Unwind. Podzieleni. Tom 1 (okładka  twarda, wyd. 02.2024)

Często sięgacie po fantastykę? Wyobrażacie sobie jak może wyglądać świat za 10, 20, 50, 100 lat? Po wojnie domowej zwolennicy życia i ludzie opowiadający się za wyborem doszli do porozumienia i uchwalono „Ustawę za życiem”. Zgodnie z nią do trzynastego roku życia każdy człowiek był chroniony. Następnie jednak między 13, a 18 urodzinami rodzice decydowali czy dziecko będzie żyło, czy też może zostanie podzielone na narządy i części ciała do przeszczepu. Cała procedura miała zagwarantować bezpieczeństwo i zdrowie społeczeństwa. Przecież osobniki nieposłuszne i nierokujące można było legalnie eliminować… Connor właśnie dowiedział się, że jego rodzice podpisali zlecenie rozszczepienia. Teraz pozostaje mu się tylko pogodzić z faktem, że nie będzie istniał w sposób do którego się przyzwyczaił. Risa jest po prostu zbyt droga w utrzymaniu i lepiej ją rozszczepić. Natomiast Lev od początku był przygotowywany, że zostanie „przekazany na części zamienne”. W skutek zbiegu okoliczności udaje im się uciec, a przed nimi chyba najtrudniejsze zadanie. Przeżyć do 18 roku życia, gdy nikt nie będzie mógł za nich podjąć decyzji… Nie wiedziałam czy mam podziwiać autora za pomysł na powieść, czy bać się tego, że taki pomysł zrodził się w jego głowie. Neala Shustermana poznałam przy okazji „Kosiarzy” i oni podbili moje serce. Zatem jak tylko zobaczyłam zapowiedź „Podzielonych. Unwind” czułam że chcę poznać kolejną jego serię. Powieść z perspektywy trójki bohaterów jest w pewien sposób bardzo refleksyjna. Sama idea „wstecznej aborcji” była dla mnie szokująca i nie potrafiłam sobie wyobrazić funkcjonowania takiego systemu. W tym wszystkim jestem pełna podziwu dla historii, która jest tak różna od wielu, niemal, sztampowych powieści, które są serwowane czytelnikom. Czytelnik ma prawo samemu ocenić świat przedstawiony i razem z bohaterami wczuć się w walkę o własne istnienie. Czekam na kolejne części i zobaczę, czy kolejna seria autora będzie potrafiła mnie wciągnąć w swoją fabułę i, w jakiś sposób, oczarować.

[WSPÓŁPRACA REKLAMOWA] Pióro Neala Shustermana polubiłam za sprawą jego genialnej serii o Kosiarzach, jeśli jeszcze jej nie czytaliście, to zdecydowanie powinniście to zmienić. Na pewno się nie zawiedziecie. W związku z tym, z ogromną ciekawością sięgnęłam po książkę "Podzieleni. Unwind" i oczywistym jest, że się nie zawiodłam. Historia ta jest niby zupełnie inna niż Kosiarze, jednak czuć w niej ich powiew. Jak dla mnie, jest to wielki plus. Autor ma swoją manierę i jest ona wyczuwalna w każdej z jego książek. Idealny znak rozpoznawczy i chyba coś, do czego każdy z pisarzy dąży. Wszystkie wydarzenia opisywane są z perspektywy trzech różnych osób. Różnią się oni nie tylko przekonaniami, ale i wychowaniem, łączy ich jednak jedno, wszyscy zostali przeznaczeni do "rozszczepienia". Straszne prawda? Kiedy twoje życie wydaje się znaczyć tak niewiele, że ktoś inny postanawia zniszczyć twoje istnienie. Przeznaczyć cię do "wyższych" celów. Części twego ciała mają być przekazane innym, bardziej potrzebującym. Connor, Lev i Risa, dwoje z nich próbuje przetrwać i uciec, a jedno jest "złotym dzieckiem", wychowanym zgodnie z ideą rozszczepienia. Kiedy ich drogi się krzyżują, życie każdego z nich znacząco się zmienia. Niektórzy otwierają oczy, a inni zaczynają wierzyć, że sprawa nie jest jeszcze stracona. Muszą tylko wytrzymać do osiemnastych urodzin, nie wychylać się, ukrywać i nie dać się odnaleźć. Ale może buntowników jest więcej, niż mogło się wydawać. Trzeba się tylko dobrze rozglądać, żeby nie przeoczyć najważniejszego. Kolejny popis pióra autora, bawiłam się super. 4,25/5

