Dzień gniewu (okładka  miękka, wyd. 02.2023)

Dziwny wątek, tematyka nie przypadła mi do gustu

Bartosz Szczygielski nie zawodzi. Historia skomplikowana, wciągająca, nieoczywista. Polecam

Fajna książka

Są autorzy zachwycający mnie każdą kolejną książką i tacy, którzy zawsze pozostawiają mnie z uczuciem niedosytu. I jest Bartosz Szczygielski wymykający się sprytnie tym kategoriom, pasując jednocześnie do obu i do żadnej. W sumie nic dziwnego, bo skoro jego twórczość jest nieszablonowa, to i jego samego nie da się zaszufladkować. "Dzień gniewu" to powieść, w której przepadłam. Przeczytałam ją jednym tchem, ale pod koniec zaczęłam się dusić przez to, że autor znowu kombinował. Czasami mam wrażenie, że on robi to specjalnie, żebym mogła marudzić, lecz tym razem tak długo byłam zachwycona fabuła, że odważyłam się pomyśleć, że tego już nie zepsuje. Tego nie można być jednak pewnym do ostatniej strony, choć zdaje sobie sprawę, że to, co mnie tak rozczarowało, dla większości czytelników będzie atutem, a przynajmniej tak było przy wcześniejszych powieściach autora. Szokujących wątków i motywów w tej książce nie brakuje, a mimo to ani na moment w fabułę nie wkrada się chaos. Konstrukcja podzielona na dwie narracje była wyjątkowo równa, obie perspektywy były tak samo intrygujące i w obu dużo się działo. Warto jednak podkreślić, że sam początek jest dość zaskakujący, jakby oderwany od dalszej akcji i aż do końca byłam ciekawa, czy autor w jakiś sposób jeszcze do tego nawiąże, ale tego Wam oczywiście nie zdradzę. Podobała mi się postać Krystiana, młodego policjanta, któremu daleko było do tych typowych dla gatunku śledczych w średnim wieku ze skomplikowanym życiem osobistym i wyniszczającymi nałogami. Krystian dopiero zaczynał zawodową drogą, wierzył jeszcze w misję, jaka powinna przyświecać jego zawodowi i potrafił podążać za własnymi dość niepewnymi przekonaniami nawet wbrew zaleceniom przełożonych. Cieszę się, że i w tej kwestii Bartosz Szczygielski postawił na niebanalną charakterystykę i zaserwował nam powiew świeżości w tym dość hermetycznym środowisku. Dodatkowo wprowadził też bardzo ciekawą bohaterkę, która towarzyszyła Krystianowi, takiej z pewnością jeszcze w literaturze nie było. W przypadku Liliany dużo trudniej określić zarówno jej cechy, jak i to, jakie emocje wzbudza. Bardzo wiarygodnie wypada jej kreacja, biorąc pod uwagę, że po wypadku nie była pewna nawet swojego imienia. Jej osobowość rozwija się bardzo powoli i opornie, a im więcej wiemy o jej przeszłości, tym większy mętlik panował w mojej głowie, nie miałam zupełnie pojęcia jak ocenić tę bohaterkę. W jej przypadku z pewnością zakończenie podobało mi się bardziej niż przy Krystianie, myślę, że było też bardziej wiarygodne. "Dzień gniewu" to kolejny thriller, którym Bartosz Szczygielski zaskoczy i podzieli czytelników. Moim ulubionym pozostanie "Krok trzeci", ale i ten zapamiętam na długo. Trudno się od niego oderwać przez poznaniem rozwiązania, które częściowo mnie rozczarowało, ale nie chcę oceniać jej właśnie przez pryzmat ostatnich kilku stron. Moje 8/10.

