Babetta (okładka  twarda, wyd. 08.2023)

Powieść która wciąga I pozwala na refleksje o własnej relacji z przyjaciółmi

Historia o relacji między dwoma kobietami,moim zdaniem relacji toksycznej.

Fantastyczna. Czułam się tak jakbym tam była.

Genialna!

Lektura „Babetty” była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Niny Wähä, która podobno w tej powieści pokazała się z zupełnie innej strony, niż w znanym „Testamencie”. Mnie jednak spodobała się ta mocno psychologiczna proza skupiona na jednej postaci - jej odczuciach, przemyśleniach, pragnieniach i fantazjach. Czytanie „Babetty” przypominało oglądanie filmu na wielkim, kinowym ekranie - Wähä poświęca dużo uwagi detalom, za pomocą których kreuje swiat swojej powieści. Malownicze opisy również są jej znakiem charakterystycznym - czytając, przed oczami stają tworzone przez nią obrazy: lazurowej wody w basenie, luksusowej willi na wybrzeżu Francji, porannych sesji jogi i niezrewolucjonizowane popołudni z książką w ręku. Tytułowa „Babetta” to film, w którym główna role odegrała Lou - światowej sławy gwiazda filmowa i najlepsza przyjaciółka z młodości głównej bohaterki powieści Katji. Kobiety spotkają się po latach, kiedy Katja otrzymuje zaproszenie na wakacje w posiadłości akorki, co sama komentuje słowami: „ona woła, ja przychodzę”. Wähä zadaje w tym miejscu pytanie: czy spotkanie po tak długim czasie - tym razem już bez filtra, który idealizuje rzeczywistość i relację obu kobiet - wciąż będzie tym samym? W relacji tej bowiem od zawsze istniała pewna zasada - do Lou należy swiat, to jej słuchają znajomi, to z nią chcą spędzać czas, to ona odnosi sukcesy. Katja natomiast stoi zawsze obok. „Babetta” to opowieść o poczuciu niespełnienia i rozpaczliwym poszukiwaniu tego co było kiedyś, o toksycznej przyjaźni i postrzeganiu samego siebie przez pryzmat drugiej osoby. To również opowieść o sztuce - szczególnie filmowej - i o tym jak bardzo kobieta jest w stanie się dla niej poświęcić. A wreszcie, to opowieść o przemocy, przeważającej sile mężczyzn, wciąż dominującym patriarchacie i manipulacji - zarówno w filmowym światku, jak i codziennym życiu. Wähä umiejętnie rysuje portret psychologiczny Katji, kobiety wciąż poszukującej siebie i swojej tożsamości - jednego razu po prostu chcącej być blisko swojej przyjaciółki, a drugiego pragnącej stać się właśnie nią. Zakończenie „Babetty” było dla mnie czymś zaskakującym - w klimacie skandynawskiego thrilleru - Wähä nadała subtelnego wydziału wszystkim problemom powieści oraz przedstawiła pełny obraz konsekwencji jakie niosą - i mogą nieść - poczynania bohaterów.

< Motyw kobiecej przyjaźni w literaturze… Podrzucicie jakiś tytuł?> Toksyczna przyjaźń, która wywołuje głęboki niepokój oraz dyskomfort. Zmusza do głębokiego zastanowienia się nad kondycją relacji międzyludzkich i tą cieniutką, prawie niedostrzegalną granicą pomiędzy uzależnieniem od drugiej osoby, a zdrową przyjaźnią na całe życie. Jak głęboko można zatracić siebie czekając na błysk zainteresowania ze strony drugiej osoby? Natomiast kiedy w jakąkolwiek relację pomiędzy ludźmi, zwłaszcza kobietami wkrada się obsesyjna zazdrość nic nie jest już takie samo. Katja i Lou znają się od czasów szkolnych. Jedna niezwykle piękna, druga obdarzona talentem. Czasem uzdolnienia nie wystarczą. liczy się łut szczęścia i znalezienie się w odpowiednim miejscu o idealnym czasie. Katja ciągle poszukuje swojej drogi, a właściwie stoi w miejscu wierząc, że zrobi oszałamiającą karierę jak jej przyjaciółka i czeka na każde jej skinienie.  Babetta porusza również kwestie #metoo oraz patriarchatu i poczucia wyższości mężczyzn nad kobietami. Ci wszyscy podstarzali mężczyźni, którzy sądzą, że mając pieniądze i pozycję wszystko im się należy. Mieszkają w idealnych domach, gdzie pomoc domowa jest praktycznie niewidoczna, a gdy pragną zaspokojenia to po prostu je sobie biorą. Nina Wähä znakomicie oddaje klimat rodem z dawnego Hollywood. Osadza czytelnika w roli dyskretnego podglądacza, który śledzi rozgrywający się przed jego oczyma spektakl. Nic nie jest tutaj do ukrycia, choć bohaterowie mają swoje grzeszki i tajemnice. Momentami, opisy przybierają wręcz wulgarny czy odrobinę obsceniczny klimat, ale to tylko potęguje wrażenie ukradkowego podglądania przez niezaciągnięte zasłony.  Interesująca, magnetyczna i energetyczna powieść, w której tak naprawdę nie dzieje się wiele na płaszczyźnie wydarzeń, a wszystko w obrębie relacji międzyludzkich. Zawiłe studium przyjaźni pomiędzy dwiema kobietami oraz patriarchatu i #metoo, które nie do końca zostało przedstawione tak jakbym sobie tego życzyła. Udane spotkanie z literaturą skandynawską, choć nie tak dobre jak przy twórczości Smirnoff czy Kinnunen'a. Nic straconego, teraz w planach Testament tej autorki.

