Gościniec. Saga wiejska. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 04.2021)

Moja ulubiona książka.

Czekam na kolejny tom!

Super!!! Polecam

Życie na wsi to nie tylko przepiękna przyroda, świeże powietrze czy naturalna, zdrowa żywność. To przede wszystkim ciężka praca od rana do wieczora; harówka, przez którą ręce są pełne odcisków, a ciało dosłownie wyczerpane ze wszelkich możliwych sił. Praca na roli w dzisiejszych czasach bywa pieruńsko ciężka, a co dopiero na początku XX wieku, kiedy siłę motoryczną zastępowały zwykłe, ludzkie dłonie? Kasia Bulicz-Kasprzak w swoim "Gościńcu", bezpośredniej kontynuacji "Skrawka pola", zabiera czytelników na powrót to niewielkiej wioski, Tynczyna, by poznać dalsze losy jej mieszkańców. Główna akcja rozpoczyna się w 1922 roku, kiedy to znani już bohaterowie nadal mierzą się z typowo wiejskim życiem. Praca w polu uzależniona od pory roku, domowe gotowanie czy codzienny obrządek w oborze i kurniku towarzyszy ludziom na każdym kroku, podobnie jak miliony plotek, kłótnie między sąsiadami oraz afery spowodowane przykładowo nietrafionym zamążpójściem. Autorka w drugiej części głos oddaje głównie młodszemu pokoleniu poznanemu w "Skrawku polu". Natala Hubówna, córka Weroniki, wnuczka Ksawerego Huby, powoli wkracza w wiek, w którym zaczynają zjeżdżać się kawalerowie z wódką. Problem w tym, że bardziej do roli żony skłania się jej matka. Najprzystojniejszy z całej wioski, Jaśko Lipczewski, trafiony strzałą Amora z kolei nie może spać po nocach, a jedyne, o kim marzy, to Bronka. Oprócz głównej akcji książkę urozmaicono o wątek Katarzyny Malickiej - kobiety, która w życiu przeszła dosłownie piekło. Najpierw tyranizowana przez matkę, która w jednej chwili wesoło świergocze, a w następnej smaga pasami, a później bita przez męża. Historia Katarzyny jest jedyna w swoim rodzaju, ponieważ mimo mających miejsce tragedii kobieta przepełniona jest nadzieją na lepsze jutro i przeogromną miłością do córeczki. A wszystko to w otoczeniu zbliżającej się wielkimi krokami I wojny światowej... Kasia Bulicz-Kasprzak po raz kolejny porywa czytelnika i wprowadza go wir interesujących przygód oraz wielobarwnych bohaterów. "Gościniec" zachwyca nie tylko wartką fabułą, ale również leniwymi, urodziwymi opisami przepięknej, wiejskiej przyrody, przez co momentami marzy się wyłącznie o ucieczce z miasta, tych szaroburych bloków i brukowanych ulic. Miło było poznać dalsze losy mieszkańców Tynczyna, które - mogłoby się wydawać - są zupełnie zwyczajne, a jednak zaskakują. Pełnoprawne romanse, zaloty, pierwsze miłostki, plotki oraz kłótnie, kłamstwa, popadanie w alkoholizm czy nagła śmierć to zaledwie kilka z poruszanych w "Gościńcu" tematów. Doskonałym pomysłem było również wplecenie do historii opowieści o Katarzynie Malickiej, która choć tragiczna, mocno poruszała i oddawała multum emocji. Najbardziej zaskakujące jest jednak to, że opisywane w "Gościńcu" wydarzenia są inspiracją z prawdziwych wspomnień rodzinnych autorki, przez co przytaczane opowieści zyskują na wartości. Przed każdym rozdziałem ponownie zamieszczano starodawne przepisy na różnego rodzaju ciasta, a także opisy używanych niegdyś do pracy w polu czy w gospodarstwie sprzętów, co urozmaiciło lekturę. Wielkim plusem jest także używanie przez autorkę wiejskiej gwary, przez co wypowiedzi/zachowania bohaterów stają się mocno autentyczne. "Gościniec" Kasi Bulicz-Kasprzak to zajmująca, wciągająca lektura idealna na leniwe poranki, od której ciężko się oderwać. Z książki dosłownie wylewają się tony uczuć, bohaterowie zachwycają realizmem, a opisy przyrody ujmą nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Drugi tom Sagi Wiejskiej polecam bez wahania, choć radzę najpierw zapoznać się ze "Skrawkiem pola."