Jesteśmy przeszłością. A właściwie możemy powiedzieć, że jesteśmy sumą zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości. To one nas ukształtowały, one wpłynęły na zasady, którymi się kierujemy, postrzeganie świata. One oraz środowisko rodzinne, w którym dorastamy. Co jednak, kiedy środowisko okazuje się być dysfunkcyjnym? Być może wówczas utrata tej przeszłości, pozostawienie jej za sobą, może być zbawieniem… Większość wydarzeń w naszym życiu można z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć, są one bowiem efektem podjętych wcześniej decyzji. Ale nie zawsze – niekiedy to otoczenie mocno weryfikuje ścieżki, którymi podążamy, a los trzyma w zanadrzu niekoniecznie miłe dla nas niespodzianki. Bo tak naprawdę kto by pomyślał, że decyzja o wyjściu do centrum handlowego będzie miała dalekosiężne skutki? Zwykle bowiem po takiej wyprawie wracamy z torbami zakupów i lżejszym portfelem. Nikt, wypierając się do galerii handlowej nie myśli o tym, że może stracić życie. A nawet przeciwnie – wszak centra handlowe mają wprawiać nas w dobry humor i stwarzać przekonanie, że jesteśmy wieczni. Dlatego też samochód wjeżdżający przez szybę do galerii i pozbawiający życia kilku osób nie jest tym, co bierzemy pod uwagę. Tymczasem takie rzeczy się dzieją, tak jak w książce Bartosza Szczygielskiego pt. „Dzień gniewu”. Opublikowana nakładem wydawnictwa Czwarta Strona książka, to wysokiej klasy thriller, w którym mamy do czynienia nie tylko z mistrzostwem pisarza, ale i ze skomplikowanym studium człowieka i jego psychiki. To powieść zarówno dla fanów gatunku, psychologów zafascynowanych człowiekiem, jak i dla wszystkich ceniących sobie dobrze napisane książki, pełne niespodzianek i emocji. Liliana, jedna z ofiar wypadku, trafia do szpitala z fugą. Nie pamięta niczego i nie jest pewna nawet swojego imienia, po prostu znalazła w pobliżu firmowy identyfikator ze zdjęciem podobnie wyglądającej dziewczyny i imieniem. Nawet fragmenty wspomnień nie układają się we wspólną całość, a jedyny pewnik, a raczej przeczucie, dotyczy kobiety, która spowodowała tragedię w centrum handlowym – mogła ona być jej matką. To, co na początku zostało wzięte za atak terrorystyczny zostaje zakwalifikowane jako nieszczęśliwy wypadek, bowiem sekcja zwłok stwierdziła, że kobieta dostała ataku serca. Jak jednak ma się to do faktu, że ktoś próbuje w szpitalu Lilianę zabić? Nożownik bez skrupułów morduje dwie osoby i następną mogła być Liliana, gdyby nie pojawienie się Krystiana Bartel, młodszego aspiranta komendy powiatowej w Pruszkowie z wielkimi aspiracjami. Marzy on o wielkiej karierze w dochodzeniówce i pojawia się wszędzie, gdzie coś się dzieje, zwykle pakując się w niemałe kłopoty. Tak jak teraz, kiedy strzela do nożownika, ratując dziewczynę. Ta co prawda ucieka, ale Krystian wpada po tym zdarzeniu w depresję, bowiem jedną z ofiar jest znajomy policjant. Mężczyzna, próbując przy pomocy znajomej psycholog uporać się z traumą przy okazji postanawia za wszelką cenę odnaleźć winnego śmierci Adama. Bo o tym, że nożownik był tylko pionkiem, jest przekonany. Tyle tylko, że z każdym ruchem sprawa gmatwa się coraz bardziej. Tożsamość nożownika wskazuje, że był on zbiegłym pacjentem szpitala psychiatrycznego tyle tylko, że … krótka rozmowa z portierem pozwala ustalić, że on w tym szpitalu nie przebywał, a przynajmniej nie ostatnio. Co więcej, pacjent o takim samym imieniu i nazwisku przebywał owszem w Tworkach, ale w latach siedemdziesiątych, i wówczas też zginął w pożarze szpitala. Na dodatek pielęgniarz, z którym Krystian chce na ten temat rozmawiać … wypada z okna swojego mieszkania. Przypadek? Każda strona książki tak naprawdę niesie moc zaskoczeń i pozornie