Tropiciel. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 06.2011)

Sięgając po „Tropiciela” nie wiadomo czego się spodziewać poprzedzając lekturę sagami Endera, Powrotu do domu czy najnowszą aczkolwiek nie dokończoną sagą o magach Mitheru można się zastanawiać jaki fantastyczny obraz zostanie naszym udziałem tym razem....
Okazuje się, iż w nasze ręce zostaje oddana opowieść o ucieczce, zdradzie, przyjaźni, zakrapiana magicznymi elementami umieszczonymi w świecie z goła podobnym do naszego. Świecie gdzie proste życie musi się zderzyć z intrygami politycznymi, gdzie biedny stanie naprzeciw bogatego, gdzie uczucia są wypaczone a zamiary nigdy oczywiste.
Wydawać by się mogło, że dostajemy kolejną wciągającą w wir akcji historie... i tak jest. „Tropiciela” czyta się jednym tchem i jest na pewno wart czasu który skradł, niestety nie sposób oprzeć się wrażeniu „Już to gdzieś czytałem...” Zagłębiając się w coraz to bardziej w powieść można odnaleźć bardzo wiele analogii do poprzednich książek Orsona Scotta Carda, z czego na pierwszy plan wysuwa się „Powrót do domu”. Po raz kolejny mamy młodego bohatera w ten czy inny sposób obdarzonego specjalnymi umiejętnościami... Po raz kolejny mamy drużynę mnie lub bardziej utalentowaną która wspiera działania naszego podrostka... Po raz kolejny mamy inną planetę zasiedloną przez ludzi... Po raz kolejny mamy maszyny sprawujące władzę czy też sterujące naszym gatunkiem... Po raz kolejny mamy ograniczenia technologiczne narzucone odgórnie... I po raz kolejny mamy „magiczny” mur... Tak więc czytając tę powieść odnieść można czasami wrażenie na brak pomysłu autora.
Niemniej jest to pozycja godna polecenia. Mimo, iż można by uznać ją za plagiat wcześniejszych dzieł oferuje taki sam poziom jak inne książki OSC, porywającą akcje, zwroty, intrygi, trochę magii i wiele wiele innych.

"Tropiciel" ma u mnie swoją dosyć burzliwą historię. Początki nie były za różowe. Zakupiłam książkę przez przypadek. Ot spodobała mi się okładka. Po przeczytaniu pierwszego rozdziału odłożyłam na półkę wynajdując różne wymówki: a to nie tak napisana, a to trudne słowa, akcja się ciągnie, nie rozumiem... Sięgnęłam po nią po jakimś czasie i doznałam olśnienia! Była wspaniała! Przeczytałam ją jednym tchem. Wystarczyło parę dni. Nawet ukradkiem udawało mi się ją przemycać do pracy i czytać po kątach.
Polecam "Tropiciela" każdemu kto lubi fantastykę. Nie da się nie lubić głównych bohaterów. Wykreowany świat wręcz wciąga pomiędzy swoje bariery. Ucieczki, porwania, klejnoty i wyrodna matka. Czego jeszcze więcej chcieć?
Znam odpowiedź... drugiego tomu!