Źródło. Wiedźmy z Savannah. Tom 2

Wiedźmy z Savannah bardzo łatwo się czyta ma wciągającą fabułę. Jest w niej wiele rzeczy, które zaskakują czytelnika. Polecam.

„Nad Savannah nastał świt, niebo nabrało barwy krwi...”


Jakiś czas temu w recenzji „Rodu” J.D. Horna wspomniałam, że mam wrażenie, iż ta książka to prolog do znacznie żywszej i sporo ciekawszej historii, i wiecie co? „Źródło”, niecierpliwie przeze mnie wyczekiwany drugi tom cyklu o wiedźmach z Savannah, potwierdził moje przypuszczenia. Ba! Nawet je przerósł!

Po pierwsze – odpuście sobie czytanie opisów na okładkach (nie ważne, czy pierwszego, czy też drugiego tomu). Te informacje są zbędne, wręcz przeszkadzają, bowiem jedną z wielu magicznych mocy J.D. Horna jest umiejętność zaskakiwania czytelnika. Nie umiem wskazać innego autora, który z taką lekkością wprowadzałby do historii z magią w tle tyle nieoczekiwanych zwrotów akcji.

Życie Mercy to bowiem mieszanina sekretów, kłamstw i oszust. Zaledwie w najlepszym przypadku półprawd, a i te potrafią nieźle namieszać. Przyjaciele okazują się wrogami, wrogowie przyjaciółmi i tak na zmianę tylko po to, by na sam koniec ledwie pamiętać od czego się zaczęło. Od miłości? Od nienawiści? Prawdy czy kłamstwa? Komu ufać? Można w ogóle komuś zaufać?

„...uderzyła mnie myśl, że dom, w którym dorastałam, jest niczym innym jak sceną. Teatr kłamstw. Może i był zbudowany z drewna i cegieł, lecz wszystko inne w nim było nieprawdziwe.”

Magia granicy, zapory pomiędzy światem ludzi, a demonów, to kolejna z zagadek, które Mercy musi rozwikłać. Problem w tym, że odpowiedź na jedno pytanie automatycznie rodzi następne, a wszystko to w towarzystwie skrzącej się w powietrzu magii, upiornych stworów, morza krwi i zepsutych potworów udających ludzi. Czasem nawet przyjaciół. W Savannah nic nie jest takie, na jakie wygląda i żeby przeżyć, należy o tym pamiętać.

Wybaczcie brak bardziej rozwiniętego zarysu wydarzeń, jednak naprawdę myślę, że to jedna z tych książek, które najlepiej smakują, gdy się je bierze niemalże w ciemno. Będzie, co ma być. Gwarantuje, że i tak nie zdołacie dogonić sprytnych knowań autora, a bez większej ilości informacji ta szalona historia nabierze jeszcze mocniejszych rumieńców.

J.D Horn stworzył bohaterów, którzy nawet w najmniejszym stopniu nie są idealni i już za to należy mu się uznanie. Pomijając już te ich tajemnice (a wierzcie mi, wszyscy je mają), każdy ma wady czy słabości. Mercy chorobliwie pragnie uwagi i gdy ją dostaje nie bardzo wie jak na nią zareagować, by w rezultacie nie stracić tego, co dla niej najcenniejsze. Ellen ma problem z alkoholem, Iris z powrotem do siebie sprzed jej zdradliwego męża, natomiast „wrodzony” czar Olivera nie zawsze dobrze mu służy w kontaktach z jedyną prawdziwą miłością w jego życiu... Och, jest jeszcze Peter o heterohromicznym spojrzeniu i tajemniczym pochodzeniu oraz Emmet – ożywiony golem, który zdaje się odczuwać więcej ludzkich emocji, niż by pewnie chciał. Nie wspominając już nawet o cudownej Matce Jilo – szalonej ciemnoskórej staruszce mówiącej o sobie w trzeciej osobie... Każdy z nich ma w sobie coś, co sprawia, że pragnie się ich poznać bliżej niezależnie od historii jaka właśnie się toczy.


I jako, że staram się zawsze odrobinę pokręcić nosem, co by nikogo nie zasłodzić...
Z magią w teraźniejszości jest ten podstawowy problem, że czasem zbyt łatwo przesadzić z jej genezą i trafić na terytoria gdzie króluje absurd. J.D. Horn jak na razie tam nie dotarł, kroczy gdzieś na linii granicznej, sprytnie umykając mocniejszym podmuchom wiatru, który mógłby go popchnąć w niewłaściwą stronę. Biorąc jednak pod uwagę z jaką łatwością, ale i precyzją, igra z emocjami czytelnika śmiem twierdzić, że nawet ta pozycja na wspomnianej granicy jest w pełni świadoma, a może nawet zamierzona. To jednak nie zmienia faktu, że w kilku momentach lekko się krzywiłam czując zbliżającą się przesadę. Na szczęście tylko się zbliżała i mam nadzieję, że tak pozostanie.

Niepokojąca – tego słowa szukałam przez ostatnich kilka dni, kiedy to próbowałam napisać o „Źródle”. Ta seria jest specyficzna, ale i właśnie niepokojąca. To coś, z czym chyba nigdy się jeszcze nie spotkałam w fantastyce. Wielu bohaterów wywołuje u mnie sprzeczne emocje, od uwielbienia, poprzez niechęć czy irytacje, a jednak nad wszystkim dominuje proste zaintrygowanie. Ech! Wiem tylko, że wyjątkowość tej serii mnie przyciąga, a to chyba najważniejsze.

