Koniec świata. Departament prawdy. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

Jeden z najbardziej wyróżniających się pod względem graficznym komiksów. Fabuła jest bardzo interesująca, choć jeżeli ktoś nie wie zbyt dużo o historii ameryki lub o teoriach spiskowych może ona nie przypaść do gustu. Jedyną rzeczą która mi przeszkadzała to był czasami dziwny układ paneli (przez co miałam problem z ustaleniem kolejności czytania) i okazjonalne dziwnie brzmiące tłumaczenie. Poza tymi dwiema rzeczami to rewelka

Fenomenalna historia zmuszająca do myślenia i nie dającą łatwych odpowiedzi. Polecam serdecznie.

Trzeba się trochę przyzwyczaić do szaty graficznej . Jeśli to nie przeszkadza to komiks kosior .

WSZYSTKO JEST PRAWDĄ Teorie spiskowe to część amerykańskie kultury – tej popularnej także też. Owszem, cały świat nimi żyje, ale nie oszukujmy się, gdzie jest największa wiara w podobne rzeczy? I gdzie podobnych teorii jest najwięcej? Właśnie. Nic więc dziwnego, że to również tam powstaje najwięcej dzieł opartych na tych motywach, a „Departament prawdy” to kolejne z nich. I całkiem udane, mimo iż za scenariusz odpowiada James Tynion IV, którego pracami trudno jest się zachwycić. Cole Turner to specjalista od teorii spiskowych, który długimi latami poznawał je wszystkie. Rzecz w tym, że nie ma jeszcze pojęcia, co takiego kryje się za tym wszystkim. Co zatem będzie, kiedy każda, nawet najbardziej wymyślna z teorii okaże się prawdą? Kto i dlaczego ukrywa fakty przed nimi? W co owe fakty się łączą? I czym jest Departament Prawdy? Turner może nie być gotów na to, z czym przyjdzie mu się zmierzyć… Najsłynniejszym i najlepszym dziełem w temacie teorii spiskowych było, jest i będzie „Z archiwum X”. Zrodzone z policzka wymierzonego autorowi przez rzeczywistość w postaci afery Watergate, stało się nie tylko satyrą na amerykańską rzeczywistość i rządowe działania, ale też i zwierciadłem, gdzie przejrzeć mogły się wszelkie horrorowe i thrillerowe motywy, z parodystycznymi włącznie. Nic więc dziwnego, że dzieło to do dziś pozostaje niedoścignione, a w sferze horroru ujętego w ramy serialu telewizyjnego jedynie „Mistrzowie horroru” i „American Horror Story” zdołały w późniejszych latach zbliżyć się do „Archiwum|”. A czy nowa seria Tyniona IV zbliża się do tej kultowej – często adaptowanej na komiksowy grunt przecież – opowieści? Nie. Nie jest to też historia na miarę wspominanej przy niej serii „Black Monday Murders”, chociaż akurat do niej jest jej już dużo bliżej. A jednak lektura dostarczyła mi więcej przyjemności niż „Coś zabija dzieciaki”. Nie wiem czy za sprawą fabuły, ale graficznie na pewno. Bo ilustracje w tym albumie, przypominające połączenie prac Billa Sienkiewicza, Bena Templesmitha i Aadiego, Salmana są znakomite, z miejsca wpadają w oko, mają swój klimat i sporo realizmu. Ogląda się je przyjemnie, a co więcej to one stanowią główną siłę całości, przydając jej jakości i nadrabiając wszelkie niedociągnięcia scenariuszowe. Ale i fabuła nie jest zła. To typowa robota, gdzie thriller i sensacja łączą się z political fiction. Rozrywka jest lekka i przyjemna, oparta na nośnym i całkiem udanym pomyśle. I całkiem nieźle wykonana. Owszem, przydałoby się więcej ciężaru i zaangażowania, więcej ponadczasowości i głębi, ale tak czy inaczej dostajemy całkiem ciekawy projekt, który dobrze się czyta i śmiało sięgnąć może po niego każdy miłośnik klimatów teorii spiskowych i thrillerowych motywów. Bo to całkiem niezłe zastępstwo dla nieobecnego od lat „Archiwum X”, które w ostatnich sezonach niestety nie oferowało już tego, na co wszyscy czekali. I na pewno jedna z ciekawszych serii Tyniona.

Mając na uwadze fakt, że autorem “Departamentu prawdy” jest James Tynion IV - ten sam, który stworzył “Coś zabija dzieciaki”, czyli jedną z moich ulubionych komiksowych serii - po dwóch pierwszych tomach jego nowej serii spodziewałam się kolejnej znakomitej lektury. Niestety czuję się nieco rozczarowana, bo “Departament prawdy” nie trafił w mój gust i to z wielu względów. Pierwsza w oczy rzuciła mi się kreska, która jest dość surowa, niewyraźna i mało czytelna. Do niektórych kadrów bardzo pasuje, wywołując nieco psychodeliczny klimat. Do większości jednak nie za bardzo, powodując, że trudno było mi się wczuć w tę historię i zrozumieć niektóre kadry. Drugą kwestią jest oczywiście fabuła. Sam pomysł bardzo mi się podoba. Społeczeństwo kontrolowane przez tajemniczą organizację, która sprawuje władzę nad tym, w co ludzie mają wierzyć - nawet jeśli są to sprzeczne z biegiem historii teorie spiskowe - a w co nie? Brzmi fajnie, przyznajcie! Niestety nie spodziewałam się, że w tych komiksach będzie aż tyle polityki, że bez magistra z wiedzy o historii i polityce USA ani rusz! Oczywiście żartuję, ale w moim kręgu zainteresowań ten temat totalnie nie leży - orientuję się w podstawowych faktach, ale szczegółów nie znam. W związku z tym czułam się zagubiona czytając o różnych teoriach spiskowych związanych z obejmowaniem władzy przez poszczególnych prezydentów itp. Sam pomysł na fabułę - manipulowanie społeczeństwem przez dwie zupełnie różne organizacje i świat, w którym im więcej ludzi w coś wierzy, tym bardziej prawdziwe się to staje - jest naprawdę dobry. Niestety zawiodło mnie wykonanie. Dwa tomy za mną, ale nie jestem pewna, czy sięgnę po kolejne.