Głodni (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Nie czyta się ją jednym tchem ale warto przeczytać by zapoznać się z ciekawą historią odległych czasów .

Bardzo dobra książka

W historii napisanej przez Agatę Bizuk poznajemy dwie bohaterki, gdyż akcja powieści toczy się dwutorowo. Współcześnie poznajemy Monikę, której rozpada się świat, kiedy to mąż pewnego dnia oświadcza jej, że odchodzi do innej. Czterdziestoletnia Monika postanawia wyjechać do Irlandii do siostry, aby wszystko sobie poukładać. Przeszłościowo poznajemy Marię O’Brien, dwudziestosześcioletnią mężatkę i matkę czwórki dzieci, która ciężko pracuje całymi dniami wraz z mężem, aby utrzymać rodzinę. Jej historia przypada na okres Wielkiego Głodu w Irlandii. Choć te dwie historie dzieli od siebie 170 lat to mają coś wspólnego – głód. Głód życia i pragnienie normalności. „To nie powinno się tak skończyć i nikt nie powinien zapomnieć o losie, jaki zgotowali nam inni ludzie. Świat nie powinien milczeć i być może kiedyś nie będzie, ale właśnie dlatego potrzebni są świadkowie teraźniejszych wydarzeń.” Słyszeliście kiedykolwiek o Wielkim Głodzie w Irlandii? Bo ja prawdę powiedziawszy dowiedziałam się o nim dopiero z tej książki. Historia Agaty Bizuk mocno mną wstrząsnęła. Ciężko czytało się o losach Mari O’Brien i o ludziach, którym przyszło wtedy walczyć z głodem i o przetrwanie każdego kolejnego dnia. Dzisiaj tak naprawdę możemy sobie tylko wyobrażać przez co przechodzili tamci ludzie i jakiego doświadczali piekła. Ale autorka ma w zupełności rację, że o pewnych kwestiach nie wolno milczeć i trzeba o nich głośno mówić. Nie wolno nam zapominać o tym, że to człowiek człowiekowi zgotował taki okrutny los. Myślę, że kiedy lepiej poznacie tę bohaterkę i jej historię wasze serca będą cierpiały razem z nią. Bo kiedy nadejdzie taki czas, w którym będziecie musieli wybierać między sobą, a bliskimi przyjaciółmi zrozumiecie w jak tragicznych czasach przyszło jej żyć. Na naszą bohaterkę spadło nie jedno, nie dwa, a kilka nieszczęść po których niejedno z nas nie byłoby w stanie się pozbierać. Historia Moniki pokazuje nam, że czasem to, co wydaje nam się takie naturalne wcale takim nie jest. Poukładane życie może runąć jak domek z kart w jednej chwili. A to, co dotychczas wydawało nam się normalne okazuje się czystą iluzją. Monika tak naprawdę dopiero w Irlandii odnajduje siebie na nowo i zaczyna dostrzegać to, czego wcześniej nie dostrzegała – że zawsze była pod dyktando obecnie już swojego byłego męża. Krok po kroku, od nowa zaczyna cieszyć się życiem i wolnością. Historie Mari oraz Moniki w pewnym momencie się splotą. Agata Bizuk oddaje w nasze ręce historię przepełnioną bólem, cierpieniem i trudnymi do opisania emocjami. Przedstawia nam również głód pod różnymi postaciami. Głód jako normalny ludzki głód oraz głód życia. Wykreowani bohaterowie są realni, wręcz namacalni. Ich emocje udzielają się również i nam. „Wszyscy pozbyliśmy się tutaj uczuć. Patrzymy na świat bez jakichkolwiek wzruszeń, skupiając wszystkie swoje siły na tym, żeby przetrwać każdy kolejny dzień.” "Głodni" to powieść obok której nikt z nas nie będzie w stanie przejść obojętnie. A po jej przeczytaniu ciężko będzie o niej zapomnieć. Polecam z całego serca.