nieprawdopodobnych wydarzeń. Co tak naprawdę się wydarzyło? Kim jest (i kim nie jest) Liliana? Czy to możliwie, by wydarzenia sprzed dwudziestu lat, kiedy to rzekomo została porwana. Miały wpływ na teraźniejszość? Czy kobieta przypomni sobie cokolwiek ze swojej przeszłości? Przekonamy się o tym dzięki lekturze książki pt. „Dzień gniewu”, w której frapującej fabule towarzyszy brawurowo poprowadzona akcja. Mimo ilości zdarzeń, ślepych zaułków, w które wpadamy próbując dociec prawdy, lektura nie męczy, a wręcz przeciwnie. Powieść jest jedną wielką detektywistyczną zagadką, której rozwiązanie spoczywa w naszych rękach, dlatego angażujemy się w nią bez reszty. Przy okazji dajemy się wciągnąć w wir wydarzeń i złapać w miliony pułapek zastawionych przez autora zarówno na nas, jak i na bohaterów. To wszystko składa się na doskonałą powieść o której długo jeszcze będziemy pamiętać rozważając nad sekretami ludzkiej psychiki i nad tym, do czego zdolny jest człowiek.

Nigdy nie ukrywałam, że zdecydowanie łatwiej przychodzi mi czytanie, niż napisanie recenzji i często te przeczytane już książki, nawet te, na które czekałam z niecierpliwością trochę się na zrecenzowanie muszą naczekać. Tak właśnie rzecz się miała z „Dniem gniewu”. Najnowsza powieść Bartosza Szczygielskiego premierę miała 22 lutego nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona Kryminału. Książki autora bardzo cenię. Tę przeczytałam ponad miesiąc temu, ale z premierą przychodzę do Was dopiero dzisiaj. Jak to mówią, lepiej późno niż wcale, więc zapraszam do lektury. Dzień jak co dzień. Centrum handlowe. Tłum ludzi. Nieoczekiwanie w sam środek wjeżdża rozpędzony samochód. Wielu ludzi zostaje rannych, część traci życie. Jedna z poszkodowanych, młoda kobieta trafia do szpitala. Nie pamięta niczego. Co się wydarzyło. Jak znalazła się na miejscu tragedii? Kim jest? Z biegiem czasu zaczyna przeczuwać, że z wydarzeniami może mieć związek bliska jej osoba, a nawet ona sama. Jednak tego co udało jej się odkryć, nie spodziewała się w najgorszych koszmarach… W tym samym czasie młodszy aspirant Krystian Betel, który przypadkiem znalazł się na miejscu zbrodni zaczyna interesować się sprawą, dostrzegając w niej szansę na szybki awans dla siebie. Nawet przez chwilę jednak się nie spodziewa do jak przerażającego miejsca zaprowadzi go podjęty trop… Pierwszą książką Bartosza Szczygielskiego, którą przeczytałam była „Winni jesteśmy wszyscy”, którą oceniłam 7/10. Potem były kolejno „Nie chcesz wiedzieć”, „Dolina cieni” i „Nim skończy się noc”, każda z oceną 8/10. Można więc śmiało powiedzieć, że książki autora bardzo lubię, każdą kolejną biorę w ciemno i czekam na nią z niecierpliwością. Nie inaczej było i w przypadku „Dnia gniewu”. Jej lektura była prawdziwą przyjemnością, czytałam ją z zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Już od pierwszych stron autorowi udało się przykuć moją uwagę, a im dalej, tym większa jazda bez trzymanki😉 Powieść, pisana w narracji trzecioosobowej, podzielona jest na dni, relacjonowane naprzemiennie z punktu widzenia Liliany i Krystiana. Świetny, dynamiczny styl, z elementami obyczajowymi i psychologicznymi skłania do przemyśleń na istotne tematy. Autor myli tropy, raz przyśpiesza, raz zwalnia akcję, żeby uśpić czujność czytelnika, na końcu zaskakuje i uderza z grube rury. Ogromnym plusem powieść są też ciekawi bohaterowie, wielowymiarowi, skomplikowani. Dzięki postaci Liliany możemy się zastanowić skąd tam naprawdę bierze się zło, jaka jest jego geneza i czy człowiek jest, albo dobry, albo zły. Autorowi po raz kolejny udało się mnie zaskoczyć, a poruszany tu przez niego temat sekt uważam za bardzo ważny. Ukazany został tu proces wykorzystywania