Dzieci żółtej gwiazdy (okładka  twarda, wyd. 05.2020)

Jestem zadowolona Polecam.

Super książka

Nie będę Was pytała czy znacie twórczość autora, bo chyba każdy słyszał o jego „Kołysance z Auschwitz”. Zapytam Was za to czy czytaliście już „Dzieci żółtej gwiazdy”? A może macie ją dopiero w planach? Jest sierpień 1942 roku. Jakob i Moise Stein przebywają u ciotki w Paryżu, którym znajduje się pod nazistowską okupacją. Chłopcy są braćmi a ich rodzice, para znanych dramaturgów, postanowili znaleźć bezpieczne miejsce dla rodziny. Stąd decyzja o pozostawieniu Jakoba i Moisea pod opieką ciotki. Jednak obława krzyżuje ich plany. Żandarmi francuscy, kierowani przez nazistów aresztują chłopców i zabierają ich do Velodrome d’Hiver, miejsca gdzie przytrzymuje się tysiące francuskich Żydów. Chłopcy wiedzą, że aby przeżyć muszą uciec i odnaleźć rodziców. Listy z południowej Francji są ich jedynym śladem. Podczas swojej wędrówki spotykają wielu życzliwych ludzi, którzy są gotowi aby ich ochronić. Niektórzy z nich zapłacą za to najwyższą cenę. Na początku warto zaznaczyć, że fabuła „Dzieci żółtej gwiazdy” jest fikcją literacką opartą na prawdziwych wydarzeniach. Chociaż fikcji znajdziecie tutaj trochę więcej. Czasami odnosiłam wrażenie, że autor mocno puścił wodzę swojej wyobraźni. Nie będę jednak oceniać tej książki pod względem faktów historycznych, bo historyk ze mnie żaden. Zostawię to tym, co się na tym znają. Dla mnie była to bardzo nierówna książka. Momentami akcja szła bardzo szybko, bez zastanowienia, a cała historia była dość płaska. Z drugiej strony były momenty, które chwytały za serce i wycisnęły ze mnie niejedną łzę, chociaż ja bardzo rzadko wzruszam się na książkach. Widzę również pewną niekonsekwencję w zachowaniu głównych bohaterów. Raz chłopcy zachowują się jak dorośli, którzy już wiele przeżyli, by nagle zachować się jak dzieci. Bo przecież nimi są. Zdecydowanie wolałabym by autor zdecydował się na jedną z wizji ich zachowania. Może to by ujednoliciło tę książkę, chociaż w pewnym stopniu.Autor pisze w sposób przystępny i lekki. I to dla mnie duży plus. Niestety w moim odczuciu książce brakuje tego czegoś. Jakiś głębszych, prawdziwszych emocji, tego klimatu i walki o swoje życie. Niech Was nie zrazi moja opinia o tej książce. Nie patrzcie na nią jak na dzieło historyczne, ale jak na fikcję literacką. Wtedy otrzymacie lekką, dobrze napisaną opowieść o dwójce dzieci w okupowanej Francji. Nie popełniajcie mojego błędu i nie liczcie na mocną, wstrząsającą opowieść opartą na prawdziwych wydarzeniach historycznych, a nie zawiedziecie się i miło spędzicie czas z książką.