Akcja toczy się dwutorowo. Poznajemy bohaterki Monikę która żyje w obecnych czasach i Marię która żyła w 1845 roku. Ich życie tak różne, a jednak jakoś los je powiązał. Monika ma 40 lat i pewnego dnia jej świat rozpada się na kawałki, kiedy między jedną a drugą łyżką zupy, mąż jej oświadcza że odchodzi. Postanawia wyjechać do Irlandii, żeby poukładać sobie wszystko w głowie i ochłonąć. W końcu ma TYLKO 40 lat i może zacząć życie od nowa. Miasteczko Dunshaughlin to oaza spokoju, jednakże położona na przedmieściach kamienna budowla od pierwszych chwil działa na wyobraźnię Moniki. Senna mieścina pod Dublinem ma swoją mroczną przeszłość sięgającą lat czterdziestych XIX w. Maria O’Brien ma lat 26, mówi o sobie że jest stara, ma 4 dzieci i wraz z mężem pracuje od świtu do nocy aby utrzymać rodzinę. To nie jest łatwe, bo Anglicy przejęli władzę nad Irlandią, narzucili swoje prawa, a do tego przyszła zaraza która niszczy plony. Opowiedziana jednocześnie wstrząsająca historia Marii O’Brien, która rozgrywa się w okresie Wielkiego Głodu, ukazuje, z jakimi dramatami przyszło wtedy mierzyć się ludziom Tak różne sytuacje życiowe tych kobiet, oddalone od siebie o 170 lat, a los je połączył. Monika odkrywa że Tajemnicze zabudowania które mijała wiele razy, jest work housem w którym Maria i wiele innych straciło życie. Tytuł jest krótki ale dosadny. Maria jest dosłownie głodna, umiera z braku pożywienia, ale też tak jak Monika, jest głodna - normalności, miłości i takiego zwyczajnego życia bez stresu. Ta historia jest tak przejmująca i tak poruszająca, że nie sposób opisać wrażenia w jednym krótkim poście. Z zapartym tchem czytałam, i nie mogłam się oderwać. To jest tak dobra książka, że musiałam ochłonąć kilka dni, zanim mogłam zebrać myśli, i napisać o niej kilka słów. Moim zdaniem to jest najlepsza książka Agaty i MUSICIE ją przeczytać. Bardzo mocno polecam.

Książka, o której chcę Wam dziś opowiedzieć totalnie odbiega swoją tematyką od aktualnego około świątecznego klimatu. Mam na myśli powieść „Głodni” – Agaty Bizuk, pozycja ta ukazała się 10 października bieżącego roku, pod szyldem Wydawnictwa BookEnd. Historia ta toczy się dwutorowo w czasach współczesnych oraz w latach 40-tych XIX wieku, podczas Wielkiego Głodu w Irlandii, który miał miejsce w latach 1845 – 1849. Bohaterką współczesnych fragmentów jest Monika. 40-latka, która po dwudziestu latach małżeństwa zostaje zdradzona i porzucona przez męża. W związku z zaistniałą sytuacją kobieta musi ułożyć sobie życie na nowo, co oczywiście nie jest rzeczą łatwą, zwłaszcza że stopniowo uświadamia sobie, iż z biegiem lat stała się cieniem swojego męża właściwie całkowicie rezygnując ze swych marzeń, pragnień, a nawet upodobań. Aby choć trochę ułatwić sobie nowy start Monika postanawia na jakiś czas przenieść się do Irlandii, gdzie w niewielkim miasteczku Dunshaughlin mieszka jej siostra wraz ze swoim partnerem. Druga płaszczyzna opowieści to wstrząsające losy Marii O’Brien opisane w prowadzonym przez nią przez kilka lat notatniku w czasie wspomnianego wcześniej Wielkiego Głodu. Dodać należy, iż swoje notatki kobieta prowadzi przebywając już w przytułku dla ubogich – miejsce, które miało nieść pomoc ludziom w skrajnie trudnej sytuacji życiowej okazało się de facto obozem pracy. Jest to tym bardziej przerażające, gdyż