osamotnienia i zagubienia drugiego człowieka, by omamić go swoimi chorymi ideami i wykorzystać do własnych celów. Ogrom manipulacji i złudzeń, które człowiek jest w stanie stworzyć dla własnych korzyści. Obraz ten zaskakuje, mogę nawet powiedzieć, że szokuje, ale jest bardzo istotny i potrzebny. Na koniec pozostaje mi stwierdzić, że Szczygielski po raz kolejny zaserwował czytelnikom świetny thriller, w którym obnaża schematy manipulacji i mechanizmy rządzące naszym społeczeństwem. Zabiera czytelnika w zapierającą dech w piersiach przygodę, fundując istny kołowrotek emocji. Gorąco Was zachęcam do lektury.

Bartosz Szczygielski oddał w nasze ręce swoją dziewiątą książkę . Książkę niecierpliwie wyczekiwaną i jak się okazuje, dość wysoko ocenianą przez recenzentów, co w przypadku tego pisarza nie jest żadnym zaskoczeniem. Już od jakiegoś czasu autor zbiera jedne z najwyższych not od swoich czytelników. Dzień gniewu okazał się być dniem zwyczajnym jak każdy inny, słonecznym i spokojnym. Aż do momentu, kiedy rozpędzony samochód wjeżdża w sam środek centrum handlowego.Ta tragedia to dopiero początek dramatu wielu osób, bo ich życie tego dnia zmieniło się diametralnie, a kilka z nich je straciło. Liliana jest jedną z poszkodowanych osób, które trafiają do szpitala i okazuje się, że w wyniku tej tragedii straciła pamięć. Jednak jakieś przeczucie i instynkt podpowiadają jej, że osoba która wjechała wtedy do tego centrum handlowego jest jej bardzo bliska. Młoda kobieta za wszelką cenę próbuje poznać prawdę, a przede wszystkim dowiedzieć się wszystkiego o sobie, bo oprócz swojego imienia nie pamięta kompletnie nic. Policja i prokuratura uznały, że był to nieszczęśliwy wypadek spowodowany tym, że kobieta kierująca autem zasłabła za kierownicą i przez przypadek wjechała w centrum handlowe.Tymczasem Krystian Betel, młodszy aspirant kompletnie nie wierzy w tą właśnie oficjalną wersję i nie może przestać interesować się tą sprawą, licząc przy tym na awans, o którym od dawna już marzy. Przeczucia aspiranta go nie myliły i młody mężczyzna trafia do miejsca, o którego istnieniu nikt by nawet nie pomyślał, a on sam z dobrej woli w życiu nie chciałby się w takim miejscu znaleźć... Historia stworzona przez Szczygielskiego jest bardzo oryginalna. Oryginalni są również jej bohaterowie.Krystian Betel wyłamuje się ramom typowego policjanta, którego do tej pory mogliśmy poznać w innych historiach kryminalnych. Ten młody mężczyzna poznał dużo zła w swoim życiu i przeżył wiele traumatycznych chwil, po których do dziś nosi ślady na swoim ciele. Betel cały czas jest zagubiony w obecnym świecie, ma problemy z emocjami, z wyrażaniem uczuć oraz z bliskością i relacjami międzyludzkimi. Liliana nie pamięta nic i spotyka na swojej drodze kogoś, kto chce jej pomóc. Kogoś, kto też przeszedł w życiu bardzo dużo. Nawet zbyt wiele jak na jedną osobę. Młodą kobietę poznajemy bardzo powoli, ale składa ona się nam na obraz osoby bardzo inteligentnej i wiarygodnej, ale im więcej ona sama dowiaduje się o swoim życiu, tym większy mętlik mam w głowie jako czytelniczka. Dzień gniewu to historia pokazująca rządzę władzy nad ludźmi, kierowaną przez chore umysły. To opowieść o ludziach poszukujących prawdy o sobie. W tym thrillerze znajdziecie z pewnością mnóstwo sekretów i zaskakujących zachowań. Poznacie też efekt działania zaślepionych gniewem ludzi, którzy chcą zdobyć uznanie innych używając do tego nienawiści i terroru. Lekko pokręcę nosem nad zakończeniem, które w mojej ocenie zostało trochę spłaszczone. Ale to tylko taka moja prywatna uwaga.Nie mniej jednak jest to książka, którą bardzo mocno wam polecam, bo z pewnością nie zabraknie wam emocji podczas lektury.

