Saga o ludziach ziemi. Czas rumianku (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

Pani Anna Fryczkowska stworzyła piękny obraz polskiej XIX-wiecznej wsi. Z trudami i znojną pracą ponad siły, z radością z piękna natury i prostych, codziennych czynności. Z silną wiarą w Boga, przestrzeganiem przykazań, ale także wierzeniami w boginki, mary, wiedźmy, zabobony. Autorka zręcznie posługuje się dawno zapomnianym językiem naszych wiejskich przodków, niby prosto, bez poetyckich zapędów, ale barwnie. Dodatkowo gawędziarski styl, takie trochę bajanie o wsi i prostocie życia wśród łanów zbóż sprawiły, że nie umiałam się od niej oderwać. Wisienką na torcie są bohaterowie. Ludzie bez wykształcenia, chłopi, ale jakże złożone były ich portrety! Na kartach książki przechodzili metamorfozy, jedni zyskiwali w moich oczach, a drudzy tracili. Drugi tom „Sagi o ludziach ziemi” przedstawia dalsze losy rodziny Józwiaków. Po śmierci Antka, Hanka przenosi się do syna i synowej. Szczepan jako pierwszy czynszownik z namaszczeniem traktuje swoją ziemię, oddaje jej wszystkie siły. Pragnie swoją schedę przekazać synom, Jankowi i Michałowi, którzy są jak ogień i woda. Jednego ciągnie do świata, drugi ukochał rolę równie mocno jak ojciec. Pory roku mijają, starzy ustępują miejsca młodym. Ziemia czeka na obsianie, rodzi plany, a los nie raz zadrwi z Józwiaków. „Czas rumianku” i „Wpatrzeni w niebo” to zdecydowanie najlepsze przeczytane przeze mnie książki tego roku.

Cudowna! Ogromny szacunek dla autorki za tak wspaniały klimat. Żal ogromny, że tak szybko się skończyła. Bardzo liczę na więcej. Polecam!

Książka na prezent, ładnie wydana, szybko dostarczona, dobrze opakowana dostarczona beż uszkodzeń. Jestem zadowolona

Polecam z całego serca. Bardzo wciągająca historia.

Piękna kontynuacja opowieści...

Świetna książka. Polecam.

Zakochałam się. Zakochałam się w twórczości Anny Fryczkowskiej i świecie, jaki wykreowała w książkach z serii “Saga o ludziach ziemi”. Mam nadzieję, że tą recenzją zachęcę Was do bliższego poznania losów rodziny Józwiaków. Mamy rok 1852. Wraz z kolejnym pokoleniem bohaterów przenosimy się z Naczachowa do Sokołowa. Pańszczyzna odchodzi do lamusa, a na topie jest posiadanie czynszowej ziemi i praca na własne konto. Janek i Michał dorastają. Pierwszy jest przystojny, zabawny, odważny, niemal wszystkie dziewczyny ciągną za nim, jak muchy do lepu, a ten drugi skryty, małomówny, dziwny i wstydliwy, żyje w cieniu brata i jego miłosnych podbojów. Życie jednak bywa przewrotne. Przyjdzie czas, kiedy Michał będzie mógł się wykazać… Może wtedy role się odwrócą? Po okolicznych wsiach zaczyna panoszyć się epidemia cholery, miłosne zawody niosą za sobą poważne konsekwencje, zachodnie metody prowadzenia gospodarki rozgaszczają się w polskich gospodarstwach na dobre, a wiara w Boga miesza się z wiarą w klątwę umarłych. Pierwszą część tej sagi pokochałam od pierwszego wejrzenia. Jak tylko zobaczyłam okładkę, wiedziałam, że to będzie niezwykła książka. Druga część jest równie wspaniała. Tytułowy czas rumianku przynosi całe spektrum niespodziewanych wydarzeń. Pochłonęłam tę książkę w dwa wieczory. Nie mogłam się od niej oderwać. Autorka bazując na historii własnej rodziny, stworzyła świat niezwykle kolorowy, pełen emocji, zwrotów akcji. Przez te dwa wieczory czułam się, jakbym była jedną z Józwiaków. Główne postaci w mgnieniu oka zagarniają Cię do swojej chałupy i każą się rozgościć. A z nimi się nie dyskutuje, tylko od razu bierze do roboty! To, co urzeka mnie za każdym razem, kiedy sięgam po tę serię, jest język, jakim posługuje się Anna Fryczkowska. Mistrzowskie połączenie dawnej polszczyzny zaprezentowane w taki sposób, że te książki same się czytają i konstrukcje zdań, które dyktują niejako dynamikę całego tekstu — majstersztyk, też tak chcę umieć! “Saga o ludziach ziemi”, zarówno pierwszy tom, jak i ten należą do grona tych książek, które są tak dobre, że po ich przeczytaniu brakuje słów, mimo że tyle by się chciało o nich powiedzieć. Z całego serca polecam Wam te teksy (tylko koniecznie trzeba czytać w kolejności) - niesamowitą przygodą jest wsiąść w ten literacki wehikuł czasu. A ja z niecierpliwością czekam na kolejny tom, bo pokochałam tę Józwiakową rodzinę, jak swoją.