ludzie zgłaszali się tam zupełnie dobrowolnie licząc na sugerowane wsparcie. Notatnik Marii jest próbą ocalenia od zapomnienia tego, co przeżywa ona obecnie (tzn. w momencie pisania), a także tego, co działo się w zwyczajnych, w miarę spokojnych czasach poprzedzających tragiczne wydarzenia. Autorka w sposób mocno zaskakujący splotła ze sobą oba wątki tej nietuzinkowej historii. Jeśli chcecie przekonać się, jak ostatecznie przenikną się losy obu bohaterek to koniecznie sięgnijcie po niniejszą publikację. W moich oczach pozycja ta jest swego rodzaju hołdem dla tych, którzy stracili życie podczas tragicznych wydarzeń z połowy XIX wieku. Jest to opowieść o walce o ludzką godność, prawo do życia i funkcjonowania w świecie każdej nacji oraz o przetrwanie w nieludzkich warunkach i czasach. „Głodni” to historia o rodzinie, odwadze i determinacji matki, która za wszelką cenę pragnie lepszego losu dla swojego jedynego pozostającego jeszcze przy życiu dziecka. To prozatorskie ukazanie czasów mrocznych, brutalnych, odzierających z wiary, nadziei i poczucia własnej wartości, które to wydarzenia pogrążają się coraz głębiej w odmętach historycznego zapomnienia. Losy współczesnej nam Moniki również są na swój sposób ciekawe. Ona także zmaga się z trudami codzienności i buduje na nowo swój mały świat. Czy jej się to uda? Odpowiedź znajdziecie w książce. Jej losy dają nam jednak swego rodzaju wytchnienie od niezwykle poruszającej i tragicznej opowieści Marii O’ Brien. Jeśli szukacie pozycji mocnej, nietuzinkowej i dotykającej w zasadzie mało znanych, przynajmniej według mnie, wydarzeń historycznych to bardzo gorąco zachęcam Was do przeczytania powieści „Głodni” – Agaty Bizuk, bo są takie historie, które po prostu trzeba poznać. Książka ta otwiera oczy na bardzo wiele aspektów bardzo ważnych zarówno kiedyś jak i dziś. Gorąco polecam! * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2023/12/gdy-historia-puka-do-drzwi.html

Od pierwszej chwili książka autorki urzekła mnie swoją okładką i opisem. Akcja powieści przedstawiona jest dwutorowo. Część historii rozgrywa się w czasach współczesnych, natomiast druga część w XIX - wiecznej Irlandii. Czasy współczesne. Główną bohaterką jest Monika, którą po ponad dwudziestu latach małżeństwa zdradził i porzucił mąż. Żeby dojść do siebie po bolesnym rozstaniu i ułożyć sobie życie na nowo kobieta wyjeżdża do swojej siostry do Irlandii. Tam dzięki pomocy najbliższych oraz przyjaciół zaczyna stawać na nogi i patrzeć z większym optymizmem w przyszłość. Jednocześnie dzięki nowym znajomym zaczyna dogłębniej poznawać historię kraju, w którym postanawia osiąść. XIX wiek. Niezwykle trudne czasy dla Irlandii i jej mieszkańców, gdy wszyscy zmagali się z ogromnym kryzysem gospodarczym zwanym Wielkim Głodem Historia Marii O'Brien to opowieść o tym, z czym w tamtych czasach musieli zmagać się mieszkańcy wyspy. Pokazuje ich dramaty, cierpienie, głód, strach i rozpacz. Ta książka jest obrazem silnej kobiety, która zrobi wszystko dla dobra swojego dziecka. Tak naprawdę autorka pokazała nam dwie silne kobiety, które dzieli ponad 170 lat. Czasy są inne, jednak wewnętrzna siła, walka o siebie czy dzieci była, jest i będzie czymś niezwykle wartościowym. Ogromnie kibicowałam Monice w odnalezieniu samej siebie po chaosie, który w jej życiu spowodował