„Podzieleni. Unwind” to książka Neala Shustermana wydana przez Wydawnictwo Uroboros. [współpraca reklamowa] Wyobrażacie sobie świat, w którym własne dziecko, niezależnie od powodów, możecie oddać do rozszczepienia? Nowa dystopia young adult od autora niesamowitych „Kosiarzy” wprowadza nas w realia, gdzie normalnym jest, iż dziecko w wieku w wieku 13-17 lat można właśnie rozszczepić, czyli oddać do podzielenia na narządy i przekazać do przeszczepu. Jeśli masz dość swojego dziecka, a nie skończyło ono 18 lat, podpisz papierek i pozbądź się problemu. Dasz innym potrzebne narządy ze swojego dziecka, a sam zagwarantujesz sobie spokój. Dream life. Co z dziećmi do 13 roku życia? Są one chronione ustawą. Do takiego kompromisu doszło po długiej i krwawej wojnie domowej zwolenników życia i zwolenników wyboru. Zawsze jednak możesz „odstawić bociana” i podrzucić noworodka sąsiadom, którzy muszą się nim zająć. Uważaj tylko, żeby nikt Cię nie nakrył, bo będziesz musiał z powrotem wziąć dzieciaka do siebie! Wszystko powinno działać sprawnie, skoro osobniki sprawiające kłopoty lub niechciane są eliminowane, ale formalnie nie umierają, prawda? W końcu to działania ukierunkowane na bezpieczeństwo i zdrowie społeczeństwa :') W historii poznajemy trzech głównych bohaterów. Connor ma zostać rozszczepiony ze względu na to, że jest problematyczny – wszczyna bójki, jest niespokojny, no i ogólnie średnio pasuje rodzicom, którzy wolą zostawić sobie jego brata i wyjechać szczęśliwą trójką na „odkupieńcze” wakacje. Risa będzie rozszczepiona, bo w sierocińcu są cięcia budżetowe i trzeba się kogoś pozbyć. Padło na nią. Lev zaś jest dziesięciną, czyli dziesiątym dzieckiem od urodzenia wychowywanym z myślą, że zostanie, zgodnie z wiarą, ofiarą od rodziny. Historia „Podzielonych” zaczyna się w momencie, kiedy drogi tej trójki przecinają się podczas ucieczki Connora z transportu do ośrodka transplantacyjnego. Co prawda „Podzieleni” spodobali mi się w mniejszym stopniu niż „Kosiarze”, których będę darzyć miłością nieskończoną, ale i tak autor ponownie sprawił, że nie mogłam oderwać się od lektury. Świetnie, choć brutalnie, wykreowany świat. Do tego bohaterowie, których zawsze będziemy pamiętać i którzy nie do końca są czarni lub biali, mimo że z początku mamy takie wrażenie. To są właśnie dwa największe plusy książki – genialna kreacja świata i bohaterowie, nawet drugo czy trzecioplanowi, którzy zainteresują czytelnika swoją historią w największym stopniu. Każda z postaci wywoływała u mnie emocje. Po niektórych wiedziałam, czego mogę się spodziewać, inni zaskakiwali mnie każdym swoim działaniem. Tutaj też warto wspomnieć o opisanych przeróżnych motywacjach rodziców do podjęcia decyzji o rozszczepieniu dziecka (np. sytuacja Haydena) lub o postaci Cyrusa Fincha, który z zupełnie innej perspektywy pokazuje nam proces rozszczepienia. Sam nie jest rozszczepieńcem, jest biorcą, który w 7/8 mózgu jest sobą, a w 1/8 kimś innym. Tutaj dodatkowo