Altanka pod magnolią (okładka  miękka, wyd. 06.2023)

Moja pierwsza lektura od Sandry z polecenia przez tiktok i nie żałuję. Bardzo ciepła i wartościowa książka. Porusza bardzo trudny i smutny temat . Polecam z całego serca. .

Super pozycja

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, a tak naprawdę za mną wszystkie powieści Sandry. Towarzyszę jej od debiutu, który okazał się naprawdę świetny, zresztą tak jak i kolejne książki pisarki. Już teraz wiem, że Sandra będzie jedną z tych pisarek po której historię będę sięgała w ciemno. Muszę oczywiście wspomnieć o okładce książki, która jest po prostu cudowna, ja nie mogę się na nią napatrzeć. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny co sprawia, że powieść czyta się niezwykle szybko, ja pochłonęłam ją w jedno przedpołudnie i nie odłożyłam póki nie poznałam zakończenia tej historii. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i bardzo dobrze poprowadzona. Bohaterowie wykreowani prze, Sandrę są niezwykle prawdziwi - tak jak my popełniają błędy, postępują pod wpływem emocji, borykają się z codziennymi problemami, dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. To takie postaci, które śmiało moglibyśmy spotkać w rzeczywistości. Historia ta skupia się na historii Moniki - która próbuje zacząć żyć na nowe w zupełnie innym, nowym miejscu, które nie będzie jej przypominało o tragedii sprzed trzech lat. Na kartach powieści mogłam poznać jej myśli, odczucia, dowiedzieć się z czym się mierzy, a tym samym lepiej zrozumieć jej postępowanie oraz decyzję. Zagłębiając się coraz bardziej w historię Moniki, a w szczególności czytając listy, które kobieta pisała do córki - Aurelii moje serce topiło się i pękało w jednym momencie, a łzy leciały po policzkach. Nie jestem sobie nawet w stanie wyobrazić co musiała przeżywać Monika, jak bardzo cierpieć, jak wielki czuć ból... I mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała czuć tego co główna bohaterka "Altanki pod magnolią". Tutaj emocje wylewają się z każdej przeczytanej strony, a ja chłonęłam je całą sobą.. Wielokrotnie chciałam dosłownie "wejść" do tej książki przytulić i wesprzeć Monikę oraz zapewnić, że jeszcze będzie dobrze, jeszcze przyjdą lepsze dni. Bardzo ważną rolę odgrywają tutaj także postaci drugoplanowe, ich historie również są niezwykle życiowe, przedstawiają ważne problemy dzisiejszego społeczeństwa i wywołują sporo emocji oraz dają do myślenia. Pisarka w swojej powieści porusza wiele ważnych i ponadczasowych tematów: strata dziecka, żałoba, poczucie winy, homofobia, homoseksualizm, trudne relacje z dzieckiem, a to tylko niektóre z przedstawionych przez Sandrę kwestii .Autorka na przykładzie swoich bohaterów pokazuje, że nic nie dzieje się przypadkiem i czasami na naszej drodze pojawiają się konkretni ludzie i ich historie, które pozwalają nam samym rozliczyć się z przeszłością, zrozumieć i spojrzeć na pewne rzeczy zupełnie inaczej. "Altanka pod magnolią" to emocjonująca, poruszająca i wartościowa historia pełna życiowych mądrości, doświadczeń i prawd. To opowieść o poszukiwaniu siebie, swojego miejsca w życiu, życiu po ogromnej stracie, wybaczaniu, miłości, nadziei na lepsze jutro, która niesie za sobą pewną nostalgię i składnia do refleksji. Cudownie spędziłam z tą książką i czekam już na kolejne historie spod pióra autorki. Polecam!