były mąż. Jednak to losy Marii wstrząsnęły mną najbardziej. Czułam jej ból, strach, powoli gasnącą nadzieję, a także doceniałam jej poświęcenie dla swojej córki, by w miarę możliwości zapewnić jej lepszy los. Ta książka jest swoistym pomnikiem i hołdem oddanym wszystkim ludziom, którzy zginęli w czasie tego strasznego kryzysu w Irlandii. Według danych historycznych szacuje się, że w latach 1845-1850 zmarło z powodu głodu i chorób około półtora miliona osób, a kolejny milion udał się na emigrację do Australii, Nowej Zelandii i Stanów Zjednoczonych. Jednocześnie ten okres jest niechlubną kartą w dziejach Wielkiej Brytanii, ponieważ Anglicy zabierali Irlandczykom ziemię, plony i nakładali na nich tak wysokie podatki, aż ci w końcu zaczęli przymierać głodem. "Z roku na rok podnoszą ceny i zabierają coraz więcej naszych plonów. Doprowadzili do tego, że oddajemy im wszystko - pracujemy od świtu do nocy, by dać im płody naszej ziemi, a za zarobione pieniądze jesteśmy w stanie opłacić jedynie czynsz. I koło się zamyka, bo nie stać nas na nic więcej niż tylko niezbędne minimum." Wiecie, jakie przysłowie przychodzi mi do głowy, gdy czytam o tym, co się działo w tamtych latach w Irlandii? "Człowiek człowiekowi wilkiem". Choć równie prawdziwe są słowa Marii opowiadającej historię swojej rodziny: "Bać się trzeba żywych, a nie zmarłych. Umarli już nic nam nie zrobią, a żywi wciąż mogą." Głodni Agaty Bizuk to ogromnie poruszająca powieść, która skłania nas do refleksji. Opowiadająca historię, która nigdy nie powinna zostać zapomniana. Historię, która powinna być przestrogą dla przyszłych pokoleń. Gorąco polecam. Współpraca barterowa z Wydawnictwem BookEnd BookEnd Wydawnictwo

Prawdziwe życie zaczyna się po 40 -tce? Zgodzicie się z tym stwierdzeniem? Oczywiście pytanie kieruje do osób, które już przekroczyły tę magiczną cyfrę. Nie skromnie się przyznam, że ja już jakiś czas należę do takich osób i jakoś nie zauważyłam diametralnych zmian związanych ze zmianą kodu na cztery z przodu. Być może każdy jest inny. Na jednych to działa, na innych nie. "Czasami słowa są zupełnie niepotrzebne. Czasem wie się wszystko, nawet bez wydania ani jednego dźwięku. I tak jest wtedy najlepiej". Monika pół roku przed swoimi czterdziestymi urodzinami otrzymuje wiadomość, która zwala ją z nóg. Jej mąż Mikołaj odchodzi do innej. Monika zostawia przeszłość za sobą, wsiada w samolot i leci do siostry do Irlandii. Na początku mieszka kątem u Eweliny i jej chłopaka. To dzięki nim znajduje satysfakcjonującą pracę i próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Wtapiając się w lokalną społeczność, Monika próbuje się dowiedzieć czegoś więcej o mieście, w którym obecnie przebywa. Irlandczycy tym różnią się od Polaków, że nie są zainteresowani odkrywaniem historii. Dla nich najważniejsze jest to co tu i teraz, a historia to tylko nic nieznacząca przeszłość. Uwagę Moniki przyciąga pewien dom i zaczyna zgłębiać wiedzę na temat miasta Dunshaughlin. Ku swojemu wielkiemu zdziwieniu natrafia na informacje, które szokują. Kamienna budowla to pozostałości po obozie pracy z lat czterdziestych XIX wieku. Dwie ramy czasowe rok 1845 i czasy obecne. Autorka udziela głosu Marii O'Brien, która opowiada o Wielkim Głodzie, obozach pracy i walce o przeżycie każdego następnego dnia. Zaraza ziemniaczana i wysoki