Kompleks mesjasza. Punkty zwrotne. X-Men (okładka  twarda, wyd. 12.2021)

Świetna pozycja dla fanów Xmen. Piękne rysunki, fabuła wciągająca. Polecam

MESJASZ CZY ANTYCHRYST? Jeśli czytaliście dwa wydane dotąd nad Wisłą tomy „X-Men” ze scenariuszami Eda Brubakera, wiecie że potrafi napisać dobrą rozrywkową opowieść, nawet jeśli nie jest ona wybitna. Jeśli jednak poczuliście zawód (a w przypadku „Powstania i upadku imperium Si’ar” było to możliwe), zapomnijcie o nim i sięgnijcie po ten tom. „Kompleks Mesjasza” bowiem to kawał wyśmienitej opowieści o X-Men i jednego z najlepszych wewnętrznych crossoverów/eventów z marvelowskimi mutantami. Po wydarzeniach „Rodu M” populacja mutantów z milionów zredukowana została do setek. Od tamtej pory nie urodził się też żaden nowy posiadacz genu X. Aż do teraz. gdy na świat w końcu przychodzi kolejny mutant, X-Men widzą w tym nadzieję na odrodzenie gatunku. Ale są też tacy, dla których dziecko to wcale nie jest Mesjaszem, a Antychrystem i zrobią wszystko, z rzezią niewiniątek włącznie, byle je dopaść. Gdy zaczyna się nowa wojna genetyczna, wszystko staje się możliwe. Tylko czy mutanci wyjdą z niej zwycięsko? „Kompleks Mesjasza” to opowieść, której korzenie sięgają daleko wstecz, bo do eventu „Ród M”. po nim pojawiło się wiele komiksów osadzonych w nowej mutanckiej rzeczywistości, gdzie za sprawą Wandy gatunek został zredukowany do jedynie setek przedstawicieli Homo Superior. Były wśród nich znane na polskim rynku historie, jak „Syn M” czy „Mordercza geneza” oraz całe mnóstwo innych, w tym event „Decimation”. „Kompleks Mesjasza”, a także kontynuujące go „Messiah War” i „Second Comming”, tworzące zamknięta trylogię, to po prostu jeszcze jeden rozdział znakomitej, rozległej sagi o upadku i próbie odrodzenia się rasy mutantów. I to jakże udany. Dzieło Brubakera mocno czerpie z tradycji komiksów z latach 90., gdzie masa bohaterów stawała do walki o przyszłość, mierząc się z wrogami w ponurej opowieści, gdzie równie ważne, co akcja, były dylematy moralne bohaterów i to, co ogólnie siedziało w ich głowach. I właśnie dzięki takiemu sentymentalnemu, a może należałoby rzec oldschoolowemu podejściu, „Kompleks Mesjasza” jest tak udany. To mroczna, ponura opowieść, która wciąga od pierwszych– wypełnionych zresztą akcją – stron i nie przestaje do samego końca. Intryguje, potrafi poruszyć, przede wszystkim jednak zapewnia dobrą zabawę i to podaną w dojrzalszy niż zazwyczaj sposób, dzięki czemu nawet starsi fani – szczególnie ci, wychowani na komiksach z lat 90. – znajdą tu coś dla siebie. I nawet rysunki w pewien sposób kojarzą się z tamtymi czasami. Szczególnie te Marca Silvstriego, który stara się od zawsze naśladować kreskę Jima Lee i jemu podobnych i chociaż nie robi tego idealnie, tu wypada dobrze. Co w połączeniu z widowiskowym, pełnym efektów, ale jednak dość mrocznym kolorem, daje ciekawy efekt. A wszystko to razem ze scenariuszem składa się na naprawdę znakomity komiks. Coś, co warto polecić miłośnikom mutantów, ale też i samego Brubakera (a w szczególności jego prac pokroju „Kapitana Ameryki”), który pozostaje jednym z ciekawszych scenarzystów naszych czasów. I chociaż nie tylko on pisał scenariusze do tego tomu, udało się zachować dość spójną jakość. W skrócie, naprawdę warto. To dobre rozpoczęcie nowej linii wydawniczej „Punkty zwrotne”, ale przede wszystkim naprawdę dobry komiks. W sam raz na gwiazdkowy prezent dla fanów „X-Men”.