Czytam i nie wierzę... Czytam dalej i nie pojmuję... Wciąż czytam i nic nie rozumiem... Przeczytałam i... Z całych sił próbuję na nowo odtworzyć historię Krystiana i Lilianny. Tylko nie wiem po co? Bo ona znów boli. Historię, która zaczyna się jak wiele innych kryminałów. Wypadkiem, czyjąś śmiercią, kłótnią i tajemnicą. Choć w tym przypadku raczej dość szczególną, która nie miałaby miejsca, gdyby w sam środek centrum handlowego nie wjechał rozpędzony samochód. Jedną z ofiar tego zdarzenia jest młoda dziewczyna. Przeżyła. Niestety straciła pamięć. Ma jednak nieodparte przeczucie, że coś wiąże ją z tym wypadkiem, z jego sprawcą i całym tym zamieszaniem, co też szybko się potwierdza, a nad głową dziewczyny zbierają się czarne chmury. Wokół sami obcy ludzie i sekret, przed którym cierpnie skóra. Jej i czytelnika, bo to, kim jest ona naprawdę, może nieść ze sobą poważne konsekwencje nie tylko dla niej samej. Po drugiej stronie mamy młodego ambitnego aspiranta, któremu intuicja podpowiada, że coś w tej sprawie mocno śmierdzi. W sprawie, która szybko została zamknięta. Uznano ją za zwyczajny nieszczęśliwy wypadek, w którym na dodatek zginął sam sprawca. Była sprawa i jej nie ma. Dla Krystiana obraz tej katastrofy nie jest jednak czysty. Zbyt wiele w nim pytań, na które nie zna odpowiedzi. Zaczyna więc drążyć temat, a pomaga mu w tym pewna kobieta. Joanna Siemczyk - zawodowy przytulacz, a z czasem ktoś więcej, znacznie więcej... Postać, która dodaje pikanterii tej historii. Patrząc zatem z perspektywy klasyki gatunku mamy tu wszystko. Dziwny wypadek, ofiarę i jej sekret, potem kolejne ofiary i jeszcze dziwniejsze wypadki i wreszcie skrywaną przez lata tajemnicę, którą nie sposób ogarnąć rozumem i żądnego krwi policjanta, który liczy na szybki awans. W tle subtelny romans i rodzące się uczucie, ogrom kłamstw, fałszywych ludzi i śmiertelne niebezpieczeństwo. Perfekcyjna wydaje się też konstrukcja powieści, z której nie sposób domyślić się zakończenia i tego, w którym kierunku autor poprowadzi fabułę, tym bardziej że dzieje się w niej naprawdę sporo. Sporo elementów tej powieści dotyka również spraw znacznie szerszych. Wychodzących jakby poza schemat samego śledztwa i wiąże się, chociażby z takimi tematami jak: żałoba, utrata bliskiej osoby, rodzicielstwo, zaufanie i odpowiedzialność. Dostrzec można w niej wiele psychologicznych rysów i nutkę romansu. Jest jednak w niej coś jeszcze, coś bardziej mrocznego. To chore umysły zdolne do wszystkiego i ludzie pełni marzeń, marzeń o azylu i akceptacji, dla której są w stanie zrobić naprawdę wiele. "Dzień gniewu" Bartosza Szczygielskiego to bez wątpienia kawał dobrej literatury. Dobrej i smutnej. Może nawet nieco przytłaczającej. Znacznie wykraczającej poza rolę kryminalnej rozrywki, której oczekiwałam. Mam więc wobec niej bardzo mieszane uczucia. Zapewne dlatego, że bardzo mnie wymęczyła, zamiast porwać w wir swojej historii. Więc nie wiem, czy mi się podobała, czy nie. Ale czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie, skoro i tak jej już doświadczyłam. Przeżyłam. Zaufałam.