czynsz za dzierżawę ziemi doprowadzają ludzi na skraj nędzy. Głodni, chorzy umierają na ulicach. Skala okrucieństwa przeraża i pomyśleć, że to ludzie ludziom zgotowali ten los. Co oprócz tego samego wieku łączy Monikę, która do Irlandii trafiła przypadkowo i Marię O'Brien? Pani Agata Bizuk odkrywa nowe, szokujące karty historii, o których do tej pory nie miałam pojęcia. Tę książkę czytałam z niedowierzaniem i ze łzami w oczach. Niepojęte jest to, w jakich czasach przyszło ludziom żyć, a raczej wegetować. A były to czasy smutne i przepełnione nędzą i niepokojem. Rodzice byli bezsilni patrząc, jak umierają ich dzieci. Świat nie powinien milczeć, nikt nie powinien zapomnieć o tym co spotkało tych ludzi. Ta historia nie może się powtórzyć. "Przywyknę do wszystkiego oprócz głodu Za zdrowie bliskich dziś dziękuję Bogu . ... Możemy mieć na chleb, ale każdy z nas jest życia głodny To czego brakuje nam to miłość i czas " -Paluch "Głód"

W tej lekturze, cała historia prowadzona jest dwutorowo. Mamy jedną historię z teraźniejszości, a drugą z przeszłości. W tej pierwszej poznajemy Monikę, która po rozwodzie z mężem wyjeżdża do Irlandii, aby tam u boku siostry dojść do siebie. W nowym miejscu powoli kobieta coraz lepiej się czuje i nawet jakoś życie zaczyna się jej układać. Jednak przeszłość potrafi się odezwać w najmniej oczekiwanym momencie. I to ukłucie w sercu, ta rana może w każdej chwili od nowa się otworzyć. Czy Monika sobie z tym poradzi? Jak ważne będzie dla niej wsparcie najbliższych? Dodatkowo nasza bohaterka lubi odkrywać swoją nową okolicę, a choć miejscowość w której mieszka nie jest duża, to jest dla niej bardzo interesująca. Szczególnie interesuje ją jeden budynek. Co to za budynek i jaka z nim wiąże się tajemnica? To już sami doczytacie. W drugiej historii, tej z przeszłości, przenosimy się do 1845 roku i poznajemy Marię O'Brien. Ta historia rozpoczyna się w pierwszym roku Wielkiego Głodu w Irlandii, który trwał od 1845r. do 1852r. Choć w niektórych materiałach piszą że ten głód trwał do 1849r. Więc gdzie nie gdzie ciągle są przekłamania co do długości tego głodu. Ale wracając do historii Marii. Ta bohaterka opowiada nam losy swojej rodziny, ale też sąsiadów i mieszkańców jej miejscowości. Opowiada jak Anglicy zabierali wszystko co mogli Irlandczykom, tym samym skazując ich na głodowanie, choroby i śmierć. Maria opowiada o tym co i kogo straciła, z jakim bólem się mierzyła, ale też ile musiała poświęcić, aby próbować ratować siebie i dziecko. Czy było warto? Powiem szczerze, że to bardzo emocjonująca historia. Nawet łezki mi się puściły podczas czytania. Oczywiście najbardziej wzruszająca historia dla mnie, to historia z przeszłości, w której występuje Maria. To był bardzo trudny i okrutny czas dla tamtych ludzi. Kiedy wyobraźnia podsuwała mi niektóre sceny, to miałam aż dreszcze. Historia Moniki natomiast wyzwalała we mnie współczucie i złość jednocześnie. Będę dalej uważała, że Monika i tak postępowała za dobrze względem byłego męża. Ja bym taka łaskawa nie była. Choć dzięki temu wszystkiemu nasza bohaterka odkryła na nowo samą siebie. I to też było potrzebne i piękne. Poza tym, ja nie byłam jeszcze w Irlandii, a po spacerach razem z Moniką na stronach tej książki nabrałam ochoty, by kiedyś tam pojechać i zobaczyć choćby kawałek tego co ona.

