The Dream Thieves. Król Kruków. Tom 2 (okładka  twarda, wyd. 09.2023)

💛💛

Czy Wy widzicie tę Piękną okładkę?? 😍😍😍. Zauważyłam to dopiero później, ale grzbiety... One to dopiero zaczynają tworzyć cudo 🥹. Drugi tom Króla Kruków skupia się głównie na Ronanie (a niestety nie jest jedną z lubianych przeze mnie postaci). Chłopak ma sekrety, "które ukrywa nie tylko przed innymi, ale czasem nawet przed samym sobą". Otóż ten wyjątkowo zbuntowany chłopak potrafi kraść przedmioty ze swoich snów (Piła z pierwszego tomu to zaledwie rozgrzewka). Niestety nie jest jedyną osobą, która potrafi to robić. I tu się robi problem, który może doprowadzić do katastrofy. W dodatku w Henrieccie pojawia się tajemniczy Szary Mężczyzna, który ma za zadanie znaleźć przedmiot, który rzekomo pozwala zabrać rzeczy ze snów. Szkopuł jest taki, że to nie przedmiot, to człowiek! Swoją drogą wprowadzenie takiego bohatera do fabuły było bardzo ciekawym i pomysłowym zagraniem — nie tylko fabularnie, ale także rozwijająco do postaci innych bohaterów. Początek był zadowalający, środek był męczarnią, ale na koniec... W końcówce tyle się dzieje, że 🤯. Coś niedobrego stało się z Adamem. Blue walczy z uczuciami. Ronan ma własne problemy. A Gansey... Słodka Anielko, to coś się tam wydarzyło podczas przejażdżki... 🫣. Dla takich momentów, jak ten, mogę czytać takie książki, jak ta. Uczucia bohaterów jeszcze nigdy nie były tak wyraziste jak wtedy. I choćby przez wzgląd na tę jedną scenę, daję książce ⭐⭐⭐⭐⭐/5 🔥. Jak dalej potoczy się ta seria? Romans rodem z Romea i Juliii czy raczej Happy End (na co liczę o wiele bardziej)?

Przyznaję, że choć pierwszy tom tej serii mi się podobał, to nie byłam pewna, czy sięgnąć po kolejny z uwagi na jej raczej spokojne tempo i charakter. Ciekawość zwyciężyła i bardzo się z tego cieszę, bo pomimo moich początkowych obaw, to właśnie ta specyficzna książka, bez wybuchowej akcji, aczkolwiek klimatyczna i intrygująca, wyrwała mnie z bardzo długiego zastoju czytelniczego. Polubiłam “The Dream Thieves” nawet bardziej od swojego poprzednika. W tym tomie poznajemy lepiej Ronana, który był najbardziej enigmatyczną postacią w poprzedniej części i w dużej mierze na nim skupia się fabuła, dzięki czemu jest dynamicznej i ciekawej. Wciąż mamy wieloosobową narrację, która pozwala nam śledzić losy wszystkich bohaterów, których polubiliśmy, ale podobnie jak wcześniej poznaliśmy blisko Adama, tym razem autorka skupiła się na Ronanie, jego snach, rodzinie, przeszłości i paranormalnym aspekcie powieści. Zawsze wściekły i zadziorny, ale wewnątrz kochający chłopak szybko stał się moim nowym ulubionym kruczym chłopcem, a jego wątek “kreowania” snów oraz osobliwa relacja z nowym bohaterem utrzymywały mnie zainteresowaną do samego końca. Doceniam to, że autorka stworzyła tak złożone, dynamiczne i piękne postacie, każde na swój sposób i pozostaje im lojalna, jednocześnie ukazując ich wspaniałą relację. Trop found family wręcz kwitnie tutaj! Zgaduję, że kolejne części będą skupiać się po kolei na Blue i Gansey, i już nie mogę się doczekać, by dowiedzieć się trochę więcej o ich tak zwanym “backstory”, a przede wszystkim o talencie Blue, bo jednak nie ukrywam, że on, jak i wiele innych tematów, zostały zepchnięte na dalszy plan i nieco zaniedbane w tej kontynuacji, na szczęście nie przeszkadzało mi to, gdyż perspektywa Ronana i garstka nowych postaci mi to wynagrodziły. Liczę na to, że w “Blue Lily, Lily Blue” dostanę trochę odpowiedzi na pytania, które zrodziły się w mojej głowie jeszcze po skończeniu pierwszego tomu oraz, że zgłębią one tę fantastyczną część fabuły nawet bardziej. Myślę, że jeśli podobał Wam się “Król Kruków”, tutaj będziecie bawić się równie dobrze, bo mimo niespiesznej fabuły, dzieje się tutaj jednocześnie o wiele więcej. Dostajemy ogromną dawkę humoru, piękne sceny przypiętowujące przyjaźń między Gansey’em, Ronanem i Adamem oraz urocze momenty z Blue i Noah’em. Teraz z ogromną niecierpliwością czekam na pozostałe książki z serii!