autor dostarcza nam tej drugiej strony, innej perspektywy, która wnosi niesamowicie dużo pod samym względem rozważań o śmierci rozszczepieniowej. Plusem książki jest opisywanie historii każdej z postaci bezpośrednio w osobnym rozdziale. Mimo iż mamy narrację trzecioosobową, to czujemy się tak, jakbyśmy byli naprawdę blisko z każdym z bohaterów. W szczególności mam na myśli rozdział 61 książki (Roland). Nie będę spojlerować, ale jeśli czytaliście, to z pewnością zgodzicie się ze mną, że w tamtym momencie nastąpił jakiś przełom, który wywrócił emocje i nastawienie czytelnika o 180 stopni. Ogólnie jak bardzo mogłabym książkę polecać i wychwalać, tak równie bardzo była ona dla mnie okropna. Wizja świata, jaki został stworzony przez Neala Shustermana, to piekło zgotowane dzieciakom w wieku rozszczepieniowym i wmawianie im, że lepiej być po rozszczepieniu „częściowo wspaniałym niż w całości bezużytecznym”. To zatarcie się pewnych moralnych dróg i przyzwolenie na dokonywanie bestialskich aktów w imię… Właśnie, w imię czego? Spokoju, wyznania, taktyki wychowawczej, chorych przekonań – tutaj w zależności od motywacji i sytuacji rodziców, podejmujących decyzję o rozszczepieniu dziecka. Autor, pokazując nam świat zupełnie odmienny od naszego, wplata w lekturę tematy bardzo aktualne – nie/możliwość decydowania o własnym ciele, władzę nad dziećmi, porzucanie dzieci, aborcję, odwieczne konflikty między pro-life a pro-choice, kwestię wartości życia i zasadności śmierci. Z książki można wynieść warstwę rozrywkową (dobrze wykreowany świat, przyjemność z czytania i poznawania historii), a i całą tę otoczkę do głębszych przemyśleń, które, podsycone przeżyciami postaci, dają nam nowe postrzeganie problemów. Jeśli lubicie światy dziwne, inne, kontrowersyjne i zapadające w pamięć, to sięgnijcie po „Podzielonych”. Będzie to z pewnością książka, która Was nie zawiedzie. Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Uroboros.

Wielu autorów pisząc swoje powieści tworzy niesamowite światy, barwne postacie, a czasami niezwykle szokująca wizję przyszłości. Neal Shusterman należy do tych twórców, którzy mają niecodzienny, zupełnie inny pogląd. Potrafi szokować, zastraszać, miażdżyć, łamać serca, by następnie nami poruszyć. Ile warte jest życie ludzkie? Czy mamy prawo decydować o innych, bo są niewygodni, czy nie mieszą się w ramach przyjętych przez system norm? Do pewnego czasu możesz cieszyć się bezpieczeństwem, a co będzie dalej? Tego nigdy nie można mieć pewności. Termin rozszczepienie na długo zapadnie w mej pamięci i jestem pewna, że nie jedynie mnie. „Podzieleni. Unwind” to wizja przyszłości, w której ważne jest zdrowe społeczeństwo i bezpieczeństwo, co się za tym kryje? Jacy ludzie powinni istnieć, a jacy nie? Akcja powieści Neala Shustermana pod tytułem „Podzieleni. Unwind” rozgrywa się w Ameryce, która podnosi się po długiej wojnie domowej. Rozgrywała się pomiędzy obrońcami życia, a tymi, którzy chcieli mieć prawo wyboru. Tak powstała „Ustawa za życiem”, która gwarantowała bezpieczeństwo i ochronę człowiekowi od poczęcia do trzynastego roku życia. Po tym okresie o losie człowieka decydowali rodzice. Pierwszym bohaterem jest Connor, jego rodzice nie potrafią sobie z nim poradzić. Bardzo się buntował, był inny, porywczy, nie robił tego, czego od niego oczekiwano, dlatego