Gdy kilka miesięcy temu sięgałam po Sagę Ludzi Ziemi nie byłam pewna, czy lektura mi się spodoba, ryzykowałam stracony czas oraz literacki zawód, ale odważyłam się wyjść z literackiej strefy komfortu (kuszona opiniami odnośnie innych tytułów autorki) i tak oto znalazłam się w tym miejscu. Miejscu, w którym niegrzecznie podpytuję wydawnictwo WAB oraz Annę Fryczkowską o kolejne tomy, choć premiera drugiego była dopiero co. A wszystko dlatego że autorce udało się stworzyć powieść prawdziwych ludzi. Nie tylko przez wzgląd na to, że bazuje na rodzinnych zapisach, ale też dlatego, że jej bohaterowie nie są jedynie słowami na papierze. Poznajemy ich od chwili narodzin, obserwujemy życia pełne bólu, radości i pracy, jesteśmy przy ich śmierci. Każdy jest inny i każdy jest rewelacyjnie wykreowany. „Saga ludzi ziemi“ to opowieść o prostych ludziach, których dzieje przypadają na wiek dziewiętnasty. W „Czasie Rumianku“ chłopi miewają już własne ziemie, ale wszelkie nowinki świata umykają ich oczom. Jedynie epidemia cholerny zahacza o wieś, a niesie za sobą strach oraz bardziej gorliwą miłość do Boga. Tyle że życie w tym odległy kawałku świata zawsze wraca ponownie do swojego powolnego biegu. Po każdym kryzysie, po każdej stracie, po każdym cierpieniu... W tym tomie zabobony oraz pogaństwo jeszcze mocniej wtapiają się w chrześcijaństwo. Zraniony duch podąża za ludźmi, by mieszać w ich życiu, a chorobę można obłaskawić modlitwą. Zdecydowanie więcej jest przemocy w rodzinach, więcej uciekania w alkohol, więcej kobiet traktowanych niczym dobytek mężczyzny. Pojawia się faworyzacja pierworodnego, nieprzepracowana żałoba, marzenie o walce z wiatrakami i rozpaczliwie pragnienie miłości. Wszystko, co podobało mi się w tomie poprzednim — tutaj jest bardziej lepiej. Cóż mogę powiedzieć? Zostałam wielką fanką tej niepozorne serii. Niby to opowieść „zwyczajna“, ale to w tym między innymi tkwi jej moc. Tom drugi podobał mi się jeszcze bardziej iż pierwszy i nie przewiduję, by w kolejnych moja sympatia mogła zmaleć.

Drugi tom „Sagi o ludziach ziemi” to kolejna historia, która mnie uwiodła swoją treścią. Nie sięgam często po typowe sagi rodzinne, zwykle powieści historyczne, które czytam, mają jakiś silny wątek romantyczny, kryminalny albo wojenny, jednak czasem ta odmiana jest dla mnie bardzo przyjemna. Pierwszy tom czytałam z zapartym tchem, a drugi, który ukazał się tak szybko, sprawił mi ogromną radość, ale i często wprowadzał w stan melancholii, czasem złości, czasem niezrozumienia… Jedno jest pewne, nie da się być obojętnym, czytając tę lekturę i za to tę sagę uwielbiam! „Czas rumianku” to ciąg dalszy rodzinnych zawirowań, których akcja toczy się w XIX wieku. Czasy, w których chrześcijaństwo i tradycje wciąż mieszają się ze słowiańskimi zwyczajami. Czasy pańszczyzny i widma jej zniesienia, co jednak napawa nie tylko nadzieją, ale także strachem, niepewnością. Ten tom skupia się na kolejnym pokoleniu rodziny Jóźwiaków, na braciach, Michale i Janku. Michał, skryty, pełen poddania i pokory, cichy, Janek zaś to typowy uwodziciel, który więcej mówi i robi szumu wokół siebie, niż robi. Kiedy jednak dochodzi do różnych wstrząsających wydarzeń, oboje muszą w końcu stawić czoła życiu i wziąć sprawy w swoje ręce, zadbać o dom i rodzinę, ale przede wszystkim o przetrwanie. To tom pełen smutku, pełen bólu, pełen tęsknoty i niespełnionej miłości, a także rodzinnych strat. Mamy wrażenie, jakby nad rodziną panowała klątwa, która nie pozwala choćby zaczerpnąć powietrza w spokoju. I choć wydarzenia są przygniatające, dające do myślenia, to wciąż pojawiają się w nich promyki nadziei w postaci kobiet, które za wszelką cenę starają się trzymać rodzinę w ryzach. I choć nie jest im łatwo wewnętrznie, bo same borykają się ze swoimi tajemnicami czy uczuciami, to w pokorze i ciszy robią wszystko dla dobra rodziny. Przejmująca, pokazująca siłę kobiet, siłę rodziny z jej blaskami, gdy trzyma się razem, ale i mrocznymi cieniami, opowieść o… właśnie… o miłości, o rodzinie, o tradycjach. Polecam serdecznie!