"Czasami nadzieja jest jak płomień - ledwo się tli, ale może wskazać drogę... zniszczyć zwątpienie." Kilka dni temu przybliżałam mroczne i okrutne przejawy ludzkiej słabości ("Farmaceuta z Auschwitz"), dziś odnoszę się do bijących blaskiem dobrych serc, humanitarnych świadectw, sugestywnie przybliżonych na łamach "Dzieci żółtej gwiazdy". Mario Escobar intensywnie oddziałuje na wyobraźnię czytelnika, pięknie odwołuje się do różnorodnych emocji, umiejętnie sprawia, że wchodzimy w historię z wielką uwagą i skupieniem. Bo wielość głosów, jakim autor daje przestrzeń, jest tym, co niezwykle urzeka i przekonuje. Nie tylko dwójka głównych bohaterów przekazuje coś cennego, ale także osoby, które dzieci napotykają podczas wędrówki usianej zdarzeniami. Człowiek przebija się w powieści, złożona natura, zbiór doświadczeń życiowych, perspektywy spojrzenia na świąt. Stąd wynikają wartościowe przesłania, cenne wskazówki, szczere manifesty i ważne apele. Każdy z nas jest inny, podlega różnorodnym presjom, wdaje się w zawirowania z losem, prezentuje unikalną mieszankę dobrych i złych cech. Wydaje się nam, że doskonale wiemy, jakimi jesteśmy osobami, ale dopiero poddani ekstremalnym czynnikom, przerażającym incydentom, bezlitosnym pułapkom, docieramy do prawdziwego rdzenia ja. Wojna uaktywnia niezafałszowany obraz ludzkiego charakteru, potęgi wpojonych zasad moralnych, stabilności hierarchii kluczowych wartości życiowych. Do nas należy wybór drogi ciemności, słabości i odwracania wzroku, lub odwrotnie, potwierdzenia duchowości, szlachetności i człowieczeństwa. Śledząc losy Moïsa i Jakoba Steinów, żydowskich braci desperacko próbujących utrzymać się przy życiu, w czasach drugiej wojny światowej, w obłędzie nietolerancji i rasizmu, nie można nie zaangażować się w podróż strachu przed nazistowską okupacją i prześladowaniami. Pozostawieni przez rodziców pod opieką starszej cioci zamieszkałej w Paryżu, po przerażających zdarzeniach aresztowania i walecznej ucieczce, śmierci krewnej, decydują się na desperackie poszukiwania matki i ojca. Rozpoczynają podążać śladami najbliższych. Mając zaledwie sześć i jedenaście lat zmuszeni zostają do szybkiej przemiany w dorosłość. Mnóstwo poruszających scen na drodze zapuszczania się w głąb samego siebie, nie tylko ze strony chłopców, ale też osób, które starają się im pomóc, chociaż ich nie znali w przedwojennej rzeczywistości. Obraz wojny oczami bezbronnego dziecka, w tle rozpacz, strach i bezradność dorosłych. Ci, którzy wbrew groźbie wywózki do obozu koncentracyjnego udzielają pomocy żydowskim dzieciom. Zwykli ludzie przytłoczeni ogromem nieszczęść, są tymi, którzy zmieniają świat na lepsze, przeciwstawiają się bezkresnemu złu małym światełkiem dobroci, nadziei i miłości. Pojedyncze osoby, małżeństwa, rodziny, grupy, a nawet mieszkańcy wsi czy miejscowości udzielają schronienia osobom pochodzenia żydowskiego. Jakoba i Moïse są fikcyjnymi postaciami, ale reprezentują tysiące prawdziwych dzieci będących w zbliżonych sytuacjach. Mocno przeżywamy ich walkę, uruchamiamy wielkie pokłady empatii, współczujemy i podziwiamy całym sercem. Książka, która pozostaje w czytelniku na długo jeszcze po zapoznaniu się z nią. Bookendorfina.pl

