Kobieta w słońcu. Saga nadmorska. Część 3 (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Minął rok, od kiedy miałam okazję i przyjemność poznać się z piórem Doroty Milli, zaczytując się wówczas w Kobiecie w deszczu, która otwierała Sagę nadmorską. Pół roku temu miałam już za sobą Kobietę w burzy, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że sięgnę po kolejną część cyklu, a w przyszłości również po inne książki autorki (aktualnie jeszcze dwie czekają na swoją kolej). Teraz mam już za sobą Kobietę w słońcu i cóż… przykro mi, że musiało się to już skończyć. Pierwotnie założyłam, że poświęcę tej książce trzy wieczory, bo doba jakoś niekoniecznie chce się rozciągać, a i zmęczenie jakby nie chciało dać wolnego. No cóż, plany mają to do siebie, że nijak się mają do życia, więc… Kobietę w słońcu pochłonęłam w jedną noc, próbując później nie zasnąć w trakcie dnia, ale… czegóż nie robi się dla dobrej książki, prawda? Byłam tak ciekawa tego, co wydarzy się na każdej kolejnej stronie i jak w ogóle zakończy się historia Aletty, że nie mogłam odłożyć książki na bok, do czasu aż wszystko nie stało się jasne. Ale nim do tego zakończenia dotarłam, przeżywałam razem z bohaterkami ich rozterki, ale też cieszyłam się z każdego poczynionego przez nie postępu w drodze do odzyskania wewnętrznej i życiowej równowagi. Dorota Milli kolejny raz udowodniła mi, że potrafi grać na emocjach i uczuciach czytelnika (i bohaterów), ale dzięki temu właśnie nie można mówić o nudzie. Podobało mi się również to, jak autorka dokończyła rozpoczęte na samym początku wątki. Domykała je jeden po drugim, pozwalając czytelnikowi zamykać poszczególne drzwi, by mógł oswajać się z tym że koniec podróży z Alettą, Eryką i Julią jest nieunikniony. Nie zabrakło dobrze nam już znanych zagadnień wprost z gabinetów psychoterapeutów i psychiatrów. Jest to więc dobra lekcja, by bacznie obserwować siebie i ludzi, którzy nas otaczają, by nie dać się złapać w sidła narcyza, by wiedzieć, jak poradzić sobie z wewnętrznym chaosem, by móc iść naprzód bez ciągłego oglądania się za siebie oraz że nie samą pracą żyje człowiek, bo często jest ona ucieczką od życia i iluzoryczną tarczą przed tym, co dzieje się za oknem gabinetu, biura, czy po prostu domu. Polubiłam stworzone przez Dorotę Milli postaci i nie ukrywam, że ciężko mi się z nimi rozstawać. Przeżyliśmy razem wiele wspaniałych i cudownych chwil, a czasem nieco gorzkich i przytłaczających. Z przyjemnością przypatrywałam się procesowi leczenia wewnętrznych ran, co skutkowało rozkwitem każdej z nich. Nie raz i nie dwa uśmiech pojawiał się na mojej twarzy, a czasem widmo łez pojawiało w oczach. Urzekły mnie swoją naturalnością, tym, że mogą być odbiciem każdej i każdego z nas, którzy mierzy się z kryzysem w swoim życiu. Są też przykładem na to, że warto prosić o pomoc i nie należy się tej pomocy bać, bo skorzystanie z konsultacji z psychiatrą czy terapeutą nie oznacza, że jesteśmy nienormalni. Oznacza ni mniej, ni więcej, że potrzebujemy pomocy i że jesteśmy tego w pełni świadomi, a to pierwszy krok, by móc na nowo cieszyć się życiem. Polecam Wam Kobietę w słońcu, a wcześniej zapoznanie się z Kobietą w deszczu i Kobietą w burzy. Wpadnijcie do Kołobrzegu i poznajcie trzy niezwykłe kobiety i ich historie. I wierzcie mi na słowo – nie będziecie mogli oderwać się od lektury!

