Feel Again (okładka  miękka, wyd. 08.2018)

Bardzo fajna polecam

Nie podobała mi się

Lekka i przyjemna

Super polecam

Mega fajne

Polecam

Polecam

Recenzja z bloga weronikarecenzuje.blogspot.com Książki Mony Kasten to bez dwóch zdań moje najlepsze odkrycie tego roku. Pod tak niewinnymi okładkami skrywają się naprawdę dobre historie, o których długo nie da się zapomnieć. Jej unikatowy sposób przedstawienia bohaterów i fabuły, która na pierwszy rzut oka może nie wydawać się niczym nowym wśród tysiąca podobnych romansów, sprawiają, że oderwanie się od lektury jest wręcz niemożliwe. Autorka skradła moje serce historią Allie i Kadena, i chociaż drugi tom również mi się podobał, to nie udało mu się podbić mojego serca tak mocno, jak zrobił to tom pierwszy. Wtedy jednak na rynku pojawiła się trzecia książka i już wiedziałam, że kompletnie przepadnę dla Sawyer i Isaaca, których dane nam było poznać w poprzednich tomach. Sawyer w pierwszym tomie przedstawiona była jako negatywna postać - była dziewczyna Kadena, która kilkakrotnie miała starcie z Allie i innymi. Nie przepadałam za nią, bo była wybuchowa i cięta, ale potem powróciła w tomie drugim jako współlokatorka i przyjaciółka Dawn, a ja zaczęłam patrzeć na nią z innej strony i ją polubiłam. Dopiero w "Feel Again" uświadomiłam sobie, jak łatwo i niesprawiedliwie oceniłam ją po jej zachowaniach, podczas gdy stało za nimi naprawdę wiele mrocznych i przykrych doświadczeń. Sawyer Dixon to na pierwszy rzut oka samotniczka, która nie dopuszcza do siebie nikogo. Jest twarda, cięta i ludzie niekoniecznie przepadają za jej towarzystwem, ale jej to w zupełności odpowiada. W młodym wieku straciła dwójkę rodziców, przez co razem z siostrą musiała zamieszkać z ciotką, gdzie nie było im łatwo. Przykre doświadczenia z dzieciństwa sprawiły, że postawiła wokół siebie mur ochronny, przez który nikomu nie pozwala się przebić. Moje serce łamało się dla tej dziewczyny, bo życie zdecydowanie nie było dla niej łaskawe i widać jak ogromne piętno na niej to odcisnęło. Byłam dumna, kiedy ze strony na stronę coraz łatwiej otwierała się na innych i akceptowała uczucia, które się w niej rodziły. Natomiast Isaac to zupełne przeciwieństwo typowych książkowych męskich postaci. Mona Kasten zerwała ze schematami i stworzyła nieśmiałego, grzecznego chłopaka, który nie ma powodzenia u kobiet. Poznaliśmy go w drugim tomie jako słodkiego, lecz trochę niepewnego siebie przyjaciela Dawn. Rumieni się przy dziewczynach i czuje się niezręcznie w większości sytuacji. Chociaż przy pomocy Sawyer