Podsumowując; „Źródło” to wyśmienita kontynuacja cyklu, który zapowiadał się bardzo dobrze, ale nie dawał pewności, że spełni wszystkie obietnice. Ku mojej radości udało się. Drugi tom powielił klimat pierwszego, jest tak samo duszno i specyficznie (och, jak mocno specyficznie), a przy tym wydarzenia spadają czytelnikowi na głowę w takim tempie, że nie ma czasu się nawet nad nimi głębiej zastanowić. Zanim coś się wymyśli, do czegoś dojdzie, autor wystawia język i odwraca wszystko do góry nogami... Więcej. Ja po prostu chcę więcej, bo cała ta pogmatwana historia to cudowna zagadka, którą pragnę jak najszybciej rozwiązać!

I Wam też polecam spróbować!

----
http://vegaczyta.blogspot.com/2015/08/zrodo-jd-horn.html#more

Wprost uwielbiam powieści, w które sprawnie wpleciony jest tak popularny motyw jak magia, bowiem to za sprawą czarów możemy wprost z fotela przenieść się do odległych krain przepełnionych tajemniczymi istotami i zaczarowanymi opowieściami, które naprawdę uzależniają, pozostawiając w tyle szarą rutynę i nudę. Jednak z każdą poznaną lekturą dochodzę do wniosku, że to doprawdy niewyczerpalne źródło pomysłów zaskakujących za każdym razem najbardziej wymagających czytelników. Od autora bowiem zależy jak zobrazuje magię widzianą swoimi oczami. Tym razem mam przyjemność po raz kolejny zagłębić się w twórczość J. D. Horna, a dokładnie w drugi tom bestsellerowej serii zatytułowanej "Wiedźmy z Savannah", w której ujawnia się kolejne oblicze magii, tej współczesnej, krążącej dookoła nas. Czy tym razem zawiodłem się na pozycji z ulubionym motywem?

Na samym początku muszę przyznać, że pierwszy tom serii był dla mnie wielką zagadką i sam nie wiedziałem, co mam o nim myśleć. Z jednej strony naprawdę dobrze wykreowani i realistyczni bohaterowie oraz świetna fabuła, która wciąż zawija się i kręci, myląc czytelnika, a wszystko to utrzymane w humorystycznej i chwilami nieco mrocznej atmosferze. Natomiast z całkiem innego punktu widzenia czytając "Ród", doświadczyłem pewnego dziwnego zjawiska, które często mi się nie przytrafia, bowiem przy chłonięciu lektury częściowo zamroczyło moją wyobraźnię, co spowodowało silną dezorientację. Toteż z ogromną niecierpliwością czekałem na "Źródło", które z jednej wielkiej niewiadomej przerodziło się w naprawdę znakomitą niespodziankę, zaskakując mnie nad wyraz pozytywnie.

"Źródło" jest pozycją, która całkowicie skradła moją wyobraźnię już od pierwszych stron, które zagłębiałem z zadziwiającą lekkością i szybkością. Zdecydowanie drugi tom "Wiedźm z Savannah" znacznie lepiej obrazuje rozwijający się pomysł autora, zapewniając prawdziwą dawkę potężnej magii, która na pewno nie odbije się czkawką, a wręcz uzależni czytelnika do tego stopnia, że nie będzie mógł się oderwać od lektury. Co więcej, darzeni przeze mnie ogromną sympatią bohaterowie książki powracają w wielkim stylu ze zdwojoną siłą, wciągając do kontynuacji tajemniczej przygody w Savannah, dodając szczyptę trafionego humoru. I wreszcie docieram do sedna sprawy, którą jest jedna z przedstawionych w "Źródle" postaci, którą uważam za jedną z moich ulubionych i którą na długo zapamiętam, wyobrażając sobie styl jej chodzenia, mówienia i czarowania. Osobą, którą przybliżam jest Matka Jilo, staruszka pełna skrywanych tajemnic, czarownica, która charakteryzuje się "pożyczaniem" mocy, bo sama jej nie posiada oraz kobieta znana ze swojej magicznej działalności, w której rzuca uroki, wiąże magią uczucia czy spełnia te najczarniejsze życzenia klientów. Za pieniądze oczywiście. Możecie mi wierzyć, że nie sposób jej nie lubić, kiedy rzuca na lewo i prawo wyzwiskami, ukazując swą bezczelną naturę przepełnioną czarnym humorem. Natomiast wracając do najważniejszej bohaterki w "Źródle", Marcy, jest to naprawdę przyjazna dziewczyna, z którą poznajemy świat pełen zagadek i która od razu wzbudza sympatię u czytelnika przez realistyczne ukazanie i brak sztuczności. Muszę przyznać, że wszystkie wykreowane przez autora postacie wykazują się prawdziwością i z ogromną łatwością dołącza się do nich w trakcie trwania fabuły.