zdecydowano, że powinien zostać rozszczepiony. Risa nie miała rodziców, przebywała w domu dziecka, który nie miał zbyt dużego budżetu, dlatego zdecydowano, że powinna trafić do ośrodka transplantacyjnego. Trzecim bohaterem jest Lev, dorastał w wielodzietnej rodzinie, dla której religia była bardzo ważna, według niej dziesiąte dziecko powinno się złożyć w ofierze. Każde z trójki bohaterów zostało skazane na rozszczepienie. Bohaterowie mają odmienne zdanie na ten temat, czasami wystarczy iskra, aby rzucić się do ucieczki przed nieludzkim systemem i ustawą, z której niewiele przyszło dobrego. Jak przetrwać ten czas do pełnoletniości? „Podzieleni. Unwind” to pierwszy tom cyklu, który zrobił na mnie ogromne wrażenie. Między trzynasty, a osiemnastym rokiem życia opiekun, rodzic, czy nawet państwo trzymające pieczę nad domami dziecka, sierocińcami może podjąć decyzję na temat rozszczepienia i dalszej egzystencji dziecka. Rozszczepienie to nic innego, jak oddanie jego ciała dla innych obywateli, którzy bardziej tego potrzebują i nie stwarzają problemów. Co czuje dziecko, które słyszy, że czeka je taki los? Czy myśli, że jest niewystarczająco dobre, że jego życie nie ma najmniejszej wartości i sensu? Neal Shusterman potrafi stworzyć historie, które dotykają czytelnika, ciekawią i wpływają na jego emocje i postrzeganie świata. Gdzie tutaj miejsce na moralność? Czy to możliwe, że całkowicie zniknęła z ludzkich serc? „Podzieleni. Unwind” to bardzo dobrze napisana książka, która wciąga i nie pozwala na zapomnienie, czy odłożenie jej na półkę. To bardzo realistyczny twór, przepełniony ciekawymi bohaterami, których życie doświadcza. Warto dać pochłonąć się tej destrukcyjnej wizji świata, obserwując rozwój postaci, a także sytuacji. Wydawnictwo zadbało o atrakcyjny wygląd książki, okładka daje charakterystyczny przekaz, czasami ludzie sami dla siebie stają się potworami. Czy powinniśmy się obawiać przyszłości?

Za każdym razem, kiedy sięgam po kolejną książkę Shustermana przeraża mnie jego umysł. Jego wyobraźnia. Łączenie kropek i tworzenie teoretycznie fikcyjnego świata, który w praktyce może okazać się całkiem realny za 20/50/100 lat. I o ile „Kosiarze”, mimo że momentami wywoływały we mnie ciarki, były jednak dla mnie głównie rozrywką, tak „Podzieleni” trafili do mnie na zupełnie innym podłożu. Ten pomysł jest tak makabryczny, ta historia jest tak prosta w odbiorze, a jednocześnie tak okrutna, że kiedy znowu o niej myślę z wielkim trudem jest mi ubrać wszystko to, co chcę Wam przekazać w odpowiednie słowa. Tym razem Shusterman połączył tych, którzy pragną chronić życie i tych, którzy wymagają aborcji tworząc „Ustawę o życiu”. Ustawę, która pozwala rodzicom oddać swoje dziecko w wieku 13-18 lat na rozszczepienie. Ale przecież to taki dobry pomysł… Przecież to dziecko ratuje komuś życie, pozwala mu dłużej być na tym świecie. Może miało złe oceny? A może było któreś w kolejce? Może rodzic chciał się realizować, a te wielkie wpatrujące się w niego z miłością oczy, mu w tym przeszkadzały? Przecież ono nie cierpi. Przecież spełnia swój cel. Już pierwsze strony wprowadzały mnie w dziwny stan. Maksymalne zainteresowanie, maksymalny dyskomfort. Chciało mi się płakać, kiedy główny bohater już w pierwszym rozdziale opowiadał jak starał się zrobić wszystko, żeby jego