Tu się nie zabija (okładka  miękka, wyd. 06.2017)

Kolejny debiut polskiej autorki kryminałów, jaki ostatnio wpadł mi w ręce – tym razem klasycznie za bohaterów robią policjanci (gdybym miała szukać jakichś analogii, to przychodzą mi na myśl Chmielarz czy z nowszych nazwisk Szczygielski). Największym plusem jest tu konstrukcja postaci, wszystkie są dopieszczone, nie tylko pierwszoplanowy team policyjny, ale też te epizodyczne. Do moich ulubieńców należą nawijający warszawską gwarą komisarz Madyjak i barwni archeolodzy (od cynicznego i skwaszonego sekretarza po cnotliwą panią doktor). Ale najlepszą dynamikę ma policyjny duet Mirskiej i Budrysia, którzy dzięki Bogu nie zapowiadają się na romansującą parę (mam nadzieję, że tak zostanie – trochę mi się ostatnio takie wątki w kryminałach przejadły), tylko docinają sobie i odwalają normalną policyjną robotę. Humor i ironia są tu w odpowiedniej dawce, jest też trochę wtrętów – obserwacji rzeczywistości, ludzi, miasta – które uwiarygodniają scenerię i bohaterów. A temat i miejsce akcji akurat mnie kupiły całkowicie, bo studiowałam na UW, więc doceniam liczne smaczki uniwersyteckie. Co do samego wątku kryminalnego – jest to powieść spod znaku „każdy z nas może stać się mordercą”, a nie przekombinowana pogoń za demonicznym geniuszem zbrodni, więc da się w tę historię uwierzyć. Śledztwo z początku toczy się może zbyt spokojnie, ale w drugiej części opowieść nabiera rumieńców. A ponieważ to pierwszy tom, wprowadzający bohaterów (zakładam, że na jednym się nie skończy), to obstawiam, że w kolejnych będzie odpowiednio więcej akcji. Ciekawa jestem, gdzie będą się zabijać następni bohaterowie serii, skoro sacrum uniwersytetu zostało już zbrukane... No, chyba że tym razem sam rektor ma się czuć zagrożony ;)

Całkiem udana, na pewno niesłusznie pominięta, pozycja na polskim rynku powieści kryminalnej. Tym razem lądujemy w środku śledztwa w sprawie morderstwa wysoko postawionego pracownika Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Kto chciałby zabić samego szefa? Jak się okazuje, profesor nie był aniołem, kandydatów do wbicia mu szpilki było wielu. Z tym że ktoś zadał mu ponad 20 pchnięć ostrym narzędziem... Z jednej strony - zespół policjantów, z drugiej - zamknięte środowisko archeologów, czyli klasyczna akcja "morderca jest wśród nas". Śledztwo toczy się powoli, nagle zdecydowanie biegnie ku rozwiązaniu. Może za szybko, ale generalnie czyta się to bardzo dobrze.

Dobry, polski kyminał. Odkrywa ciemna stronę uniwersyteckich kręgów.

Ciekawa intryga. Polecam.

"- Tu się nie pali." "- Tu się też nie zabija, a jednak mamy trupa." A trup to nie byle jaki! Sam szef Instytutu Archeologii UW, profesor Zawistowski. Do akcji wkracza sierżant Mirska, której pierwszym zadaniem w stołecznej komendzie jest odnalezienie i ujęcie zabójcy profesora. Sięgając po książkę, myślałem, że to wszystko już było. Sporo jest kobiet-policjantek w literaturze kryminalnej, zabójstwo wykładowcy to też nic specjalnego. Niemniej jednak Mirska szturmem wdziera się na na scenę i, co więcej, od razu zdobywa moją sympatię. Nie jest wymuskaną lalunią, w policji znalazła się z przypadku, a jej podejście do życia i pracy bardzo mi odpowiada. Zresztą nie tylko główna bohaterka jest godna uznania. To pod wieloma względami bardzo dobry i ciekawy debiut. Autorka kreuje wiarygodnych bohaterów, ale też doskonale prowadzi wątek kryminalny, który trzyma czytelników w napięciu. To ogromna przyjemność rozwiązywać zagadkę wraz ze śledczymi, nawet jeżeli dość szybko udaje się wytypować mordercę. Co więcej, Anna Bińkowska posługuje się dobrą polszczyzną, dialogi są interesujące i na poziomie, a zastosowanie warszawskiej gwary dodaje kolorytu i czyni książkę jeszcze ciekawszą. Cieszę się, że wśród polskich "kryminalistów" pojawiła się tak znakomita pisarka. To miła odmiana po amerykańskich czy skandynawskich pozycjach. Bińkowska udowadnia, że w kwestii kryminałów polscy autorzy też mają sporo do powiedzenia. Niecierpliwie czekam na kolejną książkę pióra Autorki. Polecam!