- 𝑪𝒛𝒂𝒔𝒂𝒎𝒊 𝒏𝒂𝒔𝒛 𝒔𝒑𝒐𝒔𝒐𝒃 𝒎𝒚𝒔𝒍𝒆𝒏𝒊𝒂 𝒕𝒐 𝒋𝒆𝒅𝒚𝒏𝒂 𝒓𝒛𝒆𝒄𝒛, 𝒌𝒕𝒐𝒓𝒂 𝒔𝒕𝒐𝒊 𝒏𝒂 𝒑𝒓𝒛𝒆𝒔𝒛𝒌𝒐𝒅𝒛𝒊𝒆 𝒅𝒐 𝒔𝒛𝒄𝒛𝒆𝒔𝒄𝒊𝒂. Życie po stracie nie jest łatwe, i mimo iż mówi się, że czas leczy rany, to prawda jest taka, że pomimo jego upływu one ciągle bolą, ciągle są świeże. Człowiek z czasem jedynie uczy się żyć z tą raną, z wspomnieniami, z bólem. Są takie chwile kiedy wydaje się, że jest lżej, a za moment  znów przychodzi ten okres, kiedy czuć ciężar dźwigany na barkach, ciężar przeszlosci, o czym doskonale przekonała się bohaterka książki Sandry Podleskiej. Monika doświadczyła straty własnego dziecka i tego bólu nie da się zapomnieć. Nie da się wymazać tych wszystkich pięknych chwil, śmiechu, wspólnego czasu. Życie kobiety wraz z śmiercią ukochanej córki rozpadło się na milion małych kawałków i juz nigdy nic bedzie takie samo. Ono toczy sie dalej mimo iż dla Moniki czas się zatrzymał. Zatrzymał się dokładnie 1115 dni temu. Wyprowadzka w nowe miejsce, poświęcenie się pracy i ruszanie do przodu małymi krokami są wyznacznikiem życia Moniki do momentu, kiedy w jej ręce wpada medalion, w którym jest zdjęcie dziewczynki bardzo podobnej do jej zmarłej córki. Świat na nowo się wywraca do góry nogami, a Monika stoi na granicy rzeczywistości i obłędu. Dokąd doprowadzi ją odnaleziony wisiorek? Jakie znaczenie w życiu kobiety odegra dwóch mężczyzn, których los postawi na jej ścieżce? Czy kobieta odnajdzie spokoj i pozwoli, aby jej codziennosc na nowo nabrała barw? Po raz kolejny jestem oczarowana piórem, klimatem stworzonym przez autorkę i dojrzałością jej historii. Sandra Podleska z niezwykłą delikatnością, wyczuciem lawiruje w tej niezwykle nostalgicznej opowieści, w której strata, bol, cierpienie przeplatają się z nadzieją na lepsze jutro. Ogromnie mnie ta historia poruszyła, zaś emocje wprost trafily prosto do mojego serca wywołując ogrom wzruszenia. Tragedia jaka spotkała Monikę jest niewyobrażalna i zrozumieć może w pełni ją osobą, która musiała się kiedykolwiek mierzyć z czymś tak niesprawiedliwym, z tak ogromnym bolem. Jestem pełna podziwu dla autorki, że oddała tutaj tak skrupulatnie odczucia bohaterki, ale też że mimo tego całego smutku pokazała, że choćby nie wiadomo jaka tragedia była w życiu, to zawsze jest nadzieja na lepsze jutro. Sandra Podleska nie boi się też trudnych tematów i to jak wplata je do swoich historii wymaga odpowiednich umiejętności i tutaj autorka robi to po prostu idealnie.  Nie przytłacza, a porusza. Atutem tej historii jest też to jak autorka wykreowała bohaterów, ich pasję i zamiłowania. Ilustratorstwo oraz zawód architekta został tutaj tak ukazany, że naprawdę fajnie się o tym czytało. Coś zupełnie innego. Autorka pisze w sposób niezwykle lekki, przyjemny, z wrażliwością i starannością. "Altanka pod magnolia" jest historią, która trafia prosto do serca. To opowieść pełną emocji, straty, miłości, strachu, niepewności, nadziei - historia niezwykle życiową, przejmująca. Nigdy nie należy się poddawać, a uczyć się dostrzegać chwile, momenty które niosa radość i choć czas nie leczy ran to uczy nas jak z nimi żyć.

