Życiowe osiągnięcie. Amazing Spider-Man. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

Trzeci tom przygód pająka z odnowionego Marvel Fresh, w scenariuszu Spencera. Historia kontynuuje wątki poprzednich wydań i trzyma fason, jest wspominkowo i frywolnie. Zeszyty 14 i 15 rysowane są specyficzną kreską Bachalo i nie każdemu takowy styl może przypaść do gustu. Polecam i czekam na kolejne tomy!

Kolejny bardzo dobry tom serii Amazing Spider-Man Nicka Spencera. Seria coraz bardziej się rozkręca!

Czekałem na ten komiks najdłużej ze wszystkich części, ale było warto

szkoda, że chudszy od poprzednich, ale tak to super

Zdecydowanie najgorszy tom z nowej serii.

Nie spodobało mi się trochę

Dla fanow Pajączka gratka

KŁOPOTY PREZENTERA Wydawanie „Amazing Spider-Mana” Spencera trwa. I chociaż to już trzeci tom, scenarzysta trzyma poziom do jakiego nas przyzwyczaił, ale którym bynajmniej chyba nikogo nie zachwycił. „Życiowe osiągnięcie” to zatem kolejny dość przeciętny zeszyt, z przesadzonym humorem i chwilowymi przebłyskami inwencji, który dopiero pod sam koniec staje się ciekawszy, zapowiadając nadchodzące wydarzenia. J. Jonah Jameson powraca. Tym razem, jako prezenter radiowy. Oczywiście prezenter radiowy z masą kłopotów, gdy na cel biotą go Enforcers i… Właśnie, poradzi sobie sam, czy będzie musiał poprosić o pomoc Pajączka, z którym nie układa mu się najlepiej? Co gorsza nie tylko on jest zagrożony, ale i ciotka May, a na horyzoncie zbierają się czarne chmury. Jak rozwinie się ta sytuacja? I jak poradzi z nią sobie Spider-Man? Z komiksami Nicka Spencera jest trochę, jak z komiksami Gerry’ego Duggana. Obaj to dobrze scenarzyści, ale jedynie w swoim gatunku. I tak, jak Duggan znakomicie radził sobie w „Deadpoolu”, a w poważnych „Wojnach nieskończoności” wielu po prostu zawiódł, tak Spencer, który urzekł nas swoim „Kapitanem Ameryką”, w „Spider-Manie”, szczególnie gdy musi pisać zabawne teksty, po prostu nie za dobrze sobie radzi. I chociaż złapał już pewien rytm i aż tak mocno nie atakuje nas kiepskimi i przesadzonymi dowcipami, nadal nie osiągnął poziomu, na jaki liczyłem. Ten album to dodatkowo taki komiksowy przerywnik. Niby coś się tu dzieje, niby właściwie dzieje się całkiem sporo, a jednak wszystko to ma miejsce jedynie po to, by odwlec kolejny wewnętrzny event, za jaki można uznać opowieść, którą ujrzymy w kolejnym tomie. I właśnie wprowadzanie do niej, jakie widzimy już teraz, jest najlepszym, co znajdziecie w tym komiksie. A cała reszta? Nie jest takim zawodem, jak może by się wydawać, czyta się ją lekko i przyjemnie, ale niestety brakuje mi dawnej jakości. Jakości, która może już za Slotta do najwyższych nie należała, niemniej jednak wypadała lepiej, niż run Spencera, naznaczony przecież powtarzaniem tych samych wątków i fabuł, które kopiowane były dotąd niezliczoną ilość razy. Mimo wszystko fani postaci znajdą tu akcję, humor i niezły klimat – tym razem świąteczny, czego dawno w „Spiderze” nie było. Poza tym Spencer, poza kilkoma nieudanymi wyborami odnośnie wrogów, powraca do postaci Kravena, co w kolejnym tomie zaowocuje jeszcze jedną wersją „Ostatnich łowów”, do tego mamy też całkiem udane rysunki. O ile prace Ottleya w pierwszej części nie powalają na kolana, o tyle rysunki Bachalo w końcówce tomu podnoszą jego ogólny poziom. I chociaż nowy „Amazing Spider-Man” to rzecz głównie dla zagorzałych fanów postaci, można dać mu szansę. To tylko rozrywka, na dodatek skierowana do młodszych odbiorców niż „Spider” z Marvel Now 2.0, jednak miewa całkiem niezłe momenty. I będzie miała jeszcze kilka całkiem udanych momentów.

O ile pierwszy tom był nostalgicznym powrotem do korzeni, a drugi nowym, oryginalnym spojrzeniem na pewne aspekty związane z osobami otaczającymi superbohaterów, tak tutaj mamy trochę odgrzewanych kotletów, jak również powracają znane z poprzednich historii postaci. W pierwszej opowieści, zatytułowanej tak jak cały tom, pełniący funkcję burmistrza Nowego Jorku, Wilson Fisk znany bardziej jako Kingspin zaprasza J. Jonaha Jamesona, aby wraz ze Spider-manem uświetnili organizowaną przez niego galę. Niestety spotkanie zostaje zakłócone przez grupę Enforcers, a cała sprawa okazuje się mieć drugie, ukryte dno. J. Jonah Jameson stają w obliczu swej skomplikowanej, często tragicznej przeszłości. Sam pomysł wydaje się dobry i do pewnego momentu jest ciekawy, jednak całościowo mnie nie przekonał. Szczególnie dialogi wydają się na słabym poziomie. Mam również wrażenie, że zbyt mało jest tu typowego dla Człowieka-Pająka humoru. Całość została zilustrowana przez dwóch rysowników, Ryana Ottleya oraz Chrisa Bachalo. Pierwsze są bardzo superbohaterskie, podobne do tych, z którymi mieliśmy do czynienia w poprzednich tomach. Chris Bachalo natomiast postawił na nieco bardziej niechlujną kreskę, która na samym początku niezbyt mi odpowiadała, lecz im dalej zagłębiałem się w lekturę, tym coraz bardziej mi odpowiadała. Ogólnie całość jest poprawna, co najwyżej solidna, bez technicznych fajerwerków i ciekawych kadrów. Gdzieś w tle powyższych historii majaczy główna intryga, w którą zamieszany jest Kraven Łowca. Kolejny tom jest już u mnie, więc mam nadzieję, że Ścigany zaprezentuje o wiele wyższy poziom niż Życiowe osiągnięcia. Więcej na: CzasoStrefa

Bardzo fajne