„Babetta” autorstwa Niny Waha traktuje o przyjaźni w pełnym pozorów świecie kina. Wspomnę, że powieść należy do ciągle poszerzającej się o kolejne znakomite pozycje Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich, a po tej powieści mój apetyt na poznanie następnych zdecydowanie wzrósł. Relację pomiędzy dwiema kobietami obserwujemy przez pryzmat emocji jednej z nich, Katji, która w tej przyjaźni zawsze gra „drugoplanową rolę”. To Lou jest tą, która osiągnęła sukces w branży filmowej, zawsze wiedziała czego chce i z niebywałą dyscypliną do tego dążyła. Ich spotkanie po latach we francuskiej rezydencji Lou niczego nie zmienia. Każda z nich zdaje się odgrywać swoją rolę – Lou perfekcyjnej kobiety sukcesu, a Katja drugie skrzypce. To zdecydowanie toksyczna relacja. Jednak brak wglądu w nią z perspektywy drugiej z bohaterek nie pozbawia nas zupełnie spojrzenia na rewers tego medalu. A pod uśmiechami i idealną otoczką skrywa się zazdrość, zdrada, wykorzystywanie i manipulacja, a nawet obsesja i napięcie seksualne. Czy tę więź można więc nazwać przyjaźnią? Czy może nie ma ona szans zaistnieć, bo „w naturę aktorstwa wpisano nieszczerość?” Więc czym jest relacja między kobietami i ile w niej prawdy, a ile gry? Czymkolwiek tak naprawdę jest nie można odmówić jej siły, intymności i ogromnego znaczenia, jakie ma dla każdej z nich. Autorka w leniwy, letni, luksusowy wypoczynek wplotła nie tylko genezę wypaczonej kobiecej bliskości, ale i wiele trudnych wątków związanych z oczekiwaniami wobec kobiet w przemyśle filmowym, w którym nadal dominują mężczyźni. Odniesienia Katji do fikcyjnego filmu „Babetta”, po którym kariera Lou nabrała rozpędu są tak wiarygodne, że sprawdziłam w Internecie, czy rzeczywiście taki został nakręcony. I z pewnym rozczarowaniem stwierdzam, że nie powstał, a mógłby. Może i w realnym świecie otrzymałby Oskara. Nie mogę również pominąć zakończenia, które było absolutnie nietuzinkowe. Dwukrotnie je czytałam, by sprawdzić, czy czegoś nie pominęłam, czy coś mi nie umknęło. Zdecydowanie ciekawe doświadczenie.