zmienia się i staje się trochę odważniejszy i pewniejszy siebie, nie zmienia to jego wnętrza. Pokochałam tego chłopaka od razu! Bardzo lubię, kiedy autorzy zrywają z popularnymi schematami książkowymi. Nieśmiałość i niezręczność Isaaca była przesłodka i nie trzeba było wiele, żebym się w nim zakochała. Isaac również ma swoje tajemnice i demony, jednak stara się, aby nie stało to na drodze tego kim chce być. Kiedy po raz pierwszy wzięłam tę książkę do ręki, zdziwiłam się jak cienka jest ona w porównaniu do "Begin Again" oraz "Trust Again". Dwa grubaśne tomy, a tu nagle dostaję w ręce trzeci tom, o połowę mniejszy od poprzednich. Zmartwiłam się tym trochę, ale potem zauważyłam, że wydawnictwo po prostu zdecydowało się wydrukować książkę na innym papierze niż dotychczas, przez co zdaje się, że książka jest krótsza. Uspokojona tym faktem, wzięłam się za czytanie i... przepadłam. O ile podczas "Trust Again" zajęło mi chwilę wkręcenie się w historię, tutaj przepadłam od razu. Na pierwszy rzut oka Isaac i Sawyer to przeciwieństwa, które razem nie mają szansy zaistnieć. Jednak im głębiej ich poznajemy, tym bardziej utwierdzamy się w przekonaniu, że są dla siebie stworzeni. Oboje zauważają w sobie coś więcej, widzą to, czego nie zauważa nikt inny. Chemia pomiędzy nimi była niesamowita i kibicowałam ich już od pierwszych stron. Fabuła zaczyna się mniej więcej tam, gdzie skończyła się druga książka - na imprezie z okazji podpisania kontraktu wydawniczego na pierwszą książkę Dawn. Sawyer i Isaac jako jedyni single na sali wśród przyjaciół postanawiają spędzić razem czas przy barze. Lubię w książkach Kasten to, że zawsze wszystko rozwija się stopniowo i nigdy niczego nienaturalnie nie pośpiesza. Fabuła może nie jest najoryginalniejsza, a jednak ma w sobie to coś, co sprawia, że książka jest rewelacyjna. Z każdej strony wylewają się emocje, nie potrafię stwierdzić, kiedy ostatnio miałam tak mieszane reakcje na czytaną książkę. "Feel Again" przyprawiło mnie o śmiech, rumieńce, a także sprawiło, że w pewnym momencie złamało mi się serce i poleciały łzy. Zdecydowanie była to przygoda pełna emocji, ale warto było. Nie sądziłam, że coś pobije historię Allie i Kadena, ale "Feel Again" udało się trafić razem z "Begin Again" na pierwsze miejsce. "Feel Again" to genialny romans, ze wspaniale wykreowanymi postaciami, idealną dawką humoru i dramatu oraz dobrze przemyślaną fabułą. Styl pisania Mony Kasten uzależnia od pierwszej strony i nie pozwala odłożyć książki. Te książki mają w sobie wszystko, co ja uwielbiam. Polecam!