Naprawdę trudno jest oderwać się od drugiej części serii o wiedźmach choćby na chwilę ze względu na bombardujące czytelnika intrygi. Z jednej strony pojawia się postać, która od lat nie żyje, zaś z drugiej strony poznajemy szczegółowo naturę oraz zakręcony świat Marcy, sekrety rodziny Taylorów czy całego miasta Savannah. Autor naprawdę postarał się, żeby zrobić dobre wrażenie i wprowadził wątek kryminalny, który szokuje i zadziwia jednocześnie. Jedyną moją obawą co do powieści jest to, iż J. D. Horn zapewnił w "Źródle" tak wysoki poziom oraz tyle wspaniałych pomysłów, że trzecia część historii przyniesie same resztki nietrafionych idei i zużytych już wątków. Cóż, liczę na to, aby moje przypuszczenia się nie ziściły.

Podsumowując, kontynuacja cyklu "Wiedźmy z Savannah" okazała się być lepsza od swojej poprzedniczki, bowiem już od samego początku wzięła czytelnika w swoje objęcia i zaprosiła do współczesnego świata przepełnionego magią do granic możliwości, gdzie nawet po ulicach kręcą się złe siły, a za byle rogiem możemy spotkać duchy. Jedno jest pewne, "Źródło" zapewni ci deszcz ognistych intryg oraz prawdziwą lawinę dobrej zabawy pomieszaną z lekkimi wątkami kryminalistycznymi. Dzieło J.D. Horna to mieszanka wybuchowa, przy której zapomnisz o całym świecie. Gorąco polecam!

http://recenzjewojtka.blogspot.com/

Mercy nigdy nie zdawała sobie sprawy z tego, że jej życie w jednej chwili może tak diametralnie się zmienić. Kiedy granica chroniąca świat przed niebezpiecznymi istotami nadnaturalnymi wybrała na swoją kotwiczącą właśnie Mercy, a nie jej bliźniaczkę Maisie, która była zdecydowaną faworytką, to na jaw zaczęło wychodzić coraz więcej tajemnic. Okazuje się, że Mercy posiada ogromną moc, znacznie większą niż mogłoby się to niektórym wydawać. Jednak taki obrót spraw stał się przyczyną poróżnienia oraz niegasnącej zazdrości pomiędzy siostrami. Mercy nie była gotowa na to, co zgotowała jej własna bliźniaczka i nigdy nie przypuszczałaby, że ta może życzyć jej śmierci …

Po ostatnich wydarzeniach Maisie została uwięziona w zupełnie innym wymiarze, aby już nigdy nie mogła zagrażać rodom, ani granicy. Jednak Mercy nie zamierza się tak łatwo poddać i ciągle próbuje odzyskać siostrę, nawet jeśli ta niezwykle ją zraniła. Jednak zadanie to jest niezwykle trudne. Gdyby tylko inne rody dowiedziały się o jej planie, to od razu chcieliby ją ukarać, a co gorsza, może nawet odebrać jej moc. W dodatku Mercy musi dbać nie tylko o siebie, ale także o dziecko, które w sobie nosi. Na jaw zaczyna wychodzić coraz więcej sekretów związanych z rodziną Petera i dziewczyna odkrywa, że chłopak nie jest zwykłym człowiekiem, jak jej się to wcześniej wydawało. Czy Mercy będzie w stanie wybaczyć swojej siostrze zdradę? Oraz czy Peter jest osobą za którą się podaje?

„ […] uderzyła mnie myśl, że dom, w którym dorastałam, jest niczym innym jak sceną. Teatr kłamstw. Może i był zbudowany z drewna i cegieł, lecz wszystko inne było w nim nieprawdziwe.”

Dziewczyna zawsze wierzyła w to, że jej matka zmarła przy porodzie. Jednak kiedy pewnego dnia Mercy widzi ją na własne oczy i z nią rozmawia, to wszystko w co dotąd wierzyła, zostaje poddane poważnej próbie. Czy kobieta z którą rozmawiała to naprawdę jej matka? A jeśli tak, to dlaczego cała rodzina ją okłamywała w tej sprawie? Już nic nie jest w życiu dziewczyny czarne, albo białe, a odróżnienie prawdy od kłamstwa zaczyna być coraz trudniejsze. Czy jej matka naprawdę żyje? Oraz co naprawdę sprowadza ją do Savannah po tylu latach? Z każdym następnym dniem Mercy okrywa coraz to więcej rodzinnych sekretów, które wstrząsają dziewczyną. Komu może zaufać, a kto nią manipuluje? Jedno jest pewne, Mercy czeka niezwykle trudny wybór pomiędzy tym co powinna, a tym co chciałaby zrobić. Czy uda jej się dokonać dobrego wyboru i jednocześnie nie stracić tego, na czym tak bardzo jej zależy?

„Gdy kłamiesz, by kogoś chronić, możesz próbować się usprawiedliwiać, bo jesteś pewien – albo tak ci się wydaje – że jesteś w stanie uwolnić kochaną osobę od ciężaru wiedzy.”

Co do pierwszego tomu miałam trochę wątpliwości i zastanawiałam się, jak wypadnie na jej tle kontynuacja. Jednak okazało się, że elementy które mnie irytowały w pierwszej części, zostały zamienione na zupełnie inne i znacznie ciekawsze wątki. Same tajemnice rodzinne wydały mi się w tej książce znacznie ciekawsze i lepiej wyjaśnione. Czytelnik nie był zagubiony, ani tym bardziej przytłoczony nagłymi rozwiązaniami niektórych spraw, które w pierwszym tomie trochę mnie zirytowały. Tutaj natomiast w końcu poukładałam sobie całą historię w całość i nie było żadnych niedomówień, co bardzo mi się spodobało.

