Pomóż mi (okładka  miękka, wyd. 01.2022)

Pierwsza połowa książki bardzo nudna, druga o niebo lepsza. Jednak zabrakło mi napięcia charakterystycznego dla thrillerów. Motywy działania głównej bohaterki niejasne wręcz infantylne. Na raz i do zapomnienia. Najgorsza pozycja autorki.

Dostawa po terminie ostatni raz korzystałem z waszych usług

Oczywiście polecam

Może być

Polecam

Pomóż mi autorstwa Sarah A. Denzil od wydawnictwa @wydawnictwofilia - dziękuję za egzemplarz do recenzji. Fran, kobieta przed 50tką w trakcie porannego treningu spotyka na placu zabaw 7letnią dziewczynkę. Spotkanie z nią, mimo że szybko odnajdują matkę Esther wywołuje w niej niepokój. Zaczyna zastanawiać się, co mogło skłonić tak małe dziecko do opuszczenia domu ledwo o piątej nad ranem i to nie pierwszy raz. Do tego strój zarówno małej Essie jak i Mary wygląda jak z innej epoki. Zaczyna przypuszczać, że są Amiszami. Gdy otrzymuje na Facebooku zaproszenie od nowej znajomej na kawę postanowia się z nią spotkać i zaprzyjaźnić. Niestety nie będzie to łatwe. Mary jest zamknięta w sobie, osaczona przez męża i bardzo strachliwa. Esther jest bardzo religijna, wręcz obsesyjnie, nie zachowuje się jak dziecko w jej wieku, wciąż opowiada o ojcu, który ukaże ją za grzechy...Mimo starań Fran nie udaje się zdobyć zaufania ani jeden ani drugiej. Na domiar złego społeczność nie jest życzliwa dla "dziwnych" nowych mieszkańców. Nagle bez słowa znikają. Fran, której intuicja podpowiada, że młodej matce i córce grozi niebezpieczeństwo - postanawia je odnaleźć... Autorka stworzyła niesamowity klimat. Idealnie wykreowała bohaterów, nie tylko poprzez nadanie im charakterystycznych cech wyglądu oraz zachowania, ale przede wszystkim daje czytelnikowi możliwość poznania ich psychiki, przeanalizowania i zastanowienia się co wpłynęło na podejmowane przez nich decyzje, jakie skutki miało to, co ich spotkało, jakie konsekwencje niesienie za sobą wszystko to, co działo się w ich życiu. Poznajemy nie tylko ich myśli, ale uczucia, obawy, pragnienia, niespełnione marzenia. Fabuła nie jest niepowtarzalna bo podobny wątek przejawiał się już w kilku innych książkach, które czytałam, ale mimo to jest inny, ma w sobie to coś, co sprawia, za nie da się tej lektury odłożyć na półkę, póki się nie skończy czytać. Pierwsza część była dość mroczna, tajemnicza, wywołująca uczucie niepokoju, przede wszystkim za sprawą Esther i jej zaskakującego jak na 7latkę zachowania. Postać Mary i jej męża była dopełnieniem całości - nurtujące pytania bez odpowiedzi, gęsia skórka na całym ciele i przyspieszony oddech. Tu oceniam zarówno treść, akcję i klimat 5/5. W drugiej części poszukiwań prawdy, rozwiązania tajemniczego zniknięcia rodziny Esther 4/5. Brakło mi nieco tych emocji, które autorka tak świetnie oddała w pierwszej części. Akcja jakby nieco zwolniła i niestety stała się dość przewidywalna, co mnie niesamowicie zasmuciło. Jakby brakło pomysłu? Szkoda bo książka miała ogromny potencjał na bestseller. Nie wiem co się stało i dlaczego autorka nagle straciła swoją charyzmę, pazur i ogień, który czuć było do połowy książki. Pod koniec miałam wrażenie, że zakończenie wymyślił ktoś inny. Nie było efektu wow...Nagle autorka zapomniała jak potrafi świetnie władać długopisem? Całość oceniam naprawdę wysoko. Mimo, że nie rozumiem dlaczego autorka sobie odpuściła i jakby od niechcenia dokończyła książkę, bez pomysłu, bez wartkiej akcji, bez nagłych i nieprzewidzianych zwrotów akcji, bez uczuć i emocji to w mojej opinii jest to świetny thriller. Ogólna ocena 3/5. Mamy tu cały wachlarz przeróżnych emocji, wydarzeń, bohaterów i mocne przesłanie o kruchości ludzkiego życia, umysłu i podatności na piękne słowa, często bez pokrycia, o wykorzystaniu słabszych i osiąganiu korzyści za wszelką cenę. Ale przede wszystkim o tym ile człowiek jest w stanie znieść, poświęcić dla dobra drugiego człowieka i jak wiele złego ten sam człowiek jest w stanie zrobić...

