Deadpool Classic. Tom 6 (okładka  miękka, wyd. 02.2019)

Dla mnie to mistrzostwo świata

DEADPOOLOWI WSZYSTKO SIĘ SYPIE Klasyczne przygody Deadpoola zostały na naszym rynku przyjęte z dość umiarkowanym entuzjazmem. Niektórym czytelnikom, głownie tym mającym sentyment do specyfiki komiksów z lat 90. XX wieku (a ja zaliczam się do tej grupy) przypadły do gustu, inni zmieszali je z błotem. Kiedy więc od ponad pół roku nie było wieści odnośnie wydania kolejnego tomu (mimo jego wcześniejszych zapowiedzi), zaczynałem już tracić nadzieję na jego publikację. Ale oto wreszcie jest i cóż mogę dodać w tym miejscu, jak nie to, że warto było czekać. Choć przeciwników serii i tak nowy „Deadpool” do siebie nie przekona. W życiu Deadpoola wszystko się sypie – łącznie z jego ciałem. Czyli jak zwykle. Tylko, że tym razem wszystkiego jest jakby więcej, bo i Thor, i Loki, i Czarna Pantera, ojcowska klątwa i… Zaraz, co tu robi Lobo? A to jak zawsze jedynie wierzchołek góry lodowej. Bo jak się wali, to na całego, a Deadpool ma już takie szczęście do pakowania się we wszelkiej maści tarapaty. I wychodzenia z nich, choć nie zawsze obronną ręką… Siłą „Deadpoola” od zawsze był jego humor. Czarny, niepoprawny politycznie, nie zawsze wysokich lotów, ale potrafiący rozśmieszać tak, jak to ma w zwyczaju ów niewymagający typ dowcipu. Klasyka jednak pod tym względem jest nieco bardziej stonowana, żartów jest mniej, tempo akcji też jest wolniejsze, na stronach zawsze mnóstwo jest dialogów i szeroko pojętego tekstu, a i brutalność, która należy do jednej z bardziej pożądanych cech serii nie jest tu tak intensywna. Ale czy to naprawdę aż tak różni się od tego, za co czytelnicy kochają współczesne przygody Najemnika z Nawijką? Nie, bo wszystko zawsze jest umowne, a wspomniane rzeczy nawet w najnowszych odsłonach serii nie są tak zaakcentowane, jak np. w przypadku klasycznych przygód Lobo. Jedyną prawdziwą różnicą między starymi a nowymi „Deadpoolami” jest wspomniana przewaga tekstu. Czytelników wolących przerzucać strony pełne onomatopei towarzyszących kolejnym spektakularnym walkom może to odrzucać, ale spójrzcie na to z innej strony – na tej samej liczbie stron dostajemy więcej treści. Mniej opowiadania obrazami, a więcej słowami, co przeciąga lekturę i gwarantuje, że tom wystarcza na dłuższy czas, a to cieszy, bo rzecz jest naprawdę przyjemna i dostarcza dobrej rozrywki. W tle zaś pobrzmiewają echa wydarzeń pamiętanych przeze mnie z komiksów, a których się można rzec wychowałem. Jeśli chodzi o szatę graficzną, to mamy tu całkiem udane połączenie cartoonowych klimatów z pełną detali robotą typową dla lat 90. i popularnych wtedy prac artystów, którzy potem założyli Image Comics. Jest więc wyraźnie, czysto, miło dla oka, a zarazem kolorowo. Taka estetyka. Świetne wydanie plus zeszyt „Czarnej Pantery” na deser też wypadają znakomicie. I chociaż nie jest to komiks, który spodoba się wszystkim, ja ze swej strony polecam, bo za każdym razem bawię się dobrze i ze sporą dawką sentymentu.

Deadpool, czyli Wade Wilson, to regenerujący się degenerat, jak można przeczytać na okładce. Nigdy nie przepadałem za tą postacią, bowiem jego żarty nie są śmieszne, a zachowanie odbiega znacznie od tego czego można by oczekiwać, a przynajmniej czego ja bym oczekiwał. Taki na przykład Punisher-zachowuje się znacznie gorzej, ale jego „dokonania” mają przynajmniej jakieś wytłumaczenie. A Wade robi to co robi, bo podejrzewam, że po prostu się nudzi. Postać ta ma jednak znaczne grono wielbicieli, czego powodem jest film, a nawet druga część. Mimo że dużo obiecywałem, złamałem swoje postanowienie i sięgnąłem po kolejny – szósty już – tom przygód Wade’a. Z okładki możemy dowiedzieć się że: Jego ciało się rozsypuje. Jego współlokatorzy spiskują przeciw niemu. Jego rzekomy ojciec rzucił na niego klątwę. Krótko mówiąc, Deadpool ma naprawdę przechlapane, a do tego zadarł z najpotężniejszymi władcami świata Marvela – jednym z Asgardu i jednym z Wakandy. Czy uda mu się z tego wszystkiego wykaraskać? Gościnnie występują: Thor, Loki, Czarna Pantera i inni! Jakby tu podsumować, żeby się nie powtarzać. Ja naprawdę mam dobre chęci sięgając po kolejne i kolejne części przygód naszego degenerata. Ale po lekturze ma się ochotę zaśpiewać, że to już było i podejrzewam że wróci. Jedynie znani i lubiani bohaterzy, którzy gościnnie wpadli na karty tego komiksu dodają trochę świeżości całemu albumowi. Bo żarty Deadpoola nadal są takie same, jego zachowanie żenujące i nie ma tutaj nic śmiesznego. Świetna ilustracja na okładce, porywające sceny walki to największe plusy tego komiksu. No i oczywiście goście! Sam Deadpool pozostał sobą i niestety nie jest to pozytywna wiadomość. A przynajmniej dla mnie. Żądam zmian i to już, a najpóźniej od jutra.