Dużym atutem tej książki jest duża ilość zwrotów akcji, dzięki którym czytelnik nie nudzi się ani chwili. Drugi tom zdecydowanie bardziej do mnie przemówił, niż pierwsza część, co niezwykle mnie ucieszyło. W książce obserwujemy przemianę głównej bohaterki w pewną siebie oraz odważną kobietę, dla której rodzina zawsze stoi na pierwszym miejscu. Jednak Mercy nadal musi mierzyć się z licznymi rozterkami sercowymi, które nie opuszczają jej ani na chwilę. Czy Peter jest rzeczywiście miłością jej życia? Oraz czy dziewczyna na pewno chce spędzić z nim resztę swojego życia? Uwielbiam wątek magii w książkach i mam wrażenie, że czarownice oraz wiedźmy nigdy mi się nie znudzą. Jeśli podobają się Wam mroczne klimaty oraz intrygujące sekrety rodzinne, to ta seria jest zdecydowanie dla Was! :))

Motyw czarownic zawsze należał do jednego z moich ulubionych. Jeśli sięgałam po gatunek paranormal romance - na pierwszym miejscu zawsze wybierałam ten o wiedźmach. Nie bez przyczyny do grona moich ulubionych książek należy "Sezon czarownicy" Natashy Mostert ze swoim obłędnym klimatem gotyckiej grozy.

Wydawnictwo Feeria wyszło na przeciw oczekiwaniom czytelników podobnych do mnie i wydało serię, która spełnia wszystkie te warunki - są czarownice, jest magia i klimat, który może nie do końca jest taki jak być powinien, ale nie można zarzucić mu, że się nie stara. "Źródło" to drugi tom historii o losach wiedź z Savannah, wobec którego miałam wysokie oczekiwania, bo pierwszy tom - choć dobry - wyraźnie zaznaczył się w nieodkrytym potencjale. Po cichu liczyłam, że przyjemna opowieść nabierze rozpędu w kontynuacji i zachwyci swoim klimatem i historią.

"A potem nadałaś mi imię [...]. Czy ci się podoba, czy nie, naznaczyłaś to ciało."


Pierwszy tom zaskoczył mnie skomplikowaną i wielowątkową fabułą, która bardzo szybko wciągnęła mnie do swojego świata. Jednak w tle wciąż wyczuwałam niezdecydowanie autora, brakowało mu pewności siebie i nie do końca rozwinął swoje skrzydła, przez co to co dobre było dopiero przed nami. Kontynuacja serii już widocznie rozwija się w tą dobrą stronę, gdzie akcja pędzi na złamanie karku a jedno wydarzenie goni drugie. Tutaj nikt nie będzie narzekał na nudę czy powolne tempo, bo nie ma na to czasu. W życiu bohaterów zbyt wiele się dzieje, a dzięki temu czytelnik poznaje więcej faktów i wydarzeń, które rozjaśniają sytuację i przynoszą rozwiązania niezakończonych wątków z pierwszej części.

Mercy Taylor, dwudziestojednoletnia dziewczyna o silnym charakterze ponownie wkracza do świata pełnego tajemnic. Nie da się ukryć, że bohaterka potrafi przysporzyć o zawrót głowy swoją postawą, która czasami budzi podziw, a czasami chęć politowania. Przez większość fabuły mocno stąpa po ziemi i racjonalnie podchodzi do wielu spraw, ale kiedy pojawiają się chwile załamania, to na całego. Wkracza w obcy świat, uczy się magii i stawia czoła rodzinie, która uwielbia kolekcjonować tajemnice. Dzięki temu czytelnik podąża tropem zakłamania, intryg i licznych przeciwności losu, krok po kroku, razem z bohaterką, odkrywając nową rzeczywistość. Mercy została kotwiczącą, więc teraz nic nie będzie już takie samo, a w dodatku pojawia się matka dziewczyny. Która swoją drogą zmarła przy porodzie. Ile kłamstw i sekretów jest jeszcze do odkrycia?


"-Martwi się o mnie? Dlaczego?
-"Przeczucie" jak stwierdził."


Styl i język autora to nie zawsze sprawa łatwa - potrafi pisać krótko, rzeczowo i na temat, ale potrafi również rozpisywać się w emocjach i wydarzeniach. Obie formy bardzo dobrze wkomponowały się w wydarzenia i w odpowiedniej chwili dostosowują się do sytuacji, tak by nie zanudzić czytelnika na śmierć. Jeśli jest to konieczne, emocjonalne sceny potrafią nieźle namieszać i wprowadzić lawinę sprzecznych emocji, tak że czytelnik sam już nie wie kogo kochać a kogo nienawidzić. Dodatkowo obrazowość i plastyczność w tym wszystkim ma kluczową rolę - sprawia, że świat przedstawiony stał się bardziej realistyczny i niezwykle przyjemny w odbiorze.

"Źródło" to dobra kontynuacja wciągającej serii. Chociaż dalej uważam, że potencjał autora nie został do końca wykorzystany, to nie czuję się rozczarowana. Z tomu na tom pojawia się co raz to więcej tajemnic i akcja nabiera tempa, a miejscami nawet zaskakuje. Zdecydowanym atutem tej serii są emocje, które ujawniają się w najmniej oczekiwanym momencie i w połączeniu z niebanalnym klimatem tworzą naprawdę dobrą całość. Fanom pierwszego tomu zdecydowanie polecam, a tych niezdecydowanych odsyłam do pierwszej części. Mi pozostaje jedynie czekać na kolejny tom, który zapowiada się przełomowy w wydarzeniach.