Co to była za saga, czytało się fajnie i bardzo miło spędziłam czas, była to fajna przygoda w Kołobrzegu przedewszystkim taka życiowa, poznałam trzy kobiety w różnym wieku i z różnymi charakterami 😁. Przetrwałam z dziewczynami, deszcz i burze ale jak to mówią zawsze na końcu wychodzi słońce i tak było w tej powieści po ciężkich przeżyciach wszystko wskakuje na dobre tory. Życie dziewczyn zmieniło się na same plusy, ale zanim dotrwały do tego miejsca, to musiały wiele przejść... Czy było łatwo? W tej części Arletta postanowiła odkryć kim była Aniela dla mentora Bo, tego co znalazła na jej temat i jak potoczyły się losy nieznajomej kobiety były wielkim szokiem dla Aletty i musiała poznać cała prawdę, również na swój temat co nie było łatwe bo jej matka Wiktoria nie chciała w ogóle na ten temat rozmawiać, ale tu z pomocą przychodzi detektyw Sebastian i pomaga jej odkryć całą prawdę... u Eryki słońce po woli coraz bardziej wychodzi za chmur, życie zaczyna jej się układać, ale za łatwo też nie może być i jej (jeszcze) mąż nie może pogodzić się z decyzjami Eryki i próbuje nieźle namieszać w jej relacji z synami... No i jeszcze Julia u niej to dopiero nastąpiły zmiany i do tego nauczyła się jak nie dać więcej sobą manipulować... Dziewczyną kibicowałam za każdym razem, i ich historia pochłonęła mnie w całości, autorka tak realistycznie przedstawiła nam tą sagę, że ciężko było odłożyć książkę choć na chwilę i zakończenie całej serii było naprawdę świetne. Ta cała historia pokazuje, że wszystkie sytuacje, nawet te które wydają się beznadziejne, mają zawsze drugie dno i nigdy nie warto się poddawać. Warto sięgnąć po poprzednie tomy aby zrozumieć w zupełności tą sagę. Autorka ma naprawdę lekkie pióro i polecam jej książki z całego serducha ❤️.

wspaniała powieść,taka życiowa jak poprzednie Kobieta w Burzy czy Kobieta w deszczu

To już moja trzecia część ulubionej pisarki. Idealna pozycja ja wieczorny relaks.

Super powieść, zresztą jak wszystkie książki Doroty

„na przeszłość nie mamy wpływu i zostaje nam tylko ją zaakceptować” Wiadomym jest, że we wszystkim najlepiej jest zachować równowagę. Nie można tylko dawać tylko lub tylko brać, bo wówczas tracimy kontrolę nad życiem, a niejednokrotnie tak dzieje się u osób pełnych empatii, poświęcających swój czas i swoją uwagę innym. Robią wiele dobrego, gotowi są na działanie na rzecz potrzebujących w każdym momencie, ale często zapominają o sobie. Powiedzenie, że „szewc bez butów chodzi” doskonale pasuje do jednej z bohaterek książki „Kobieta w słońcu”. Aletta Różańska prowadzi gabinet terapeutyczny wysłuchując kolejnych dramatycznych opowieści swoich pacjentów, udziela się dodatkowo w szpitalu na oddziale psychiatrycznym i ma niewiele czasu dla siebie. Jej dzień jest wypełniony działaniem, ale też odkrywaniem prawdy o swoim mentorze, po którym odziedziczyła nie tylko gabinet, ale też mieszkanie oraz zegarek na łańcuszku, z którym się nie rozstaje nosząc go na szyi. Na tylnej ściance tego pięknego i wyjątkowego wisiorka odkryła dedykację z podpisem, że jest ona od Anieli. Niestety, nikt nie wie, kim ona była i nikt nie chce o tym rozmawiać, szczególnie mama Aletty, która przyjaźniła się z mentorem Bo, jak nazywany jest zmarły doktor Bogusz Zakrzewski. W rozwikłaniu tej rodzinnej tajemnicy pomaga terapeutce detektyw Sebastian Wysocki, który wykazuje zainteresowanie nie tylko sprawą, ale też swoją klientką. Ona jednak wydaje się tego nie dostrzegać i wciąż unika bliższych z nim kontaktów, poza służbowymi. Jednak świecące coraz częściej letnie słońce ogrzewa aurę coraz bardziej i wnika też w serca bohaterów. Aletta ma dwie oddane przyjaciółki, Julię i Erykę, które pojawiły się w jej życiu w pierwszym tomie „Kobieta w deszczu” jako klientki, a w efekcie stały się sobie bliższe niż mogły przypuszczać. Ich znajomość rozwinęła się jeszcze bardziej w drugim tomie pt. „Kobieta w burzy”, gdy podejmowane przez nie decyzje wywołały u nich rewolucję w życiu. Teraz muszą na nowo wszystko uporządkować, ale też przekonać Alettę, że w życiu nie liczy się tylko praca, a pewien przystojny detektyw interesuje się nią nie tylko zawodowo. Nie będę tutaj opowiadać o każdej z nich, bo byłoby tego zbyt dużo. Wspomnę tylko, że Eryka z powodzeniem prowadzi swoją nadmorską kawiarenkę na deptaku, którą nazwała „Ptaszyna”, gdyż pod swoje skrzydła przyjęła pracowników, którzy dzięki pracy u niej znowu mogą latać niesione nurtem życia. Jednak nie do końca Eryka może cieszyć się szczęściem, bo jej mąż Adam nagle uświadomił sobie, że jednak zawalczy o ich związek, ale robi to w sposób niezbyt uczciwy. Julia pracuje u Eryki i powoli odzyskuje pewność siebie u boku wspaniałego mężczyzny, jakim jest Wojtek, współpracownik detektywa Wysockiego. Wydaje się, że wyzwoliła się już z toksycznych macek poprzedniego związku, ale wkrótce czeka ją życiowa próba, gdyż pewnego dnia Damian ponownie zaznacza swoją obecność. „Kobieta w słońcu” stanowi wspaniałe zwieńczenie całej trylogii, w której pobrzmiewa pozytywne i motywujące przesłanie. Słowa, jakie bohaterki kierują do siebie nawzajem, ale też analizując swoją sytuację, mają charakter dopingujący każdego czytającego, by zawsze pamiętali o sobie. Pani Dorota Lilli podkreśla, żeby nigdy nie rezygnować z marzeń, być sobą, czerpać z życia pełnymi garściami, ale przede wszystkim dostrzegać szansę, jakie ono niesie. W życiu trzeba być w pewnym sensie egoistycznym i stawiać granice, które nie pozwolą manipulować nami, umniejszać naszą wartość i podcinać skrzydła. Każdy z nas jest wyjątkowy i zawsze powinniśmy pamiętać o tym, co jest dla nas najlepsze, co daje nam szczęście i nie poddawać się trudnościom. A w tle – piękny Kołobrzeg, morska bryza, szum fal i letni, cudowny czas… Autorka świetnie sobie wszystko przemyślała układając kolejność tomów w trylogii sagi nadmorskiej, gdyż doskonale dopasowała to, co dzieje się na jej kartach do panującej pogody. Początki historii bohaterek miały miejsce w deszczu, gdy razem z nimi płakało niebo. Potem rozpętała się burza zmiatająca wszystko to, co przeszkadzało im w ich drodze do szczęścia, a teraz nastąpił czas, gdy zza chmur coraz częściej wyłania się słońce. Jeszcze czasami gdzieś tam zagrzmi, popada letni deszczyk, zawieje wiatr od morza, ale one już doskonale wiedzą, że taka aura za chwilę przeminie i znowu będą mogły cieszyć się ciepłymi promieniami ogrzewającymi nie tylko ciało, ale też ludzkie serca. Zarówno one, jak i inne osoby, które pojawiają się w tej powieści pokonały długą drogę, by zrozumieć, co jest dla nich najważniejsze. Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Luna

Mówią, że po każdej burzy wychodzi słońce. Czasami trudno nam uwierzyć w prawdziwość tej sentencji, zwłaszcza kiedy nasze życie bardziej przypomina prawdziwą nawałnicę niż spokojny wietrzyk. Doświadczani na co dzień, tracimy nadzieję na to, że w końcu będzie lepiej, że jeszcze będzie pięknie… Gorycz rozczarowania wypełnia nas na tyle, że mamy wrażenie, iż nasze skrzydła zostały podcięte przez los oraz niewłaściwych ludzi, których ten stawia na naszej drodze. A mimo to nie możemy się poddawać! Musimy walczyć o swoje szczęście, by w końcu odetchnąć pełną piersią i stanąć wreszcie w pełnym słońcu wszechogarniającej radości. Po świetnych dwóch tomach Dorota Milli oddała w ręce czytelników finałową część „Sagi nadmorskiej”. Byłam ciekawa, jakich rozwiązań doczekają się rozpoczęte w poprzednich książkach wątki i