,,Czasami nasz sposób myślenia to jedyna rzecz, która stoi na przeszkodzie do szczęścia". Przepiękna książka! Jest przepełniona różnymi emocjami, które przechodzą na czytelnika. Początkowo czytamy o ogromnym smutku, gdyż wszystko, co Monika kochała nagle się rozpadło. Bardzo długo nie wiemy co spowodowało, że córeczka Moniki nie żyje. Czasami tylko podkreślała, że to przez to, że jej nie dopilnowała. Ona popadła w tak wielką depresję, że i jej małżeństwo dobiegło końca. My wiemy dlaczego go odepchnęła, bo nam o tym opowiada. W międzyczasie oznaczona innym drukiem będzie treść listu, który ona pisze do swojej zmarłej córeczki. Zwiera tam liczbę dni, która minęła odkąd jej z nią nie ma, opowiada jej co się aktualnie u niej dzieje i jak bardzo za nią tęskni. Czasami wspomina drobne chwile, kiedy jeszcze z nią była. Znamy jej wygląd i cechy charakterystyczne, co sprawia, że i nas serce ściska z bólu. Obecnie Monika przeniosła się do innego miejsca, by móc rozpocząć życie na nowo. Tam poznaje przezabawnego geja, który często przekręca przysłowia i jego ojca. W miarę jak opowieść się rozkręca poznajemy również życie tego sąsiada. Połączy ich cudowna przyjaźń, którą warto poznać samemu. Jednak los stawia na drodze kobiety bardzo dziwną sytuację. Odnajduje ona medalik w którym jest portret dziewczynki niemal identycznej jak jej zmarła córka. Jak każda matka, Monika musi się dowiedzieć kim ona jest. Z powodu wielu przypadków pozna mężczyznę, który zacznie otwierać jej zakneblowane serce. Tu chciałabym zakończyć, by nie dawać wam więcej informacji, które naprawdę warto odkryć samemu. Pozwólcie się ponieść emocjom bólu po stracie, buntu z powodu niewystarczającej miłości, niezrozumieniu własnego dziecka, które nie jest takie, jakie chcieli, by było i uczuciu szczęścia, które ma prawo przyjść do nas bez względu na to w jakim jest się wieku. Książkę odczułam jakby ktoś pisał motylkiem po szkle pozostawiając po sobie dwa kolory łez. Jedne żółte pełne rozpaczy, i drugie czysto błękitne, za którymi skryła się miłość i potrzeba nie tylko kochania, ale i bycia kochanym. To wszystko okraszone zwiewnym i delikatnie poetyckim piórem, które samo w sobie stanowi urodę książki. Duży druk, pełno dialogów i opowieść, która skruszy wiele serc. Bardzo polecam do przeczytania każdemu, bez najmniejszych wytycznych. Dzięki tej książce uwierzyłam w coś, co dla mnie było zbyt odległe, by mogło być prawdziwe. Przepięknie ją polecam!!!