"Gdy kłamiesz, by kogoś chronić, możesz próbować się usprawiedliwiać, bo jesteś pewien - albo tak ci się wydaje - że jesteś w stanie uwolnić kochaną osobę od ciężaru wiedzy."

Nikt włącznie z Mercy nie podejrzewałby, że może ona dysponować magiczną mocą. Choć wcześniej wszyscy byli pewni, że to właśnie jej siostra - Maisie zostanie głową klanu, tak wszystko przybrało inny bieg wydarzeń...

To właśnie Mercy stała się kotwiczącą. W dodatku spodziewa się dziecka. Zdradzona przez własną siostrę, która przepadła nie wiadomo gdzie... Pomimo zranienia, wyrządzonych krzywd, metodą prób i nauki, za pomocą Jilo i Emmeta uczy się panować nad swoją mocą i... emocjami, aby za wszelką cenę odnaleźć siostrę. Kiedy pewnego dnia próbuje ratować życie starszego człowieka, nie zdaje sobie sprawy, że jego sekundowe pojawienie się w jej życiu przyniesie nowe, szokujące wiadomości dotyczące rodziny Petera, jak i jego samego. Jaką tajemnicę skrywają?

Lecz kiedy Mercy, niespodziewanie usłyszy głos swojej matki... Matki, która rzekomo zmarła, świat na chwilę się zatrzyma. Kobieta poprosi ją, aby jeszcze nie wyjawiała nikomu wieści o jej powrocie i zostawi ją z nowymi faktami, które są nie innym stwierdzeniem jak tym, że do tej pory bohaterka żyła w świecie kłamstw.

Czy rzeczywiście tak jest, czy to jej wpojono kłamstwo, aby ją zniszczyć ?
Czy jej matka faktycznie żyje, czy od lat blefowano o jej śmierci?
Czy Mercy zdoła odzyskać Maisie? Co szykuje dla każdego z osobna los?

Sięgnij po Źródło kolejnych odpowiedzi...„...

"Uderzyła mnie myśl, że dom, w którym dorastałam, jest niczym innym jak sceną. Teatr kłamstw. Może i był zbudowany z drewna i cegieł, lecz wszystko inne w nim było nieprawdziwe."

Kiedy rozpoczynamy czytanie danej książki, która okazuje się być początkiem nowej serii możemy oczekiwać na kolejną część z utęsknieniem lub czekać tylko i wyłącznie dla tego, iż mimo, że nas nie porwała do głębi, chcemy przekonać się czy czymś zostaniemy zaskoczeni na nowo. Lub czytamy, bo wychodzimy z założenia, że jak coś zaczynamy to chcemy to skończyć. J.D. Horn należy do grona takich autorów, którzy mimo, iż nie pozostawiają czytelnika w dosłownej rozsypce emocjonalnej [ przynajmniej mnie] to wodzą za nos, niejednokrotnie zaskakując biegiem zdarzeń. Jestem pewna, że pod tym względem autor nigdy nie przestanie mnie zadziwiać.

Przyznaję, że miałam problem ponownego wczucia się w klimat powieści. Początkowo akcja trochę mnie nudziła, nie działo się nic, co mogłoby sprawić, że moja ciekawość będzie działała na najwyższych obrotach, lecz później to uczucie znikło. Kiedy w końcu wbiłam się w rytm, słowa, które czytałam działały kojąco na moją wyobraźnię, gdyż czułam się jakbym była obok bohaterów. Obserwowałam ich. Chwilami biłam im brawo, innym razem, stukałam w czoło. Niesamowite, bo po przeczytaniu Rodu nikt nie spodziewałby się, że bohaterowie, których poznaliśmy mogą być kimś innym, niż tym za których ich uważaliśmy na początku. Za każdym razem odkrywamy ich na nowo. To właśnie jest w tym wszystkim najlepsze.

Serię Wiedźmy z Savannah spokojnie mogę podsumować jednym słowem: przyjemna. Nie tak emocjonalna jak Oddechy, ani z taką dawką humoru jak dialogi Delli i Mirandy z serii Wodospady Cienia. Autor J.D. Horn ma swój własny styl, który nie do wszystkich przemówi, lecz większość będzie chciała zaczytywać się w jego książkach.

Źródło to obowiązkowa pozycja dla czytelników poprzedniej części.. Nie brak tu magi, intryg, wielu niewyjawionych prawd, które przykryte są warstwą kłamstwa. Dla tych, którzy nie obawiają się przenieść do świata magii. To bardzo dobra, przyjemna książka do poczytania na każdą okazję.

http://books-culture.blogspot.com/2015/08/zrodo-jd-horn.html

Pod zabytkowymi murami i ulicami Savannah żyją i kłębią się niewyobrażalnie groźne siły zła. Miejscowe klany wiedźm w tym rodzina Taylorów za wszelką cenę starają się ochronić miasto przed złem. Jednak w pewnym momencie wszystko się zmienia.