„Pomóż mi” to kolejna książka Sary Denzil, która parę dni temu miała swoją premierę. Z twórczością autorki miałam już styczność, dlatego i tym razem długo się nie zastanawiałam nad jej przeczytaniem. Tym bardziej, że okładka już od samego początku ogromnie mi się spodobała. Liczyłam na mocny thriller psychologiczny, kręcący się wokół pokrzywdzonego dziecka – na taki bynajmniej wskazywała mroczna okładka. Czy tak właśnie było? Fran podczas codziennej przebieżki, znajduje na placu zabaw zbłąkaną dziewczynkę. Jest to tym bardziej dziwne, bo dziecko na oko ma 7 lat, jest środek nocy, a do tego jej ubranie jest w opłakanym stanie. Gdy Fran chce już dzwonić na policję, podbiega do nich młodziutka kobieta, która okazuje się jej matką. Dziewczyna ma na oko 20 lat, co również wydaje się z lekka podejrzane… Rodzina Whitakerów (bowiem tak się nazywają) dopiero co przeprowadziła się do Leacroft i najprawdopodobniej przez to Esther nie może odnaleźć się w nowym miejscu i ucieka z domu. Ale czy aby na pewno? I dlaczego dziecko ma siniaka na nodze… Książka już od pierwszych stron trzyma w napięciu. Wszystkie wydarzenia, które mają tam miejsce i te ciągłe domysły głównej bohaterki, podejrzenia, tajemnice – wszystko to tworzyło naprawdę fajny, niepokojący klimat, przez który tej książki po prostu nie chciało się odkładać nawet na chwilę. Autorka w świetny sposób wykreowała bohaterów, choćby zawziętą i dociekliwą Fran, której rodzina Whitakerów spędzała sen z powiek. Można by stwierdzić, że ta kobieta obsesyjnie chciała poznać prawdę, a jej przeczucia nie pozwalały jej normalnie funkcjonować. A w momencie, gdy dziewczynka wraz z rodzicami z dnia na dzień znika, jej obsesja jest po prostu niemożliwa. Genialna postać Esther - siedmiolatki, która jest bardzo zamknięta w sobie, nie mówi za dużo, a jak już się odezwie, to jej zdania są wręcz dziwne i niepokojące, co jeszcze bardziej potęguje ciekawość czytelnika. I do momentu wyprowadzki, ta książka ogromnie mi się podobała, jednakże to w jakim kierunku ona później „poszła”, nie do końca mnie przekonało, przez co druga połowa książki już nie była tak emocjonująca i trzymająca w napięciu, choć wydarzeń w niej było naprawdę sporo. Jeśli lubicie zamknięte społeczności, sekty i tego typu klimaty, to Wam akurat książka przypadnie do gustu. Ogólnie historia zła nie była, mnie trochę rozczarowała, ale może akurat Tobie się spodoba!

