamięci. Główny bohater, Patrick znany również jako tytułowy Gujcio, przypadł mi do gustu i wzbudził moją sympatię. Choć jego zachowanie, zwłaszcza w stosunku do dzieci brata nie było momentami zbyt optymistyczny i dobry, to szybko okazało się, że postać ta również zmaga się ze stratą i próbuje się w tym wszystkim odnaleźć. Uważam tego bohatera za dobrze wykreowanego i zdecydowanie będę wracać do niego myślami. Autor na kartach swojej powieści postanowił ukazać historię niełatwą i poruszającą każdy skrawek czytelniczego serca. Choć nie brak tutaj komizmu językowego oraz wbrew pozorom rodzinnej atmosfery, to jednak poczucie straty i rosnący smutek pozostają gdzieś w tle. Dzieciaki, którymi zaopiekował się główny bohater, okazały się niezwykle urocze, inteligentne i doskonale rozumiejące to, co się dookoła nich dzieje. Za to również dziękuję autorowi – przedstawił on tych młodych bohaterów nie jako głuptaski, które w sumie nie wiedzą, co się wydarzyło, a jako dojrzałe na swój wiek dzieciaki, które wiedzą i czują przeróżne emocje, w związku z tymi wydarzeniami. Pióro Stevena Rowleya jest bardzo dobre, lekkie i zdecydowanie sprawia, że książkę czyta się przyjemnie. U mnie jednak lektura tego tytułu przebiegała dość długo ze względu na to, że pierwszą połowę książki czytało mi się opornie – jednak nie ze względu na styl pisania czy nudę, a bardziej na fakt, że z początku ta historia trochę mnie przygniotła. Z czasem zrobiło się lżej, a wówczas dosłownie popłynęłam z nurtem wydarzeń. Dlatego, jeśli nie potraficie wgryźć się w tę powieść od pierwszej strony lub jest Wam po prostu ciężko – dajcie sobie czas. To wiele daje. Gujcio to tytuł, który zdecydowanie pozytywnie mnie zaskoczył. Opisano tutaj słodko-gorzką historię o rodzinie, która musi nauczyć się wiele, a przede wszystkim życia na nowo. Jestem fanką takich historii i cieszę się, że miałam szansę poznać ten tytuł. Po raz kolejny słowa i rekomendacje czytelników okazały się prawdziwe – z tego powodu również odczuwam wdzięczność. Jeśli szukacie dobrej powieści obyczajowej, w której humor miesza się z poważną tematyką, powinniście zwrócić uwagę na ten właśnie tytuł. Być może odnajdziecie swojego ulubieńca?

"Gujcio" Steven Rowley Do tej pory nic nie było w stanie zakłócić spokojnego, powolnego trybu życia Patricka. Nagle poukładanym, pełnym harmonii życiem wyluzowanego geja i dawnej gwiazdy telenoweli wstrząsa śmierć bratowej. Jakby tego było mało brat pod wpływem impulsu, powierza opiekę nad dziećmi właśnie Patrickowi. Co z tego wyniknie? "Gujcio" jest pierwszą przetłumaczoną na język polski powieścią amerykańskiego pisarza, który podbił serca czytelników historiami, jakie wychodzą spod jego pióra. Steven Rowley za oceanem słynie ze słodko-gorzkich, komfortowych, czytanych dla dobrej rozrywki i odizolowania się od codzienności książek. I dokładnie taki jest "Gujcio"! Rowley skonstruował opowieść, jakich zdecydowanie brakuje na polskim rynku wydawniczym. Nader błyskotliwa, pełna humoru i lekkości, ale też taka, w której nie brakuje trudnych tematów. Namacalna niemal jest umiejętność autora do subtelnego łączenia wątków przyjemnych, łagodnych, nieco błogich z aspektami wymagającymi zadumy, refleksji, utrzymania powagi, czym jest w tej opowieści śmierć i żałoba po matce i to, jakie pozostawiła ona zmiany w psychice dzieci. Podejmując się opisywania utraty matki Rowley robi to bez zbędnego patosu, cały czas zachowuje lekkość, melodię, jaka płynie z kart "Gujcia", a tym samym nie traktuje owego wątku prześmiewczo. Myślę, że warto pochylić się nad tym, że w książce poruszonych zostało wiele ważnych kwestii. Jedną z takowych jest wspomniana wcześniej strata i żałoba, a także to, jak nieocenione jest wsparcie innych osób w takiej sytuacji. W nieco ukryty sposób autor pokazuje, że dzieci powinno oswajać się ze śmiercią, z tym że nic nie jest wieczne, w końcu dobiegnie kres ziemskiej wędrówki każdego z nas. Steven Rowley, tak na dobrą sprawę, na każdym kroku stara się uświadomić czytelnikowi, że wszyscy niezależnie od tego kim są, w jakim położeniu materialnym się znajdują, potrzebują odrobiny miłości, empatii, ciepła bliskich osób i akceptacji społeczeństwa. "Gujcio" to jedna z tych książek, które przywracają wiarę w ludzkość i szczęście. Pokazuje, że zawsze warto mieć nadzieję, bo po burzy wychodzi słońce, a los się do nas uśmiecha. To słodko-gorzka opowieść o stracie, tęsknocie, jak i również radości z życia, miłości do niego, przyjmowaniu z cierpliwością tego, co przynosi nieuchronny, czasami okrutny los. Książka Rowleya jest idealna na poprawę humoru, na gorszy dzień. Jestem niemal pewny, że nastroi pozytywnie niejednego czytelnika. Mimo że "Gujcio" z pewnością nie pozostanie na dłużej w mojej pamięci, to mogę śmiało go polecić, zwłaszcza osobom młodszym i szukającym wytchnienia po ciężkim dniu. Powieść ta stanowi kwintesencję dobrej zabawy, zarówno dla młodzieży, jak i starszych, jest ona miodem na każde skołatane serce! Polecam. ⭐6/10 Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.