Columbine. Masakra w amerykańskim liceum (okładka  zintegrowana)

Bardzo ciekawa pozycja, dużo informacji, autor latami zbierał informacje ale napisana jest dość chaotycznie i zostało dopowiedziane wiele informacji. Sposób w jaki jest napisana nie będzie każdemu pasować, chwilami można zapomnieć, że to reportaż, bo przypomina bardziej powieść.

Sprawa mi była znana już od dawien dawna jednak dopiero książka nasyciła moją ciekawość do końca. Czyta się szybko i jest niezwykle wciągająca. Zdecydowanie pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów true crime❤️

To mój pierwszy reportaż true crime i czuję, że trafiłam na coś świetnego zarówno pod względem dziennikarskim, jak i pisarskim.

Rzecz oparta na faktach, a wciąga niczym powieść sensacyjna! Czytałem od początku do końca z zapartym tchem! Polecam.

Przejmujący zapis wydarzeń z zamachu, ogromna praca reporterska. Doskonała, dająca do myślenia lektura.

bardzo fajna książka🙂

Ekstra

Literatura faktu staje się coraz bardziej znaczącym elementem mojego czytelniczego życia, przez co rosną też moje wymagania wobec niej. Wyrobiłam sobie też pewien rodzaj odporności, staram się zagłębiać w sprawy kryminalne w sposób analityczny a nie emocjonalny, są jednak takie zbrodnie, przy których trudno wyłączyć emocje. Każda gwałtowana śmierć jest bezsensowana, jednak szczególnie bolą mnie te, których realnie dało się uniknąć, bo sygnały, że stanie się coś złego były trudne do przegapienia. "Columbine" to reportaż niezwykle szczegółowy, efekt dziesięcioletniej pracy autora uzupełniony jeszcze epilogiem w 2016 roku. Choć Dave Cullen starał się usuwać swoją postać, nawet gdy opisywał wydarzenia, których był bezpośrednim uczestnikiem, by nadać książce więcej obiektywizmu, to jednak mimo narracji trzecioosobowej z tych kilkuset stron można wyczytać o wiele więcej niż suche fakty. I właśnie dlatego ta książka jest tak poruszająca. To nie tylko obraz tragedii, która wydarzyła się w amerykańskim liceum, to także dość druzgocąca ocena działań dziennikarskich. Autor nie broni środowiska, z którego się wywodzi, rzetelnie przedstawia jak media uczestniczyły w utrwalaniu pewnych mitów i kreowaniu niejako alternatywnej rzeczywistości. W walce o najszybsze przekazanie opinii publicznej jakichkolwiek informacji nie było czasu na ich weryfikowanie, a nawet jeśli potem w pokrętny sposób próbowano je prostować, pierwotna wersja żyła już własnym życiem i była trwale zapisana w pamięci osób śledzących tę sprawę pobieżnie. Do tej masakry nie musiało dojść. To jednoznaczny wniosek płynący z tej lektury. Zawiódł system, zawiodła policja, być może też w jakimś stopniu rodzina, przyjaciele i szkoła. Jednak sprawców było dwóch i nie dało się ich oskarżyć, ponieważ odebrali życie także sobie. To zawsze powoduje szukanie winny w ocalonych, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, gdzie toczą się przecież procesy o ogromne odszkodowania. Eric i Dylan zostawili po sobie zapiski i nagrania, dzięki którym można odtworzyć nie tylko ich przygotowania do strzelaniny, ale też poznać ich osobowości. Trochę jednak drażniło mnie przedstawianie ich jako tego złego i tego pogubionego. Nawet jeśli jeden wywierał na drugiego wpływ, to ostatecznie obaj sięgnęli po broń i obaj zabijali, co świadczy o tym, że nie można jednego z nich winić bardziej. Dużo miejsca poświęcono ofiarom, a to zasługuje na podkreślenie, bo nie jest to powszechna praktyka. Docenić należy także to, że autor zachował obiektywizm w stosunku do nich, nie czyniąc ich świętymi, jak to się często dzieje. Szczególnie poruszające są chyba historie ciężko rannych, którzy musieli walczyć nie tylko z ograniczeniami ciała, ale też z olbrzymią traumą i piętnem, jakie wywarł na nich ten jeden kwietniowy dzień. Na okładce "Columbine" możemy znaleźć hasło "arcydzieło true crime" i w pełni zgadzam się z tym stwierdzeniem. Dave Cullen włożył w ten reportaż masę pracy, pokazał też, że można napisać książkę o tragedii pełną empatii i szacunku, bez rzucania oskarżeń nie mających pokrycia. Lektura obowiązkowa nie tylko dla fanów literatury faktu, ale także dla rodziców, pedagogów... tak naprawdę dla każdego. Moje 9/10.