Nie będę Was pytała czy znacie twórczość autora, bo chyba każdy słyszał o jego „Kołysance z Auschwitz”. Zapytam Was za to czy czytaliście już „Dzieci żółtej gwiazdy”? A może macie ją dopiero w planach? Jest sierpień 1942 roku. Jakob i Moise Stein przebywają u ciotki w Paryżu, którym znajduje się pod nazistowską okupacją. Chłopcy są braćmi a ich rodzice, para znanych dramaturgów, postanowili znaleźć bezpieczne miejsce dla rodziny. Stąd decyzja o pozostawieniu Jakoba i Moisea pod opieką ciotki. Jednak obława krzyżuje ich plany. Żandarmi francuscy, kierowani przez nazistów aresztują chłopców i zabierają ich do Velodrome d’Hiver, miejsca gdzie przytrzymuje się tysiące francuskich Żydów. Chłopcy wiedzą, że aby przeżyć muszą uciec i odnaleźć rodziców. Listy z południowej Francji są ich jedynym śladem. Podczas swojej wędrówki spotykają wielu życzliwych ludzi, którzy są gotowi aby ich ochronić. Niektórzy z nich zapłacą za to najwyższą cenę. Na początku warto zaznaczyć, że fabuła „Dzieci żółtej gwiazdy” jest fikcją literacką opartą na prawdziwych wydarzeniach. Chociaż fikcji znajdziecie tutaj trochę więcej. Czasami odnosiłam wrażenie, że autor mocno puścił wodzę swojej wyobraźni. Nie będę jednak oceniać tej książki pod względem faktów historycznych, bo historyk ze mnie żaden. Zostawię to tym, co się na tym znają. Dla mnie była to bardzo nierówna książka. Momentami akcja szła bardzo szybko, bez zastanowienia, a cała historia była dość płaska. Z drugiej strony były momenty, które chwytały za serce i wycisnęły ze mnie niejedną łzę, chociaż ja bardzo rzadko wzruszam się na książkach. Widzę również pewną niekonsekwencję w zachowaniu głównych bohaterów. Raz chłopcy zachowują się jak dorośli, którzy już wiele przeżyli, by nagle zachować się jak dzieci. Bo przecież nimi są. Zdecydowanie wolałabym by autor zdecydował się na jedną z wizji ich zachowania. Może to by ujednoliciło tę książkę, chociaż w pewnym stopniu.Autor pisze w sposób przystępny i lekki. I to dla mnie duży plus. Niestety w moim odczuciu książce brakuje tego czegoś. Jakiś głębszych, prawdziwszych emocji, tego klimatu i walki o swoje życie. Niech Was nie zrazi moja opinia o tej książce. Nie patrzcie na nią jak na dzieło historyczne, ale jak na fikcję literacką. Wtedy otrzymacie lekką, dobrze napisaną opowieść o dwójce dzieci w okupowanej Francji. Nie popełniajcie mojego błędu i nie liczcie na mocną, wstrząsającą opowieść opartą na prawdziwych wydarzeniach historycznych, a nie zawiedziecie się i miło spędzicie czas z książką.

Napisanie książki o tematyce II wojny światowej to nie lada wyzwanie, zwłaszcza, kiedy wplata się w wydarzenia historyczne elementy fikcji literackiej. Czy autorowi udało się sprostać temu zadaniu? Akcja książki toczy się w okupowanym przez nazistów Paryżu. Powieść rozpoczyna się dość ciekawie. Rodzice zostawiają swoich dwóch synów pod opieka ciotki, a sami udają się w podróż do nowego, bezpiecznego świata. Sytuacja w okupowanej części Paryża zmienia się z dnia na dzień, a nadzieja na lepsze jutro ginie bezpowrotnie. Wkrótce chłopcy pozostają na świecie zupełnie sami. Nie mogą liczyć na wsparcie ciotki, a w mieście wzmagają się represje wobec żydów. Starszy brat Jacob podejmuje decyzje, że wspólnie z bratem wyruszą w podróż, aby odnaleźć rodziców. Podróż chłopców od samego początku wiąże się z ogromnym ryzykiem. Pozbawieni pieniędzy i dachu nad głową, zmuszeni są podejmować decyzje, które powinny spoczywać na barkach dorosłych Cale szczęście na ich drodze pojawia się rzesza ludzi, którym nie jest obojętny los drugiego człowieka. Poszukujący rodziców chłopcy dowiadują się, czym jest dobro, poświęcenie i bezinteresowna pomoc. Na swej drodze spotykają cudownych ludzi o