Lud z grenlandzkiej wyspy (okładka  twarda, wyd. 09.2018)

Bardzo smutna książka, pełna nostalgii i osamotnienia. Ale też piękna w prawdzie, która kipi z mieszkańców Grenlandii. Nie ma w treści żadnych (końcowych) wniosków punktowanych/sugerowanych przez Autorkę. Te Czytelnik może wypracować sobie sam, przetrawiając opowiedziane historie, które kołaczą się w duszy nawet kilka dni po zamknięciu książki. Mnie chyba bardziej to wszystko wzruszyło niż urzekło. I rozzłościło, albowiem wszystko czym smakowała książka to współczesny obraz kolonializmu.

Książka świetnie ukazuje obraz Grenlandii, jej przeszłość, teraźniejszość i tradycje, ale przede wszystkim ludzi. Widzimy z czym zmagali się ich przodkowie i jak jest teraz. Poznajemy ich perspektywę postrzegania świata. Dla wszystkich zainteresowanych gorąco polecam.

Kolejna książka-reportaż Ilony Wiśniewskiej o bardzo zimnych klimatach opisanych subtelnie i z wielką wrażliwością. Czyta się jednym tchem a po jakimś czasie wraca do książki i czyta, zapamiętuje, rozpamiętuje, czyta znów. Piękny reportaż. Gorąco polecam. ES

Świetnie napisane, podobnie jak inne książki tej autorki. Niesamowite zdjęcia pomagają w przeniesieniu się w miejsca, o których autorka nam opowiada. Polecam, szczególnie teraz, podczas pandemii...

Książka interesująca , piękne wydanie , zrobiła na mnie pozytywne wrażenie i uważam, że warto poświęcić na nią czas, polecam

Bardzo prywatny, depresyjny reportaż. Polecam, ale nie na zimowe wieczory

👍Super

„Lud. Z grenlandzkiej wyspy” to idealna książka dla tych, którzy chcieliby dowiedzieć się, jak wygląda życie na największej wyspie świata. Poznać fragmenty codzienności jej mieszkańców, z kawałków złożyć historię funkcjonowania w tak ciężkich warunkach, zrozumieć, jak w takim miejscu tak zwyczajnie można być szczęśliwym. Bo Wiśniewska udowadnia, że wbrew temu, co myślimy, można. Na powstanie tego reportażu złożyły się praca autorki w domu dziecka oraz liczne rozmowy z mieszkańcami wyspy. Z tych doświadczeń i zasłyszanych słów wyłoniła się całość, która zaskakuje czytelnika i kształtuje jego spojrzenie na to miejsce i jego mieszkańców. Do tej pory o Grenlandii nie wiedziałam nic. Dziś natomiast liczba moich przemyśleń wygląda dość niepokojąco. A właściwie nie jestem pewna, co myśleć o tym powinnam. Wiśniewska z tych rozmów i wypowiedzi spotkanych osób tworzy dla nas codzienność w chłodnym, grenlandzkim charakterze, pokazując radości i trudy życia w takim klimacie. Przeraźliwe zimno, ubrania ze zwierzęcych skór, polowania na foki i ryby wydobywane z przerębli, pojazdy sunące po lodzie, mrożona żywność. Czy nie wywołuje to w nas smutnych przemyśleń? Czy nie przeraża? Nie zastanawia? A jednak Ci ludzie czerpią z Tego życia przyjemność, radość, satysfakcję. Czuję dumę, doceniają, to, co mają, uśmiechem nagradzają drobne wydarzenia, cieszą ich małe rzeczy. I muszę przyznać, że zrobiło to na mnie wrażenie, w pewien sposób mnie zainspirowało i skłoniło do przemyśleń, sprawiając, że przez chwilę zastanowiłam się, jakby to było znaleźć się tam, na ich miejscu. Czym zaskoczyli mnie Grenlandczycy? Otwartością. Pogodą ducha. Cierpliwością. Spokojem. Szacunkiem do przyrody i drugiego człowieka. Przyzwoitością. Ciszą. Brzmi tak inaczej, nieco nienaturalnie, a przecież to same dobre rzeczy, same pozytywne cechy. Grenlandczycy nie boją się rozmawiać o śmierci. Seks nie stanowi dla nich tabu. Chętnie odpowiadają na niewygodne pytania, jak zależność od Danii i trudności związane z życiem na wyspie. Nie chowają się za udawaną ambicją, nie próbują być inni, niż są w rzeczywistości. Dają do myślenia. Wiśniewska prezentuje nam szereg rozmów, krótkich historii, trochę refleksji, garść przesądów. Wyłania się z tego zaskakująca, ale barwna, przemyślana i pełna całość, która może przynieść czytelnikowi sporo frajdy. Widać, że autorka rzeczywiście w to życie się do pewnego stopnia zaangażowała, że poczuła to, co czują mieszkańcy, że ich poznała i dostrzegła wady i zalety. I to wszystko oferuje nam zamknięte w solidnej okładce i doprawione szeregiem klimatycznych, podkreślających to wszystko fotografii.