"Istnieją trzy rodzaje tajemnic. Pierwsze to takie, które wszyscy znają i do których potrzeba przynajmniej dwóch osób: jednej, by jej dochowała, a kolejnej, by nigdy się nie dowiedziała. Drugi rodzaj jest trudniejszy. To tajemnice, których należy dochować przed sobą samym. (...) Jest wreszcie trzeci rodzaj tajemnic, najbardziej skryty. To tajemnice, o których nikt nie wie.(...)Czasami, w bardzo rzadkich przypadkach, tajemnica pozostaje ukryta, ponieważ umysł nie byłby w stanie jej ogarnąć." W tej ezoterycznej mgle pełnej najbardziej fantasmagorycznych tajemnic, podążamy śladami dalszych przygód naszych głównych bohaterów – Blue, Ronana, Gansey'a, Noaha a także Declana. Glendower wciąż nie został odkryty, linie mocy dają o sobie dać zakładowi energetycznemu a po piętach paczki przyjaciół depczą inni śmiałkowie, którzy nie zawahają się przed niczym, by zdobyć królewski skarb. Kto pierwszy odkryje tajemnice Cabeswater i nie da się zabić koszmarom? W tomie II akcja skupia się wokół Ronana i jego życia wewnętrznego. W końcu mogłam lepiej poznać motywy bohatera i przyczyny jego na pozór trudnego i uciążliwego charakteru. Książka zachwyciła mnie także konwencją oniryczną i zatarciem granicy między snem a jawą. Nietypowe podejście do mojego ukochanego motywu snu, trzymało mnie w napięciu do ostatniej strony. Na końcu zostawiło tak, wręcz uzależniający niedosyt, iż poczułam silną potrzebę pilnego sięgnięcia po kolejną część serii. Maggie Stiefvater jest autorką, która sztampowe motywy literackie jest w stanie przemienić w wyśmienicie wyważone elementy akcji. Kłaniam się nisko w stronę autorki, gdyż dzięki temu niezbyt lubiany przeze mnie wątek miłosny, rozwijał się bardzo wolno i nienachalnie. Mogłabym stwierdzić nawet, iż przypadł mi do gustu. Pierwsze myśl jaka przyszła mi do głowy w trakcie porównywania obu tomów brzmiała - tom II podoba mi się bardziej. Na tę chwilę jednak nie wybieram żadnego z nich, gdyż opowieść o kruczych chłopcach i nieprzewidującej przyszłości dziewczynie potraktuję jak jedną, wielką, wspaniałą przygodę🖤 Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Uroboros 🖤 [Współpraca barterowa]

O MÓJ BOŻE. O MÓJ BOŻE. O MÓJ BOŻE W przypadku „Króla Kruków” Maggie naprawdę nie wiem, co kocham bardziej – treść, czy okładki. Ta seria to perfekcja pod każdym możliwym względem. Nie mam pojęcia jak autorka to robi. W jaki sposób tworzy tak osobliwy i wyjątkowy klimat. Jak udaje jej się związać prostą magię i senność z dynamiką i obłędem w idealnej harmonii, bo, uwierzcie mi, połączenie Ronana z Kavinskym to istne szaleństwo. Jakim cudem tak prosty styl, lakoniczne opisy i dialogi są w stanie wywołać tak ogromne zaangażowanie, a los bohaterów, których tak naprawdę wciąż dobrze nie znamy staje się tak istotny? Ta książka to zapach benzyny, ryk silnika i pisk opon. Drogie i szybkie samochody. Szept drzew, błysk mocy i sen. To narkotykowe odurzenie, trzask odbezpieczanego pistoletu i ciche szeleszczenie tasowanych kart tarota. To smak ziołowej herbaty, fałszywe uśmiechy na spotkaniach ważnych ludzi i ciężar miliona wizytówek w kieszeni na piersi. To pierwsze pocałunki, przemilczane uczucia i złamane serca. To potrzeba niezależności, walka z przeszłością i koszmary czekające za rogiem. To stacja benzynowa i ostatnie słowa wypowiedziane w próżnię. To przewracane strony w dzienniku, brudna woda w jeziorze i czarny miecz na białym lakierze. Wciąga do głębi, hipnotyzuje, mami i zwodzi. Momentami wprawia w nostalgię i zadumę, innymi szokuje i wywołuje przyspieszone bicie serca. Zaciera granicę między snem a jawą. Jest wyjątkowa. Każdy z Kruczych Chłopców jest wyjątkowy, Blue i jej jasnowidząca rodzina również. Jest mroczna, intrygująca, pełna zagadek i uniwersalnych prawd o życiu. Czytając, miałam wrażenie, że każde słowo, każdy zwrot jest na miejsce i nie powinien być w żadnym innym miejscu. Że wszystko jest tak dogłębnie przemyślane i w tym całym chaosie ułożone w konkretną całość, że kiedy tylko odkrywałam kolejne rozwiązania, czułam się jakby w mojej głowie do odpowiedniego zamka wreszcie trafiał pasujący klucz. Jestem całkowicie zachwycona i nie mogę doczekać się trzeciej części.