"Gościniec" Kasia Bulicz-Kasprzak Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, życie mieszkańców Tynczyna nie uległo szczególnej zmianie. Tak samo jak przed rokiem 1918 zmuszeni są znosić trud ciężkiej pracy w polu, mierzyć się z kłodami rzucanymi przez los pod nogi, a także dzielnie stawiać czoła codzienności. Niezmiennie od lat obserwatorem życia mieszkańców pozostaje biegnący przez wieś gościniec... "Gościniec" to kolejna już książka z cyklu intrygującej, jakże fascynującej sagi wiejskiej, a tym samym kontynuacja historii rozpoczętych w tomie poprzednim - "Skrawek pola". Autorka po raz kolejny zdobyła moje serce w szczegółowy sposób nakreślając losy rodzin Połajów, Hubów, Adamczuków, Kornelowiczów, Lipczewskich i innych mieszkańców Tynczyna. Kolejna część sagi prezentuje sobą świetnie namalowany obraz polskiej wsi początków XX wieku. Kasia Bulicz-Kasprzak postarała się, by wiernie odwzorować realia panujące w tamtej epoce pośród polskiego chłopstwa, które musiało zmagać się z powojennym kryzysem, brakiem pożywienia, a także własnymi małymi dramatami, które w pewnym sensie stanowiły wyznacznik ich życia. W tej pięknej, chwytającej za serce historii zachwyca również kreacja zamkniętej społeczności, w której nic nie jest tajne, wszyscy wiedzą o wszystkim, nikt nie ma tajemnic, wszyscy się znają, a dopuszczenie się czynu niezgodnego z powszechnie szanowanymi zasadami moralnymi, choć tak często popełnianych, wiąże się z dezaprobatą reszty mieszkańców wsi. Zadziwiające, a zarazem piękne jest przedstawienie przez autorkę mentalności chłopów. "Gościniec" pokazuje nam, że bieda, nędza i wcale nierzadki głód odcisnęły na nich ogromne piętno, jednak mają oni chwile zapomnienia, radości z małych rzeczy, bo jak śpiewa Sylwia Grzeszczak: "Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest". I książka ta właśnie nam, współczesnym czytelnikom, stara się uświadomić, że coś małego, z pozoru nic nieznaczącego daje najwięcej radości. Z zapartym tchem, narastającym ze strony na stronę zaciekawieniem przyglądałem się zwyczajom i tradycjom, jak i również codzienności wiejskiej społeczności, z którą bardzo łatwo się zżyłem. "Gościniec" może poszczycić się bogactwem opisów, tym, jak wpływają one na naszą wyobraźnię, pobudzając ją do granic możliwości. Dzięki temu, gdy zamkniemy oczy, jesteśmy w stanie zobrazować sobie wnętrza chat, poczuć zapachy potraw, wsłuchać się w moc typowo wiejskich odgłosów. W pierwszym tomie Bulicz-Kasprzak niezwykle gładko wprowadziła nas do świata naszych przodków, a w kolejnej odsłonie serii kontynuuje to, przedstawiając nowe, całkiem inne "przygody" mieszkańców nadhuczwiańskiego Tynczyna. Ogromnym plusem "Gościńca" jest umiejętne wplecenie przez autorkę w historię zbiorowości różnych frapujących, przyciągających uwagę ciekawostek, o których my, jako współcześni odbiorcy nie mieliśmy pojęcia. Wciąż zadziwia mnie język, jakim posługuje się Kasia Bulicz-Kasprzak. Jest on niewymuszony, całkowicie naturalny, lekki, bardzo śpiewny. Z tej przepięknej historii wiejskość czuć w każdym słowie, napawamy się nią zachłannie, wciąż nam mało. Nie mogę nie dodać, że powieść, jaka wyszła spod pióra Kasi, jest bezwzględnym zaprzeczeniem sentencji Jana Kochanowskiego "wsi spokojna, wsi wesoła". Polecam. ⭐7,5/10 Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka.