muszę przyznać, że autorce udało się mnie zaskoczyć. Dorota Milli snuje opowieść o kobiecej przyjaźni, o wsparciu mimo różnic w każdej życiowej zawierusze, a przede wszystkim o odnajdywaniu swojego szczęścia, mimo wszelkich przeciwności. W „Kobiecie w słońcu” w gabinecie Aletty nie pojawia się już tak wielu pacjentów, a autorka koncentruje fabułę na dokończeniu historii każdej z kobiet, których walkę w deszczu i burzy mieliśmy okazję obserwować do tej pory. Czytając, cały czas zastanawiamy się nad tym, czy każda z nich doświadczy słońca w swoim życiu? Dorota Milli nie daje od razu jednoznacznej odpowiedzi, serwując wykreowanym przez siebie postaciom kolejne wyzwania. Największym zdaje się w przypadku każdej z nich stawienie czoła samej sobie. Zmierzenie się z lękami, z przeszłością, która jest w mniejszym lub większym stopniu wciąż obecna w ich codzienności. Nie ukrywam, że ten tom dostarczył mi największej dawki emocji. Były momenty, że niektóre z postaci miałam ochotę… „wyeliminować”. To tylko pokazuje, że autorka stworzyła historię i bohaterki, z którymi każda z nas-kobiet może się w pewien sposób utożsamić. I to, oprócz czytelniczej sympatii, na pewno świadczy o przywiązaniu do serii oraz zaangażowaniu w losy Aletty, Eryki i Julii. W swojej serii Dorota Milli poruszyła wiele ciekawych tematów, wśród nich też te dotyczące zaburzeń, o których być może wielu z nas nie miało pojęcia lub też posiadało ograniczoną wiedzę. Mnie najbardziej zainteresował narcyzm, któremu autorka poświęciła najwięcej miejsca, dzięki czemu czytelnik ma okazję poznać bliżej mechanizmy działania takiej osoby, a także zobaczyć, jak trudno jest dostrzec symptomy tegoż zaburzenia na co dzień, w najbliższym otoczeniu, a tym bardziej uwolnić się spod jego wpływu. Myślę, a jednocześnie mam nadzieję, że fakt, iż to właśnie zagadnienie pojawiło się w tych powieściach, być może uchroni kogoś, kto aktualnie zmaga się z piekłem, jakie może zgotować osoba z takimi zaburzeniami lub pomoże mu się od niej uwolnić. Zresztą mam wrażenie, że cała seria Doroty Milli ma w sobie tak wiele życiowej mądrości i wiedzy, że dla wielu może stać się przyczynkiem do zmian. A przede wszystkim wyrobić w nich przekonanie, że życiowe modyfikacje należy wdrożyć od zaraz, nie czekać na to, że to coś, co nas uwiera, może samo minie. Szkoda czasu, by tracić go na okopywanie się w negatywnych emocjach. Lepiej postawić niezwłocznie pierwszy krok na drodze do własnego szczęścia. Bo ono na nas czeka, być może tuż za zakrętem, i niezależnie od wieku zasługujemy, by go doświadczyć. Podsumowując: Niewątpliwie finałowy tom „Sagi nadmorskiej” miłością stoi. I to nie tylko romantyczną, choć i takiej nie zabraknie; to ona jest niczym wiatr, który dmie w żagle niektórych z bohaterów, ale także, a może przede wszystkim, miłością własną. To opowieść, która pokazuje, jak istotny jest szacunek do siebie, troska o własne szczęście i zadbanie o to, byśmy mogli się nim cieszyć bez wyrzutów sumienia, które są niczym przysłowiowa kula u nogi, która nas ogranicza i ciągnie w dół, zamiast dodawać skrzydeł. „Kobieta w słońcu” spina piękną klamrą wszystkie wątki. Nie ukrywam, że to jedna z ciekawszych serii obyczajowych, jakie miałam okazję przeczytać w ostatnim czasie. Autorce udało się przełamać pewną schematyczność gatunkową i połączyć bardzo dobre pióro, interesujące tematy z historią o kobiecej przyjaźni i sile, która drzemie w każdej z nas. Czasami same pozwalamy jej dojść do głosu, innym razem potrzebujemy prywatnego „GPS-a”, by móc wrócić na właściwe tory, kiedy „wypadniemy” z naszej życiowej ścieżki. Najważniejsze jednak, byśmy odnalazły ją w sobie i zawalczyły o swoje szczęście niezależnie od „warunków pogodowych”.

