Pewne włoskie lato (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Rebecca Serle zabiera nas w niecodzienną podróż do Włoch. I choć znajdziemy mnóstwo opisów włoskiego miasteczka, to przeżycia głównej bohaterki przyćmiewają uroki Positano.
To trzecia książka autorki, która wpadła w moje ręce. Więc pewne zabiegi w tej historii mnie nie zaskoczyły. O ile „Moja lista gości” i „Pięć lat z życia Dannie Kohan” od razu skradły moje serce, tak z „Pewne włoskie lato” miałam problem. Ale wiem, dlaczego i zaraz Wam to wyjaśnię.
Katy Silver traci matkę. Carol była jej najlepszą przyjaciółką, powierniczką, bratnią duszą i niemal częścią jej samej. Po ciężkiej chorobie umiera i Katy zostaje sama. Czuje się zagubiona, opuszczona, zraniona i niezrozumiana. Odsuwa od siebie swojego męża i podejmuje decyzję, by na wyjazd do Włoch, na który miała udać się z mamą, pojedzie sama. Trafia do Positano, gdzie chce zobaczyć wszystko oczyma swojej matki. Sęk w tym, że pewnego dnia, trzydziestoletnia Carol staje przed nią. To niemożliwe, bo kobieta przecież nie żyje, ale Katy wie, co widzi. Robi wszystko, by poznać swoją mamę i zrozumieć, co tak naprawdę ma tutaj miejsce.
Zawsze nim wyrażę swoją opinię o bohaterze, staram się wejść w jego buty. Postawić się na jego miejscu, zrozumieć go i jego decyzje. Tutaj tego nie zrobiłam, bo nie chciałam znaleźć się na miejscu Katy. Nawet przez moment nie chciałam sobie wyobrażać, że tracę swoją mamę. Dlatego odcięłam się od naszej bohaterki i przyglądałam się jej poczynaniom z boku. Każdy przeżywa żałobę na swój sposób i nie mi to oceniać, jednak niektóre zachowania Katy, po prostu mnie drażniły. Rozumiałam, że straciła najbliższą jej osobę, ale już nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego w tak paskudny sposób traktuje swojego męża, który niczym sobie na to nie zasłużył.
Sam pomysł na tę historię mi się podobał. Coraz bardziej zagłębiamy się w fabułę i zaczynamy wysnuwać podejrzenia. Spotkanie trzydziestoletniej Carol jest dla Katy czymś, czego potrzebowała. Po drodze popełni parę błędów, przez które nie jestem w stanie jej polubić. I to jest właśnie mój problem. Bo z jednej strony rozumiem to, że Katy zaczęła wszystko kwestionować i że nie wiedziała, kim jest. Ale z drugiej strony mogła to wszystko rozegrać w inny sposób.
Poprzednie książki autorki mnie wciągnęły i nie potrafiłam się z nimi rozstać, a tutaj moja przygoda trwała chyba tydzień.
Rozumiem przesłanie tej książki, sama na pewne rzeczy spojrzałam też z innej perspektywy, jednak „Pewne włoskie lato” nie skradło mojego serca. Zachęciło mnie natomiast do odwiedzenia kiedyś Positano, bo sądząc po zdjęciach, jest tak samo malownicze, jak opisała je Rebecca Serle.

Irytująca, infatylna opowieść o chorej relacji matki z córką, która nadaje się na terapię u psychologa. Książka ma ponad 300 stron, a dopiero na 109 przeczytałam coś mądrego. Romas nudny i przewidywalny. Opis włoskiego życia na plus. Cała puenta tej książki jest zawarta w słowach ojca na samym końcu książki. Generalnie słabo.

Cudowna książka. Pochłonęłam w jedno popołudnie na ogrodzie. Świetne opisy, jak ktoś kocha Włochy to polecam. Aż chce się zarezerwować pokój w tym hotelu i jadać tam śniadania w nieskończoność. Lekka literatura polecana każdej kobiecie.

Przez połowę książki się nudziłam później sprawy nabrały tępa trochę mnie denerwowała bohaterka trochę ciekawiła końcówka na plus. :)

Świetna książka ale czasem można się nie połapać co i kiedy się dzieje :))

Lekka, fajna opowieść w pięknej Italii. Bardzo słoneczna i pożywna.

