To, co za nami (okładka  miękka, wyd. 12.2021)

Fajna historia, z tym że bardziej dla młodzieży. Nie mniej jednak polecam, bo wciąga jak magnes.

Książka o młodych, raczej dla młodych. Ale lekko się czytało.

Bardzo polecam! Książka bardzo mi się podobała 😊

Cudowna zakochałam się w tej historii

Cudowna książka warto przeczytać. 😍

Rewelacja

Polecam

“Zawsze wiedziałam, że dom to coś więcej niż miejsce, nie wiedziałam tylko, że można odnaleźć go w człowieku, którego los będzie tak mocno spleciony z moim, zanim w ogóle się spotkamy.” Zack od małego dobrze wiedział, jak potoczy się jego przyszłość. Miał wizję szczęśliwego życia u boku swojej najlepszej przyjaciółki. To właśnie ona, Emily, była dla niego wszystkim. Los jednak miał wobec niego zupełnie inne zamiary. Nikki, od kiedy pamięta, zawsze zmagała się z licznymi przeciwnościami. Czy może być coś trudniejszego niż codzienność w towarzystwie dwubiegunowej matki? Dziewczyna nie przewidziała, że po jej śmierci może być jeszcze gorzej. Na jaw wychodzą skrywane od lat sekrety. Nikki nie ma wyjścia – rusza w podróż do Kalifornii, aby wszystko stało się jasne. Tych dwoje wie, że ich losem kieruje przeznaczenie. Nie spodziewają się jednak, jak może być ono pokręcone. Vi Keeland w swojej nowej powieści „To, co za nami” zachwyca czytelniczki. Z twórczością Vi Keeland, spotkałam się już wiele razy i uwielbiam jej książki. Ta autorka, również ma wydanych na polskim rynku wydawniczym kilkanaście propozycji w duecie z Penelope Ward i te dwie autorki, to istna mieszanka wybuchowa. Tym razem Keeland połączyła siły z inną pisarką i byłam niesamowicie ciekawa, co z tego wyjdzie. Do tego okładka “To, co za nami” jest śliczna oraz ciekawy opis, przekonały mnie do siebie. Wiedziałam, że bez dwóch zdań muszę to przeczytać. Zabrałam się za tą lekturę i tu zaczynają się schody. Niby pomysł na fabułę był, ale według mnie nie do końca wykorzystany. Ta opowieść miała ogromny potencjał, który został jej po części odebrany. Przez pierwsze kilka rozdziałów, byłam strasznie zdezorientowana, bo były przedstawione dwie osobne historie bohaterów. Byłam też zirytowana Zackiem, głównym bohaterem i jego dziewczyną, która przechodziła samą siebie i on na to zwyczajnie pozwalał. Nikki za to była taka nieciekawa i pospolita. Miejscami odnosiłam wrażenie, że niektóre ich zachowania, były po prostu zapychaczami. No, ale z drugiej strony jest też poruszony wątek straty, który już mi się podobał w sensie, że autorki ciekawie poruszyły ten temat. Nikki, jak i Zack ponieśli ogromną stratę. Oboje doświadczyli utraty kogoś bliskiego. Bardzo dobrze wiem, co to za uczucie, ale nie jestem z tym sama, bo każdy z nas kiedyś kogoś stracił. Jednak dla tak młodych osób, było tego za wiele. Na własnych barkach dźwigali ciężar, jak i winę. Obwiniali się za coś, za co nie powinni. Odrobinkę zabrakło mi emocji, jakie towarzyszą takim tematom. Nie mówię, że ich nie było, bo były, aczkolwiek oczekiwałam ich więcej. Tak jak na początku nie za bardzo polubiłam główne postacie, to z czasem zyskali moją sympatię. Współczułam im i to bardzo i cieszyłam się, jak powoli zaczęli stawać na nogi. Tej historii towarzyszyły też inne sytuacje, ale o tym już nie będę wspominać. Książka poprowadzona jest z dwóch punktów widzenia, co było bardzo fajnym zabiegiem. Mimo moich mieszanych odczuć i tych kilka minusów, które wymieniłam na samym początku, książka była nawet fajna. Szybko się czytało, a to duży plus. Jeżeli szukacie opowieści, w których los mocno doświadcza głównych bohaterów, to znajdziecie to właśnie w tej pozycji wydawniczej. Przekonajcie się sami, co wydarzyło się w życiu Nikki i Zacka. I czy mimo tego, co ich spotkało, uleczą siebie nawzajem. Polecam. Oceniam książkę 6/10.