W końcu miało iść ku dobremu. Ciocie, wujek i Mercy zawarli umowę: żadnych więcej kłamstw i sekretów nawet w dobrej wierze. Jednak zamiast być dobrze było coraz gorzej. Okazuje się, że Maisie jej własna siostra bliźniaczka planowała pozbyć się Mercy raz na zawsze, staje się główną głową klanu i jego kotwiczącą, choć jeszcze niedawno sądziła, że nie posiada żadnej magicznej mocy. Żeby jeszcze tego było mało okazuje się, że w jej łonie rozwija się dziecko, a jej matka uważana wcześniej za zmarłą pojawia się znienacka i próbuje jej wszytko wyjaśnić.

Mercy nie zważając na to co zrobiła jej siostra postanawia ją odnaleźć i przywrócić do ich świata, do ich rzeczywistości. Jednak to nie będzie takie proste. Przy boku matki Jilo nabiera wprawy w nauce magii tak by mogła później wyrwać siostrę ze szponów nicości. Będzie to trudne do zrealizowania, jednak nie zamierza się poddać. W chwili, gdy na jej drodze staje jej własna matka doznaje szoku. Ile jeszcze sekretów skrywa jej najbliższa rodzina? Czy będzie w stanie im jeszcze kiedykolwiek zaufać? Czy uda jej się odkryć prawdę o swojej rodzinie, zanim ta prawda doszczętnie ją zniszczy? Nie dowiecie się jeżeli nie przeczytacie.

Znowu powracamy na tak zwane ,,stare śmieci". Zagłębiamy się w świat wiedź z Savannah, ale czy to dobry pomysł by na nowo odkrywać ten niezwykły, magiczny świat? Oj tak i to zdecydowanie. Moim zdaniem druga część przygód Mercy jest o wiele lepiej przedstawiona niż w pierwszej książce, bardziej ciekawie. Sądzę, że tak musiało być, gdyż autorka chciała podsycić naszą ciekawość za pomocą pierwszej książki i zachęcić nas do sięgnięcia po dalszą część.

,,Źródło" to kontynuacja przygód naszej ukochanej bohaterki Mercy. Poznajemy jej zmagania z przeciwnościami losu, chęcią odnalezienia siostry nie zważając na protesty dziewięciu rodów wiedź, przyswajanie wiadomości o zdradzie ukochanej siostry, jej starania z kontrolowaniem mocy, którą w końcu odzyskała. Na jej głowę spada ciężar obowiązku, zdrad, przeróżnych tajemnic. Jednak to nie wszystko. Autorka rzuca nas w wir przeróżnych wydarzeń, nie pozwala nam zatrzymać się nawet na chwilę. Książka przesycona jest tajemnicami, intrygami, grozą, rodzinnymi sekretami. W niektórych momentach doznawałam szoku odkrywając z bohaterką nowe, ciekawe tajemnice. Moja adrenalina co chwilę wzrastała, a po chwili gwałtownie spadała. Nie mogłam się od niej po prostu oderwać. Bardzo pragnęłam zapoznać się z dalszymi przygodami Mercy, a zakończenie poprzedniej części jeszcze bardziej podsyciła moją chęć zagłębienia się w następną powieść.

W książce odnalazłam kilka błędów jednak nie raziło mnie tak bardzo jak w pierwszej części, więc nie zwracałam na to większej uwagi. Bardziej skupiłam się na toczącej akcji i na tym jak główna bohaterka wytrzyma psychicznie toczące się wokół niej wydarzenia, jakie rzuca jej nasza autorka. Plusem ,,Źródła" jest fakt, że tempo akcji za bardzo się nie zmienia z czego książka coraz bardziej nas pochłania, do tego styl autorki bez problemu sprawia, że powieść nie staje się w ogóle męcząca. Bardzo przyjemne chwile spędziłam przy tej pozycji. Jednak bez zapoznania się z wcześniejszą częścią nikt nie będzie wstanie odnaleźć się w tej części, dlatego warto przebrnąć przez ,,Ród" by zaraz zabrać się za ,,Źródło". Gorąco polecam.

Przygoda z pierwszym tomem serii „Wiedźmy z Savannah” była dla mnie niepowtarzalnym oraz fascynującym doświadczeniem i zmieniła moje wyobrażenie o czarownicach. Z niecierpliwością czekałam na kolejne spotkanie z rodziną Taylorów, a kiedy drugi tom cyklu - „Źródło” wpadł w moje ręce bezzwłocznie zanurzyłam się w lekturze.

Czytając „Ród” przekonałam się, że Taylorowie nie tylko obdarzeni są magicznymi mocami, ale mają w swoim gronie ciekawe osobowości, a sekrety z przeszłości, mroczne tajemnice i toksyczne relacje to ich chleb powszedni. Rodzinka wiedźm nie tylko w magicznym znaczeniu tego słowa. Sympatyczna Mercy musiała przejść długą drogę aby odzyskać należne jej dziedzictwo. Zajęła miejsce kotwiczącej i głowy klanu, ale też poniosła ogromną stratę i wiele jeszcze musi nauczyć się. I pewnie poukładałaby swoje życie na nowo, gdyby nieoczekiwanie w jej życiu nie pojawiła się zmarła przed laty matka z informacjami, które nie tylko zachwiały zaufanie dziewczyny wobec najbliższych, ale też zmusiły ją do działania i dokonywania trudnych wyborów. Ale czy znajdzie odpowiedź na pytanie, dlaczego rodzina upozorowała śmierć jej rodzicielki i czy dowie się czemu ukochana mama pojawia się w jej życiu właśnie teraz?