rodzice pożałowali oddania go na rozszczepienie. Płakałam, kiedy oddane „części” dzieci pamiętały o ich dawnym życiu, pamiętały kim do tej pory były. Płakałam, kiedy inne dzieci były przekonane, że to ich powinność. Płakałam, kiedy prosiły rodziców, żeby dostały od nich jeszcze jedną szansę. Wiecie, jestem bardzo wrażliwa na krzywdę dzieci i może za bardzo wzięłam tę książkę do siebie, mimo że to ma być „tylko” fantastyka, wyobraźnia autora. Ta książka jest genialna, ale również przerażająca. Wciąga od pierwszej strony, nie pozwala się oderwać. Tutaj ciągle jest akcja, ciągle się coś dzieje, ani na chwilę nie zwalniamy. Śledzimy historię trójki dzieci, które mówią w imieniu wszystkich. Trójki zgoła różnych bohaterów, których drogi przecinają się w jednym punkcie, którzy, każdy na swój sposób, opowiadają to samo z różnych perspektyw, momentami z różnych miejsc na świecie. Connor, który odbierany jest za bohatera, za którym chce się podążać. Inteligentna Risa, która znalazła w nim ciepło, która wszędzie potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji. I w końcu Lev – najdynamiczniejsza postać, chłopiec, który ze szczęścia, iż zostaje oddany jako dziesięcina przechodzi do momentu nienawiści wobec własnej rodziny. Ta książka robi ogromne wrażenie, wywołuje ten efekt „wow”, którego tak szukam we wszystkich historiach, które czytam. Jest nieszablonowa i jedyna w swoim rodzaju, ale przecież to Neal i nie powinno mnie to dziwić. Ostatnie rozdziały są szokujące i już nie mogę doczekać się kontynuacji, mimo że przez dwa dni odkąd zaczęłam ją czytać nie mogłam dobrze spać myśląc o „Ustawie o życiu”.

Podzieleni czyli kultowa seria Neala Shustermana zawitała w nasze skromne progi. Na pewno nie spodziewałam się tak realnej dystopii, tak wielu punktów widzenia i tak dużej zmiany w zachowaniu głównych bohaterów. Książka wypełniona jest akcją aż po brzegi, niektóre fragmenty aż mrożą krew w żyłach i zmuszają nas do zastanowienia się ile człowiek może poświęcić dla wyższego celu poświęcając drugą osobę. Fabuła skupia się na 3 głównych bohaterach, ale obserwujemy akcje z różnych perspektyw które dają nam nowy pogląd na sytuację. Książka pisana jest w 3 osobie i ani przez moment nie zwalnia tempa. Dodatkowo ma się wrażenie, że z tej serii zrodził się pomysł na Kosiarzy. Jest to bardzo rzeczywista dystopia, która momentami wydaje się przerysowana, tylko po to abyśmy nie mieli ostatniego słowa. "Ludzie nie są albo źli, albo dobrzy. Nieustannie kluczymy pomiędzy mrokiem a światłem". W wieku 13 lat Twoi opiekunowie prawni nogą zdecydować czy żyjesz dalej, czy jednak zostajesz rozszczepiony. Na kartach powieści obserwujemy niejako dwie strony monety. Z jednej strony jest bunt tych, którzy nie chcą tracić życia a z drugiej dzięki temu wiele osób żyje dłużej, sprawniej albo i z pamięcią mięśniową innej osoby. Mamy tu bardzo wiele przykładów, które niekiedy zaskakują a czasem sprawiają, że czujemy wątpliwości czy jest to moralnie dopuszczalne czy jednak nie do końca. "Daleka podróż niekiedy kończy się bardzo źle". Autor przez całą książkę stawia przed bohaterami różne wyzwania, dzięki czemu bohaterowie zmieniają swój światopogląd który niejako kłóci się z ich początkowym zamiarem. Polubiłam każda z postaci, dosłownie weszli mi pod skórę szczególnie przez swoje