Pokłosie. Opowieści z Kosodomu. Żniwa śmierci. Tom 3,5 (okładka  twarda, wyd. 11.2023)

Ok?

„Czasami śmierć czyni z osoby jeszcze większy autorytet, z którym należy się liczyć”, czyli dodatek do bestsellerowej serii fantastycznej. Pokłosie to dodatek do bestsellerowej serii Żniwa śmierci. Jakiś czas temu miałam przyjemność zapoznać się z trzema poprzednimi tomami – Kosiarze, Thunderhead oraz finałowe Żniwo. Możecie kojarzyć ten cykl pod innym tytułem – dwie części zostały wydane już jakiś czas temu. Jednak trzeci tom ujrzał światło dzienne dopiero niedawno. Ekscytujący i przerażający świat Kosodomu jest pełen opowieści, które czekają na odkrycie. Dlatego nie czekaj i sięgnij po „Pokłosie. Opowieści z Kosodomu”. Od kiedy Thunderhead roztoczył opiekę nad ludzkością, do czasu gdy kosiarz Goddard próbował wywrócić wszystko do góry nogami, minęły całe wieki. Ludzie żyli bez głodu, chorób i śmierci, a kosiarze kontrolowali liczebność populacji. Pokłosie. Opowieści z Kosodomu to zbiór opowiadań osadzonych w uniwersum Żniw śmierci. Kolejne historie nie tylko rozwijają fabułę trylogii, lecz także wyjaśniają genezę niektórych zdarzeń. Pojawiają się również nowi kosiarze! Neal Shusterman wraz z Davidem Yoonem, Jarrodem Shustermanem, Sofíą Lapuente, Michaelem H. Payne’em, Michelle Knowlden i Joelle Shusterman zabiorą was z powrotem do niezwykłego świata Żniw śmierci. W nasze ręce Neal Susterman oddaje zbiór opowiadań z Kosodomu. Ja nie jestem zbyt wielką fanką takiej formy, ale bardzo polubiłam świat wykreowany przez tego autora i postanowiłam się skusić na Pokłosie. I nie żałuję! W książce znajdziecie historie osób, których dobrze już znany z serii, ale znalazło się także miejsce dla kilka nowych postaci, które dodały lekturze świeżości. Opowiadania te powstały we współpracy z innymi autorami taki jak m.in. David Yoon, Joelle Shusterman czy też Michelle Knowlden. Te historie odpowiadają także na pytania, na które nie dostaliśmy odpowiedzi w trylogii, dzięki czemu jest to naprawdę świetny dodatek dla fanów Żniw śmierci. Raczej nie ma sensu sięgać po Pokłosie, nie znając wcześniej Kosiarzy, Thunderhead czy też Żniwa. Autor zadbał o każdy aspekt świata, byśmy mogli sobie go jak najlepiej wyobrazić. Ukazuje ciemną stronę ludzi, którym zawsze będzie mało. Jako całość, ta trylogia to było dla mnie coś świeżego. Naprawdę dobrze mi się ją czytało, a każdą kolejną stronę przewracałam z coraz większym zaciekawieniem. Najlepszym tomem jest dla mnie początek tej historii, czyli Kosiarze. Trochę rozczarował mnie finał, ale w ogólnym rozrachunku mogę śmiało polecić tę serię fanom fantastyki. Pokłosie to obowiązkowa lektura dla fanów Żniw śmierci. Ponownie przenosi nas w uniwersum mrocznej dystopii. Ma w sobie coś, co przyciąga do niej. Żniwa śmierci to kawałek dobrej fantastyki, która zachęca do siebie oryginalnym tematem. Jeśli szukacie dobrej powieści fantastycznej, to polecam sięgnąć po ten cykl. Na pewno znajdzie się w mojej liście najlepszych książek tego roku.

