Daltonista (okładka  miękka, wyd. 12.2019)

Ciekawe, że oceniający nisko nie napisali żadnego komentarza...

Daltonista” Leon Durka, czyli cichy debiut kryminalny wart uwagi Kiedy trzymam w ręku nowy kryminał, czuję się jak dziecko, które właśnie otrzymało nowe puzzle. Po otwarciu pudełka wysypuje je na stół – lądują byle jak, nie można niczego wywnioskować z ich układu. Dziecko musi się zastanowić, pomyśleć. W końcu zaczyna układać… Po jakimś czasie wyłania się zarys obrazka. Nie może się on pojawić za wcześnie, bo to psuje całą zabawę. Dobry kryminał to puzzle, które układa się długo, wielokrotnie zmieniając układ elementów pod wpływem zwrotów akcji. A obrazek wyłania się dopiero po dopasowaniu ostatniego kawałka. Przy czym najlepiej, gdyby ten konkretny puzzel położył autor, zaskakując czytelnika. „Układanie” „Daltonisty” Leona Durki to była przednia literacka zabawa. Fabuła, mimo że powoli nabierała rozpędu, bardzo mnie zainteresowała i do końca trzymała w napięciu. Jednak to nie ona zdecydowała o całościowej ocenie książki. Tym czynnikiem były świetnie zbudowane, barwne postacie z różnych środowisk. I wcale nie mam tu na myśli głównego bohatera- komisarza Wiktora Traka, który jest sztampowym gliną z polskiego kryminału- rozwodnik w średnim wieku po przejściach , który żyje wyłącznie pracą. Wróćmy jednak do wydarzeń przedstawionych na kartach książki. Rzeczony komisarz Trak robi wszystko, by znaleźć zabójcę pewnego biznesmena, który został zastrzelony przy wyjściu z metra. Dwie kule w klatce piersiowej i jedna w głowie sugerują klasyczną egzekucję wykonaną przez płatnego mordercę na czyjeś zlecenie. W toku śledztwa okazuje się jednak, że jeden pocisk został wystrzelony z innej broni niż dwa pozostałe. Mnożą się tropy i wątpliwości. A nadzieja na szybkie rozwiązanie sprawy gaśnie. Śledztwo zmienia się w śmiertelnie niebezpieczną rozgrywkę z bezwzględnymi ludźmi ze świata przestępczego. Komisarz Trak musi stąpać bardzo ostrożnie. Nie może ufać nikomu, jeśli chce rozwiązać zagadkę i wyjąć z tego cało. Naszego dzielnego glinę otaczają interesujące postaci. Widać, że Leon Durka włożył dużo pracy w ich kreację. Wszyscy są dopracowani w każdym calu. Barwne indywidualności z nakreślonymi różnorodną kreską portretami psychologicznymi. Wzbudzają niejednorodne emocje. Od niesmaku i niechęci po sympatię. Losy wszystkich postaci są emocjonalną sinusoidą, a autor prowadzi je z wyjątkową zręcznością. Najpierw wątki biegną obok siebie ,rozrzucone pozornie bez ładu i składu, by w pewnym momencie spleść się w sensowny i zaskakujący czytelnika układ. Gdy wspominam fabułę „Daltonisty”, myślę: pokręcona. Przygotujcie się na to, że będziecie się gubić. Na początku kilka razy odkładałam książkę, wracałam do już przeczytanych fragmentów, będąc pewną, że coś pominęłam. Dopiero po jakimś czasie wczułam się w klimat i przepadłam. Jestem usatysfakcjonowana lekturą . Nie przeszkadzają mi ani literówki, które pojawiły się w tekście, ani niezbyt urodziwa- moim zdaniem- okładka. Na pewno sięgnę po koleiny tom przygód dzielnego komisarza Traka. Za egzemplarz recenzencki dziękuję Leonowi Durce.

„Dałem szansę i nie rozczarowałem się.” W oczekiwaniu na nową powieść Leona Durki (pseudonim literacki dr. Zbigniewa Łagodzińskiego) „Schizofrenik” w której ponownie zetkniemy się z komisarzem Wiktorem Trakiem napiszę o... „Daltonista” Leon Durka Nie jest to może typowo napisana powieść ale warto dać jej szansę, zrewanżuje się z nawiązką. Najpierw kilka słów o konstrukcji książki. Pierwsza rzecz jaką widzimy w naszym nowym nabytku to grafika na okładce, wydaje się trochę dziwna i toporna ale zgodnie z zasadą „nie oceniaj książki po okładce” poczekajmy jak się ma do treści i tutaj zaskoczenie, bo praktycznie w 100% przedstawia to z czym się zetkniemy podczas lektury. Następna ważna rzecz to zawartość ;-) Już sam początek nastraja pozytywnie bo autor rzuca nas w miejsce, które większość z nas zna na żywo lub z mediów czyli na popularną Patelnię w centrum Warszawy. Po przeczytaniu tego podświadomie będziemy obawiać się przechodzić koło stacji metra i Polonii. Sama lektura na początku jest trochę ciężka i wymaga zaangażowania z naszej strony, autor używa krótkich, opisowych, powiedział bym bezosobowych zdań ale szybko przestajemy zwracać na to uwagę bo tak buduje napięcie że musimy czytać żeby dowiedzieć się co czeka na nas na następnej stronie. I nie zetkniemy się tu (z całym szacunkiem dla Orzeszkowej) z opisami „pięknej, nadniemeńskiej przyrody”. Nie ma tu zbędnych słów i opisów (postaciami drugoplanowymi i statystami autor również nie szafuje ale nie brakuje nam ich, tu nawet postacie pojawiające się na kilka chwil są mocne i wyraziste), każde słowo jest na właściwym miejscu tak że nie musimy przerzucać kartek niecierpliwiąc się co będzie dalej bo dalej jest już po kolejnej kropce. Następną wciągającą rzeczą są przerywniki z przeszłości dawkowane tak żebyśmy chcieli się dowiedzieć więcej o ich bohaterze. Krótko o fabule. Mamy tu zbrodnię (i to niejedną) które wbrew pozorom nie są tak jednoznaczne jak się wydają, spisek, zagmatwane losy bohaterów które (choć nie do końca) wyjaśniają się w finale. Tak że po przeczytaniu słowa KONIEC czekam z niecierpliwością na następną część i kolejne przygody komisarza (a być może też innych bohaterów z „Daltonisty). * * * opis z okładki: „Komisarz Wiktor Trak prowadzi dochodzenie dotyczące zabójstwa biznesmena. Mężczyzna zostaje zastrzelony przed wejściem do warszawskiego metra. Pojawia się kilka tropów i wiele wątpliwości. Doświadczony detektyw napotyka na kolejne trudności. Sprawa okazuje się być jednym z elementów wyrafinowanej gry, w której chodzi o pieniądze, ale także o realizację wyreżyserowanej przez przestępczy układ rzeczywistości. Smaczku akcji dodają bohaterowie powieści - silne osobowości z rożnych środowisk. Fabuła o wartkiej akcji i szybkich zwrotach.”