„Głodni" to opowieść o dwóch kobietach, które teoretycznie nic nie łączy, a jednak ich historie w pewnym momencie się zazębiają. Losy Marii O'Brien to wstrząsający obraz tego, jak wyglądało życie w Irlandii w okresie Wielkiego Głodu. W czasie, kiedy należała ona do angielskiej kolonii. To było straszne. Anglicy nakładali na mieszkańców Irlandii wysokie podatki, doprowadzając w ten sposób do wielkiego ubóstwa. Zabierano im praktycznie całe plony, a kiedy nadszedł czas nieurodzaju ludność zaczęła głodować… Kawałek chleba był na wagę złota, a troska o dzieci doprowadzała rodziców do obłędu. Irlandczycy w tamtym czasie nie mieli absolutnie żadnych praw. Nazywani przez Anglików biedakami zmuszani byli do katorżniczej pracy, na którą godzili się, byleby nakarmić dzieci, byleby nie musieć patrzeć jak syn, córka umiera na rękach z głodu i wycieńczenia. „Byli głodni życia. Głodni miłości. I głodni naprawdę". Z drugiej strony poznajemy historię czterdziestoletniej Moniki, która po zdradzie męża próbuje odciąć się od przygnębiających myśli i o ile to możliwe zapomnieć. W tym celu wyjeżdża do siostry do Irlandii. Nieopodal miejsca, w którym się zatrzymała znajduje się duży kamienny budynek, który fascynuje Monikę, odkąd go zobaczyła. Jednak wstrząsającej historii, jaka rozegrała się w jego murach nie była gotowa poznać. Nikt by nie był… To była bolesna historia. Znacie to uczucie, ten ból w skroniach, kiedy próbujecie walczyć z silnymi emocjami i łzami cisnącymi się do oczu? Właśnie tak się czułam, czytając książkę Agaty Bizuk. To nie jest tak, że nie wiedziałam, na co się porywam. Czułam, że to nie będzie łatwa historia, ale absolutnie nie spodziewałam się, że wstrząśnie mną tak mocno, że będę musiała odrywać się od lektury by zaczerpnąć głęboko powietrza i ochłonąć. Chcę zaznaczyć, że chociaż jest to historia dwóch kobiet przedstawiona w dwóch różnych płaszczyznach czasowych to nie ma co ukrywać, że ta Moniki nie zaciekawiła mnie tak bardzo jak Marii. To na jej rozdziały czekałam. To o jej losach czytałam w większym skupieniu. Jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo zadowolona z wyboru lektury jak teraz. „Głodni" to według mnie książka, którą powinien przeczytać każdy. Warto poznawać historię, chociażby w takiej formie jak ta powieść, zapamiętać i przekazywać ją dalej. Szczerze polecam

#głodni #recenzja @agata_bizuk_oficjalnie #współpracabarterowa z @wydawnictwo_bookend Tę powieść pochłonęłam łapczywie....W niespokojnych "kęsach"i przy wtórze wyrywającego się z piersi serca karmiłam się treścią,która ugrzęzła w mojej głowie na długo.Gdzieś,tam kiedyś coś obiło mi się o uszy o"Wielkim Głodzie" ale szczerze mówiąc nie miałam pojęcia że to tak wyglądało....Lata czterdzieste XX wieku dla Irlandyczków były koszmarem.Byli wyzyskiwani przez anglików którzy pozbawili ich ziemi,plonów,pieniędzy,marzeń a wkońcu i życia...Zabierali wszystko wciąż żądając więcej i więcej.Do pewnego momentu przetrwanie gwarantowały ziemniaki których też wkońcu na wskutek zarazy zabrakło.Chleb był luksusem niemal nieosiągalnym.Głód,bieda,choroby i bezradność niszczyły całe rodziny.Do jednego z przytulków po śmierci dzieci i męża trafia Maria O'Brien z ostatnią ostałą przy życiu córką.Nie ma już siły,liczy na lepszy los i ratunek.Gdy na miejscu zostaje rozdzielona z córką i przydzielona do pracy w koszmarnych warunkach,dociera do niej że trafiła z jednego piekła do drugiego...Przytułek okazuje się katorżniczym obozem pracy.Miejscem z którego nie ma powrotu a obfite żniwo zbiera śmierć.Gdy tylko pojawia się cień szansy na lepsze,godne,syte życie dla małej Margaret,kobieta robi wszystko by ją wykorzystać...Nie waha się przed niczym.Poznajemy też Monikę,bohaterkę z"naszych" czasów,która po rozwodzie przyjeżdża do Irlandi by odetchnąć,zagoić rany i ruszyć od nowa do przodu,w pojedynkę,po wieloletnim małżeństwie.Dzięki wsparciu siostry odzyskuje powoli równowagę,zaczyna nową pracę i wychodzi"do ludzi".Zaintrygowana pewnym kamiennym,dosyć nietypowym budynkiem powoli odkrywa historię i mroczne sekrety Dunshaughlin,małego na pozór spokojnego miasteczka w którym teraz mieszka.I tak nieoczekiwanie dociera do historii Marii O'Brien,historii Wielkiego Głodu i koszmaru tysięcy ludzi,matek,ojców,żon,mężów i dzieci....Cieszę się,że ta powieść trafiła w moje ręce,że mogłam poświęcić swój czas,uwagę i serce tej historii...Tym ludziom którzy tak bardzo pragnęli przestać być głodni...W każdym tego słowa znaczeniu.Czytajcie.Naprawdę warto..💔