Ukryte talenty (okładka  miękka, wyd. 02.2014)

Cudo! Uwielbiam książki tej autorki i nie rozczarowałam się!

"Ukryte talenty" to kolejna bardzo pozytywna, ciepła i przyjemna powieść Ericki James. Tym razem autorka porusza problem samotności, jej odmiennego obrazu w oczach różnych ludzi. Pokazuje, że samotność z wyboru nie jest dobrą decyzją, a dzielenie się swoimi problemami może przynieść ulgę. Kilka zupełnie oderwanych od siebie historii łączy wspólny mianownik - samotność. Ale jest na nią jedno antidotum - inni samotni ludzie.

Wertując regał z nowościami trafiłam na "Ukryte talenty". Bez żadnych oczekiwań i domysłów zabrałam się za czytanie książki, która od pierwszych stron mnie zaskoczyła. Wielopoziomowa powieść, która jest świetną mieszanką bohaterów i ich historii, połączonych w jedną, bardzo wciągającą układankę, gdzie samotność jest miarą ludzkiego charakteru.

"Ukryte talenty" to przyjemna, ciepła i bardzo pozytywna powieść, która porusza problem, z którym boryka się duża grupa ludzi. Mowa tu o samotności. Nie tej przypadkowej, lecz samotności z własnego wyboru, strachu przed bliskością innych ludzi. Lecz na każdą samotność jest lekarstwo, sprawdzone antidotum, które leczy samotne serca... i dusze.

Książka niesie w sobie piękne przesłanie - uświadamia, że nic nie jest tak człowiekowi potrzebne do szczęścia, jak drugi człowiek. Jest to poruszająca opowieść o pokonywaniu swoich słabości, potrzebie bliskości i otwartość na innych. Autorka pokazuje jak wiele można zyskać, otwierając się na świat i ludzi.

Literatura obyczajowa ma to do siebie, że potrafi poruszyć każdy temat i ukazać go w najmniej spodziewanym ujęciu. Miesza wiele wątków i tworzy spójną całość, zapoznając z dziesiątkami różnych postaci, ich problemami i radościami. Książki Eriki James miałam na oku już od jakiegoś czasu i "Ukryte talenty" ciekawiły mnie z tych wydanych w Polsce najbardziej (w tym miejscu podziękowania dla pani Agnieszki z Jaguara, która chyba wyczytała to między słowami). Mimo to z początku nie byłam pewna, czy mi się spodoba i pierwsze strony czytałam z niepewnością. Ku mojemu zdziwieniu, zadziwiająco szybko wyrobiłam sobie zdanie zarówno o lekturze, jak i pasji pisarskiej autorki.

Grupa pisarska. Ot, takie hasło. Jeśli widzisz je w gazecie lub na słupie pisarskim, interesujesz się, o co w tym chodzi czy wzruszasz ramionami i idziesz dalej, gdyż uważasz, że nie potrzebujesz takiego marnowania czasu na rzecz, którą przecież tak dobrze umiesz? Mam dla ciebie radę - zatrzymaj się, przeczytaj, zapisz kontakt i zadzwoń. Taka grupa może wiele zmienić i to nie tylko w sposobie pisania.
Zupełnie różnych ludzi połączyło pisarstwo. Słowa pozwalają na ucieczkę na koniec świata i jeszcze dalej, mają siłę leczenia ran i przelewania emocji na papier. W ten sposób okazuje się, że z grupą ludzi o tej samej pasji łatwiej dzielić się radościami i smutkami i pokonywać kłody rzucane pod nogi. I że z samotnością można walczyć w najróżniejsze sposoby, a najprostszym jest wyjście na świat i otwarcie na ludzi.

Zanim zabrałam się za tę książkę, szukałam recenzji na blogach, portalach i stronach księgarń. Nie macie pojęcia, jak wielkie było moje zdziwienie, gdy znalazłam jedynie kilka słów na podstronie książki w Empiku i jedną recenzję blogową. O dziwo, zachęciło mnie to nawet bardziej do lektury. A nuż odkryję dla Was jakąś perełkę! To przeczucie się sprawdziło.