Uwielbiam tę autorkę i jej psychologiczne podejście do wymyślonego zagadnienia. Wiem, że kiedy sięgnę po jej książkę, będę wulkanem emocji, puki jej nie skończę. Atutem tych książek jest prosty język, dzięki czemu czyta się je bardzo płynnie i szybko. Historie, jakie tworzy, są przemyślane i bardzo interesujące. Buduje zawsze atmosferę niepokoju i tajemniczości, zła oraz dobra. Często przedstawiona sytuacja chwyta za serce i do końca się czyta ze strachem o dobro bohaterów. Od początku wprowadza nas w tajniki pewnej zagadki i powoli daje tylko ślady tego, co stanie się dalej, dzięki czemu nie sposób tej książki odłożyć. Ta tajemniczość przyprawiała mnie o gęsią skórkę i miałam tysiąc pomysłów na minutę, kiedy chciałam rozkminić, o co tam tak dokładnie chodzi i jak się ta historia w końcu skończy. Streszczę Wam tylko troszkę, na zachętę, a resztę doczytacie sobie. Fran nasza główna bohaterka, w trakcie porannego joggingu, dostrzega małą dziewczynkę przy huśtawkach w parku. Jest stanowczo za wcześnie by siedmioletnia dziewczynka przyszła z rodzicami na plac zabaw. Esther wygląda na zagubioną i wystraszoną. Całe szczęście dobiega do nich jej matka, która spostrzegła ucieczkę córki z domu. Matka, jak i dziewczynka wyglądają trochę, jakby były z innego świata, odbiegały od ludzi dokoła. Fran troszkę się tym zmartwiła i postanowiła się trochę zaprzyjaźnić z jej rodziną, martwiąc się o tę bezbronną małą dziewczynkę. Dostrzega na rączce tej dziewczynki siniaki i sam fakt, że uciekła z domu o czymś świadczyły. Czy pierwsze wrażenie było słuszne? Poznamy, w jaki dyskretny sposób nasza bohaterka chce się zaprzyjaźnić z rodzicami Esther i by zobaczyć, czy może im pomóc. Czy tylko dziewczynka jest w niebezpieczeństwie? Czy może jej matka również potrzebuje pomocy? Niestety rodzina ta znika, bojąc się, że coś wyjdzie na jaw. Fran się nie poddaje i wiedząc, ze stawka jest bardzo wysoka, postanawia ich odnaleźć. Czy jej się to uda? Fakty, które wyjdą na jaw, będą dla niej ciężkie i będzie musiała wiele poświęcić, aby móc się do nich zbliżyć. Ale czy uda się ją ocalić? Książka od początku do końca trzyma w napięciu a zakończenie to petarda. Temat bardzo intrygujący i wszystko od początku do końca usiane jest wielką tajemnicą. Emocji, co niemiara, a zakończenie petarda. Po prostu hit- polecam.

Sarah A. Denzil jest pisarką, której nie trzeba przedstawiać miłośnikom thrillerów psychologicznych. Każdy, kto choć raz sięgnął po książkę tej autorki mógł się przekonać, że potrafi ona zaciekawić czytelnika fabułą oraz bohaterami swych powieści. „Pomóż mi” to kolejny dowód na to, że tak właśnie jest. Poznajemy historię pięćdziesięcioletniej Fran, która wczesnym rankiem na placu zabaw spotyka siedmioletnią Esther. Spotkanie to jest o tyle dziwne, że dziewczynka o tak wczesnej porze była bez opieki rodziców. To zaniepokoiło kobietę. Mimo, iż odnalazła matkę dziewczynki w jej umyśle kotłowała się niepewność, która nie dawała kobiecie spokoju. Instynkt podpowiadał jej, że w tej rodzinie dzieje się coś złego. Siniak na nodze dziewczynki oraz nietypowy ręcznie szyte ubrania zaintrygowały Fran tak bardzo, że nie potrafiła odciągnąć się myślami od tej rodziny. Gdy pewnego dnia otrzymuje zaproszenie od Mary Whitaker jej podejrzenia nabierają na sile. Co takiego przykuło uwagę Fran? Dlaczego rodzina siedmioletniej dziewczynki zaintrygowała kobietę? Warto znaleźć odpowiedzi na te pytania. Zapisane są one na kartach thrillera psychologicznego „Pomóż mi”. Sarah A. Denzil stworzyła historię, która intryguje już na samym początku. Historię, która mogła również wydarzyć się w prawdziwym życiu. Myślę, że wiele jest takich rodzin. Ciekawe tylko, czy wiele jest reakcji takich jak w przypadku Fran, która nie wykazała się obojętnością, lecz zareagowała. Zwłaszcza, gdy pewnego dnia okazuje się, że Esther i jej rodzina zniknęli bez śladu. Dokąd wyjechali? A może przed czymś uciekają? Czy Fran zdoła uratować dziewczynkę? Muszę przyznać, że Sarah A. Denzil ponownie udowodniła, że thriller psychologiczny jest jej domeną. Jest gatunkiem, w którym czuje się doskonale, tworząc historię mrożącą krew w żyłach oraz wpadającą w psychikę. Autorka zaciekawia, intryguje, zadaje pytania, sprawiając, że nasze myśli nie są w stanie oderwać się od poznawanej historii. „Pomóż mi” to kolejny thriller psychologiczny, będący kwiatem w ogrodzie twórczości brytyjskiej pisarki. Jeśli jeszcze nie sięgnęliście do jej twórczości, to zdecydowanie polecam! Wam to zrobić. Zapewniam Was, że będziecie kontent!