Seria „Again” bardzo przypadła mi do gustu i zacierałam już ręce na kolejny tom. Naprawdę byłam bardzo ciekawa tej książki, tym bardziej, że Sawyer i Isaaca już poznałam. I tak jak byłam bardzo ciekawa tej historii, tak jednocześnie miałam pewne obawy, że nie przypadnie mi do gustu, bo główna bohaterka w poprzednich częściach nie bardzo przypadła mi do gustu. A czy możemy polubić książkę, kiedy nie lubimy głównego bohatera? Sawyer nie miała u mnie łatwego startu, bo jej nie lubiłam. Przyznaję. Wydawała się mi płytką osobą, która poza czubkiem własnego nosa nie widzi niczego, a jedyne co ją obchodzi do impreza, chłopcy, alkohol i dobra zabawa. Choć podczas czytania „Trust again” moje stosunki wobec niej się nieco ociepliły, nadal nie darzyłam jej sympatią. I właśnie dlatego miałam lekkie obawy, że przez nią nie będę czerpała przyjemności z lektury. A jednak, jak to powiedział Isaac Grant: „Nie jesteśmy tym, co o nas mówią” To zdanie idealnie opisuje Sawyer. Jest pewna siebie, odważna. Lubi zabawę i wszyscy mają ją za pannę lekkich obyczajów. A jednak za tym kryje się coś o wiele, o wiele więcej. Choć może wydawać się inaczej, Sawyer także ma uczucia. I to, jaka jest nie wzięło się znikąd. Pokazuje wszystkim, że jej nie zależy, że nic jej nie obchodzi. Prawda jest taka, że nie dopuszcza do siebie uczuć, bo jej życie nie zostało usłane różami. Ma swoje problemy, ma swoje demony. I „Feel again” pozwala nam poznać ją jako kogoś innego. Od tej drugiej strony. I wiecie co? Tę dziewczynę bardzo polubiłam. Dziewczyna z pasją, która stara się walczyć z przeszłością, ale walczy także o swoją przyszłość. Dziewczyna, która się boi i wcale nie jest tak pewna siebie, jak mogłoby się wydawać. Natomiast jeśli chodzi o Isaaca, jest to tym bohatera, którego zdecydowanie nie idzie często spotkać w literaturze. Nieśmiały chłopiec, który przy każdej najbliższej okazji się rumieni, a jeśli chodzi o kontakty z dziewczynami, nie jest w stanie nawet żadnej zaprosić na randkę. Wyróżniający się nie tylko charakterem, ale także stylem. Żadnych skórzanych kurtek, przetartych dżinsów. U niego królowały szelki i muchy w groszki. Innych zawsze stawiał na piedestale. Taki dobry chłopiec, który zawsze stara się mówić to, co należy. Okazuje się jednak, że nie tylko Sawyer ma swoje sekrety. Zawsze to facet był tym pewnym siebie, a główna bohaterka nieśmiałą szarą myszką, a jednak w tym przypadku odwrócenie ról się sprawdziło i przypadło do mojego gustu. Tylko czy tym razem takie połączenie nieśmiałości i pewności siebie wypali? Oczywiście, nie powiem wam. Powiem za to, że bohaterowie okazali się osobami, które polubiłam. Nie byli bezbarwni i bezosobowi. Autorka nadała im charakteru i autentyczności, a czas w ich towarzystwie był jedynie przyjemnością. Choć nie zawsze było idealnie, tyle mogę wam zdradzić. Kolejną rzeczą jakiej się obawiałam to przemiana Isaaca. Gdzieś w głowie miałam, że być może przejście z nerda w bad boya w którymś momencie go zgubi i stanie się kimś innym, choć zawsze jesteśmy najlepsi, jeśli jesteśmy sobą. Bałam się, że się zatraci i być może przekroczy pewną granicę. Czy tak się stało, tego oczywiście także wam nie powiem. Dopóki nie sięgnęłam po trzecią część tej serii byłam przekonana, że pierwszy tom pozostanie na zawsze moim ulubionym i nic go nie przebije. Oczywiście z trójcy: Kaden, Spencer, Isaac, to ten pierwszy ma najwięcej mojego serca, ale okazało się, że „Feel again” stała się moim faworytem. Była to barwna, zabawna historia, w której bohaterowie musieli pokonać pewne bariery, jeśli chcieli być razem, ale wywoływała także przeróżne emocje, od uśmiechu i radości do strachu i niepewności. W pewnym momencie tej książki myślałam sobie: Co tu się jeszcze może niby wydarzyć? Wydawało mi się, że nic ciekawego na mnie nie czeka. Zostałam mile zaskoczona i otrzymałam ciekawą lekturę, w której się sporo działo, poruszała serce i w pewnym momencie po prostu nie dało się od niej oderwać. Napisana dodatkowo lekkim piórem, które już w poprzednich tomach mi się podobało, bo dzięki niemu czyta się lekko oraz płynnie, a przede wszystkim szybko. Książka, która potrafi wciągnąć, pochłonąć czytelnika. „Feel again” jest inna niż poprzednie. I właśnie dlatego ją uwielbiam, tak jak całą serię „Again”. Podsumowując krótko, na pewno z mojej obszernej opinii – naprawdę nie sądziłam, że tak się rozpiszę. Starałam się to skrócić jak najbardziej – możecie wywnioskować, że polegam „Feel again”. Oczywiście, że polecam! Dla mnie jest to historia oryginalna, zabawna i ciekawa, z którą warto się zapoznać i z której można wyciągnąć ważną lekcję: Człowiek nie zawsze jest tym, jaki się wydaje. Dobra książka jest wtedy, kiedy po jej skończeniu tęsknicie za bohaterami, a przy ostatnim zdaniu myślicie jedynie: Jak to? Już koniec?! i chcecie więcej. Zapewniam was, że to czułam po epilogu tej historii. To była naprawdę bardzo dobra książka.