"Lud. Z grenlandzkiej wyspy" to trzecia książka autorki o dalekiej Północy. Jestem pewna, że nie ostatnia, Wiśniewska rozgościła się w tamtejszych klimatach i widać, że coraz lepiej je czuje. Autorka pracowała jako wolontariuszka, w jedynym na wyspie domu dziecka w Uummannaq, i właśnie to miejsce będzie punktem wyjścia do każdej opowieści. Historie o skutych lodem emocjach. Uczuciach, których się nie okazuje bo to oznaka słabości. Na Grenlandii trzeba nauczyć się sztuki przeżycia, a emocje w tym nie pomagają. Siłą Grenlandczyków jest wspólnota. Razem pracują, polują i świętują. Ufają sobie i zapewniają bezpieczeństwo. Jednocześnie żyją w izolacji, osamotnieniu i poczuciu nieustającej walki o szacunek dla swojej lodowej ojczyzny. Jest w tym reportażu niedookreślony rodzaj surowej czułości. Uczucia, które buduje mieszkańców wyspy, tworząc niepisany kodeks zgodnie z którym przyroda i ludzie są jednością. A jedyną akcentowaną formą agresji jest okrucieństwo wobec psów zaprzęgowych. Wiśniewska delikatnie przeprowadza nas przez tematy samobójstw, pedofilii, duńskiej kolonizacji. Spraw, które na co dzień towarzyszą Grenlandczykom. "Lud. Z grenlandzkiej wyspy" utkany jest z opowieści z peryferii świata, gdzie tożsamość kulturowa scala ludzi jak cement. Zimą Uummannaq to kawał skały wbity w zamarznięte morze. Bajecznie fotogeniczne obrazy, cisza i umiejętność zostawienia swojego "ja" na stałym stałym lądzie. Ilona Wiśniewska stara się wtopić grenlandzki krajobraz. Otwiera się na ludzi, każdego jest ciekawa i nikogo nie ocenia. Nie pisze o Grenlandczykach jak o dziwadłach, którzy jedzą renifery i powożą psimi zaprzęgami. Traktuje ich poważnie, chociaż czasami nie rozumie. "Lud. Z grenlandzkiej wyspy" to reportaż o miejscu, w którym człowiek jest dodatkiem do natury. Sztuce życia między ludźmi i przeżycia w świecie, który za wszelką cenę chce udowodnić, że wie lepiej co jest lepsze dla Grenlandczyków. Doskonała książka, napisana z wrażliwością i szacunkiem.

„Lud z grenlandzkiej wyspy” to trzecia książka Ilony Wiśniewskiej w której opisuje ona życie ludzi na dalekiej północy. Tym razem na Grenlandii. Jak w swoich poprzednich książkach autorka opisuje życie na tej największej wyspie świata po przez historie ludzi którzy tam mieszkają. W prosty sposób autorka opisuje jak bardzo różni się styl myślenia Grenlandczyków od Duńczyków i w ogóle Europejczyków. Ich podejście do życia jest zupełnie inne niż nasze. Choć wydaje się że ludzie którzy tam mieszkają są silni i wytrzymali na trudy życia na dalekiej północy to wątek samobójstw w tej książce pani Ilony Wiśniewskiej jest dość częsty – bo tak niestety jest na Grenlandii. Przez to opis życia na Grenlandii wydaje się dość ponury – ale to tylko moje odczucie. Jest to typowa książka reporterska która zawiera również wątki historyczne oraz polityczne. Opisane relacje duńsko-grenlandzkie, są dość zawiłe i skomplikowane. Przez takie uwarunkowania historyczno-polityczne nie można odpowiedzieć jednoznacznie, że wszyscy Grenlandczycy są za całkowitą autonomią od Danii. Wszystkie osoby które rozmawiają na ten temat z autorką mają różne opinie. Sam rozwój Grenlandii w ostatnim stuleciu jest bardzo ciekawie opisany. Dzięki temu możemy poznać wiele ciekawostek o tej wyspie. Polecam tę książkę.