eśli temat dotyczy sekt, to ja się zawsze “piszę na czytanie”. 🔸️ Fran podczas wczesnej porannej przebieżki znajduje w parku dziewczynkę. Esther jest cicha, spokojna, nad wiek poważna, ubrana w staroświeckie ubrania szyte ręcznie. Może wygląda dziwnie, ale w kobiecie budzi się instynkt, który nakazuje jej chronić to dziecko. Mimo iż nie powinna, coraz bardziej angażuje się w życie dziewczynki i jej rodziny, zaprzyjaźniając się z Mary, matką Esther. Mary i jej mąż Elijah wyróżniają się na tle angielskiej społeczności małego miasteczka swoim ubiorem, sposobem życia i tym, że stronią od ludzi, zbytnio się z nikim nie spoufalając. Dlatego z góry są skazani na ostracyzm i szykanowanie. Pewnego dnia rodzina znika. Fran czuje niepokój, ponieważ od dłuższego czasu podejrzewała, że w domu Whitakerów nie dzieje się dobrze. Wyczuliła się na sygnały wysyłane przez Mary, milczące prośby o pomoc, bezgłośne błaganie. Dlatego kobieta nie może pozostać obojętna na los Esther i jej matki. 🔸️ Szukając jakiegoś śladu zaginionych, mimo protestów męża, podąża do Arizony. Tam w upale przyjdzie się jej zmierzyć ze swoją prywatną tragedią, którą była strata dziecka, postawi znak zapytania nad własnym małżeństwem i poniesie konsekwencje znajomości z Whitakerami. Tajemnice jakie wyjdą na jaw sprawią, że jej dotychczasowe życie legnie w gruzach. Czy rzeczywiście w objęciach sekty można znaleźć zbawienie? Czy można odnaleźć spokój i szczęście? Fran prowadząc swoje prywatne śledztwo będzie musiała się o tym przekonać. 🔸️ Temat sekt i ich wpływu na ludzi, zawsze bardzo mnie intrygował. Zastanawiam się jaki czynnik odpowiada za to, że ludzie pozwalają sobie wyprać mózg, poddać się woli innych, być bezwolną, posłuszną marionetką, wykonywać kontrowersyjne polecenia i przyjmować dotkliwe kary?Wierzyć w różne duperele i przyjmować jej jako pewnik. Czy winę za to ponosi słaba psychika? życie, które w pewnym momencie dokopało? samotność? 🔸️ Czytałam z zaciekawieniem i książka, mimo iż momentami deczko przekombinowana , wciągnęła mnie. Czyta się błyskawicznie, nie ma nudy, dłużyzn i niepotrzebności.A to już duży plus. #wydawnictwofilia