Lubicie odwiedzać centra handlowe? Może Was zaskoczę, ale ja nie, bo ja w ogóle nie lubię robić zakupów. Wyjątek stanowią oczywiście książki. Piękny, słoneczny dzień. Niestety jeden z tych, w którym rozpędzony samochód wbija się w jedną z witryn centrum handlowego. To dopiero początek chaosu i szaleństwa, które są przed nami, ogromnego dramatu, który dotknie wielu ludzi. Jedna z poszkodowanych osób traci pamięć, ale wydaje się być pewna tego, że ze sprawcą wypadku łączy ją silna więź. W trakcie odkrywania kolejnych faktów o sobie, Liliana zaczyna się zastanawiać, czy lepiej jest pamiętać czy może jednak zapomnieć? Z pewnością nie będzie przygotowana na prawdę, którą odkryje. Czy ta, przyniesie kobiecie upragniony spokój? Kolejnym bohaterem tej historii jest Krystian Betel, policjant - samotnik, z bagażem trudnych doświadczeń. Nie wierzy w oficjalną wersję wydarzeń i postanawia dojść do prawdy na własnych zasadach. Przypadek czy zaplanowane działanie? Jest niezwykle zdeterminowany, by znaleźć odpowiedź, tym bardziej, że w przypadki, nie wierzy. Postanawia, że na własną rękę odkryje to, co się wydarzyło i dlaczego tak się stało. Jedno jest pewne; im dalej, tym sprawa staje się bardziej skomplikowana. Twórczość Bartosza Szczygielskiego jest dla mnie niczym Kinder Niespodzianka w wymiarze XXL i bynajmniej nie dlatego, iż mam pewność, że będzie słodko. Ja po prostu nigdy nie wiem, czego mogę się po Autorze spodziewać. To, w mojej ocenie człowiek, który w swojej twórczości jest niezwykle charakterystyczny i specyficzny. Baczny i niezwykle inteligentny obserwator, co w połączeniu z inteligentnym sarkazmem, czyni z niego naprawdę ciekawego człowieka, którego w żadne ramy wsadzić się nie da, bo bardzo sprytnie wymyka się wszelkim schematom. Natomiast dzięki wyobraźni, której z pewnością nie można mu odmówić, oryginalny pomysł i nieszablonowe rozwiązanie, mamy zawsze w pakiecie. Doskonale wie, co robi, świadomie prowokuje czytelnika do refleksji i lubi w domysły. Oj lubi! Zawsze mówi o czymś, co jest niezwykle ważne i często boleśnie aktualne. Odnaleźć się w jego historiach nie jest łatwo, bo i Autor nie idzie na łatwiznę i dość mocno komplikuje fabułę, która w tym przypadku jest pełna strachu, samotności, krzywdy, egoizmu i bezsilności. To mieszanka, która może bardzo szybko doprowadzić do szaleństwa, a w konsekwencji do upadku człowieka. Opowieść, która mocno angażuje i trzyma w napięciu. Trudna. Bolesna. Wymagająca. Złożona bardziej, niż możecie to sobie wyobrazić. Nieprzewidywalna. Jak łatwo można manipulować ludźmi, którzy czują się samotni i potrzebują bliskości drugiego człowieka? Jak bardzo można komuś zniszczyć życie tylko po to, by zrealizować swój własny cel? Bardzo. To nie jest ani łatwa ani lekka lektura, na pewno będzie jedną z tych, która podzieli czytelników. Niemniej jednak, ku przestrodze i refleksji z całą pewnością warta Waszej uwagi.