wybory. Risa i Connor stali się bardziej dojrzali i spełnili swoje marzenia natomiast Lev jest najbardziej złożoną i interesującą postacią. Jego wybory stawiały go najczęściej na rozdrożu, ale dzięki temu poznał zupełnie nowy smak życia. "Piękno jest niebezpieczne". W książce pojawia się scena z rozszczepienia, coś o czym bardzo chciałam przeczytać. Na pewno zapada w pamięć, nieco szokuje szczególnie zachowaniem lekarzy ale i staje się szansą, której nikt się nie spodziewał. Autor miał niezwykły pomysł na fabułę, książkę czyta się bardzo szybko dzięki dobrze poprowadzonej akcji i dobrej dynamice między bohaterami. Świat jest dobrze wykreowany, zawiera w sobie niespodzianki pod dość prostą formą a jednak zaskakuje. Finał jest słodko gorzki, trochę otwarty z ukrytym przesłaniem i autorefleksją dla nas samych. Polecam ♥

Oto seria, w której wściekłe, rzucone przez rodzica „uspokój się, albo zaraz cię rozszarpię!” nabiera prawie dosłownego znaczenia. Neil Shusterman przedstawia nam wizję świata, w której między trzynastym, a osiemnastym rokiem życia dziecka, jego prawny opiekun może podjąć decyzję czy je sobie zostawia, czy pozwala na jego... rozszczepienie i oddanie jego części ciała na części zamienne dla innych, mniej kłopotliwych, obywateli. Idealne rozwiązanie, prawda? Aż dziw, że niektóre dzieciaki tego nie rozumieją. Connor nie jest synem idealnym. Właściwie, to nawet całkiem daleko mu do takiego. Jego rodzice postanawiają pozbyć się problemu i podpisują zlecenie rozszczepienia. Ich pech tkwi w tym, że syn je znajduje i postanawia kolejny raz się zbuntować. Risa nie jest wystarczająca dobra, a to w przypadku dzieci z domu dziecka prosta droga do ośrodka transplantacyjnego. Lev ma zaledwie trzynaście lat i od dziecka wie, że jako dziesiąte dziecko w rodzinie zostanie oddany w ofierze. To dla niego zaszczyt i olbrzymia duma, ale... no właśnie, zawsze jest jakieś "ale". Na pierwszy rzut tę trójkę różni dosłownie wszystko, a łączy tylko jedno: mają zostać rozszczepieni. „Podzieleni”, to zdecydowanie jedna z moich ulubionych książkowych serii. Neil Shusterman po raz kolejny udowadnia w niej, że jego wyobraźnia chyba nie ma granic. Jak dla mnie to historia, która pokazuje totalny upadek moralności ogromnej ilości dorosłych ludzi, którzy dla własnej wygody odnaleźli usprawiedliwienie dla okrucieństwa. Jednocześnie jest to niesamowicie wciągająca książka, która pokazuje walkę i bunt z systemem nie tylko samych dzieciaków skazanych na rozszczepienie, ale i dorosłych, którzy nie akceptują krzywdzenia drugiego człowieka. Jestem całkowicie zafascynowana tą książką. Uwielbiam w niej dosłownie wszystko: świetne wydanie, fascynującą i dopieszczoną fabułę, bohaterów, którzy na oczach czytelnika pięknie się rozwijają i tę ilość refleksji, którą wzbudza. Bo z jednej strony czytając człowiek wie, że to wszystko fikcja literacka, ale z drugiej, przez to, że to wszystko jest tak dobrze napisane, gdzieś tam z tyłu głowy pojawia się znak ostrzegawczy – żyjemy przecież w tak dziwnych (delikatnie mówiąc) czasach, że teraz chyba wszystko jest możliwe. Nasza moralność się zmienia. Rzeczy, które kiedyś były nie do pomyślenia, teraz są naszą codziennością, a to co kiedyś uchodziło za coś normalnego, dziś może budzić grozę i niechęć. Czy ta seria ma być jakąś przestrogą dla nas?