Autorka do książki dołączyła list, skierowany do czytelnika. Tak więc zostałam zaproszona do Kołobrzegu na nadmorski brzeg, gdzie słychać szum fal, a słońce opada na połacie wody. "Kobieta w słońcu" autorstwa Doroty Milli to zamykająca część sagi nadmorskiej, która przeniosła mnie do urokliwego Nadmorskiego Kołobrzegu, gdzie trzy wyjątkowe kobiety szukają szczęścia w barwach letnich dni. Autorka prowadziła mnie przez życiowe zakręty, konfrontując bohaterki z wyzwaniami i trudnościami, z którymi muszą się zmierzyć, zanim odnajdą pełnię słońca i miłości. Centralną postacią jest psychoterapeutka Aletta Różańska, która postanawia zgłębić historię swojego mentora, otwierając drzwi do przeszłości, której tajemnice muszą zostać odkryte. W tym procesie prosi o pomoc detektywa Wysockiego, co dodatkowo komplikuje ich relację. Odkrywanie przeszłości prowadzi do zaskakujących zwrotów, odsłaniając trudne prawdy, z którymi Aletta musi się zmierzyć. Julia, inna z głównych bohaterek, postanawia odnaleźć ostatni element swojej osobowości i uwolnić się od poczucia winy związanej z toksycznym związkiem. Jej relacja z Wojtkiem nabiera tempa, a ja zostałam zaniepokojona pytaniem, czy to naprawdę miłość, czy jedynie iluzja. Eryka, natomiast, rusza nową ścieżką życia, nie będąc już sama. Jednak decyzje, które podejmuje, mają konsekwencje, a zjednoczenie rodziny staje się wyzwaniem. Autorka zręcznie ukazuje różne aspekty życia, poruszając tematy związane z zaburzeniami, terapią, toksycznymi związkami oraz trudnymi relacjami rodzinny. "Kobieta w słońcu" to nie tylko opowieść o samym szczęściu, lecz także o zawirowaniach życia. Dorota Milli skrupulatnie przedstawia życie bohaterek, odkrywając ich historie w sposób intrygujący i pełen napięcia. Zaskakujące obroty akcji, zwłaszcza tajemnice z przeszłości, dodają tej powieści dodatkowego smaku. Autorka, przywracając wspomnienia z poprzednich części sagi nadmorskiej, udowadnia, że kobiety postanowiły zawalczyć o swoje szczęście i przeprowadzić życiowe zmiany. Każda z bohaterek ma inny temperament i boryka się z różnymi problemami, ale mimo to idealnie się uzupełniają. "Kobieta w słońcu" to nie tylko książka o życiu, ale także o miłości, która stanowi motyw przewodni tej powieści. Autorka z delikatnością i konsekwencją przeprowadza swoje bohaterki przez życiowe zmiany, wytykając błędy i ukazując nowe możliwości. Zakończenie sagi nadmorskiej pozostawia smutek, ale jednocześnie satysfakcję z podróży, jaką odbyłam razem z Alettą, Eryką i Julią. "Kobieta w słońcu" to piękna historia kilku kobiet, które mimo trudnej przeszłości pragną doświadczyć pełni szczęścia i miłości. Gorąco polecam tę powieść wszystkim, którzy chcą przeżyć emocjonującą podróż życiową razem z bohaterkami sagi nadmorskiej.

Podobnie jak w poprzednim tekście dziś również opowiem Wam o zamknięciu pewnego cyklu, a jest nim Saga nadmorska napisana przez Dorotę Milli. „Kobieta w słońcu” to trzeci tom niesamowicie mądrej, emocjonalnej i ciepłej trylogii o perypetiach trzech kobiet. Początkowo są one sobie całkowicie obce, a w toku lektury, na przestrzeni kolejnych tomów stają się najlepszymi przyjaciółkami, mimo iż różnią się od siebie właściwie wszystkim. Tym razem pierwsze skrzypce otrzymuje Aletta, natomiast Eryka i Julia wciąż obecne w opowieści znajdują się nieco na drugim planie. Aletta z racji swojego zawodu i według mnie także określonych cech osobowości oraz charakteru zawsze skupiała się bardziej na innych niż na sobie… Taki stan rzeczy zaowocował zupełnym brakiem życia prywatnego kobiety. Nasza psychoterapeutka powoli otrząsa się po śmierci mentora Bo i staje na własnych nogach. Coraz bardziej intryguje ją jednak ukryta w cieniach przeszłości Aniela, jak wszystko na to wskazuje, niespełniona miłość mentora. Gdy Aletta coraz głębiej szpera w odległej przeszłości, w czym