Bardzo przyjemny kryminał. Przyjemny dlatego, że jego akcja wciąga od samego początku i jest naszpikowana fajnymi zwrotami akcji, które nie pozwalają czytelnikowi się oderwać. Fabuła zakręcona, ale stopniowo wszystko się "rozkręca" i wyjaśnia, tworząc jedną spójną całość. 📖 Na plus fajnie skonstruowane postacie. Wyraziści bohaterowie, z twardym charakterem. Każda z postaci kieruje się innym motywem i każda z pozoru ma inny cel, ale na końcu wszystko sprowadza się do jednego wspólnego punktu. 📖📖 Lekturę czyta się szybko - książka w sam raz na 2-3 wieczory. Zakręcona kryminalna zagadka wcale nie jest prosta. Autor podrzuca dużo mylących tropów, wprowadzając w fabułę niezłe zamieszanie. Oprócz historii toczącej się w książce jako główny wątek mamy jeszcze historię poboczną, która na początku jeszcze bardziej wichrzy fabułę by po jakimś czasie stopniowo wprowadzać tu i ówdzie jakieś wyjaśnienia do toczącej się sprawy. Również zakończenie jest zaskakujące. Ja do samego końca nie wiedziałam jak zakończy się prowadzona przez policję sprawa. 📖📖📖 Warto również wspomnieć, że książka nie jest podzielona na rozdziały. Przyznam, że już bardzo dawno nie czytałam takiej książki, której nie mogłabym zakończyć na danym rozdziale ;) Znalazłam również maleńki minusik, zapewne wina wydawnictwa: częste błędy w druku. Niby nic, ale jednak co jakiś czas wybijało mnie to z rytmu, np. zgubione literki w słowach, przestawione słowa - "opowiedział historię swoją" - ; "za raz" zamiast "zaraz", "na prawdę" zamiast "naprawdę" czy zamiana liter w słowach - np. "a" na "e", "n" na "m" itd., itp. Ale tu już się kompletnie czepiam. Podsumowując: ciekawy kryminał z dobrą zagadką. Intrygujące postacie, zakręcona fabuła, w której do końca nie wiadomo kto jest kim i jakim motywem się kieruje no i zaskakujące zakończenie. Jednym słowem dobra książka. Ja czuję się usatysfakcjonowana. Polecam :)

Przeczytane. Pora napisać parę słów o książce. Zdecydowanie polecam. Zawiera wszystko to co powinien zawierać dobry kryminał. Trzyma w napięciu, wciąga w akcję od pierwszej strony. Autor zostawia czas czytelnikowi na zastanowienie się kto jest mordercą. Był także wątek miłosny. Jak dla mnie na plus 😁. Dobrze się czyta książkę jak można spojrzeć na wydarzenia z różnych stron, ale tutaj te zmiany narratora, wydaje mi się, były troszeczkę za częste. Zdarzyło mi się pogubić, ale umówmy się że napisałam to małą czcionką, bo to jest mały minus i nie wpływa na ogólną ocenę książki. Może inteligencją nie grzeszę , ale totalnie zaskoczyło mnie kim była Lisiczka 🤦‍♀️. Naprawdę polecam. Przyjemnie się czytało. Chętnie zapoznam się z innymi książkami Leona Durki.

Jak dla mnie książka warta uwagi. Początek miał troche za dużo nowych wątków na raz, ale wszystko łączyło się w całość! Ciekawa lektura i nie moge się doczekać kolejnej czesci 😁

Świetna książka, moim zdaniem obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów kryminałów, wysoko ją oceniam 👌Ciekawe, że oceniający nisko nie napisali żadnego komentarza... "

Przeczytać można, ale po co? Ocena niska. Nie przemawia do mnie i jak jeden z czytelników słusznie zauważył, książka sztucznie pompowana. Odrzuca to.

Kryminał w klasycznym stylu, choć akcja współczesna. Ciekawe postacie i zwroty akcji. Książka rozrywkowa, nie jest mroczna i bez wulgaryzmów.

Jest OK, bardziej klasyczny. Brak wulgaryzmów uważam a plus. Ciekawa, wartka akcja. Ma dobre oceny w grupach Fb.