Król Kruków powraca wciąż z tą samą misją ale w o wiele mroczniejszym klimacie. Paczka bohaterów, choć skupia się na swoim celu, przechodzi kryzys i próbę przyjaźni. Każda z postaci mierzy się ze swoimi demonami ale to Ronan musi stanąć z nimi twarzą w twarz. Król Kruków robi ze mną dziwne rzeczy i pierwszy raz mam tak, że nie wiem jak czuję się czytając książkę. Z jednej strony co chwila pytam siebie: "co się tutaj dzieje?" próbując zrozumieć znaczenie paranormalnych wydarzeń, a styl autorki nie ułatwia tego zadania ze względu na swój liryczny akcent. Z drugiej strony mogę uśmiechnąć się do książki i powiedzieć "ale to popaprane. Podoba mi się". Bo w tym szaleństwie jest metoda, i myślę, że nawet za 10 czytaniem znajdzie się tu schowane między wierszami zagadki. Choć akcja dzieje się w naszym świecie do wielu rzeczy podchodzi się abstrakcyjnie. Postać wyjawia, że jest płatnym zabójcą? Zatem trzeba zrobić jej herbatę i pójść z nią na kolację. Mam wrażenie, że nie można patrzeć na niektóre sceny przez pryzmat rzeczywistości bo czytając drugi tom wyczuwałam mocne brzmienie Sabriny i Stranger Things. Trzeba po prostu dać się ponieść i odłożyć na bok rzeczywistość. Wszystkie tajemnice Ronana są genialne i przeszywające. Poznając go w pierwszym tomie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Polubiłam w końcu Blue i okropnie współczuję Adamowi ale znów w tym wszystkim zniknął mi gdzieś Gansey. Czuję, że w każdym tomie jakaś postać musi się wybić, by inna mogła schować się na chwilę cieniu. Zaczynam martwić się o Adama i jego poświęcenie tej sprawie. Jednak w całym tym problemie Ronana i kłótniach bohaterów zabrakło mi potoczenia głównego celu misji do przodu. Dostajemy tylko wiele trudnych do połączenia poszlak i wskazówek ale ze strony postaci czuję, że błąkają się, nie wiedząc co robić. Szkoda, że autorka nie nadała im konkretniejszego celu, by czytelnik czuł się usatysfakcjonowany postępem w historii.

recenzja opublikowana na bookstagramie: book.stopper ❝Tak wiele problemów świata - zadumał się - mogło być rozwiązanych dzięki czystej ludzkiej przyzwoitości❞ ——— Maggie Stiefvater zrobiła to ponownie. Czytając ,,The dream thieves” na nowo poczułam tą ekscytację, zaintrygowanie i czystą radość z możliwości poznawania dalej tej historii. Wracając do kruczego cyklu, czułam że wracam do domu. Nie sądziłam, jak wieloma rzeczami autorka jest w stanie mnie jeszcze zaskoczyć, mimo że właściwie to dopiero drugi tom. A jednak w przypadku kontynuacji, poczułam że jeszcze silniej przywiązałam się do bohaterów i przeżywanych przez nich przygód. Czytając ,,Złodziei snów” wieczorami, przy zapalonych świecach jeszcze silniej odczuwałam niezwykły klimat tej historii. Nastrojowość tej lektury jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych elementów- gdy cały świat przedstawiony zdaje się być jednością, a jego poszczególne elementy idealnie ze sobą współgrają. Każdy z nas skrywa jakieś tajemnice i tak jest również w przypadku tej książki. Kruczy cykl to seria, która skłania czytelnika do myślenia- błaga wręcz o dołączenie do bohaterów i podążenia za nieznanym razem z nimi. Drugi tom ,,Króla Kruków” to złożona, pełna nietypowych schematów książka, która nie pozwala o sobie zapomnieć, a wręcz przeciwnie- jest obiektem refleksji na długo po jej skończeniu. Jestem pełna podziwu dla autorki przede wszystkim ze względu na język, jakim napisany jest kruczy cykl. Idealnie dostosowany, nieprzesadnie wymagający czy wyszukany, ale jednocześnie pełen pięknie sformułowanych myśli i cytatów. Niesamowicie przyjemnie mi się czytało tę część od samego początku aż do wgniatającego w fotel zakończenia. Na tym etapie czuję, że jestem już maksymalnie zaangażowana w historię- dla której przyszłych tomów porzucę wszystko inne, byle by móc dowiedzieć się więcej o przyszłych losach bohaterów. 5/5⭐️