Wieś kojarzy się z pięknem przyrody, ze spokojem, z pewnego rodzaju sielskością i oddechem od trudów codzienności. Jednak wieś to także społeczność, która się zna. Każdy wie prawie wszystko o każdym, a wszelkie plotki rozchodzą się z szybkością błyskawicy. Zwłaszcza wtedy gdy, tak jak w powieści Kasi Bulicz-Kasprzak, na straży wszelkich nowinek stoi niejaka Pomiechowska. Żadne potknięcie, nagłe wzbogacenie się, zdrada małżeńska się nie ukryją. A jednak prawdziwej ludzkiej tragedii zdaje się nikt nie dostrzegać. Na odgłos podnoszonej i opadającej pięści sąsiedzi są głusi, ich oczy zachodzą bielmem pozornej niewiedzy... W najnowszym tomie sagi autorka zaprasza ponownie do Tynczyna. A jednak to historii swojej ciotki-babki Malickiej poświęca najwięcej uwagi. Czytelnik ma okazję poznawać jej losy, od małej dziewczynki, która przeglądając się w lusterku, nie wiedziała, że będzie to dla niej prorocza wróżba. Niestety niekorzystna. Wówczas bowiem wierzono, że jeśli w piątkowy wieczór panna popatrzy w lustro, może zobaczyć diabła. A jeśli dodatkowo je, tak jak nasza bohaterka, jabłko, to dostanie go za męża. Nikt nie podejrzewał, że przystojny Marian okaże się jej życiowym partnerem i... katem. Losy Malickiej stanowią przykład na to, jak w ludziach jest wiele hipokryzji. Dostrzegają to, co może stać się przyczynkiem do plotek, ale nie chcą ingerować w przemoc domową, która ma miejsce w czterech ścianach i często może prowadzić do tragedii. Krystyna w swoim życiu przeżyła wiele, ale cały czas podnosiła się po upadku. Jej przejmująca historia chwyta za serce, wielokrotnie budzi sprzeciw wobec ludzkiej ignorancji i bezduszności. Bunt wobec losu, że zesłał tak wiele złego na jedną osobę. Po wojnie wieś zdaje się nie zmieniać. Ciężka praca, walka o każdy dzień — to dla wielu chleb powszedni. Kolejne pokolenia pojawiają się na świecie, stare odchodzą w cień i zapomnienie, choć poczynania niektórych wciąż zbierają pokłosie wśród ich potomków. Fortuna kołem się toczy, rozdzielając „dary" nierówno mieszkańcom wsi. Niektórym dzieciom przyjdzie szybciej dorosnąć i zmierzyć się z wyzwaniami dnia codziennego. Z samotnością, egoizmem rodziców i brakiem wsparcia. Będą wśród nich tacy, którzy nie dadzą sobie rady, ale i tacy, którym los i dobre dusze będą sprzyjać w walce o lepszą przyszłość. Podsumowując: „Gościniec” wciąga czytelnika w wir wydarzeń, zabierając go do świata bohaterów znanych z poprzedniego tomu, ale i nowych, których losy angażują od pierwszej strony. Autorka okrasiła fabułę przepisami, które nawiązują do profesji jej ciotki-babki, której poświęciła w głównej mierze swoją najnowszą powieść. Książka traktuje o życiu małej wsi, o zaściankowości jej mieszkańców, ale przede wszystkim o kobiecej sile, która, choć wyśmiewana, a nawet będąca czymś niestosownym w tamtych czasach, zdaje się dla niektórych z bohaterek ich jedynym orężem. Walka o dobro swoje i najbliższych, wbrew wszystkim i wszystkiemu może zwiastować zmiany, jakie nadejdą wraz z upływem czasu. Kobieta nie będzie już tylko własnością mężczyzny, spełniającą obowiązek małżeński, ale jednostką, która ma swoje własne zdanie i odwagę, aby zmieniać rzeczywistość. Polecam! (NIEnaczytana)