MESJASZ CZY ANTYCHRYST? Jeśli czytaliście dwa wydane dotąd nad Wisłą tomy „X-Men” ze scenariuszami Eda Brubakera, wiecie że potrafi napisać dobrą rozrywkową opowieść, nawet jeśli nie jest ona wybitna. Jeśli jednak poczuliście zawód (a w przypadku „Powstania i upadku imperium Si’ar” było to możliwe), zapomnijcie o nim i sięgnijcie po ten tom. „Kompleks Mesjasza” bowiem to kawał wyśmienitej opowieści o X-Men i jednego z najlepszych wewnętrznych crossoverów/eventów z marvelowskimi mutantami. Po wydarzeniach „Rodu M” populacja mutantów z milionów zredukowana została do setek. Od tamtej pory nie urodził się też żaden nowy posiadacz genu X. Aż do teraz. gdy na świat w końcu przychodzi kolejny mutant, X-Men widzą w tym nadzieję na odrodzenie gatunku. Ale są też tacy, dla których dziecko to wcale nie jest Mesjaszem, a Antychrystem i zrobią wszystko, z rzezią niewiniątek włącznie, byle je dopaść. Gdy zaczyna się nowa wojna genetyczna, wszystko staje się możliwe. Tylko czy mutanci wyjdą z niej zwycięsko? „Kompleks Mesjasza” to opowieść, której korzenie sięgają daleko wstecz, bo do eventu „Ród M”. po nim pojawiło się wiele komiksów osadzonych w nowej mutanckiej rzeczywistości, gdzie za sprawą Wandy gatunek został zredukowany do jedynie setek przedstawicieli Homo Superior. Były wśród nich znane na polskim rynku historie, jak „Syn M” czy „Mordercza geneza” oraz całe mnóstwo innych, w tym event „Decimation”. „Kompleks Mesjasza”, a także kontynuujące go „Messiah War” i „Second Comming”, tworzące zamknięta trylogię, to po prostu jeszcze jeden rozdział znakomitej, rozległej sagi o upadku i próbie odrodzenia się rasy mutantów. I to jakże udany. Dzieło Brubakera mocno czerpie z tradycji komiksów z latach 90., gdzie masa bohaterów stawała do walki o przyszłość, mierząc się z wrogami w ponurej opowieści, gdzie równie ważne, co akcja, były dylematy moralne bohaterów i to, co ogólnie siedziało w ich głowach. I właśnie dzięki takiemu sentymentalnemu, a może należałoby rzec oldschoolowemu podejściu, „Kompleks Mesjasza” jest tak udany. To mroczna, ponura opowieść, która wciąga od pierwszych– wypełnionych zresztą akcją – stron i nie przestaje do samego końca. Intryguje, potrafi poruszyć, przede wszystkim jednak zapewnia dobrą zabawę i to podaną w dojrzalszy niż zazwyczaj sposób, dzięki czemu nawet starsi fani – szczególnie ci, wychowani na komiksach z lat 90. – znajdą tu coś dla siebie. I nawet rysunki w pewien sposób kojarzą się z tamtymi czasami. Szczególnie te Marca Silvstriego, który stara się od zawsze naśladować kreskę Jima Lee i jemu podobnych i chociaż nie robi tego idealnie, tu wypada dobrze. Co w połączeniu z widowiskowym, pełnym efektów, ale jednak dość mrocznym kolorem, daje ciekawy efekt. A wszystko to razem ze scenariuszem składa się na naprawdę znakomity komiks. Coś, co warto polecić miłośnikom mutantów, ale też i samego Brubakera (a w szczególności jego prac pokroju „Kapitana Ameryki”), który pozostaje jednym z ciekawszych scenarzystów naszych czasów. I chociaż nie tylko on pisał scenariusze do tego tomu, udało się zachować dość spójną jakość. W skrócie, naprawdę warto. To dobre rozpoczęcie nowej linii wydawniczej „Punkty zwrotne”, ale przede wszystkim naprawdę dobry komiks. W sam raz na gwiazdkowy prezent dla fanów „X-Men”.

MESJASZ CZY ANTYCHRYST? Jeśli czytaliście dwa wydane dotąd nad Wisłą tomy „X-Men” ze scenariuszami Eda Brubakera, wiecie że potrafi napisać dobrą rozrywkową opowieść, nawet jeśli nie jest ona wybitna. Jeśli jednak poczuliście zawód (a w przypadku „Powstania i upadku imperium Si’ar” było to możliwe), zapomnijcie o nim i sięgnijcie po ten tom. „Kompleks Mesjasza” bowiem to kawał wyśmienitej opowieści o X-Men i jednego z najlepszych wewnętrznych crossoverów/eventów z marvelowskimi mutantami. Po wydarzeniach „Rodu M” populacja mutantów z milionów zredukowana została do setek. Od tamtej pory nie urodził się też żaden nowy posiadacz genu X. Aż do teraz. gdy na świat w końcu przychodzi kolejny mutant, X-Men widzą w tym nadzieję na odrodzenie gatunku. Ale są też tacy, dla których dziecko to wcale nie jest Mesjaszem, a Antychrystem i zrobią wszystko, z rzezią niewiniątek włącznie, byle je dopaść. Gdy zaczyna się nowa wojna genetyczna, wszystko staje się możliwe. Tylko czy mutanci wyjdą z niej zwycięsko? „Kompleks Mesjasza” to opowieść, której korzenie sięgają daleko wstecz, bo do eventu „Ród M”. po nim pojawiło się wiele komiksów osadzonych w nowej mutanckiej rzeczywistości, gdzie za sprawą Wandy gatunek został zredukowany do jedynie