Vi Keeland w takiej wersji jeszcze nie czytałam i jest to bardzo odświeżający pomysł na bohaterów, a z drugiej strony ta książka udowadnia, że dla tej Autorki nie ma niemożliwego. Co wyróżnia tę pozycję? Otóż bohaterowie są nastolatkami. I choć czasem trudno mi przebrnąć przez takie historie z uwagi na lekkomyślność i zupełnie inne podejście do życia postaci tak tutaj kompletnie nie borykałam się z tym problemem. Książka jest napisana tak, że praktycznie czyta się sama, wciąga w wir wydarzeń, a pomysł na fabułę i splecenie losów bohaterów jest wręcz fenomenalny! Ciekawie? Vi czy solo czy w duecie to pewniak na mile spędzony czas. Nikki nie jest zwyczajną nastolatką. Dorastanie z matką borykającą się z chorobą dwubiegunową odcisnęło na niej swoje piętno i jest dużo dojrzalsza niż jej rówieśnicy. Posiada jedną przyjaciółkę ale poza tym jest zupełnie sama. Ta szalenie mądra, silna i wysoce odpowiedzialna dziewczyna przeszła zbyt wiele jak na swój wiek. Opieka ciotki jest dla niej szansą na namiastkę normalnego życia, na które zdecydowanie zasługuje. Jednak ona widzi w tym szansę na rozwikłanie tajemnic matki, o których nie miała dotąd pojęcia. Zack to typowy młody chłopak, całkiem popularny, grający w szkolnej drużynie futbolowej. Dziewczyny do niego wzdychają, ale on od zawsze był związany z Emily. Chociaż wraz z wiekiem różnią się od siebie coraz bardziej, to jemu trudno całkowicie zrezygnować z dziewczyny. Życie pisze jednak dla nich zupełnie inny scenariusz, pozostawiając Zacka odmienionego i w głębokiej depresji. Czy ten zawsze tętniący życiem chłopak ma jeszcze szansę na to, by się uśmiechać czy już zawsze będzie żył z poczuciem winy? Pod niepozorną opowieścią o młodych ludziach kryje się wiele treści. O tym, jak trudno poradzić sobie z żałobą po stracie bliskich. Jak wyrzuty sumienia mogą zżerać od środka, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy. Jak sekrety z przeszłości mogą wpływać na teraźniejszość i dotykać kolejne osoby, gdy w końcu ujrzą światło dzienne. Książka porusza też problem problemów psychicznych i tego, jak wpływają na ludzi znajdujących się w bliskim otoczeniu chorego. Tak wiele, w dość krótkiej opowieści o nastoletniej miłości, przeznaczeniu i szalonych zakrętach losu. To pełna emocji, żalu, trudnościach pogodzenia się z losem, która zostawia po sobie ślad w czytelniczych sercach, a dzięki bohaterom trafi zarówno do młodszych jak i starszych. Zdecydowanie polecam, zarówno dla ciekawskich Vi w innej odsłonie jak i lubiących historie z głębią.

https://www.instagram.com/books_holic/ Uwielbiam twórczość Vi Keeland i nie jest to żadną tajemnicą. Tak samo jak książki, które pisze w duecie z Penelope Ward. Dlatego też bez wahania sięgnęłam po „To, co za nami”, zastanawiając się jednocześnie jak wypadnie pisanie z innym autorem. Na początku ta historia mnie wciągnęła, choć poczułam się zaskoczona, gdy się okazało, że jest to literatura młodzieżowa – czyli coś innego, niż Vi ma w zwyczaju pisać. Nie zraziło mnie to jednak, absolutnie. Przyznam, że czytając, przypominała mi się książka „Hopeless” od Colleen Hoover. Nie mówię, że są one takie same – absolutnie! Może troszkę klimat jest podobny i dlatego. Wracając jednak do lektury, czytało mi się naprawdę dobrze. Podobało mi się też to, że na początku jest wprowadzenie w historie bohaterów, poznajemy Zacka oraz Nikki i dowiadujemy się o tym, co ich spotkało, tym bardziej, że mamy tutaj pespektywę ich obojga. Wiadomo, że ich relacja z czasem się rozwija. Właśnie. Tutaj, niestety, mam pewne zastrzeżenia. W pewnym momencie odniosłam wrażenie, że coś przegapiłam, że coś mnie ominęło w przebiegu ich znajomości. Zabrakło mi tu tego elementu od przyjaźni do czegoś więcej. Coś tam było, ale według mnie – za mało. Czytając wspólne momenty Zacka i Nikki czułam, że czegoś brakuje. Mianowicie tej naturalności. Właśnie jeśli chodzi o ich relacje to jak dla mnie wydaje się nie do końca dopracowana. Sama historia i pomysł? Jak najbardziej na plus. Podobało mi się to, co zostało wymyślone i wykreowane. Pojawia się też pewna tajemnica i może nie wszystkie jej elementy były dla mnie oczywiste, ale ten najważniejszy przyznaję, był dla mnie pewniakiem od początku, więc muszę przyznać, że „To, co za nami” to powieść przewidywalna. Troszkę się tutaj dzieje, fakt. Ale jest to ogólnie spokojna historia i na pewno nie spodziewajcie się tutaj pikantnych momentów. Czuję się troszeczkę rozczarowana, nie ukrywam. Uwielbiam twórczość Vi. Jest autorką, po której książki sięgam w ciemno. Jednak to… to nie jest to, do czego Vi Keeland mnie, jako czytelnika, przyzwyczaiła. Być może wy nie odniesiecie wrażenia, że czegoś tu brakuje, że niektóre elementy mogłyby zostać bardziej dopracowane, więc najlepiej, jeśli sięgniecie sami i się przekonacie. W moim przypadku… nie jest to najgorsza książka jaką czytałam, na pewno nie. Jest po prostu… niedopracowana. Choć mam nadzieję, że wam się spodoba, jeśli postanowicie ją przeczytać!