„Altanka pod magnolią” to kolejna powieść, którą jej autorka Sandra Podleska zdobyła moje czytelnicze serce. Serce, które rwane było smutkiem, ale także nadzieją na to, że w życiu głównej bohaterki zaświeci jeszcze słońce. Choć po takiej stracie jest to niezmiernie trudne, zawsze warto mieć w sobie nadzieję, że przyjdą lepsze dni. I właśnie najnowsza powieść Sandry Podleskiej jest takim akumulatorem dobrej energii, niosącej wiarę w to, że każdy z nas może znaleźć w sobie takie pokłady. „Altanka pod magnolią” to poruszająca historia, która sprawia, że na czas lektury, zatrzymamy się niesieni nostalgicznym nastrojem, chłonąc całym sobą życiowe doświadczenia Moniki. A te nie były łatwe. Wręcz przeciwnie były traumatyczne, bolesne. Bo jakże inaczej nazwać stratę własnego dziecka. 1115 dni temu odeszła jej ukochana córeczka – Aurelia. Ból rozrywający serce był niewyobrażalny. Czas nie był w stanie zabliźnić tej rany. Monika nie potrafiła pogodzić się ze stratą córeczki. Dlatego też postanowiła przeprowadzić się do małej miejscowości. Tutaj pracując jako ilustratorka, pragnie poskładać swój świat w jeden obraz. Jednak pewnego dnia dowiaduje się o istnieniu dziewczynki będącej lustrzanym odbiciem Aurelii. Monika z całych sił postanawia ją odnaleźć. Czy niesiona jest opętaniem, chorobliwą obsesją? Dlaczego decyduje się na taki krok? Czy kobieta straciła poczucie rzeczywistości? Na kartach tej powieści poznajemy również dwóch mężczyzn, którzy odegrają ważną rolę w życiu Moniki. Piotrek jest fryzjerem. Grzegorz architektem krajobrazu. Jak wiele zmieni się w życiu kobiety? Czy zdoła odnaleźć równowagę w swoim życiu? Zdecydowanie polecam Wam lekturę tej książki. Historia w niej zapisana jest bolesna, nostalgiczna, lecz warta poznania, ponieważ dzięki temu możemy odnaleźć nadzieję i siłę w codziennym życiu, gdy zdarzy się, że opuszczą nas siły. I nie mam na myśli siły fizycznej, lecz tę duchową jakże ważną w naszym życiu. Zatem bez wątpienia mogę dodać, że „Altanka pod magnolią” jest powieścią życiową, napisaną z sercem oraz wrażliwością, którą czuć na każdej jej stronie. Historia Moniki mocno trafiła do mojego serca, sprawiając, że uroniłem nie jedną łzę. Za co z całego serca Pani Sandrze Podleskiej dziękuję!!! Książka „Altanka pod magnolią” ukazała się nakładem Wydawnictwo Filia

“Czasami nasz sposób myślenia to jedyna rzecz, która stoi na przeszkodzie do szczęścia”. Dla Moniki życie straciło jakikolwiek sens w chwili śmierci ukochanej córeczki. Jej ból i poczucie straty są ogromne. Kobieta nie potrafi sobie wybaczyć, jej małżeństwo stopniowo przestaje istnieć, a ona popada w coraz większą depresję. Pomimo upływu lat w jej codzienności nic się nie zmienia. W końcu podejmuje decyzję o wyjeździe do niewielkiej miejscowości, ma nadzieję, że to właśnie tutaj w końcu zdoła odzyskać wewnętrzną równowagę i spokój. Skupia się na pracy, jest ilustratorką. I gdy wydaje się, że pogodziła się z tym co ją spotkało dowiaduje się o istnieniu dziewczynki, która jest bardzo podobna do jej zmarłej córeczki. Postanawia za wszelką cenę ją odnaleźć, jej pozornie poukładany świat ponownie się wali. Na jej drodze staje dwóch zupełnie różnych mężczyzn. Czy Monice uda się odzyskać radość z życia? Życie bywa bardzo nieprzewidywalne, zadaje ciosy, nie zawsze układa się tak, jakbyśmy tego chcieli. Z