Wespertyna (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

„Wespertyna” to dość ciekawa powieść fantasy. Moją aprobatę zdobył pomysł na „pozytywne” opętanie, o ile coś takiego występuje w przyrodzie. Ogólnie świat, w którym śmierć nie jest ostatecznością, zasługuje na uwagę. Zatem mamy świat duchów osiągających jeden z pięciu rzędów w zależności od rodzaju śmierci poniesionej przez właściciela ciała. Mogą one związać się z człowiekiem dzięki relikwiom. Mogą go opętać całkowicie. Mogą go zniszczyć nie dopuszczając do głosu. Są jednak wyjątki. W książce Margaret Rogerson poznajemy Artemizję, młodą zakonnicę z przeszłością - jako dziecko została opętana przez popielnika. Dziewczyna ma zostać Szarą Siostrą i w przyszłości przygotowywać ciała i dusze zmarłych do odejścia. Los ma jednak inne plany. Uchylając rąbka tajemnicy stwierdzam, że kolorytu powieści dodaje wyjątkowa relacja zakonnicy z upiorem i jej czarny sarkastyczny humor. Całość czyta się lekko i szybko; nie jest to specjalnie męcząca lektura. Niemniej mogą po nią sięgnąć już nastolatki.

Świetna książka z wciągającą fabułą i główną bohaterką która budzi sympatię od pierwszych stron. Dobrze przemyślany świat i zaskakujące momenty sprawiają że książkę czyta się z wielką przyjemnością

Ooo jakie to było dobre :) historia , humor, demon rewelka polecam z całego serca

Trochę uniwersum z cyklu o mordimerze j. piekary

Coś innego i o dziwo wciągnęło mnie

Jestem zakochana!!!

Przychodzę dzisiaj do was z kilkoma słowami o „Wespertynie” Margaret Roberson. Autorkę kojarzycie pewnie między innymi dzięki „Magii Cierni” Młodziutka Artemizja szkoli się w zakonie by zostać Szarą Siostrą. Szare Siostry posiadają Dar Widzenia i każda kandydatka na mniszkę musi ten dar posiadać bez tego dziewczęta nie zostaną przyjęte do ich grona i nie miałby możliwości zostać Szarymi Siostrami. Historia Artemizji jest przesiąknięta wiarą, modlitwami oraz duchami. Jej los nakieruje ją na walkę ze Starą Magią, potężną i niebezpieczną. Za jedynego sojusznika będzie miała upiora, którego sama uwolniła. Zakończenie autorka pozostawiła otwarte. Dzięki czemu miałam milion myśli co się stanie potem. „Wespertyna” jest niebezpieczną podróżą między upiorami, a Starą Magią potężniejszą niż wszystko inne znane. Historia pełna duchów, magii i modlitwy ukazująca, że zło nie zawsze jest złe, ale pogoń za władzą potrafi skrzywdzić ludzi wierzących w modlitwy bardziej niż samo zło. Nieszablonowi bohaterowie, obdarzeni mocą wyrażającą za pomocą modlitw, trzymająca w napięciu i przede wszystkim nieszablonowa historia, którą nie w sposób będzie porównać z innymi książkami.