wielkich sercach, którzy ryzykując własnym życiem pomagają im w poszukiwaniu mamy i taty. Akty miłosierdzia, których doświadczają, uczą ich, że zło zawsze zwycięża nad dobrem. Historia chłopców to fikcja literacka. Autor nakreślił ją w ciekawy sposób. Z zapartym tchem śledziłam losy braci, niecierpliwie oczekując ich spotkania z najbliższymi. Podobał mi się również wątek dotyczący francuskiego miasteczka, w którym ukrywane były żydowskie dzieci. Moje oczekiwania wobec książek dotyczących tematyki wojennej, są jednak zdecydowanie większe. Muszę przyznać, że wątek samotnych dzieci przemierzających pół świata, wydaje mi się dość mocno naciągany. Jeszcze bardziej niezrozumiałe są dla mnie motywy postępowania rodziców, którzy zostawiają swoje dzieci samemu sobie i wyruszają za ocean, aby ułożyć sobie życie na nowo. Odnoszę wrażenie, że autorowi nie udało się również oddać realnych reakcji dzieci, w obliczu tak wielkich tragedii życiowych. Ich sposób konwersacji przypomina bardziej sposób wypowiedzi charakterystyczny dla ludzi dorosłych. Zabrakło tu dziecięcego spojrzenia na świat, stąd dialogi zamieszczone w książce postrzegam jako irracjonalne. Czytając czułam, że coś tu po prostu nie gra…

"(...) jedyny kraj, jaki się liczy dla dziecka, to czułe objęcia matki, uśmiech zrozumienia na twarzy ojca czy ręka brata, którą się czuje na ramieniu. Dom jest tam, gdzie rodzina". "(...) czasami nadzieja jest jak ten płomień - ledwo się tli, ale może wskazać drogę". "Najgorszym przyjacielem prawdy jest milczenie, najgorszym kłamstwem świata to, że zwykli ludzie nie mogą nic zrobić przeciwko tyranii". Te i wiele innych perełek odnajdziemy w powieści "Dzieci żółtej gwiazdy" autorstwa @escobar7788, wydanej przez @wydawnictwoniezwykle. Można by rzec, że to powieść drogi - długiej, niebezpiecznej podróży, w jaką wprost z okupowanego Paryża (sierpień 1942) wyruszają dwaj żydowscy chłopcy, by dotrzeć do swoich rodziców. Pozostawili oni synów na pewien czas pod opieką ciotki, by poszukać bezpiecznego schronienia. Niestety, kiedy sytuacja w stolicy wyraźnie się zaognia, dochodzi do przerażającej obławy na paryżan żydowskiego pochodzenia, w której chłopcy zostają schwytani. Pozbawieni kontaktu z ciotką, pozostawieni samym sobie, mają świadomość, że jedynym wyjściem z sytuacji jest ucieczka. Dzięki ogromnej odwadze i determinacji dokonują tego, co niemożliwe - wydostają się na wolność i kierując się wskazówkami z ostatniego listu matki podążają na południe Francji. W podróży czyhają na nich różne zagrożenia, napotykają ludzi skłonnych do zdrady, ale i takich z sercem na dłoni. Czy dane im będzie znaleźć się znowu w rodzicielskich ramionach? Doczytajcie sami. Powieść dotyka wielu poważnych tematów - potęgi więzi rodzinnych, istoty braterstwa i odpowiedzialności za drugą osobę, przyspieszonego przez wojenne traumy procesu dorastania, siły nadziei oraz wiary w to, że nawet pojedyncze akty odwagi czy opór jednostek są w stanie skutecznie przeciwdziałać złu czynionemu człowiekowi przez człowieka. Książka jest też swoistym hołdem dla tych, którzy nie zawahali się stawać w obronie słabszych, chronić ich nawet za cenę własnego życia. To cenna lekcja dla nas współczesnych. Jedyne, czego mi w tej historii zabrakło to większej dramaturgii, poczucia autentycznego zagrożenia - czytałam już wiele książek o okrucieństwach nazistów i oczekiwałam silniejszych emocji. Niemniej uważam tę pozycję za bardzo wartościową i godną polecenia.