przyjemnością i ciekawością przeniosłam się do świata stworzonego przez Panią Sandrę i bardzo dobrze mi tu było. Akcja powieści toczy się swoim rytmem i intryguje. Autorka z łatwością oddaje emocje, drgania serca, wewnętrzne rozterki, jakie są udziałem naszych bohaterów. A ci rewelacyjnie, wiarygodnie ukazani, to ludzie, z którymi możemy się identyfikować. Autorka porusza trudne i ważne tematy, robi to z wyczuciem i empatią. Ból, poczucie straty, żałoba, sypiące się małżeństwo, depresja, bolesna samotność. Tragedia, jaka spotkała Monikę, jest straszna. Czy może być coś gorszego od straty ukochanego dziecka? Nic już nigdy nie będzie takie samo. Cienka granica między rozpaczą a obłędem. Listy pisane do zmarłej córki robią ogromne wrażenie, głęboko poruszają. Próba przebaczenia przede wszystkim sobie, nowy początek, nowe relacje, przyjaźń, miłość. Pokomplikowane relacje międzyludzkie i te z własnych dzieckiem, homofobia, homoseksualizm, rozliczenie się z przeszłością, zrozumienie, nadzieja na lepszą przyszłość. Wciągająca, życiowa, smutna, chwilami trudna, przejmująca opowieść. Ukazuje pokomplikowane ludzkie losy, przeżywane dramaty i nadzieję na lepsze jutro, która jest zawsze. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Monika to młoda kobieta, która ma za sobą niezwykle dramatyczne przeżycie. Śmierć córeczki Aurelii okryła się cieniem na jej późniejszym życiu. Kobieta nie umie sobie poradzić z tym, co przeżyła i nie może sobie darować tego najgorszego w jej życiu dnia. Kobieta bardzo obwinia się za to, co się wydarzyło, ale czy słusznie? Jak radzi sobie ze stratą ukochanej córeczki? Niech nie zmyli Was ta piękna, bajkowa, cukierkowo-kwiecista okładka książki. „Altanka pod magnolią" to niezwykle emocjonalna powieść o stracie dziecka, żałobie i życiu po tych dramatycznych wydarzeniach. Autorka wykazała się ogromną wrażliwością, a zarazem umiejętnością ujęcia tematu w taki sposób, że książkę czyta się jednocześnie lekko, ale ze wzruszeniem w oczach. To historia o kobiecie i jej trudach zmagania się z życiem po śmierci ukochanej córeczki. Czy w ogóle można normalnie żyć po takim dramacie? Jak poradzić sobie z tak bolesną i niewyobrażalną stratą? Dzięki autorce możemy dokładnie zobaczyć, jakich sposobów Monika próbuje, by to wszystko przetrwać. Namacalnie wyobrażałam sobie i współodczuwałam emocje głównej bohaterki. Razem z nią cierpimy, współczujemy jej, mamy ochotę ją pocieszyć i powiedzieć, że kiedyś mimo wszystko znowu będzie dobrze. Bo po każdej burzy i deszczu przecież wychodzi słońce. Trzeba tylko dać sobie szansę na ponowne szczęście. „Altanka pod magnolią" to moje pierwsze i bardzo udane spotkanie z twórczością autorki. Ta historia zdecydowanie mnie ujęła, wywołała mnóstwo emocji i jednocześnie dała poczucie, że mimo najgorszych życiowych dramatów zawsze jest nadzieja, a wokół nas dobrzy ludzie, którzy pomogą uporać się z przeszłością. Na drodze Moniki właśnie tacy ludzie się znaleźli i to był jeden z kluczy do jej wewnętrznego oczyszczenia i przemiany. Podsumowując - bardzo podobała mi się ta powieść. Znajdziecie tu ogrom emocji i wzruszeń, które z przyjemnym językiem i stylem pisania autorki tworzą naprawdę wyśmienite połączenie. Szczerze Wam polecam „Altankę pod magnolią" i zachęcam do lektury. Ja osobiście chętnie sięgnę po inne książki autorki.