Jestem w połowie książki jak narazie nie powala.

Super książka.

Książka o której chce się mówić, ale nie można, bo łatwo zdradzić najważniejsze elementy fabuły. To co musicie wiedzieć, to to, że to obyczajówka, ale z tych gorzkich i niełatwych. Z jednej strony mamy Włochy, wakacyjny klimat, lekkość i przyjemność. Z drugiej trudne tematy i zabieg, który odwraca wszystko do góry nogami. I jak o takiej książce mówić, żeby nie powiedzieć za dużo? Na pewno jest ro historia, którą chce się czytać, sięgać po odłożeniu, a równocześnie nie kończyć. To nie jest pierwsze moje spotkanie z autorką, więc trochę się mogłam tego spodziewać, ale właśnie po takie nieoczywiste lektury lubię sięgać. Ciekawa, wciągająca i nieprzewidywalna. Letnia, wakacyjna, idealna na urlop. To historia, którą warto poznać.

Każdy z nas, a przynajmniej większość, straciła w swoim życiu kogoś bliskiego i zna to obezwładniające uczucie smutku, bólu, tęsknoty, jakie za sobą niesie żałoba. Mama Katy – bohaterka „Pewnego włoskiego lata”, po wyczerpującej chorobie umiera i choć było wiadomo, że to nastąpi, Katy nie była na to przygotowana. Bardzo ją kochała oraz czuła się z nią silnie związana, do tego stopnia, że nie wyobraża sobie dalszego życia bez niej. Miały razem jechać do Włoch, by poznać miejsce, do którego Carol miała sentyment. Katy nie wie, co ma zrobić, lecz w końcu decyduje się na tę wycieczkę, a na miejscu spotyka trzydziestoletnią wersję swojej matki. Jestem świeżo po lekturze tej powieści. Niech ktoś mi powie, jak teraz mam dalej żyć? Mocno związałam się z bohaterami i mam legendarnego „kaca książkowego”. Uwielbiam dzieła napisane przez Rebeccę Serle. Kiedy biorę do ręki jej książkę, wiem, że będzie to cudownie spędzony czas. Tak było i tym razem. To, co uwielbiam w jej powieściach to wplatanie w opowieść obyczajową wątków paranormalnych, z innego świata, lecz nie na tyle nachalnych, by przydzielić je do gatunku fantasy lub science fiction. Tło powieści jest również ciekawe. Wyobraźcie sobie włoskie, przepiękne krajobrazy, jedzenie o obłędnym smaku, wino, które w tym miejscu rozlewa się litrami, przyjaznych miejscowych, ciepłe wieczory z morską bryzą na twarzy i gorącym piaskiem pod stopami. Brzmi, jak prawdziwy raj, prawda? Zazdrościłam Katy, że znalazła się w tak cudownym miejscu, lecz jeszcze bardziej zazdrościłam jej tego, że jeszcze raz mogła spotkać mamę, którą straciła przed kilkoma tygodniami. Co prawda w nieco innej, młodszej wersji, niż miała okazję ją znać do tej pory, lecz to w dalszym ciągu jej mama. Wiele bym dała, by móc spotkać mojego przyjaciela, który niestety odszedł z tego świata za szybko, wierzę jednak, że tam, gdzie teraz jest, jest szczęśliwy. Bohaterowie są tu różnorodni. Wszystkich polubiłam z całego serca. Począwszy od głównych bohaterek, poprzez nieco ekscentrycznych, żywiołowych, gościnnych Włochów, aż do pozostałych postaci, które stanęły na drodze Katy. Ujęło mnie też ciepło bijące z tej historii, jest to zdecydowanie jedna z najlepszych książek, jakie miałam okazję przeczytać w tym roku, a trochę ich było. Gorąco zachęcam Was do zapoznania się z „Pewnym włoskim latem” oraz pozostałymi powieściami napisanymi przez autorkę. Zapewniam, że jeśli spodobał Wam się zarys fabuły, to nie będziecie zawiedzeni.