Książka już przeczytana, a ja nadal nie potrafię się po niej pozbierać. Wciągnęła mnie na maksa, wręcz wybudziła z sennego życia, które obecnie wiodę. Poruszyła we mnie serce matki, kiedy czytałam o tym jak starsza kobieta lamentowała nad małą dziewczynką, której głowa bezwiednie latała we wszystkie strony, kiedy próbowała ją ocucić. Niemal widziałam jej pustkę w oczach, kiedy cała ukrwawiona siedziała na chodniku. Jej emocje były tu bardzo precyzyjnie opisane. Kolejną rzeczą jaką tu dostrzegłam, to niechęć policji wyższej rangą do tych niższych. Betel faktycznie nie był wtedy na służbie, ale w głowie rodziły mi się pytania, dlaczego nie chcieli, by im pomagał? Do tego obrażano go i robiono w balona. To był straszny wypadek, ktoś wjechał samochodem w centrum handlowe. Ofiar było dużo, ludzi potrzebujących pomocy jeszcze więcej. Coś mi tu nie grało, tylko nie potrafiłam sprecyzować co. Ważną osobą w tej książce będzie Liliana, która ucierpiała w wypadku. Bardzo dużo rzeczy nie pamięta, ale to co znalazła dało mi do myślenia. Będąc w szpitalu otrzymała pomoc od nieznanej staruszki, która sama ledwo się poruszała. Autor drobnymi detalami nadał dużej dramaturgii tej książce. Zwrócił naszą uwagę na czas, który przemija i którego się nie docenia. Niemal w każdym wydarzeniu czujemy tutaj tajemniczość, niedomówienia i węszymy spisek. Osoba Betela jest ukazana jako mądra, choć zbyt łatwowierna. Jednak jak na dobrego psa przystało bardzo lubi węszyć i nie kończy sprawy, póki nie zaspokoi swojej ciekawości i instynktu. Na niektóre rzeczy natrafia tu przypadkiem, inne znajduje poprzez staranne rozważania. Katastrofa zmieniła tu życie wielu osób i choć jest podana nota z jakich przyczyn co się stało, to jednak on w to nie wierzy. Wiele rzeczy mu tu nie pasuje, a koledzy delikatnie informują go, że ma nie wnikać, tylko stosować się do rozkazów. I chociaż wie, że powinien ich posłuchać, to zwyczajnie nie może. Nad wszystko ceni sobie prawdę, lecz to, co odnajdzie zburzy jego dotychczasowe życie i myślenie. Warto bliżej przyjrzeć się osobie Liliany, gdyż jest postać nie była tutaj przypadkowa. Chociaż długo zajmuje jej otwarcie schowka z pamięcią, to jednak ma dla nas osobne przesłanie. W ogóle cała opowieść wywarła na mnie dużo emocji. Pisarz ma dar lub klucz do ludzkiej psychiki i odkrywa przed nami sfery, które nie chcielibyśmy poznać. Żyjemy według tego, co mamy w głowie. Nie spodziewałam się tylko, że niektórzy mają tam wszystko mocno poprzestawiane. Opowieść napięta do granic możliwości, niesamowicie wciągająca i porywające. To thriller kryminalny z domieszką psychologii. Bardzo wam go polecam, gdyż czytany z perspektywy dwóch postaci naprawdę potrafi namieszać nam w głowie.