Monika pomimo upływu lat nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanej córki. Wiedzie życie samotniczki, a jej praca, którą wykonuje zdalnie, nie przysługuje się do nawiązywania nowych znajomości. Przeszła niemal przez piekło, co skutecznie zniechęciło do niej bliskie w tamtym okresie osoby. Próbując zacząć od nowa, choć kompletnie bez pomysłu, przeprowadza się do niewielkiej miejscowości pod Wrocławiem. Nie ma pojęcia, że zmiana miejsca zamieszkania była jej pisana, by w końcu otrząsnąć się z żałoby… i zwyczajnie zacząć żyć. Ale nie tak od razu. „Altanka pod magnolią” to nie tylko piękna, przykuwająca uwagę okładka. To także, a może przede wszystkim, wartościowe wnętrze traktujące o zwyczajnym życiu, drugich szansach i nieprzewidywalnych kolejach losu. Autorka ma lekkie pióro, dzięki czemu powieść czyta się płynnie i szybko, pomimo poruszanych w niej kwestii. Znajdziemy tu tematykę dotyczącą zdrowia psychicznego, orientacji seksualnej, układania sobie życia po rozwodzie, bycia rodzicem, czy radzenia sobie ze stratą. Nie każda postać, która się tu pojawi będzie tą pozytywną, nie każde wydarzenie będzie przyjemne, ale tym bardziej nadaje to książce realizmu. Miłość tli się gdzieś w tle, jest dojrzała i piękna, i choć daleko jej do wzniosłych nastoletnich uniesień, to jednak ma w sobie magię, której każdy powinien szukać. Za pomocą postaci zarówno głównych, jak i pobocznych mamy okazję obserwować ich historie, które są zwyczajnie zaczerpnięte z życia, a każdy czytelnik może w którejś z kreacji odnaleźć cząstkę siebie. Niemniej jednak po dotarciu do ostatniej strony ta książka, pomimo niełatwej fabuły, niesie nadzieję na lepsze jutro. Bo człowiek jest w stanie przetrwać o wiele więcej, aniżeli mu się wydaje i często w zupełnie niespodziewanych okolicznościach los tak zwyczajnie się do niego uśmiechnie, zaleczy rany i da ukojenie. Dla miłośników pozycji obyczajowych to absolutny must-read!

I kolejna książka za mną. O kurczaki! Co za emocjonalna historia. Wiecie, że wczoraj śniła mi się scena z tej powieści?! To się wcześniej nigdy nie zdarzyło. Przysięgam. Kiedy w moje ręce wpadła, od razu ruszyłam do czytania. Większość połknęłam za jednym zamachem. Później miałam przerwę- brak czasu na lekturę. I w sobotę doczytałam. Wydawnictwo Filia – dzięki za egzemplarz. Wraz z autorką zafundowaliście mi naprawdę ogrom emocji. Rozpoczynając miałam wrażenie, że będę płakać. Serio, wstęp porządnie ścisnął mnie za gardło. Już szukałam chusteczek. Im dalej... no łez nie było, ale ściśnięte gardło to miałam cały czas. Niemniej jednak polecam. Kupujcie książkę i chusteczki też! Żeby nie było, że nie ostrzegałam.:) Główna postać książki – Monika – zmienia miejsce zamieszkania, musi się odciąć od traumatycznej przeszłości, od bólu i wyrzutów sumienia. W nowym lokum próbuje na nowo poukładać swoją codzienność, stanąć pewniej na nogach i skupić na pracy. Jest ilustratorką. To jednak oczywiście nie jest takie proste w praktyce. Można opuścić dom, z którym mamy przykre wspomnienia, zamieszkać w nowym, ale wspomnienia idą z nami. Niestety. Na drodze Moniki stają osoby, które będą miały ogromny wpływ na jej dalsze życie. Czy zdoła się przed nimi otworzyć tak, by zrzucić choć odrobinę ciężaru, który dźwiga? Czy nowe miejsce równać się będzie same dobre wspomnienia? Pani Sandra Podleska ma niesamowicie lekkie pióro. Nie stroni też od tematów trudnych. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że pisząc starannie wszystko układa. Jak puzzle, żeby nic nie odstawało. Tutaj nie ma niczego co można określić mianem „zbędne”. Ujęło mnie też jak odnosi się do osób LGBT. Oni też mają tutaj własny wątek. Myślę, że dla jakiejś części odbiorców okaże się to istotne. Jeśli w księgarni zobaczycie nazwisko autorki- nie przechodźcie obojętnie!