Kilka miesięcy temu opisywałam Wam pierwszy tom Sagi Wiejskiej autorstwa Kasi Bulicz – Kasprzak zatytułowany „Skrawek pola”, dzisiaj natomiast przyszła pora na słów kilka na temat drugiego tomu niniejszej sagi, który nosi tytuł „Gościniec”. Akcja tej powieści toczy się w latach 20-tych XX wieku. Powracamy do Tynczyna, aby stopniowo zapoznawać się z dalszymi perypetiami znanych nam już z poprzedniej części bohaterów, ale nie tylko. Rozdziały osadzone w latach 1892-1930 poświecone są burzliwym i de facto tragicznym losom Krystyny Malickiej, która jest częścią familii autorki. Wieś większości z nas kojarzy się z sielskością i spokojem, ale czy zawsze i dla wszystkich tak właśnie było? Otóż nic bardziej mylnego – życie mieszkańców opisywanych przez autorkę toczy się w rytmie nastających po sobie pór roku, przy ogromie pracy nakładanym na człowieka przez każdą z nich. Chociaż praca ta jest zależnie od pory zupełnie inna to tak na dobrą sprawę nigdy jej nie ubywa… Oprócz ciężkiej harówki oraz pełnego różnorodnych znojów życia i biedy mieszkańcy borykają się również z nastającymi coraz mocniej bolszewikami. Nie jest to jednak wyłącznie smutna książka, śledzimy w niej dojrzewanie i pierwsze miłości młodszych bohaterów, ich wzajemne zauroczenia, ukradkowe spojrzenia etc. Autorka pokazuje czytelnikom egzystencjalne wzloty i upadki opisywanych postaci, ich życiowe rozterki i wybory, czyli codzienność ludzka w pełnej krasie, gdzie uśmiech miesza się ze łzami, a chwile szczęścia z momentami rozpaczy. Jeśli zaś chodzi o historię Krystyny Malickiej to jej dola pokazuje częsty los żyjących na wsi kobiet ukazany niczym w soczewce. Mąż, który powinien być głową rodziny i ostoją dla tworzenia bezpiecznego domu staje się katem, oprawcą i powodem rozlicznych problemów oraz życiowej tułaczki na różnych płaszczyznach. A dla otoczenia stwarza jak najlepsze pozory miłości, troski etc. Książkę tę czyta się dobrze i szybko. Podczas jej lektury miałam wrażenie, iż napisana została nawet nieco przystępniej pod względem fabuły niż część pierwsza, która chociaż podobała mi się to momentami była dosyć mocno spowolniona, co niekiedy odrobinę nużyło przy jej czytaniu – w „Gościńcu” natomiast wszystko toczy się bardzo zgrabnym rytmem. Jeśli jesteście ciekawi dalszych losów tynczynian i chcecie poznać trudne i burzliwe, lecz jednocześnie dające do myślenia losy krewnej autorki. A wszystko to osadzone wśród realiów wiejskiej codzienności, o której niestety coraz bardziej dziś zapominamy to koniecznie sięgnijcie po tę najnowszą opowieść Kasi Bulicz – Kasprzak. Mamy środek lata, więc być może ktoś z Was spędza urlop gdzieś na malowniczej prowincji wtedy niniejsza lektura z pewnością nabierze jeszcze bardziej wyjątkowego smaku. Zapewne pozwoli Wam ona dostrzec obraz wsi „kiedyś” i tej widzianej aktualnie ze wszystkimi tego plusami i minusami. Polecam Wam tę interesującą powieść i wyczekuję jej trzeciego tomu, który prawdopodobnie pojawi się na rynku już jesienią. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2021/07/nie-da-sie-przyspieszyc-biegu-rzeki-lub.html