Boheterami książki są niby młodzi chłopcy, a autor ich ustami rozgłasza ogólne mądrości życiowe, zahaczając nawet w jakimś stopniu o tematy filozoficzno-światopoglądowe. Nie do końca wiadomo w jakim celu autor opowiedział tę fikcyjną historię. Przez zdecydowaną większość czasu mamy tutaj bajkę dla dzieci. Postaci są przeważnie mocno spolaryzowane: od razu widać kto jest dobry, a kto zły. Poszczególne rozdziały przedstawiają pewnego rodzaju scenki, które właściwie nie są zbyt mocno ze sobą powiązane. W każdej z tychże scenek bohaterów spotykają jakieś niezbyt wyrafinowane przygody, z których dzięki sprytowi i pomocy dobrych ludzi, udaje im się wyjść obronną rękę. Każdy rozdział kończy się jakimś pouczającym morałem. Niekiedy jednak autor puszcza oko do dorosłego czytelnika, opisując socjaldemokratów, rząd Vichy, rozłam między katolikami a protestantami, czy też problem kolaboracji. Tyle, że robi to w tak infantylny i naiwny sposób, iż nie sposób wydobyć z tych rozmyślać czegoś więcej. Szkoda, bo wątki dramatyczne byłyby bardzo ciekawe. W efekcie książka niesamowicie się dłuży. Zakończenie można z góry przewidzieć, a bajkowy świat z morałami potwornie nuży. Pierwszy problem pozostawienia dzieci przez swoich rodziców, którzy wyjechali, by znaleźć lepszą przyszłość dla całej rodziny. Tematyka aż się prosi o dużo większą uwagę. Ślepe posłuszeństwo okupantowi ze względu na strach, czy też kolaboracja ekonomiczna jako rodzaj nieszkodliwego oportunizmu. Autor skupił się jednak na banałach. I to nawet nie jest świat widziany oczami dzieci, gdyż prezentowane poglądy są dużo bardziej dojrzałe, niż ich prawdziwych rówieśników z tego okresu. Na dodatek Argentyna wymieniana jest jako jedyne państwo, które dało schronienie Żydom, podczas gdy inne odmówiły im wjazdu, czym zresztą chełpi się autor. To fakt, tyle że również Argentyna była oazą nazistów u schyłku wojny, dając schronienie zarówno oprawcom, jak i ofiarom - czyli generalnie każdemu, kto zapłacił lub jakoś mógł zapłacić, czy tez przyczynić się interesom państwo. Ten sam oportunizm, którego nie dostrzega u swoich rodaków, a o którym tak nagannie się wypowiada w przypadku Francuzów.