Jeżeli się nie mylę, to pierwszy raz Podzielonych przeczytałem 5 albo 6 lat temu i przepadłem w tej historii totalnie. Dobrze, że na mojej półce czekał kolejny tom, bo po skończeniu pierwszego nie chciałem czytać nic innego. Jaka szkoda, że nigdy nie doczekałem się wydania serii w całości. I wtedy wkracza wydawnictwo Uroboros i wznawia “Podzielonych”, czyli serię, która za granicą została wydana w 2007 roku. I przypominam o tym nie bez przyczyny, bo temat poruszony przez autora dziś wciąż wzbudza ogromne kontrowersje, od lat polaryzuje i owiany jest przerażającym tabu. Krótki zarys fabularny – abor*ja wsteczna. Życie człowieka chronione jest do 13 roku życia, a po tym czasie do momentu osiągnięcia pełnoletności, jeżeli dziecię sprawia kłopoty, bądź gdy rodzice chcą pozostać werni swoim przekonaniom lub gdy małoletni obywatele będący na utrzymaniu państwa nie stanowią dla niego wystarczającej wartości, wówczas taka osoba można zostać poddana procesowi rozszczepienia. W tej książce została przedstawiona prze*ażająca wizja świata. Dwie zwaśnione grupy doprowadziły do wdrożenia horrendalnie absurdalnego prawa, które w rzeczywistości nie ma nic wspólnego ochroną życia, a jedynie sieje ogromny starch. Bycie dzieckiem sprowadza się do walki o przetrwanie, bo za rogiem czai się wniosek o wszczęcie procedury rozszepienia. Jedynka w szkole, kłótnia z bratem, nieporządek w pokoju, brak szczególnego talentu mogą być argumentem do przerwania życia, z którego “cieszyć się” w spokoju jest ci dane przez “aż” trzynaście lat. Pomysł na książkę oceniam jako fenomenalny. Historia zaczyna się bardzo dynamicznie i skupia pełnię uwagi. Do pewnego momentu jest nieodkładalna. Akcja w środku historii nieco zwalnia, aczkolwiek pojawiają się kolejne wątki, które zagęszczają atmosferę i trzymają w napięciu do końca. A finał – bezsprzecznie satysfakcjonujący. Trzy bardzo różne i wspaniale uzupełniające się perspektywy. Liczne pomniejsze wtrącenia, które dodatkowo urozmaicają całą historię. Niby młodzieżówka, ale nie ma mowy tutaj o infantylności, niedojrzałości, nieroztropnych zachowaniach. Bo te dzieciaki musiały dorosnąć niemal natychiast, gdy prawo przestało je chronic zaczęło na nie polować.