Życie Mercy wkracza na nowe tory, ale okiełznanie magii to nie jedyny z jej problemów, straciła ukochaną siostrę, dowiedziała się, że przez wiele lat była okradana i okłamywana. A do tego za kilka miesięcy sama zostanie matką i nie jest pewna swoich uczuć wobec ojca dziecka. Została uwikłana w trójkąt, którego wierzchołki wyznaczają magia, miłość i rodzina, a boki nasycone są sekretami, kłamstwami i nie zawsze dobrymi intencjami. Potrzebuje pomocy i wsparcia, ale jak ma zaufać ludziom, którzy knuli za jej plecami?

Autor dołożył wszelkich starań aby powrót do Savannah był dla czytelnika emocjonujący i pełen wrażeń. Dzieje się dużo, a bohaterowie zostają wystawieni na ciężkie próby, w których nie tylko z własnymi słabościami przyjdzie im się zmierzyć. Pozwolił czytelnikowi jeszcze głębiej wejść w wykreowaną rzeczywistość i odsłonił przed nim drugą stronę medalu. W pierwszej części rody były przedstawione dość ogólnie, w „Źródle” czytelnik zagląda za kulisy ich polityki oraz lepiej poznaje to hermetyczne środowisko rządzące się swoimi prawami i priorytetami. Znów każda kolejna strona przynosi więcej pytań niż odpowiedzi, a atmosfera grozy i niepewności sprawia, że do samego końca bieg wydarzeń nie wydaje się być przesądzony.

Jestem pod wrażeniem pomysłu pisarza na fabułę i samej realizacji projektu, które sprawiają, że od książek z tej serii trudno się oderwać. Nie brakuje zaskoczenia, zwrotów akcji, a samo zakończenie wywołuje niedosyt i rozbudza ciekawość. J.D. Horn wikła swoich bohaterów w zawiłe sytuacje i skomplikowane relacje międzyludzkie, a potem stawia pod ścianą zmuszając do dokonywania trudnych wyborów, często do położenia na szali tego, co najcenniejsze.

Kolejne spotkanie z „Wiedźmami z Savannah” okazało się intrygującym doświadczeniem. Autor znów zabrał mnie w magiczną podróż i pozwolił obcować z ciekawymi bohaterami z charakterem. Nieczęsto zdarza się, aby książka przynosiła mi zadowolenie na tak wielu płaszczyznach i pozwalała mi wznieść się na szczyt literackich doznań. Jeżeli macie ochotę na niesztampową i magiczną lekturę, która was porwie i oderwie od rzeczywistości, to „Wiedźmy z Savannah” są idealne na takie okazje. Polecam.

Tak jak poprzednio w „Rodzie”, tak i w „Źródle” Horn postawił na piętrzący się stos tajemnic. Autor niemal natychmiast wrzuca czytelnika w pełny sekretów świat wiedźm i zasypuje go nagłymi zwrotami akcji. Tajemnica goni tajemnicę, zagrożenie goni zagrożenie, a niespodziewane decyzje bohaterów robią z tego wszystkiego nęcący gulasz. Problem w tym, że tym razem gulasz, to tylko gulasz. W „Rodzie” czytelnik był wodzony za nos, autor kazał mu wierzyć w tę czy tamtą wersję historii. „Źródło” nie ma już w sobie tej dualności. W zasadzie od początku wiadomo, kto, po jakiej stronie barykady stoi. Tylko pozornie sprawa jest niejasna. Główny wątek historii jest więc przewidywalny, a przez to nieco mniej wciągający niż wydarzenia z pierwszego tomu serii.

Nie oznacza to jednak, że źle wypada całość. Trup wciąż ścieli się u Horna gęsto, magia przykuwa uwagę i intryguje, a bohaterowie walczą z poznawanymi prawdami lub stosami kłamstw oraz podejmują odważne decyzje. Niektórzy błądzą, zmuszając czytelnika do cichego dopingu: nie, nie rób tego, Mercy, nie! W „Źródle” znalazł się także ciekawy wątek romansowy, chociaż uważam, że autor nie wykorzystał w pełni jego potencjału. Mogły tutaj paść pytania o to, czym jest zdrada i kiedy przekracza się granie związkowej przyzwoitości, ale nie padły. Niemniej sposób, w jaki jego bohater wywołuje u obiektu westchnień przyjemność jest czymś niespotykanym i naprawdę interesującym.

Miałam nadzieję, że Peter odegra wreszcie w powieści większą rolę. Szczególnie, że jego nietypowe oczy – jedno błękitne, drugie zielone – do bólu przypominają mi „Totalną magię”. To po prostu musi być znak, że chłopak ma do zaoferowania coś więcej, niż tylko bezgraniczna miłość do Mercy. Okazuje się, że i owszem, Peter skrywa sekret (choć nieświadomie), ale dużo istotniejszy okazuje się on w kontekście nienarodzonego dziecka Mercy i jego. Wybranek kotwiczącej raz jeszcze został zepchnięty na boczny tor, pojawiając się od czasu do czasu, kiedy akurat jest potrzebny fabule.

