Niewidzialni. Tom 1 (okładka  twarda, wyd. 10.2018)

"Niewidzialni", to przepiękna, choć dość surowa powieść o życiu rodziny Barrøy. Mała, odosobniona wysepka, nieco duszny klimat, życie zgodne z rytmem pór roku i humorami morza. Autor doskonale oddaje klimat tego miejsca, piękno niezmąconej jeszcze dzikiej norweskiej przyrody, a przede wszystkim hardość i nieustępliwość ludzi, radości i bolączki towarzyszące każdemu wyspiarzowi. Tu nie ma miejsca na zbędne gesty i słowa, jest za to esencja życia w jego najprostszej formie. Zakochałam się w tej powieści od pierwszej strony i z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

,,Niewidzialni" to wspaniała powieść skandynawska. Opisuje sytuację rodziny na odizolowanej od rezczywistości wyspie. Wciągająca fabuła, która przenosi do miejsca i sytuacji opisywanej w książce. Dzięki swojej prostocie, sposobie pisania i faktycznym opisywaniu rzeczywistości, powieść doskonale odwzorowuje emeocje ludzkie i wpływa na uczucia czytelnika. Jest to kolejna książka z gatunku literatury skandynawskiej, która na prawdę mnie zachwyciła.

Wciągnęła mnie całkowicie, przeniosłam się na tę wyspę i ciężko mi wrócić "do rzeczywistości" albo do innej tematyki w książkach... Wydanie też bardzo fajne i ładnie się prezentuje, polecam!

Niesamowity świat - trudny, wymagający, wystawiony na siły natury ale jednocześnie urzekający.. Powieść przenosi w zupełnie inny czas i przestrzeń. Warto!

Bardzo pozytywne proste super styl i piękne opisy niecodziennego miejsca polecam

Polecam

Pod tą niepozorną rodzinną historią, skrywa się opowieść o izolacji i przywiązaniu do wyspy, która jest jednocześnie domem i więzieniem, a przynależność do niej jest niezbywalna. Walka jaką bohaterowie toczą przede wszystkim z naturą jest czymś zupełnie nie do ogarnięcia dla człowieka, który żyje w centrum miasta, korzystając z wszelkich zdobyczy technologicznych. Widzimy bezsens niektórych działań bohaterów, wiemy, że niektóre przedsięwzięcia są z góry skazane na porażkę, a jednak nie sposób nie podziwiać ich uporu i stoickiego spokoju z jakim znoszą kolejne niepowodzenia.

Pełna recenzja: https://przymuzyceoksiazkach.com.pl/2018/11/roy-jacobsen-niewidzialni-recenzja/ “Niewidzialni” na pewno nie są książką doskonałą, zapewnili mi jednak kilka miłych wieczorów i sporo refleksji. Nieprzypadkowo autor został nominowany do Międzynarodowej Nagrody Bookera 2017, a jego “dziecko” podbija kolejne rynki. Dobrze, że Wydawnictwo Poznańskie zdecydowało się na sprowadzenie go do Polski. Oby “Niewidzialni” byli zwiastunem świetnej serii. To jeden z tych tytułów, obok którego nie można przejść obojętnie!