Świat wciąż pędzi do przodu, a my niejako wraz z nim. Zachłyśnięci rozwojem, technicznymi nowinkami, samoistnie odrzucamy to, co w naszym odczuciu stanowi przeżytek. To, co dawno powinno odejść do lamusa, jest coraz częściej tam spychane, a tradycje naszych przodków kultywuje coraz mniej osób. Z jednej strony, wydaje się to naturalne, wszak każde kolejne pokolenie ma swoje prawa i spojrzenie na życie, a z drugiej, tej przeszłości trochę żal… Tej duszy zamkniętej we wspomnieniach tych, którzy wraz z nią odchodzą… O twórczości Anny Fryczkowskiej słyszałam dużo dobrego. Dlatego, kiedy tylko otrzymałam możliwość, by poznać jej sagę, skwapliwie zeń skorzystałam. I powiem wam, że przepadłam. Autorka wciągnęła mnie do świata, którego już nie ma. Rozsmakowałam się w jej piórze, niespiesznej fabule, która, choć pozbawiona często pojawiających się zwrotów akcji, angażuje czytelnika. Wsiąkamy do tej opowieści, by poznać codzienność chłopów XIX wieku. Wsi spokojna, wsi wesoła… tymczasem w rodzinie Józwiaków nie czas i nie miejsce na sielankę, bowiem los zdaje się uwziął na tę familię i zsyła na jej członków kolejne nieszczęścia. Życie przeplata się ze śmiercią, miłość z niechęcią, głupota ludzka ze sprytem, który wiele razy ratował innym skórę. Młode pokolenie zaczyna swoje rządy. I choć stara się utrzymać rzeczywistość w ryzach, nie jest to łatwe. Szczęśliwie na straży stoi seniorka rodu, która jest w stanie uciec się do wszelkich metod, by ocalić swoich najbliższych od największego i najbardziej upiornego zła. Autorka niczym gawędziarz snuje swoją opowieść, która pachnie świeżo skopaną ziemią, słomą, tytułowym rumiankiem. Pory roku wyznaczają rytm dnia, wymuszając niejako na mieszkańcach wsi określone czynności. Tak jak widmo zapłaty, którą muszą uiścić, przekazując efekty swojej ciężkiej pracy. Wydawać by się mogło, że niespieszne życie na wsi nie ma w sobie niczego fascynującego. Jednak nie w przypadku powieści Anny Frczykowskiej, która z każdej, nawet najbardziej prozaicznej czynności, potrafi stworzyć ciekawą opowieść, która przyciąga czytelniczą uwagę, wywołując często skrajne emocje. A to za sprawą między innymi rozbudowanej warstwy fabularnej, która dotyczy zabobonów, wierzeń, przekonań, często wynikających z ówczesnych ograniczeń. Te wydają się nam czasami absurdalne, a nawet przerażające, a jednak z zainteresowaniem śledzimy poczynania bohaterów, którzy nie tylko są przekonani o słuszności odprawianych rytuałów, ale wierzą w ich skuteczność i niezawodność. Podsumowując: „Saga o ludziach ziemi. Czas rumianku” pokazuje losy kujawskich chłopów XIX wieku bez zbędnego upiększania. Autorka nie stroni od obnażania ich przywar, głupoty, ograniczeń, a także ślepego przywiązania do ziemi. A ta z jednej strony była w tamtych czasach szanowana, a z drugiej, często była tak silna, że rzutowała na życie rodzinne, które schodziło na drugi plan. Dualna wydaje się tutaj także rola kobiety. Żona i matka, gospodyni, która miała pełnić rolę opiekunki ogniska domowego, a z drugiej strony mądra seniorka rodu, która, choć często niedoceniana, miała w rodzinie niepisany autorytet. To ona była tą, która brała los w swoje ręce, stawiając czoła nawet największym... upiorom. Powieść Anny Fryczkowskiej to odmalowany z dużą dbałością o szczegóły obraz rodziny, w której była miłość, ale i czasem jej brakowało. Było wsparcie, ale i sytuacje, kiedy brat stawał przeciwko bratu. Popełniano błędy, za które potem przyszło słono zapłacić. Choć fabuła toczy się niespiesznie, czytelnik z emocjami wyraźnie odmalowanymi na twarzy, przewraca kolejne karty. Opowieść o podziałach społecznych i trudnym życiu chłopstwa. Zwyczajna niezwyczajna historia, która pozwala nam niejako wejść do tego świata, by wsłuchać się w głosy bohaterów, których losy osadzone są w ówczesnej rzeczywistości z oddaniem wszelkich szczegółów, co do codzienności, ale także ich mentalności. Polecam!