Kosiarze ❤️

Kocham całą tą trylogie i cieszę że nie muszę się z nią jeszcze rozstawać❤️

„Pokłosie. Opowieści z Kosodomu” to dodatek do fascynującej serii „Żniwa śmierci” Neala Shustermana. To zbiór opowiadań, które wnikliwie eksplorują uniwersum pełne znakomitych postaci, zaskakujących wydarzeń i zawiłych wątków. Seria „Żniwa śmierci” już od pierwszych tomów zapewnia czytelnikom porcję niezwykłej fantastyki dystopijnej, której nikt nie może się oprzeć. „Pokłosie” staje się swoistym lustrem, odbijającym bogactwo i złożoność świata Kosodomu. Poszerza wizję tego niezwykłego świata, rzucając światło na genezę wydarzeń i poszerzając historie znanych postaci, ale i wprowadzając nowe. Osobiście jestem zachwycona możliwością powrotu do znanych i lubianych postaci. Cieszę się z rozszerzenia ich historii, zgłębienia nowych aspektów ich charakterów i wprowadzenia nowych wątków, które dodają świeżości uniwersum. Opowiadania dotyczące postaci znanych z poprzednich części serii są jak magnes, przyciągają, dodając nowe perspektywy do znanych już losów bohaterów. To prawdziwa uczta dla fanów, którzy chcieliby zagłębić się w psychikę bohaterów i poznać więcej szczegółów dotyczących ich przeszłości czy ukrytych motywacji. Jednak niektóre opowiadania wydają się być mniej znaczące w kontekście głównej fabuły i nie pasują do tonu i głębi, jakie oferowały wcześniejsze części serii. To sprawia, że nie każde opowiadanie jest równie porywające czy angażujące emocjonalnie. Nie ma to jednak dla mnie zbyt dużego znaczenia, bo niezmiernie się cieszę, że chociaż jeszcze na chwilę mogłam wrócić do tego świata i odkryć jego kolejne tajemnice. Opowiadania związane z postaciami znanymi z głównej serii przedstawiają zarówno rozwinięcie ich historii, jak i ukazują nowe konteksty ich decyzji. Opowiadania te odsłaniają karty z przeszłości postaci, takich jak Goddard czy sędzia Curie, rzucając światło na motywacje i tło ich działań. Są to często opowiadania, które czerpią z głębi i zawiłości psychologicznej postaci, co z pewnością zaspokoi ciekawość fanów serii. Jak już wspomniałam niektóre opowiadania koncentrują się na zupełnie nowych postaciach, wprowadzając czytelnika w nieznane zakamarki świata Kosodomu. Tworzą one nowe wątki, rozszerzając uniwersum o nowe perspektywy i kwestie do przemyślenia. Stawiają pytania dotyczące moralności, ludzkiej natury czy konsekwencji działania w danym środowisku, co jest charakterystyczne dla serii „Żniwa śmierci”. Opowiadania dotykają różnych aspektów życia w świecie Kosodomu. Niektóre skupiają się na eksperymentach naukowych, jak chęć udoskonalenia psów czy aspektach sztuki, ukazując, że świat Kosodomu jest miejscem pełnym wyzwań etycznych i moralnych. Inne opowiadania koncentrują się na nieufności wobec kosiarzy czy opisują bunt przeciwko systemowi, co podkreśla różnorodność dylematów w tym świecie. Podobnie jak w głównej serii, opowiadania oscylują między mrocznymi, groźnymi momentami a momentami refleksji, a nawet lekkiego humoru. Ta różnorodność tonalna sprawia, że czytelnik ma szansę przeżyć różnorodne emocje i doświadczyć wielowymiarowości świata stworzonego przez Shustermana. „Pokłosie” jest moim zdaniem interesującym uzupełnieniem serii. Wątki dotyczące nowych postaci lub zdarzeń w uniwersum Kosodomu pozwalają na poszerzenie horyzontów czytelniczych, wprowadzając świeże spojrzenie na świat stworzony przez Shustermana. Mimo że niektóre opowiadania mogą nie wciągnąć czytelnika tak samo jak historie znane z głównej trylogii, całość wciąż prezentuje głębię, złożoność i wnikliwość autorskiego świata. Jest to książka, którą najlepiej czytać z zamiłowaniem do wcześniejszych części serii, aby w pełni docenić zarówno kontynuację historii ulubionych postaci, jak i eksplorację nowych wątków. „Pokłosie” fascynuje i zapewnia wgląd w bogactwo tego wyjątkowego, choć niekiedy surowego, świata. Trzyma w napięciu i stawia przed czytelnikiem wiele ciekawych pytań moralnych i etycznych. Serdecznie polecam!