Wydawnictwo Poznańskie po latach wznawia serię dzieł pisarzy skandynawskich. Seria ta lata temu cieszyła się dużą popularnością, a nie bez znaczenia jest fakt posłużenia się czołowymi autorami, których nazwiska okryte są skandynawskim Noblem czy stoją na szczycie klasyki literatury. Seria ta to staranie dobrane perełki, które przypominają, jak piękny może być język literacki, gdyby dać mu szanse zaistnieć na nowo. "Niewidzilani" jest pierwszą pozycja otwierającą twórczość Roy'a Jacobsena, jaką mam okazję czytać. Na niewielkiej norweskiej wyspie życie toczy się nad wyraz monotonnie i przewidywalnie, choć szalejące sztormy i szkwały burzą niejedną ostoję rodziny. Ta poskładana z wielu funkcjonuje dzięki naturze - to na jej łasce i niełasce opiera się fundament przetrwania - niewielki przychówek, połowy, uprawa własnej ziemi. Mieszkańcy wyspy doskonale wiedzą, że są moce, którym żaden człowiek nie powinien się przeciwstawiać a szanować to, co przynosi zarówno los, jak i nieobliczalne morze. Od morza właśnie zależy codzienne funkcjonowanie, wobec którego rodzina ustala rytm życia i od którego jest w pełni zależna. Dzieci rodzą się dorosłymi, dorośli pracują do utraty tchu i tak następuje pokoleniowa wymiana. Trzeba zaznaczyć, że nie jest to literatura łatwa, to nie pozycja, po którą w potrzebie relaksu sięga czytelnik. "Niewidzilani" to książka wymagająca, lecz odwdzięczająca się pięknym językiem, zaskakującym stylem pisania tak odmiennym od tych, które dotychczas miałam okazję poznać. Doskonale poprowadzone opisy natury gwarantują wpojenie się w tło, postaci mają swoją charyzmę, choć daje się zauważyć skupienie na poszczególnych bohaterach z pominięciem pozostałych. Istotne z punktu widzenia rodziny wydarzenia czy dramaty zamykają się często w kilku słowach, może w jednym zdaniu, zaś autor skupia się na wyspie, którą mieszkańcy sumiennie pielęgnują. Wyspa odwdzięcza się swoim bogactwem i ona jedna widzi swoich mieszkańców, bo dla innych ci ludzie są jak jedni z wielu, a może nawet niewidzilani.

Nie wiem, czy wiecie, ale to od Roya Jacobsena zaczęła się Seria Skandynawska w Wydawnictwie Poznańskim. Oszczędna w słowach literatura, która trafia do samego środka czytelnika. To nie są łatwe przeżycia. Musimy stanąć twarzą w twarz z prawdą. Nie kontrolujemy uczuć. Wnikamy w skandynawską historię i choć w niektórych momentach sprawia nam to ból, wiemy, że ta przygoda nas rozwinie, zmieni coś w nas, jako w ludziach. „Niewidzialni” to historia bliska, a zarazem daleka naszemu sercu. Pierwsza moja styczność z twórczością Roya Jacobsena zostawiła we mnie pustkę, olbrzymie poczucie samotności. Dotarcie do finału Międzynarodowej Nagrody Brokera w 2017 tylko podkreśla wyjątkowość historii. Choć zdaję sobie sprawę, że większość z czytelników podświadomie unika literatury pięknej, bojąc się niezrozumiałego języka, tak za każdym razem chcę Wam podkreślać, że taka proza jest nam potrzebna. Rodzina Barroy zamieszkuje samotnie wyspę. Żyją z tego, co uprawiają. Muszą nauczyć się współpracować z Matką Naturą, która w jednej chwili może pozbawić ich wszystkiego, co mają. Niewidzialny możesz i Ty, i ja. Skazani na to, co wyrzuci morze. Rodzina Barroy to tak naprawdę cztery osoby: mama, tata, dziadek i Ingrid. Pogoda dyktuje im miejsce spania, miejsce przetrwania. Ich wola walki jest zaskakująca, ale także akceptacja tego, co mają. Nie potrzebują niczego ani nikogo więcej. Historia otwiera oczy, uczy pokory, docenienia ulotnej chwili, a także szacunku do Matki Natury. Mamy też walkę z akceptacją tego, co jest dla bohatera niezrozumiałe. Na wyspie byli tylko oni, wyspa nie pozwoli im uciec. Ingrid dojrzewa wraz z nią. Jestem wzruszona, ile emocji kryje się między wierszami i jak wielki wpływ na nich ma otoczenie. Ktoś mógłby pomyśleć, dlaczego się po prostu nie wyprowadzą? Niech sprzedają, co mają! Widzicie, każdy inaczej definiuje szczęście i tego też nas uczy Roy Jacobsen. Czytelnik może odnaleźć na wyspie siebie, tylko czego Ciebie nauczy wyspa?