Trochę bałam się tej części, ponieważ to całe zmienianie Isaaca w bad boya wydawało mi się być krzywdzące dla postaci. Bałam się, że autorka doprowadzi do destrukcji głównego bohatera oraz całej historii. Obawiałam się, że będę miała sporo powodów, aby skrytykować tę powieść. Jednak postanowiłam po nią sięgnąć, ponieważ byłam całkiem zadowolona z poprzednich dwóch tomów z serii. W takim przypadku dość ciężko odpuścić trzeci tom. Historia schematem nie odbiega znanych nam od lat opowieści. W końcu umowa, która miała pomóc dwóm stronom, a w rezultacie doprowadza do rozwoju uczuć, to historia stara jak świat, którą widzieliśmy w wielu filmach romantycznych. Jednak Monie Kasten udaje się odświeżyć tę powieść, dodając elementy trudnej przeszłości głównych bohaterów, która postanawia dogonić ich w najmniej sprzyjającym momencie. W związku z tym postacie mają jeszcze więcej problemów, z którymi muszą się borykać, a dla mnie jest to plus, ponieważ nie lubię, gdy w tworach kultury bohaterom idzie zbyt łatwo. Opowieść, która została nam tutaj zaprezentowana jest przyjemna i zdecydowanie stanowi taką, którą można przeczytać w jeden, leniwy wieczór. Warto jednak zaznaczyć, że powieść sama w sobie nie jest leniwa, ponieważ z historiami, które mają Sawyer oraz Isaac zdecydowanie nie można się lenić oraz nudzić. Jednym z atutów książki jest lekkie poczucie humoru oraz swobodne dialogi, które są stosunkowo naturalne. A to z kolei stanowi ogromny plus w przypadku powieści obyczajowych, gdzie bardzo dużo rozrywki będziemy czerpać właśnie ze śledzenia dialogu. W związku z tym w trakcie lektury Feel again czytelnik wiele razy uśmiechnie się do siebie oraz zdenerwuje na to, jak potoczyły się losy wybranych bohaterów. Isaaca polubiłam już w Trust again, a kiedy tylko pojawia się na pierwszych stronach Feel again, moja sympatia do niego wskoczyła na następny poziom. Autorki New Adult stawiają na bad boye, sportowców, panów popularnych, panów mrocznych... Ze świecą szukać bohatera, który jest uroczym i miłym facetem. A Isaac właśnie taki jest – ciepły, troskliwy, wspierający, nieco nieśmiały i dziwaczny, ale jednocześnie bardzo ciekawy. Myśl o tym, że ktoś miałby zrobić z niego bad boya była nieco niepokojąca, dlatego z radością przyjęłam, że z Isaaca taki bad boy jak ze mnie papież. Nie chcę spoilerować, w związku z tym powiem tylko tyle, że jeżeli ktoś – tak jak ja – boi się tej przemiany, to spokojnie, autorka świetnie sobie poradziła z tym motywem. Jak mogliście zauważyć, kreacja Isaaca bardzo przypadła mi do gustu. Pozostaje jednak druga strona tego związku: Sawyer. Dziewczyna, na widok której ostatnie, co sobie myślisz to „ej, ona wydaje się przemiła‟. Sawyer jest zgorzkniała, zraniona i osłania się wysokim drutem kolczastym. Czy jednak jest denerwująca? Nie! Widać, że na przestrzeni książki stara się walczyć ze swoimi demonami i nawet jeżeli nie zawsze potrafi z nimi wygrać, a zatem robi głupoty, to i tak jest postacią godną polubienia. Czytając tę książkę zastanawiałam się nad stylem autorki, który wydawał mi się być nieco gorszy niż w poprzednich dwóch książkach. Opisy nieco mniej się kleiły, sprawiając, że chwilami Feel again czytało się nie tyle źle, co... dziwnie. Może wynika to z tego, że daty oryginalnej premiery drugiego i trzeciego tomu dzieliły raptem cztery miesiące. Może Mona Kasten za bardzo się pospieszyła, a może coś poszło nie tak w tłumaczeniu. Podsumowując, mimo drobnych minusów, książkę czytało mi się szybko oraz dobrze. Polubiłam Sawyer oraz Isaaca, a ich prywatne historie oraz ich wspólna były całkiem ciekawe. Podobały mi się rozwiązania na które postawiła autorka i już nie mogę się doczekać czwartego tomu. A swoją drogą, mam przeczucie, że na czwartym się nie skończy, bo już teraz widzę co najmniej dwie dodatkowe historie, które Kasten mogłaby stworzyć. Ale kto wie jak to będzie?