„Pokłosie. Opowieści z Kosodomu” to antologia, która pozwala nam po raz kolejny wrócić do świata Kosiarzy, znanych z cyklu Żniwa Śmierci. Czułam się bardzo podekscytowana możliwością przeczytania kolejnych historii Kosiarzy. W większości antologii, są historie, które są świetne i wnoszą więcej do świata, który znaliśmy takie, które mają mniej akcji. Pamiętam, kiedy pojawił się Thunderhead i zostali powołani kosiarze, aby kontrolować populację, jednak po wydarzeniach z znanej nam trylogii minęło sporo czasu. Kosodom się zmienił, tak samo ludzkość, zdecydowała się na podbój kosmosu. Bardzo podobała mi się trylogia Żniwa Śmierci Neala Shustermana, dlatego nawet nie wyobrażałam sobie tego, aby nie sięgnąć po tą antologię. „Pokłosie. Opowieści z Kosodomu” to dodatkowe opowiadania, które Shusterman stworzył wspólnie z innymi autorami dając nam przyjemność w formie ponad czterystu stronnicowej książki. Możemy natknąć się na opowiadania: Davida Yoone, Jarroda Shustermana, Sofíi Lapuente, Michaela H. Payne’a, Michelle Knowlden i Joelle Shusterman. Każde opowiadanie było niewiarygodnie kreatywne, odpowiadając na wiele pytań, z którymi pozostawiła mnie główna trylogia. Lubię, gdy książki zmuszają mnie do myślenia, a zgłębianie moralności w tym kreatywnym świecie pozostaje moim ulubionym aspektem tej serii. Pisanie recenzji antologii nigdy nie należy do łatwych rzeczy, znajdziecie tutaj wspaniałe opowiadania, które wskażą wam wiele ciekawych elementów, miejsc i wydarzeń, dzięki nim znowu poczułam się, jakbym zagłębiała się w jedną z ulubionych książek. „Pokłosie. Opowieści z Kosodomu” ma do siebie to, że otrzymujemy tutaj wiele dopowiedzeń, do których mieliśmy wątpliwości, czy brakowało nam informacji. Poznamy tutaj zupełnie nowych bohaterów, co pozwoli nam uzupełnić i dostrzec wiele innych aspektów tego świata. Byłam byłem zafascynowana sposobem, w jaki Thunderhead robił wszystko, co w jego mocy, aby wesprzeć swoich podopiecznych. Nie wspominając już o przebiegłych sposobach, w których próbował pomóc mieszkańcom Kosodomu, nie mogąc bezpośrednio współdziałać. „Pokłosie. Opowieści z Kosodomu” zabiorą czytelników w historię Kosiarzy, doświadczą, tego, w jaki sposób podejmowali kluczowe decyzje, które na zawsze zmieniły świat. Istnieją również opowieści, które wprowadzają czytelników w następstwa wydarzeń z głównego wątku fabularnego i opowiadają historie osób, których bezpośrednio dotyczyły. Myślę, że zanim sięgniecie po tą książkę, powinniście się zapoznać z główną trylogią. To pozwoli wam zgłębić wszystkie niedopowiedzenia, lepiej zrozumieć, jak funkcjonował świat Kosiarzy, w ten sposób niczego nie pominiecie. Świat, który przypadł czytelnikom do gustu, jest zamknięty w małych fragmentach, które wywołają tyle samo oburzenia, co śmiechu. Satyryczny humor, jest zawsze obecny i kontynuuje fantastyczną podróż przez dystopijny świat.