Zapraszam Was do Tynczyna lat 20. i 30 XX wieku, gdzie zabiera nas Kasia Bulicz-Kasprzak. Powieść jest zdecydowanie lepsza od pierwszego tomu cyklu "Skrawek pola". Zatraciłam się w losach bohaterów całkowicie... Na początek musiało nastąpić szybkie przypomnienie sobie kto jest kim, czyją córką, czyją siostrą, czyją wnuczką czy synową. By w chwilach narodzin, śmierci, ślubów czy zaręczyn nie pomieszać rodzin. W latach 20. i 30. obserwujemy pokolenie Anieli, Marianny, Antka, Zosi, Wawrzka, ale również ich rodziców i dzieci. Jak ludzie żyją każdego dnia, jakie mają obowiązki - zarówno kobiety jak i mężczyźni. W jaki sposób pomagają dzieci i najczęściej jak narzekają czy plotkują starsi. Bardzo często powracamy poprzez wspomnienia bohaterów do przeszłości, do wydarzeń które minęły, ale mają ogromny wpływ na teraźniejszość i przyszłość. Jedni rodzą dzieci a inni się zakochują... Dyzio, Jasiek - aż miło było obserwować ich podchody. Niezwykłą postacią okazała się Natala, taka młodziutka dziewczyna a taki los ją spotkał - byłam godna podziwu dla jej samozaparcia! Naprzemiennie z powyższą akcją czytelnik śledzi losy Krystyny, której losy opowiedziane zostały od roku 1892, kiedy miała cztery lub pięć lat. Świat ani rodzina nie były dla niej łaskawe. Zwłaszcza matka nie stanowiła dla małej, ślicznej córeczki opoki, nie dawała miłości. Raczyła zaś innymi "rarytasami"... Czytając rozdziały poświęcone Krystynie byłam w coraz większym szoku, czułam jej żal, ból, rozpacz... Jej życie było naprawdę trudne, ale nie zdradzę Wam, nic więcej. Jak ten wątek połączy się z mieszkańcami Tynczyna? Gorąco polecam Wam tę powieść! Wrażliwsi czytelnicy mogą przygotować chusteczki. Finał należy do Krasuli, która zakończyła książkę w taki sposób, że pozostaje tylko czekać na ciąg dalszy! "Gościniec" wielokrotnie powodował, że niedowierzałam temu, jakie decyzje podejmowali bohaterowie. I to dorośli! Dzieci bywały mądrzejsze, dojrzalsze, bardziej pomocne. Autorka w stosunku do pierwszego tomu pominęła nieco opisów, które były nieco nużące (te które pojawiły się tym razem są niezwykle realistyczne - zapachy i rośliny wręcz się czuje!) i skupiła się na losach postaci, co wyszło książce zdecydowanie na plus. Początek każdego rozdziału rozpoczynają przepisy na słodkości lub opis gleb, roślin, maszyn rolniczych. Akcja rozgrywa się na realnym tle historycznym - wybuch I wojny światowej, wcześniej wojna prowadzona przez cara i bunt ludzi na szkoły z językiem rosyjskim czy pracę dla panów. Podsumowując - "Gościniec" to powieść przejmująca, przepełniona bólem, trudami porodu, utratą bliskich osób, ranami ciała i duszy oraz smutkiem, żalem i sekretami. Znajdziecie w niej również przesądy, zwyczaje, zaloty, przekraczanie granic, strach i tęsknotę, ale także alkoholizm, przemoc oraz miłość - która przemija, ale też taką, która pozostaje na zawsze. Bardzo mi się podobało i z śmiało mogę polecić!