Nina Wähä utkała taką historię, że nie sposób po przewróceniu ostatniej kartki chwycić szybko za inną książkę. Nie sposób odciąć się od tej historii i przestać o niej myśleć. „Babetta” to bardzo złożona powieść, z której kart rozlewa się ogromne poczucie niespełnienia, frasobliwości i melancholii. To historia w której wiara w wieloletnią przyjaźń staje się jakoby wizją szczęścia i próbą spełnienia młodzieńczych marzeń… To symbol uchwycenia dobrodziejstwa, które kryje się za sławą i, które rozpięte na przestrzeni lat finalnie smakuje smutkiem. Autorka przenosi nas do Francji, gdzie wśród luksusu, wśród słonecznych kąpieli i smaku szampana poznajemy Lou i Katję. Przyjaciółki, które poznały się blisko piętnaście lat temu, wspólnie snuły wizję przyszłości w której każda nich marzy o karierze w blasku świateł. Tylko jednej z nich się udało… Kobieca sympatia, rozczarowanie, feminizm, bezideowość, brak obiektywizmu, odrętwienie i w końcu uzależnienie, to niektóre cechy z którymi mogłabym identyfikować tę powieść. Nina Wähä bardzo obrazowo opisuje relację tych dwóch z pozoru przyjaciółek, ale jednocześnie stawia przed czytelnikiem mnóstwo znaków zapytania. O sens tej relacji, o uległość jednej wobec drugiej, czy o seksualność. „Babetta” to nie tylko oczekiwanie na swoją szansę, nie tylko życie w cieniu, to przede wszystkim bezgraniczne poddanie się i pogodzenie z odczuciem. To było moje pierwsze spotkanie z piórem autorki. I przypuszczalnie powinnam nadrobić lekturę „Testamentu”.

Sądząc po opiniach na serwisie lubimyczytać, tę książkę albo się kocha albo nienawidzi. Uff! Ja jestem w tej pierwszej grupie, chociaż „kochać” to może zbyt wielkie słowo. „Babetta” to przede wszystkim książka bardzo złożona i różnorodna. Zawierająca wiele wątków i motywów, bogata w treści i emocje. Cóż Wam powiem, mnie się podobała. Lubię czytać o wielkim świecie małych gwiazdek i wgryźć się w ich życie. To historia dwóch kobiet, z których jedna jest typową szarą myszką, a druga ma w sobie nieposkromioną moc i siłę. Relacja dwóch bohaterek mimo, iż okryta kocem przyjaźni jest toksyczna i zepsuta, ale jedna z nich tego nie dostrzega, a drugiej jest tak wygodniej. W ogóle wiele zachowań, o których przeczytacie w tej książce jest niewłaściwych, autorka obnaża ludzkie słabości i namiętności, pokazuje brud i zepsucie. Dlatego tak bardzo mi się ta pozycja podobała! Była jednocześnie ciężka i trudna, a z drugiej strony dała mi taki powiew świeżości i naturalizmu. Relacja pomiędzy tymi dwoma kobietami jest nieoczywista i tak skomplikowana jak tylko może być. A końcówka? Ręce mi opadły ze zdziwienia. Czyta się szybko i przyjemnie. Z przyjemnością sięgnę po inną powieść tej autorki. Analiza psychologiczna bohaterów może zachwycić. 8⭐️. Katja i Lou próbując odbudować swe relacje postanawiają spędzić ze sobą wakacje. Jedna z nich jest wielką gwiazdą, druga… cóż, drugiej nie bardzo się w życiu ułożyło. Co wyniknie z ich relacje w to lato?

Książka "Babetta" autorstwa szwedzkiej pisarki Niny Wähä jest dziełem o bogatej treści. Główny nacisk kładzie na analizę postaci, szczególnie jednej z nich - Babetty. Pomimo pozornej prostoty narracji, narratorka okazuje się ciekawsza niż jej przyjaciółka. Książka intryguje pytaniem o naturę przyjaźni, a jednocześnie prowadzi do ważnych przemyśleń feministycznych. Wähä przenosi nas do Francji, gdzie poznajemy dwie przyjaciółki - Lou i Katję. Katja nadal szuka swojej drogi, podczas gdy Lou zagrała w obsypanym nagrodami filmie Babetta, który uczynił z niej gwiazdę. Od premiery minęły już lata i sława Lou zbladła. Ich długoletnia przyjaźń ma w sobie elementy sympatii, rozczarowania, feminizmu i uzależnienia. Autorka przedstawia tę relację z wieloma znakami zapytania, co stawia pod wątpliwość sens tej przyjaźni. Książka nie jest długą i rozbudowaną opowieścią, ale głęboką analizą ludzkiej psychiki. Nina Wähä porusza tematy związane z pragnieniami, potrzebami i fascynacjami człowieka, jednocześnie ukazując poczucie niespełnienia. "Babetta" to opowieść o marzeniach, które w miarę upływu czasu mogą zyskiwać nowe znaczenia, smakując czasem smutkiem. "Babetta" pozostawia trwałe wrażenie, zmuszając czytelnika do refleksji nad wieloma aspektami życia i relacji międzyludzkich. To książka pełna subtelnych detali, które ukazują głębię ludzkiego doświadczenia.