Zadaniem Artemizji – mniszki i przyszłej Szarej Siostry – jest przygotowanie ciał zmarłych do pochówku. I choć zajęcie samo w sobie nie należy do przyjemnych, dziewczyna upatruje w nim swoistą drogę ucieczki od świata zewnętrznego; skryta i cicha Artemizja z ulgą znosi samotność oraz odosobnienie, a powierzoną pracę traktuje nad wyraz odpowiedzialnie. Przeprowadzanie dusz na drugą stronę to przedsięwzięcie nie tyle ważne, co wręcz nieodzowne; by śmiertelnik odszedł w spokoju, musi zostać opatrzony szeregiem rytuałów: w przeciwnym wypadku grozi mu wieczne potępienie lub – jeszcze gorzej – zamiana w byt zagrażający bezpieczeństwu żywych. Pewnego dnia klasztor atakuje horda opętanych żołnierzy. Artemizja na skutek przedziwnych zrządzeń losu, musi stawić czoła armii demonów. Przez wzgląd na jej młody wiek, wydarzenie stanie się precedensem; wieść o jej dzielnych czynach szybko obiegnie okoliczne wioski, zaś prosta mniszka zostanie okrzyknięta Świętą. Jednak prawdziwe zagrożenie dopiero nadchodzi. Żeby uratować mieszkańców Bonsaint, Artemizja poświęci znacznie więcej. Sytuacja jest patowa, więc dziewczyna prosi o pomoc… Upiora. To szalone posunięcie przyniesie zaskakujące skutki. **** Gdy sięgałam po powieść Margaret Rogerson, towarzyszyły mi pewne obawy. Literatura young adult – bo właśnie w takie kategorie wpisuje się tytuł – nie jest literaturą często przeze mnie wybieraną. Z dystansem podchodzę do młodzieżówek, a kiedy już po nie chwytam, liczę na sporo dobrej zabawy. Skłamię, jeśli napiszę, że premiery ,,Wespertyny’’ wyczekiwałam z rosnącym podnieceniem, lecz powiem szczerą prawdę, ogłaszając jak bardzo – po przeczytaniu zaledwie kilkunastu stron – historia młodej Artemizji z Naimes zawładnęła moją wyobraźnią! Tak, Rogerson zdecydowanie umie w pisanie. Jej powieść to doskonałe połączenie – wydawałoby się – dwóch odrębnych gatunków. Niezwykle wyważone zresztą, bo autorka umiejętnie obraca schematy, wybiera niesztampowe elementy, udanie adaptuje je na własne potrzeby, aby finalnie uformować ściśle skondensowaną całość. To cenna zdolność, zwłaszcza biorąc pod uwagę kontrastowe aspekty prozy; gęsty, szalenie sugestywny, (niemalże gotycki!) klimat pierwszorzędnie uzupełnia fantastyczną odsłonę ,,Wespertyny’’, a cięty żart i cyniczny humor, odziera ją z przyciężkawego wydźwięku. Wszystko ze sobą pięknie współgra, tworząc lekturę angażującą i nieprzeciętną. Rogerson stroni bowiem od banału. Na swoją bohaterkę wybiera postać nietypową, której daleko od znanych oraz powszechnie lubianych ‘superhero’. Artemizja ubrana w wachlarz cech specyficznych, z pewnością nie wzbudzi wielostronnego zachwytu. Jej wycofanie, nieufność i niepewność, niekoniecznie składają się na osobowość charyzmatyczną, zdolną do przywództwa czy poświęceń. A mimo to… Tak się dzieje: Artemizja przechodzi swoistą przemianę i dąży do konkretnego celu; staje naprzeciw własnych ograniczeń; podejmuje walkę z czymś, co pozornie ją przerasta. Akcja ,,Wespertyny’’ rozwija się więc niespiesznie i równolegle z metamorfozą głównej bohaterki. Tu nie ma miejsca na brawurę, szalone zwroty fabularne, zaskoczenia. Rogerson skupia się raczej na kreacji charakteru, oddaniu złożoności uczuć oraz opisie świata przedstawionego. Wątki Starej Magii, władania relikwiami, potyczki z opętańczymi duchami to owszem, atrakcyjne zagadnienia – trudno odmówić im uroku i magnetyzmu - jednak autorka czyni je jeszcze bardziej interesującymi. Buduje dla nich nietuzinkowe zaplecze, które w przyszłości będzie potężnym filarem podtrzymującym spójność systemu. I choć w ogólnym rozrachunku śmiało można powiedzieć, że tytuł idealnie wpasowuje się w nurt ‘young adult fantasy’, to trzeba też wiedzieć jedno - nie jest to wcale historia infantylna bądź przeciętna. Przeciwnie; ,,Wespertyna’’ osadzona pomiędzy pomroczną baśnią, a klasyczną opowieścią o pojedynku dobra i zła, zadziwia dojrzałością, przekraczaniem odgórnie narzuconych ram oraz śmiałością malowanych wizji.

Książka w porządku, ale bez szału, właściwie gdybym mogła to dałabym z 3,5⭐ Bohaterka czasami jest fajna, a czasami męcząca. Początkowo fabuła wydaje cię rozwinięta, skomplikowana i tajemnicza, ale właściwie po połowie książki można się domyśleć zakończenia i rozwiązań "zagadek". Szczerze powiedziawszy trochę się zawiodłam. Sam koncept książki jest naprawdę ciekawy, ale inaczej bym pociągnęła dalsze wydarzenia, bo większość jak mówiłam jest spłycona i przewidywalna. Mnie za wiele nie zaskoczyło w tej książce, ale czytam też dużo fantastyki, więc to może dlatego.