„Król Kruków. The Dream Thieves” to książka, która zdecydowanie nie cierpi na klątwę drugiego tomu! Choć tempo jest dość powolne (mam wrażenie, że jeszcze wolniejsze niż w pierwszej części) to powieść czyta się błyskawicznie. Nie wiem... ma w sobie coś takiego, co przyciąga jak magnes i sprawia, że po prostu musisz czytać dalej i już! Również motyw snów jest przecudowny i niezwykle intrygujący. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Bardzo różnorodni i charakterystyczni. Myślę, że nawet gdyby nie były podobne ich imiona to i tak wiedziałabym o kim czytam w danym momencie. Moim ulubieńcem jest Gansey (za to Adam zaczął mnie strasznie irytować 🙈). Zdziwiło mnie natomiast jak mało w tej części było Blue. Chłopcy (zwłaszcza Ronan) trochę skradli show i mam nadzieję, że w kolejnych tomach Blue będzie się częściej pojawiać, bo naprawdę za nią tęskniłam. Uwielbiam to, że wydawnictwo wydaje kolejne tomy serii w tak niewielkim odstępie czasu, bo przyznaję, że gdy tylko skończyłam czytać „The Dream Thieves” chciałam rzucić wszystko i zacząć „Blue Lily, Lily Blue”. Na szczęście już w październiku będę mogła to zrobić. Poza tym te wydanie... Wiadomo - okładki są boskie, ale to, że na grzbiecie pojawi się kruk? WOW! Jeśli jeszcze nie znacie tej serii to koniecznie musicie to zmienić. Żałuję, że sama zwlekałam tak długo, bo to naprawdę kawał świetnej historii. Czekam na więcej, bo coś czuję, że Maggie Stiefvater ma jeszcze sporo do opowiedzenia. Współpraca recenzencka z @wydawnictwo_uroboros

☠️Wracam po kolejnej podróży z Henrietty i przyznam, że jest o czym opowiadać. Zacznę może od tego, że przez Adama zaczęły ją nawiedzać przeciążenia i przerwy w dostawie prądu. Oczywiście związane jest to z tym, co wydarzyło się ostatnim razem w Cabeswater. Ponadto w mieście pojawił się jakiś tajemniczy facet nazywany Szarym Człowiekiem, a plotki na jego temat jednoznacznie wskazują na to, że jest on płatnym zabójcą. Dacie wiarę?! Aż strach wychodzić z domu! Żeby tego było mało, większość czasu spędziłem z Ronanem, co oznacza, że bezpieczniejsze byłoby jednak towarzystwo zabójcy… 💤Druga część „Króla Kruków” oscyluje przede wszystkim wokół wspomnianego wcześniej Ronana Lyncha, najbardziej intrygującego spośród kruczych chłopców bohatera. Autorka zabiera nas w oniryczną podróż po jego snach, które z każdą kolejną stroną zaczynają coraz niebezpieczniej wpływać na rzeczywistość. Mało tego, Ronan posiada umiejętność okradania snów. Wyobrażacie sobie?! Marzenie! 🐢Wszystko pięknie, poza tym, że tempo akcji jest jeszcze wolniejsze niż w przypadku pierwszej części, przez co nieźle mi się ta książka dłużyła. Liczę na to, że trzeci tom powali mnie swoją wartką akcją na łopatki, bo wolniej już chyba nie dam rady

|@CzytelniaEmily| Powrót do ulubionej paczki z Henrietty w Virginii oznacza kolejne nieprzespane noce i myśli zajęte kruczymi przyjaciółmi. Kolejne przygody, tajemnice i plot twisty, nie zwalniają tempa, dzięki czemu kolejny tom powieści również jest interesujący i wciąga czytelnika na długie godziny. Uwielbiam humor chłopaków. Żarty skierowane do Noah bawiły mnie najbardziej. Dobrze się czytało „luźne“ rozmowy między przyjaciółmi. W drugim tomie polubiłam ich jeszcze bardziej. Nadal nie zdecydowałam którego bohatera lubię bardziej. Noah czy Adam? Chociaż Noah jest u mnie na prowadzeniu! Jego wątek od pierwszego tomu jest moim ulubionym. Bardzo intrygowała mnie nowa postać i tajemnicze opisy jego osoby. Przyznam, że wzbudzała niepokój. Ale mi się podobał ten tom! Nie mogę się doczekać następnej opowieści ze świata moich ulubionych kruków!