setek przedstawicieli Homo Superior. Były wśród nich znane na polskim rynku historie, jak „Syn M” czy „Mordercza geneza” oraz całe mnóstwo innych, w tym event „Decimation”. „Kompleks Mesjasza”, a także kontynuujące go „Messiah War” i „Second Comming”, tworzące zamknięta trylogię, to po prostu jeszcze jeden rozdział znakomitej, rozległej sagi o upadku i próbie odrodzenia się rasy mutantów. I to jakże udany. Dzieło Brubakera mocno czerpie z tradycji komiksów z latach 90., gdzie masa bohaterów stawała do walki o przyszłość, mierząc się z wrogami w ponurej opowieści, gdzie równie ważne, co akcja, były dylematy moralne bohaterów i to, co ogólnie siedziało w ich głowach. I właśnie dzięki takiemu sentymentalnemu, a może należałoby rzec oldschoolowemu podejściu, „Kompleks Mesjasza” jest tak udany. To mroczna, ponura opowieść, która wciąga od pierwszych– wypełnionych zresztą akcją – stron i nie przestaje do samego końca. Intryguje, potrafi poruszyć, przede wszystkim jednak zapewnia dobrą zabawę i to podaną w dojrzalszy niż zazwyczaj sposób, dzięki czemu nawet starsi fani – szczególnie ci, wychowani na komiksach z lat 90. – znajdą tu coś dla siebie. I nawet rysunki w pewien sposób kojarzą się z tamtymi czasami. Szczególnie te Marca Silvstriego, który stara się od zawsze naśladować kreskę Jima Lee i jemu podobnych i chociaż nie robi tego idealnie, tu wypada dobrze. Co w połączeniu z widowiskowym, pełnym efektów, ale jednak dość mrocznym kolorem, daje ciekawy efekt. A wszystko to razem ze scenariuszem składa się na naprawdę znakomity komiks. Coś, co warto polecić miłośnikom mutantów, ale też i samego Brubakera (a w szczególności jego prac pokroju „Kapitana Ameryki”), który pozostaje jednym z ciekawszych scenarzystów naszych czasów. I chociaż nie tylko on pisał scenariusze do tego tomu, udało się zachować dość spójną jakość. W skrócie, naprawdę warto. To dobre rozpoczęcie nowej linii wydawniczej „Punkty zwrotne”, ale przede wszystkim naprawdę dobry komiks. W sam raz na gwiazdkowy prezent dla fanów „X-Men”.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Ukazana w albumie historia dzieje się po wydarzeniach z eventu Ród M. W wyniku pewnych wydarzeń populacja homo superior zaczęła się drastycznie kurczyć. Z milionów mutantów na świecie pozostała ich zaledwie garstka. Na dodatek od bardzo dawna nie urodził się żaden człowiek będący posiadaczem genu X. Wszystko wskazuje na to, że nadszedł ich kres, którego nie da się już powstrzymać. Niespodziewanie jednak nadzieją na lepsze jutro staje się nowo narodzone dziecko. Prawdziwy Mesjasz, który może stać się iskrą zmian. Nie jest jednak pewne czy do tego dojdzie, szczególnie kiedy niemowlę znajduje się w samym środku konfliktu dwóch stron. Jedni chcą go wykorzystać do własnych celów, inni zaś pragną go chronić jako najcenniejszy skarb. Rozpętuje się więc kolejna wojna, której stawką będzie przyszłość mutantów albo ich całkowite wymarcie. Jak na dobry komiks ze stajni X-Men przystało, jedną z najważniejszych wartości albumu jest jego widowiskowość. Na kolejnych stronach nie brakuje więc epickich potyczek, mocnych starć superbohaterów, piętrzących się wewnętrznych rozterek czy moralnych dylematów. Obok tego wszystkiego nie zapomniano jednak o bardziej wciągającej fabule. Ed Brubaker i pozostali scenarzyści zadbali, aby od samego początku tytuł epatował o wiele mroczniejszą i bardziej złożoną otoczką, niż to do czego przywykli fani mutantów. Pod jednym szyldem udaje im się w miarę sensownie połączyć swoje własne tytuły, tworząc ogromny crossover, który na pewno nie pozwoli nikomu na nudę. Ogrom złożoności historii ma jednak swoje pewne wady. Nie jest to raczej pozycja, którą można byłoby polecić całkowicie nowemu czytelnikowi. Pewne powiązania/nawiązania/odniesienia fabularne do innych dzieł sprawiają, że szczegółowość pewnych wątków będzie najlepiej zrozumiała dla doświadczonych fanów. Oczywiście można tytuł przeczytać będąc całkowitym „świeżakiem” i miło przy nim spędzić czas, ale zdecydowanie nie będzie to pełne doświadczenie. Pewne zastrzeżenia można mieć również do oprawy graficznej albumu. Mnogość połączonych tutaj zeszytów, a tym samym różnych twórców sprawia, że tworzy się mocna niespójność artystyczna. Każdy z rysowników to zupełnie inny styl. Mamy więc okazję podziwiać prace stawiające na realizm, próbujące dostarczyć odbiorcy odrobiny „artyzmu” czy epatujące cartoonową formą. W pewnych momentach mocne wizualne przeskoki wpływają na samą historię, nie pozwalając się odpowiednio na niej skupić.