Dystopie nie są rodzajem literatury, po który sięgam najczęściej, ale seria "Żniwa Śmierci" skradła moje serce. Książki te opowiadają o świecie, w którym ludzie zdołali wyeliminować śmierć i aby w jakiś sposób regulować populację powołany został instytut Kosodomu zrzeszający kosiarzy, mających za zadanie dokonywać "zbiorów". Ale to w wielkim skrócie, ponieważ świat wykreowany przez autora jest bardzo złożony i skomplikowany. W trylogii poruszone jest wiele aspektów nieśmiertelnego życia w świecie, którym opiekuję się sztuczna inteligencja. "Pokłosie" to miód na moje serce po ostatnim tomie. Zakończenie było wspaniałe, ale również otwierające drogę na nowe, drugie życie bohaterów, dlatego niezmiernie cieszę się, że mogłam choć odrobinę podpatrzeć co się z nimi dalej stało. Świtało na to rzuciły przede wszystkim dwa opowiadania; "Cirrusy" oraz "Podnosi się kurtyna". Nie będę o nich opowiadać więcej, nie chciałabym zepsuć zabawy komuś kto jeszcze jest w trakcie serii spojlerem. W opowiadaniach możemy również poznać losy i charakterystykę innych postaci, chociażby kosiarzy z różnych regionów świata. Z tych, najbardziej spodobało mi się opowiadanie "Nigdy nie pracuj ze zwierzętami", którego zakończenie było błyskotliwe i naprawdę pomysłowe. Oprócz kosiarzy autor poświęca też uwagę chociażby bezmanierowcom, czyli osobom przeciwstawiającym się sztucznej inteligencji i w zasadzie wszystkiemu, są to buntownicy z wyboru. Im właśnie oddane jest opowiadanie "Aleja Bezmanieryzmu". Poznajemy też kilka historii zwykłych obywateli, bardzo ciekawa opowieść zawarta w "Być może do zbioru" opisuje coś charakterystycznego dla mieszkańców Antarktydy, czyli ich niezwykłe sny. Ale co najważniejsze, "Pokłosie" pozwala jeszcze raz spotkać się z bohaterami z trylogii. Czasem gdzieś dyskretnie w tle, a czasem jako główne postacie opowiadania. Z nich najbardziej podobała mi się "Marsjańska minuta", na wyróżnienie zasługuje również "Onieśmielająca" oraz "Cień Anastazji" - opowiadanie o bracie głównej bohaterki. Podsumowując, czytając "Pokłosie" bawiłam się równie dobrze jak na całej trylogii. Opowiadania stanowią idealne dopełnienie. Przykro mi, że teraz to już definitywny koniec "Żniw śmierci", ale przynajmniej mogę z czystym sumieniem wciskać te książki każdemu, ponieważ w mojej opinii bardzo na to zasługują.

{współpraca reklamowa} Jeśli ktoś jest ze mną na bieżąco to wie, że całkowicie przepadłam dla „Kosiarzy” i po zakończeniu trzeciego tomu aż szalałam na myśl, że zostanie mi tylko „Pokłosie” i to będzie już oficjalny koniec… Natomiast kiedy sięgnęłam po dodatkowe opowiadania mój zapał szybko się ostudził, bo przeczytałam pierwsze, potem drugie i nie czułam tego. Nie czułam tego geniuszu z poprzednich części, nie czułam tego ukrytego celu autora, który zawsze mnie zaskakiwał i powodował, iż musiałam zbierać szczękę z podłogi. Na przykład opowiadanie o wyjątkowym psie i Kosiarzu? Miałam wrażenie, że gdzieś już słyszałam taką historię i walczyłam ze sobą, żeby nie zacząć czytać kolejnego, bo przecież sięgnęłam po tę książkę, żeby poznać dalsze losy głównych bohaterów, a nie takie małoznaczące fragmenty. Czułam lekkie rozczarowanie dopóki nie doszłam do momentu, gdzie znowu zostałam wciągnięta i maksymalnie zaabsorbowana. Były to opowiadania piąte, które zainteresowało mnie bardziej niż pozostałe, a później szóste, które choć nie tyczyło się moich ulubionych postaci wprowadziło mnie do ponownej miłości do wykreowanego przez Neala świata. A potem każde kolejne czytało mi się już tylko lepiej i lepiej. „Kosiarze” są niezwykli, ich złożoność jest niezwykła, stworzeni bohaterowie są niezwykli. Uwielbiam każdą książkę z tej serii, nawet początkowo nieprzekonujące „Pokłosie”, uwielbiam przekaz jaki z nich bije, uwielbiam to jak autor (i w przypadku opowiadań współautorzy) oddał skomplikowaną naturę człowieka, jego pociąg do władzy, jak uczynił sztuczną inteligencję tworem rządzącym światem, w którym tylko śmierć leżała już w rękach ludzi. Tak bardzo cieszę się, że choć na chwilę mogłam znowu wrócić tutaj, zatrzymać się i znowu poczytać o tym, jak jeden pierścień i widmo jednego bezpiecznego roku jest w stanie zmienić wszystko dookoła nas, jak łatwo zmienić jest człowieka dzięki uważnym obserwacjom i jak cienka granica jest między „mniejszym złem” a byciem potworem. Tak, naprawdę doceniam te opowiadania, teraz, kiedy już je skończyłam. Każde inne na swój sposób, każde odnoszące się do innej sfery życia, każde uzupełniające jakiś podjęty w poprzednich tomach temat. To książki, do których na pewno będę wielokrotnie wracać, bo są wyjątkowe i według mnie genialnie łączą rozrywkę z morałem.