niestrudzenie pomaga jej znany z poprzednich tomów detektyw Wysocki, okazuje się, że historia Anieli jest bardzo mocno związana z przeszłością samej Aletty… Na jaw wychodzą wieloletnie przemilczenia matki kobiety, która chcąc chronić córkę przed trudną prawdą zataiła przed nią wiele spraw. Podporą dla zagubionej pośród kolejnych odkrywanych faktów kobiety są jej niezawodne przyjaciółki. Wspierają one Alettę dobrym słowem oraz nienachalną, aczkolwiek odczuwalną obecnością. Oczywiście losy Eryki i Julii także się w tym tomie domykają, a w ich codzienność na dobre wkraczają stabilizacja, spokój i „słoneczna aura”. Dorota Milli na kanwie sytuacji życiowej, w jakiej osadziła Alettę pokazuje, jak poznanie prawdy o swoich korzeniach może wywrócić do góry nogami oparty na zdawałoby się solidnych fundamentach świat. Niemniej jednak drugą perspektywą tej sytuacji jest ocena postępowania matki – czy aby na pewno można jej dokonać jednoznacznie? Przeczytajcie i sami zobaczcie. Jest to opowieść o przyjaźni, mierzeniu się z życiem, wychodzeniu na prostą, odnajdywaniu siebie i otwieraniu się na miłość. Cała ta seria urzekła mnie swoim przekazem i w gruncie rzeczy pozytywnym przesłaniem. W związku z powyższym polecam Wam jej lekturę. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta* https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2024/03/gdy-zapragniemy-zyc-w-peni-sonca-nie.html

Z radością ku słońcu. W życiu przechodzi się różne poziomy, zrównoważone, kryzysowe i rozwojowe. Sztuką jest wyciągnąć z nich właściwe wnioski i tak układać nowe ścieżki, by było na nich słońce niosące nadzieję na zupełnie inne, lepsze jutro. Często nowa siła budzi się w prawdziwej burzy, kiedy zupełnie nie myśli się o tym, że złe chwile mogą przynieść upragnione szczęście. „Czasem mówi się, że nie ma co tracić energii na udowadnianie komuś, że postąpił źle, zrobi to karma, wystarczy tylko cierpliwie poczekać z lampką wina w dłoni.” W życiu trzech przyjaciółek, Aletty Eryki i Julii, wydarzyło się sporo złych rzeczy. Prawdziwa siła polega na tym, by otrząsną się z problemów i dostrzec te jaśniejsze strony codzienności. Kobiety wspierają się nawzajem, wiec łatwiej im uwierzyć w jasny horyzont. Nawet jeśli wewnętrznie jest się przygnębionym, przyjaciółki zrobią wszystko, aby pokazać palcem słońce czekające na nasz uśmiech. Psychoterapeutka Aletta pomaga wielu ludziom, ale sama ze sobą ma kłopot, bo wciąż nie rozliczyła sekretów z przeszłości. Czas wziąć byka za rogi i odnaleźć własne korzenie, tylko to pomoże budować nową perspektywę. Odkrywanie przeszłości może być zaskakujące, a nawet bolesne, ale czas się z tym zmierzyć. Kto wie, może Aletta zrozumie trudną prawdę szybciej, niż mogłaby podejrzewać? Eryka już wie, że tylko rozwód z mężem da jej szansę na odnalezienie spokoju i własnego szczęścia. Oglądanie się na innych i ciągłe patrzenie za siebie, nie pozwoli dać szansy nieznanemu, a przecież może w pełni realnemu i wymarzonemu. Julia po latach trwania w toksycznym związku, wreszcie postanawia wyzwolić się z poczucia winy, które ją dławi. Jej związek z Wojtkiem nabiera rumieńców i czas zdecydować, która droga będzie ta właściwą. Kołobrzeg w pełni lata to wyjątkowe miejsce. Są miejsca, które kuszą klimatem i dodają optymizmu, nawet wtedy, gdy pogoda jest ponura. Przecież po każdej burzy musi wyjść słońce. Tylko od nas zależy, czy chcemy iść w jego stronę. Klimatyczna, wielowątkowa opowieść, która niesie nadzieję i przypomina, że każdy jest kreatorem własnego losu. Historie trzech kobiet, które połączyła przyjaźń, jest zaczynem do budowania pewności siebie, odwagi i charyzmy, tak potrzebnej do zmagania się z codziennością. Satysfakcjonujące czytelników zakończenie serii daje poczucie, że nawet po wielu koleinach na drodze życia, przychodzi moment poprawy i nowych perspektyw. Warto w to wierzyć.