Twórczość Shustermana pokochałam za Kosiarzy, dlatego „Podzieleni” mieli naprawdę niełatwe zadanie, by podbić moje serce. Czy im się to udało? Wyobraźcie sobie „Ustawę o życiu”, która zapewnia ochronę ludzkiej egzystencji od momentu poczęcia, aż do trzynastego roku życia. Po tym czasie... Cóż. Możecie dziecko rozszczepić. Spokojnie... Przecież ono wcale nie przestanie istnieć. To nie z@bój$two. Przecież to wasze (najwyraźniej już nie tak) ukochane dziecko będzie mogło zostać podzielone na części i tym samym poprawi komfort życia innym. Ba! Może nawet i te życie komuś uratuje! Książka wstrząsnęła mną już w pierwszych rozdziałach. Pomysł na świat wykreowany jest m@kab®yczny, ale z drugiej strony niezwykle fascynujący. Mamy tutaj świetnych i bardzo różnorodnych bohaterów. Znajdziecie takich, który walczą o życie i nie godzą się, być traktowani jako części zamienne dla innych. Znajdziecie też nastolatków, którzy cieszą się, że przypadła im rola Dziesięciny i z dumą idą na rozszczepienie Przeczytacie też tutaj o inicjatywie bociana, która pozwala podrzucić komuś noworodka pod drzwi. Jeśli się pospieszycie i zdążycie uciec, taka rodzina będzie zobowiązana przygarnąć podrzucone dziecko, a wy będziecie znowu wolni. Fajnie, prawda? Choć cała książka była genialna to jeden rozdział wstrząsnął mną wyjątkowo mocno (myślę, że wszystkie osoby, które książkę przeczytały, będą wiedziały o co konkretnie mi chodzi). Z jednej strony chciałam, by to co się tam dzieje w końcu się skończyło. Z drugiej strony nie potrafiłam przestać czytać. Gdy skończyłam poczułam ogromną pustkę, a policzki miałam całe mokre od łez. Autor ma bardzo charakterystyczny styl i myślę, że nawet gdybym dostała tę książkę bez okładki i strony tytułowej to odgadłabym, że to właśnie Neal Shusterman napisał „Podzielonych. Unwind”. Potrzebuję kolejnego tomu i to najlepiej na wczoraj. Książkę skończyłam ponad dwa tygodnie temu i cieszę się, że zwlekałam z recenzją. Dzięki temu mam pewność, że dla mnie to 10/10.

“Jedną z rzeczy, których się uczysz, kiedy żyjesz tak długo, jak ja jest to, że ludzie nie są wyłącznie dobrzy lub wyłącznie źli.” 5/5 ⭐ 0/5 🌶️ Neal Shusterman pisze dosyć specyficzne książki, których akcja osadzona jest w dystopijnym świecie. Tym razem autor stworzył rzeczywistość, w której dozwolona jest “wsteczna aborcja” - dzieci w wieku od 13 do 18 lat można rozszczepić, a ich ciało oddawane jest innym ludziom, przez co przestają istnieć, ale wciąż żyją. Reguluje to “Ustawa o życiu”, a z czegoś niemoralnego, ponieważ oddanie dziecka na narządy jest niemoralne, pisarz stworzył normalnie funkcjonujące społeczeństwo, które godzi się z tymi zasadami i nawet je popiera. Główni bohaterowie, czyli Connor, którego rodzice podjęli decyzję o rozszczepieniu, ponieważ chłopak stwarzał problemy wychowawcze, Risa, wychowanka sierocińca, również skazana i Levi, najmłodszy chłopiec, który jest “dziesięciną”, czyli dzieckiem oddanym na rozszczepienie w imię Boga i wiary, muszą walczyć w tym okrutnym świecie o przetrwanie i każdy kolejny dzień. Twórczość Shustermana jest dla mnie zaskoczeniem już od momentu, w którym po raz pierwszy przeczytałam “Kosiarzy”; autor tworzy bardzo zróżnicowanych bohaterów, którzy rozwijają się wraz z przebiegiem fabuły, a dzięki pisaniu rozdziałów z kilku perspektyw, czytelnik poznaje ich motywy i myśli “od podszewki”. W “Podzielonych” każdy bohater i wydarzenie są stworzeni w celu “czegoś” - czytelnik początkowo nie ma pojęcia, o co chodzi, jednak zaskakujące zwroty akcji i odpowiedzi, które pojawiają się z każdym kolejnym rozdziałem, wynagradzają mu czas oczekiwania na odpowiedzi. Jestem zachwycona książką, w której mamy absurdalną wizję świata, jednak same rozważanie o życiu zmusza do dogłębnej refleksji i analizy tematu. Ostatnie rozdziały trzymały mnie w napięciu, a sam opis rozszczepienia był przerażający i jeszcze długo o nim nie zapomnę.