Nie lubię zbiorów opowiadań. To zbyt krótka forma, bym mogła wkręcić się w fabułę, poznać i polubić bohaterów, zrozumieć świat czy panujące w nim zasady. Inna historia dotyczy jednak zbiorów powiązanych z jakąś serią, której bohaterów już znam i dzięki której rozumiem zasady rządzące światem. "Pokłosie" oficjalnie dołącza więc do niewielkiego grona zbiorów opowiadań, które absolutnie uwielbiam! 💙 Zbiór historii ze świata Żniw Śmierci dorównuje poziomem samej trylogii. Pewnie, pojawiły się opowiadania, które podobały mi się nieco mniej, znaczna większość okazała się jednak świetna. Kilka zapadło mi w pamięć tak bardzo, że z pewnością jeszcze nie raz do nich wrócę (między innymi "Marsjańska minuta" czy "Nigdy nie pracuj ze zwierzętami"). Autor po raz kolejny zachwycił mnie swoim stylem, wyjątkowymi pomysłami i umiejętnością kreowania świata oraz bohaterów. Warto dodać, że w procesie powstawania tej książki brali także udział inni autorzy, których teksty wcale nie odstawały poziomem od tych Shustermana. Jestem zachwycona "Pokłosiem" i z ręką na sercu mogę przyznać, że bardzo wzmocniło ono moją miłość do tej serii. Stanowi wspaniałe uzupełnienie wątków, które zostały poruszone w trylogii, a także wprowadza nowe, równie niesamowite historie, które rozbudowują znany już czytelnikowi świat! Czy jest to książka absolutnie niezbędna? Pewnie nie. Uzupełnia jednak luki i dostarcza brakujących elementów, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Wspaniale dopełnia świat wykreowany przez autora i jest po prostu doskonałym dodatkiem do równie dobrej serii.

tam_gdzie_spiewaja_ksiazki's profile picture Q: są tu fani serii Kosiarzy? "Pokłosie" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło, a bałam się bardzo, że ten dodatek mnie rozczaruje, zważywszy na to że jestem wielką fanką serii! Każde z opowiadań stanowiło unikalną perłę; spotkamy w nich zarówno znane postacie, jak i zupełnie nowe. Mamy również różne linie czasowe, dzięki którym dowiemy się różnych smaczków o serii ;) Chociaż akcja rozgrywa się w fantastycznym świecie, opowiadania mają uniwersalny wymiar, co skłania do refleksji. Cieszę się, że pomimo odległości od naszej rzeczywistości, wartości przedstawione w tych historiach są głęboko uniwersalne. Neal Shusterman, wraz z innymi autorami, doskonale rozszerzył już bogate uniwersum, dostarczając czytelnikowi trzynastu nowych, fascynujących opowieści. Każde z opowiadań to inny kąt spojrzenia, podróż na Marsa, czy historia bezmanierowców - to wszystko czyni tę kolekcję ciekawą i różnorodną. Usatysfakcjonuje każdego fana Shustermana, natomiast zaznaczam, że raczej jest to książka skierowana do osób, które serię mają już za sobą. Podsumowując, jeśli kochasz świat kosiarzy, to sięgnij po "Pokłosie" - z pewnością znajdziesz w nim coś dla siebie.