Columbine to powieść true crime o najgłośniejszej szkolnej strzelaninie w jednym z amerykańskich liceów. Eric Harris i Dylan Klebold nie wyróżniali się na tle swoich rówieśników i wyglądali jak zwykli licealiści. Interesowali się dziewczynami, dorabiali sobie w pierwszej pracy, planowali przyszłość. W ich głowach jednak już od drugiej klasy rodził się makabryczny plan dokonania zamachu na swoich rówieśnikach. Przygotowywali się do niego skrupulatnie, konstruując bomby, kompletując broń i amunicję. Masakry dokonali pod koniec czwartej klasy, jednak nie udało im się w pełni zrealizować planu. Bomby nie wybuchły, więc dokonali krwawej strzelaniny, zabijając 12 uczniów i nauczyciela oraz raniąc 24 osoby. Wydarzenia, które rozegrały się w liceum Columbine, stały się niestety wzorcem, który był inspiracją dla naśladowców, którzy w następnych latach podejmowali próby podobnych zamachów. Autor poświecił wiele lat, aby znaleźć odpowiedź na pytanie "dlaczego"? Dlaczego doszło do strzelaniny? Co skłoniło tych młodych ludzi do tak drastycznych kroków? Przed sięgnięciem po książkę zetknęłam się z zarzutami o naginanie rzeczywistości przez autora i przypisywanie subiektywnych opinii i wniosków jako jedynej prawdy. Analizując jednak wnikliwie całą treść książki, włącznie z przypisami, które odnoszą się do źródeł wysuwanych wniosków i teorii, nie uważam, aby autor usilnie próbował wysuwać niczym niepoparte konkluzje. Jego wieloletnia analiza dokumentów, rozmowy ze świadkami, rodzinami ofiar, specjalistami są bardzo wnikliwe, rzetelne i szczegółowe. Dave Cullen mocno zaangażował się emocjonalnie w opisanie wydarzeń, w których niejako uczestniczył. Odnoszę wrażenie, że książka ta jest pewnego rodzaju rozliczeniem się za błędy środowiska dziennikarskiego, popełnione w dniu masakry i w krótkim okresie po niej; sprostowaniem zbyt powierzchownego wysunięcia szybkich i najprostszych wniosków, które odbiegały od prawdy. Trudno było nie angażować się emocjonalnie podczas czytania, zwłaszcza przy fragmentach opisujących przebieg zamachu, dlatego lektura książki zajęła mi dość długo - musiałam robić przerwy. Najbardziej interesujące wydały mi się jednak rozdziały omawiające tematykę psychopatii i motywów, jakimi kierowali się Eric i Dylan. To była obszerna, ale wartościowa i warta przeczytania książka.

Jak zobaczyłam zapowiedź tego reportażu, już sam tytuł mnie zaciekawił. Zdecydowałam się, jednak nie wiedziałam, że objętościowo ma ponad 600 stron! Czy było warto poznać tę historię? 'Każda tragedia sprawiała, że miliony kręciły głowami, zastanawiając się, w którym mieście kolejny wyrzutek chwyci za broń.' 20 kwietnia 1999 roku stał się najgorszym dniem w życiu licealistów z Columbine. Eric i Dylan zaplanowali na ten dzień atak bombowy, który się nie udał. W związku z porażką postanowili strzelać do przypadkowych osób, aby zabić jak największą ilość. Na samym końcu popełnili samobójstwo. Kilka zdań, które brzmią przerażająco, prawda? Najstraszniejsze w tym wszystkim jest, że to nie fikcja. To wszystko wydarzyło się naprawdę. Autor przeprowadza nas przez sam zamach, a następnie przez wydarzenia zarówno je poprzedzające, jak i te późniejsze. Otrzymujemy bardzo dokładnie przedstawiony rys psychologiczny Erica i Dylana. Nic nie dzieje się bez przyczyny, ale nie tylko chłopacy popełnili błąd. Jesteśmy świadkami również tego, jak w błąd wprowadzała ludzi opinia publiczna. Oprócz śmiertelnych ofiar były też osoby bardzo ciężko ranne. Im również zostało poświęcone miejsce. Wiemy jak budowała się ich przyszłość i jakie działania musieli podjąć, aby wrócić do sprawności. Czy można było zapobiec tym wydarzeniom? Prawdopodobnie nie. 'Gapie, dziennikarze i rodzice pojawiali się równie szybko jak kolejni policjanci. Ich obecność nie przeszkadzała mundurowym, ale w tych okolicznościach stanowili zagrożenie dla samych siebie.' Historia została przedstawiona bardzo dokładnie i szczegółowo. Pomimo swojej objętości nie było dłużyzn i momentów, kiedy chciałam odłożyć ją na bok lub przeskoczyć pewne informacje. Dowiadujemy się nie tylko o samym zamachu, ale także o ich wykonawcach. Moim zdaniem to pozycja, którą warto poznać. Tym bardziej że morderstw w szkołach jest coraz więcej. I może nie zdarza się to w Polsce, ale jestem pewna, że gdyby dostęp do broni był taki jak w Ameryce to statystyki, byłyby zupełnie inne. 'Przede wszystkim sprawcy nie wybierali ofiar. Wszyscy mieli zginąć. Tym Columbine różniło się od innych szkolnych strzelanin. Po pierwsze - to wcale nie miała być strzelanina. To był atak bombowy, który się nie udał.'