Szalenie spodobał mi się pomysł grupy pisarskiej. Sama piszę różne rzeczy, a do swoich powieści żywię niezwykłą sympatię, jednak wiem, że nie piszę za dobrze i taka grupa by się przydała w Warszawie. I to nie tylko ze względu na wyrabianie warsztatu, ale też na walkę z samotnością. Erica James przez dziesiątki postaci ukazała problem, na który wiele osób nie zwraca obecnie uwagi. W dobie komputerów i telewizji staramy się zająć sami sobą i odsunąć poczucie samotności w ciemny kąt, wmawiając sobie, że to chwilowe. Wszędzie się spieszymy, myśląc, że robiąc coś szybciej, będziemy mieć więcej czasu na inne przyjemności, podczas gdy lepiej byłoby zwolnić i pozwolić sobie na przemyślenia i otwarcie się na własne myśli. Zastanówcie się, kiedy ostatnio usiedliście w ciszy i pomyśleliście o sobie. Czy na pewno nie czujecie się samotni w tym pędzącym tłumie?

Sposób, w jaki autorka przedstawiła problem samotności mnie zachwycił. Chodzi tu o samotność z wyboru, której można zapobiec lub otworzyć się na świat. Samotność wśród osób bliskich. Samotność w otoczeniu. W domu. Wśród znajomych. Samotność, którą można zwalczyć, zaczynając od jednego małego kroku w przeciwną stronę. Do ludzi. Autorka nieraz zmusza postaci do stawienia czoła problemom lub temu, co wydaje im się szczęściem, ale nie jest nim w rzeczywistości. Pomaga im przejrzeć na oczy, podjąć decyzje, o których by nawet wcześniej nie pomyśleli, a w efekcie otworzyć się na świat i powoli usuwać poczucie samotności z ich życia.

W tym miejscu muszę wspomnieć, jak wszystkie historie przeplatają się ze sobą, tworząc niezwykle spójną całość. Beth, wdowa po zmarłym przed laty mężu, wraz z synem, Nathanem walczą z przeszłością i poczuciem odosobnienia w rodzinie, podobnie jak Jaz, przesympatyczna dziewczyna, borykająca się z brakiem zainteresowania rodziców i strachem przed otworzeniem się na własne uczucia. Dulcie próbuje ułożyć sobie życie z Richardem, mężem Angeli, zapominając o innych członkach obu rodzin. Jackowi świat usuwa się spod stóp, gdy żona zdradza go z najlepszym przyjacielem i odbiera dwie córki. Victor mierzy się z bolesnymi wspomnieniami i ukrywa to wszystko pod przekonaniem o własnej nieomylności. A i to nie wszyscy bohaterowie, gdyż w trakcie zagłębiania się pojawiają się kolejni. Wystarczy, że autorka wspomni o kimś nowym przez którąś z postaci, a można się spodziewać rozdziału o niej. Nie spotkałam się jeszcze z takim zabiegiem, a tutaj autorka Erica James bardzo mnie nim zaintrygowała. Najpierw oswajała czytelnika z nowym imieniem i osobą, by w końcu ukazać ją nieco bliżej. Dzięki temu ani razu nie pogubiłam się w fabule, tylko z zaciekawieniem śledziłam wszystkie wątki.

Jedynym minusem, jaki znalazłam, jest fakt, że "Ukryte talenty" nie wciągnęły mnie jakoś niesamowicie mocno i głęboko. Mogłam w dowolnym momencie odłożyć książkę na bok i nie czułam z tego powodu złości lub winy. Fakt, że dużą część książki przeczytałam jeszcze przed egzaminami wrześniowymi mógł mieć na to jakiś wpływ - w końcu stres potrafi wiele zmienić -, niemniej z pewnością jest to książka, którą czyta się na spokojnie, bez pośpiechu. I do której z pewn

Tak, to przede wszystkim ciekawa fabuła sprawiła że sięgnęłam po "Ukryte talenty". To nie moja pierwsza książka autorstwa pani James - zdążyłam się już zorientować że pisze bardzo urokliwe, optymistyczne książki. Tutaj także ujawnia się pewnego rodzaju ważne przesłanie. To w gruncie rzeczy mądra, fajna książka o nas, ludziach, i o tym jacy jesteśmy :-)

Cykl opowiadający o Jane Rizzoli i Maurze Isles to dobra literatura sensacyjna. Lubię thrillery Gerritsen. Ale książka "Bez odwrotu" ("Zagrożenie") to bardzo kiepska literatura. Nie ma z realistycznymi powieściami Gerritsen nic wspólnego. Jak film klasy C. Takich książek Gerritsen napisała trochę. Nie są warte straconego na nie czasu.