Po pierwszym tomie uznałam, że najmocniejszą stroną Horna jest jego umiejętność kreowania bohaterów. Tym razem jednak ci nieco stracili na wiarygodności. Jilo z najbardziej charyzmatycznej postaci zmieniła się w typowy przykład idei „nigdy nie jest za późno, by czynić dobro”; nowe zagrożenie, chociaż faktycznie groźne, bazuje na przepracowanych już schematach. Zdaje się, że bohaterowie niczego się nie nauczyli, bo wciąż popełniają stare błędy. Jedynie Mercy przeszła wyraźną przemianę. Od dziewczyny, która parała się „wycieczkami kłamców” aż do odpowiedzialnej kotwiczącej, ale i walecznej tygrysicy, gdy chodzi o ochronę jej dziecka. Wreszcie dziewczyna przestaje pozwalać sobą sterować i to jest świetne.

W sferze językowej Horn nie zanotował ani poprawy, ani jakościowego spadku. To wciąż rzecz lekko napisana i z wartko toczącą się akcją. Chwilami chciałoby się, by autor na chwilę zwolnił, ale widać taki jego znak rozpoznawczy. Pisarz zgrabnie referuje prowadzoną historię, wyraźnie stawiając na naturalność opisów i dialogów. Nie daje, ani nawet nie próbuje, popisu literackich umiejętności. Skomplikowane opisy, czy metafory – tego należy szukać pod innym adresem. Seria „Wiedźmy z Savannah” to po prostu dobrze skonstruowane czytadło.

Mercy została kotwiczącą, czyli strażniczką magicznej granicy, za którą czyhają niesamowicie niebezpieczne istoty. Jeszcze nie tak dawno temu w ogóle nie posiadała żadnych magicznych mocy. Nic więc dziwnego, że przystosowanie się do nowych umiejętności przychodzi jej z trudem, a na domiar tego jest w ciąży i nieustannie musi na siebie uważać. A gdy na jaw wychodzą tajemnice skrzętnie skrywane przez jej najbliższą rodzinę, Mercy nie jest już pewna niczego...

"Źródło" to kontynuacja serii Wiedźmy z Savannah autorstwa J.D Horn. Pierwszy tom pt. "Ród" pochłonęłam zadziwiająco szybko, bo tylko w jeden dzień. Sequel natomiast czytałam trochę dłużej, to zasługa nie tylko większej objętości tego dzieła, ale także też tego, iż pisarzowi powoli i stopniowo udało się wyjść z utartych schematów. Właśnie przez ten fakt pozwoliłam sobie dłużej delektować się lekturą, niż pochłonąć ją natychmiastowo. To, co jest najlepsze w tym cyklu to warsztat pisarski autora jest lekki, przystępny, wręcz powiedziałabym, że czytelnik w ogóle nie odczuwa żadnego wysiłku w czasie czytania. Jednocześnie styl pisania J.D Horn charakteryzuje nie tylko lekkość, ale także i obrazowość oraz nieprzesadzanie w żadną stronę. Opisy są krótkie, aczkolwiek treściwe i wystarczające, przez co w ogóle nie nużą i nie powodują chęci odłożenia czytania na bok. Taka lektura jest niczym innym jak samą, czystą przyjemnością. A przecież takie książki są najbardziej uwielbiane przez mole książkowe. Takie, które sprawią, iż rzeczywistość ma się nijak w obliczu powieści, która wciąga nas coraz bardziej w swój świat, aż ostatecznie po prostu musimy ją dokończyć i nie odłożymy jej na półkę dopóki tego nie zrobimy.

Bardzo spodobała mi się koncepcja autora odnośnie granicy i kotwiczącej, która ją strzeże, aby niebezpieczne demony, które zamieszkują inną krainę nie mogły się wydostać. Do tej pory spotkałam się raz z takim pomysłem i miało to zresztą miejsce w serialu, ale tam jakoś niezbyt ta idea do mnie przemówiła... Natomiast w "Źródle" autor wybrnął ze swojego pomysłu i udźwignął ciężar swojej własnej wyobraźni. W ogóle generalnie ukazanie magii przez J.D Horn i sposób, w który Mercy trenowała z Jilo jest niezwykle interesujący i obiecujący. Oprócz pomysłowości w kontynuacji Wiedźm z Savannah, podobnie jak w przypadku prequelu, nie zabrakło wartkiej i dynamicznej akcji oraz elementu zaskoczenia, którym dysponuje autor. Nieraz w czasie czytania nie mogłam się domyślić, jak dalej potoczy się linia fabularna, a w tego rodzaju książkach, czyli fantastyce jest to niezwykle istotny, o ile niekluczowy element.

"Źródło" zdecydowanie spełniło moje oczekiwania. Trzeba przyznać, że J.D Horn wysoko postawił poprzeczkę, ponieważ moim zdaniem sequel okazał się lepszy niż pierwszy tom. Dlaczego? Przede wszystkim od razu po skończeniu lektury rzuciło mi się w oczy, jak ta książka jest dopracowana i jak tworzy spójny i nierozerwalny całokształt. Żaden czytelnik i fan fantastyki nie musi się obawiać o utarte schematy i akcję wiejącą nudą. W tej serii na pewno tego nie znajdziecie - wręcz przeciwnie! Wiedźmy z Savannah gwarantują przyjemnie spędzony dzień, góra dwa, tak szybko czyta się książki z tego cyklu. Na obecną wakacyjną porę są wręcz idealne.