Isola. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Duet Fletcher i Kerschl w Isola #2 ponownie zabiera czytelnika do fantazyjnej krainy, w której miłość i poświęcenie przeplata się z licznymi dramatami i widowiskową „magiczną” akcją. Jeśli więc tylko ktoś lubi gatunek high fantasy, to jest to seria, na którą zdecydowanie warto zwrócić uwagę. W części drugiej scenarzysta ukazuje dalszy los bohaterów, którzy niestrudzenie próbują dostać się na mityczną wyspę. Ich podróż naznaczona jest jednak wieloma trudnościami. Jedną z nich jest brak zapasów, które należy szybko uzupełnić. Rook nie ma więc wyjścia jak pozostawić królową i udać się do ruin napotkanego miasta w poszukiwaniu potrzebnych towarów. Epizod ten staje się początkiem całego ciągu wydarzeń, które będą mieć wpływ nie tylko na same bohaterki, ale również wielu innych ludzi. Początek serii posłużył twórcom do zarysowania ram historii i przedstawienia czytelnikowi wszystkich podstawowych faktów. Dzięki temu część drugą mogą oni poświęcić na mocniejsze zagłębienie się w osobowość bohaterów, przedstawić pewne wycinki ich przeszłości i dalej popchnąć wątek ich skomplikowanych relacji i uczuć. Zastosowana tutaj narracja jest jednak o wiele szersza i pozwala czytelnikowi na zagłębienie się w wykreowany świat, gdzie nic nie jest nadmiernie oczywiste. Każda następna strona rozwija jakoś fabułę, nadal jednak przed czytelnikiem maluje się więcej pytań niż konkretnych odpowiedzi. Autorzy stawiają tutaj raczej na powolne budowanie tempa akcji. Dynamicznych scen nie ma zbyt wiele, jeśli jednak się już pojawiają, to zostają przedstawione naprawdę dobrze. Bardzo ciekawym zabiegiem ze strony autorów, jest również dość oszczędne operowanie słowem pisanym. Na wielu stronach w ogóle nie pojawiają się dymki z tekstem i to od czytelnika będzie zależeć, jak zinterpretuje pokazane wydarzenia. Powiązane jest to z sytuacją królowej, która w postaci tygrysa niezdolna jest do mówienia, co prowadzi często do narastającej frustracji (świetnie pokazanej w oczach bohaterki). Isola #2 bardzo dobrze prezentuje się również, jeśli chodzi o oprawę wizualną. Kerschl i Msassyk kreślą fantazyjny świat, nad którym trudno jest się nie zachwycać. Sztuka jest bardzo wyrazista i kiedy fabuła tego wymaga, potrafi ona świetnie podkreślić klimat historii. Ciekawie prezentuje się również rozkład paneli na niektórych stronach. Artyści bawią się ich rozmieszczeniem i rozmiarem. Raz oferują odbiorcy rozkładówki pokazujące piękno przedstawionego świata, kiedy indziej wypełniają strony małymi kafelkami podkreślającymi emocje wybranych scen. Jedyne zastrzeżenia można mieć jedynie tutaj do zastosowanej palety barw. Albo jest ona przesadnie zimna, albo wpada w drastycznie mocne kolory (czasem brakuje tutaj umiaru – ale to ocena mocno subiektywna).

ISOLA QUEST „Isola” to tytuł dość typowy dla współczesnego komiksu. Oparty na sprawdzonych metodach, z szatą graficzną, w której więcej jest komputerowych sztuczek, niż klasycznego artyzmu, może na pierwszy rzut oka nie zachwyca szczególnie, ale po bliższym poznaniu okazuje się całkiem niezłą serią. Nie odkrywczą ani szczególnie zaskakującą, ale całkiem przyjemną. Dla królowej Olwyn i kapitana Rooka nadszedł ciężki czas. Zboczyli z kursu, nie mają zapasów, a szansa na przełamanie klątwy, którą rzucono na tę pierwszą, wydaje się odległa jak nigdy – może nawet nieosiągalna. Ale to dopiero początek! Dy pojawiają się nowe zagrożenia, a sekrety z przeszłości wychodzą na jaw, zdarzyć może się wszystko! „Isola” to opowieść będą połączeniem europejskiej i mangowej stylistyki przeniesionych na grunt amerykańskiego komiksu. Nie jest to zaskakujący miks, z mangi w USA czerpie się od przełomu lat 70. i 80. XX wieku, kiedy to tacy twórcy jak Frank Miller zaczęli rozpowszechniać swoją miłość do japońskich opowieści graficznych (tak powstała np. Elektra czy cykl „Sin City”), a po nich artyści pokroju Stana Sakaiego dosłownie kopiowali mangowe schematy w swoich dziełach. Potem powstawały całe linie wydawnicze inspirowane komiksami z Kraju Kwitnącej Wiśni (choćby marvelowskie „Tsunami”), a wreszcie także i takie tytuły, jak „Monstressa” – fabularnie bardzo europejska, choć może bez finezji komiksów fantasy ze Starego Kontynentu, za to zachwycająca graficznie swoim mangowym oddaniem detali. „Isola” nie jest więc niczym oryginalnym, tym bardziej, że mniej korzysta z inspiracji dziełami z Japonii czy Europy. Nie jest też tak dobra, jak wiele wymienionych przeze mnie tytułów. Nie zmienia to jednak faktu, że mamy tu do czynienia z całkiem udanym tworem fantastyczno-przygodowym. Na tyle udanym, że doczekał się nominacji do nagrody Eisnera. Ale nawet bez tego wyróżnienia, „Isola” jest warta poznania, pod warunkiem, że lubicie taki schemat. Bo to dzieło gatunkowe, skierowane do miłośników baśni, fantasy i przygód, pełne akcji, ale nie przesadnie szybkiej, pewnego sielskiego niemal klimatu połączonego z niezwykłościami i tradycyjną fabułą. Nie ma tu nudy, zabawa momentami przypomina nieco infantylne kino lat 80., chociaż nie w sobie aż tyle uroku, a rozrywka jest całkiem udana. Jeśli chodzi o rysunki, jednych one kupią swoją kolorową estetyką, innych odrzucą. Jest tu sporo klimatu i uroku, jest też dużo prostoty i specyficznego designu, który nie każdemu wpadnie w oko, jednak – trzeba to przyznać – do „Isoli” pasuje. I tak w skrócie można podsumować ten tom, jak i serię. nie każdego kupi, jednak miłośnicy gatunku znajdą tu coś dla siebie. A że to opowieść kierowana głównie do nich, cel został osiągnięty.