Wydawnictwo Kobiece w swojej ofercie zaproponuje książkę Mario Escobara, autora bestsellerowej "Kołysanki z Auschwitz". II Wojna Światowa, sierpień 1942 rok. Europa znajduje się pod okupacją żołnierzy Hitlera i trwa eksterminacja Żydów. My już wiemy, że w tym czasie mało było miejsc, w których Żydzi mogli czuć się bezpieczni, oni wtedy mieli jeszcze nadzieję. Ta nadzieja właśnie spowodowała, że rodzice braci, Jacoba i Moise Steinów, udali się na poszukiwanie takiego miejsca zostawiając dzieci pod opieką ciotki w Paryżu. Chłopcy (8 i 13 lat) nie czują się jednak bezpieczni i chcą odnaleźć rodziców. Plany krzyżuje im obława, w czasie której trafiają w ręce francuskiej żandarmerii, którą kierują naziści. Chłopcy zdają sobie doskonale sprawę, że grozi im śmierć i jedynie ucieczka może ich ocalić. Po ucieczce z Velodrome d'Hiver i śmierci ciotki nie znajdują już innego rozwiązania. Ich celem staje się Argentyna. To tam prawdopodobnie udali się ich rodzice. Zaczyna się wędrówka pełna niebezpieczeństw. Na swej drodze udaje im się spotkać wiele pomocnych osób, które mimo tego, że za pomoc Żydom grozi śmierć, decydują się na to, by pomóc dzieciom. Niektóre z nich przypłacają to życiem. Jak myślicie, czy bracia dotrą do Argentyny? Czy odnajdą rodziców? Będą osoby, które przeczytają tę historię z wypiekami na twarzy, i tym osobom tę pozycję polecam. Mnie samą, po przeczytaniu historii opartej na prawdziwych wydarzeniach ("Światło ukryte w mroku" również od Wydawnictwa Kobiecego) żadna fikcja literacka, w tym konkretnym temacie, już tak nie zadowoli. Mnie osobiście ta podróż wydała się nierealna i choć język książki powoduje, że czyta się ją szybko, to bardzo przeszkadza ta niewiarygodna wręcz historia. "Czasami w sercu są słowa, których piękna nie można wyrazić literami. Zawsze będę szedł aż na krawędź tego, co niemożliwe, bez strachu, że z niej spadnę. A jeżeli się potknę, znów wstanę. Zrozumiałem, że w sercu człowieka istnieje głębokie pragnienie wieczności i że pewnego dnia znowu zobaczę wszystkich tych, którzy nam pomagali podczas tej długiej drogi".

"Dzieci żółtej gwiazdy" to historia dwóch chłopców, którzy z tęsknoty za rodzicami wywołanej wojenną rozłąką musieli zrezygnować z własnego dzieciństwa. Planowane chwilowe rozdzielenie początkowo nie było problemem, jednakże zwiększająca się nienawiść i nagonka przeciwko Żydom sprawiła, iż postanowili oni na własną rękę odnaleźć tych, których kochali najbardziej. Znajdują w mieszkaniu ciotki listy od rodziców i postanawiają samotnie udać się w podróż przez całą Francję. Chłopcy spotykają na swojej drodze mnóstwo ludzi - chętnych do niesienia im pomocy i takich, którzy pomoc z chęcią niosą przeciwko nim. Mimo, iż ta pozycja to fikcja literacka, to autor czerpał inspirację z prawdziwych wydarzeń i moim zdaniem spisał się naprawdę dobrze. Książka wymaga skupienia - długie opisy, trudne emocje i fakt, że główni bohaterowie mają kilka/kilkanaście lat wprowadzają w poważny nastrój. Autor w interesujący sposób pokazuje podróż chłopców, poszukujących rodziców. Ilość dobrych ludzi, których spotykają po drodze daje nadzieję na powodzenie ich misji. Głód, ból i napotykana nienawiść napawają smutkiem. Niektóre wydarzenia w brutalny sposób ukazują przemoc, którą kieruje bezpodstawna nienawiść z powodu innego pochodzenia. Ta książka jest pełna emocji. Zdecydowanie nie jest to książka dla każdego - wymaga zainteresowania tematyką wojenną, inaczej może wydawać się nudna. Fabuła nie jest niezwykle dynamiczna, ale czytałam z niesłabnącym zainteresowaniem. Krótkie rozdziały ułatwiają czytanie i oddają mijający czas podróży. Styl autora jest lekki i zdecydowanie wpasował się w mój gust czytelniczy. W książce znajdziemy wiele ciekawych przemyśleń filozoficznych bohaterów - jest to pokaźna skarbnica ciekawych cytatów opisujących codzienne życie. Ciekawym dodatkiem są fakty i zdjęcia na końcu książki. Znajdziemy tam chronologiczny spis najważniejszych wydarzeń z okresu II wojny światowej i zdjęcia związane z miejscami opisywanymi w powieści. W mojej ocenie pozycja jest zdecydowanie warta uwagi, choć do pełnej 10 troszkę zabrakło.