W pierwszej części dowiedzieliśmy się, że historia oparta jest na prawdziwych wspomnieniach z lekko dopasowanymi momentami tak żeby całość była spójna. Mówiłam, że uwielbiam ten okres Polskiej wsi? Niekiedy obraz w okresie 1922 do 1931 jest piękny, ale trudny dla chłopów. Widzimy trud i ciężką pracę w polu. W tej drugiej części dzieci dorastają i zaczynają życie już na swoim i zaczynają posiadać własne potomstwo, które uczone są szacunku do rodziny, tradycji, dziadków. Moją ulubienicą jest Krystyna, która będąc jedną z najpiękniejszych panienek w okolicy zakochuje się w chłopaku niezbyt urodziwym, ale walczącym w słusznej sprawie dla kraju. Niestety kawaler znika, a w jego miejsce nasza bohaterka wybiera przystojnego kawalera, który zakochany jest w niej po uszy, ale życie pokazuje, że życie i uczucia do żony/męża nie zawsze idą ze sobą w parze. Nasz mąż szybko zmienia się w kata a co za tym idzie? Mnóstwo sytuacji, które można było uniknąć takich jak np. zazdrość o byłą miłość Krystyny, oraz mała wiara we własne możliwości. „Gościniec” to opowieść o kilku osobach, które w swoim życiu przeszli nie jedną przeszkodę i nigdy się nie poddali. Autorka w taki sposób przedstawiła i opisała tamte realia, że masz wrażenie jakby opisała losy twojej rodziny. Życie na wsi to nie tylko krajobrazy które zapierają dech w piersi, ale powiedzmy sobie szczerze ciężka orka od rana do późnego wieczora i zamartwianie się o pogodę, bo to od niej zależy czy w zimę będzie co jeść. Planowanie całego roku, praca często ponad własne możliwości i angażowanie najmłodszych do pomocy rodzicom, rodzinie w polu, bo każde ręce przydadzą się do pomocy. Za swój egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Prószyński i S-ska. Książka idealnie sprawdzi się teraz w okresie świątecznym, ponieważ przypomni nam co jest w życiu ważne, a mianowicie rodzina, która może nie jest idealna, ale w trudnych momentach warta poświęcenia. W książce nie ma wad do których mogłabym się przyczepić, aaaa nie jest! Szkoda, że nie ma 4 części. Polecam czytać od pierwszej części, bo wiele momentów jakie występują w drugiej będzie dla was jaśniejsze. Kolejnym plusem dla książki jak i autorki jest obraz kobiety, która dla rodziny jest gotowa znieść wszystko i tak naprawdę, gdyby nie Ona życie mężczyzny nie byłoby takie piękne. To kobiety budują dom, rodzinę i to uczucie przynależności do niej.

Chciałoby się powiedzieć wsi spokojna, wsi wesoła. Czy jednak i taką scenerię dla swoich bohaterów przygotowała Kasia Bulicz-Kasprzak? Przekonajmy się. ,,Gościniec" to zaraz po ,,Skrawku pola" kolejny tom ,,Sagi wiejskiej". Skąd taki pomysł? Otóż rodzina autorki, jej praprababka Teofila Lipczewska, prowadząca dawniej karczmę, naprawdę istniała. Bulicz-Kasprzak postanowiła więc poniekąd wrócić do korzeni i opowiedzieć dalszą część wiejskiej historii. Tym razem akcja zaczyna się w październiku 1922 roku razem z retrospekcjami dotyczącymi życia Krystyny z początku XX wieku. Jak zwykle, wiele się dzieje w rodzinach Hubów, Połajów i Dołęgów. Ksawery Hub, senior rodu nadal potajemnie spotyka się z Hanką Połajową, jednak, czy można robić coś potajemnie, jeśli każdy o każdym wszystko wie, a prym w plotkach wiedzie Staszka Pomiechowska? Także Weronika Dołęgowa próbuje ułożyć sobie życie po zaginięciu męża w czasie wyjazdu do Ameryki. Nie wszystko jednak idzie po jej myśli, ponieważ seniorzy uważają, że czas na ożenek córki, Natalii, a nie robienie niepochlebnej opinii rodzinie. Co jednak stanie się, gdy do drzwi zaczną pukać kandydaci do ożenku? Dość sporo uwagi autorka poświęciła tym razem także Krystynie Malickiej, pięknej i ułożonej pannie, która zakochała się bez pamięci w Gustku. On jednak miał ,,niepoprawne" poglądy, przez co zgodziła się pójść za mąż za Mariana Malickiego. Jak się okazało, nie wszystko złoto, co się świeci... Poznajemy historię jej małżeństwa, to właśnie elementy retrospekcji, ale i współczesnego bytu kobiety. W międzyczasie na kartach powieści wybucha II wojna światowa, jest chęć obalenia caratu, zlikwidowania zaborców. Mężczyźni powoływani się do armii albo i sami się do niej zgłaszali, by odsłużyć swą powinność. Choć ,,Gościniec" ma ponad 500 stron, nie zauważyłam nawet upływu czasu, gdy dotarłam do ostatniej. Ta część jest jeszcze bardziej wciągająca niż ,,Skrawek pola". Choć los nie oszczędza gospodarzy, niektórzy muszą klepać biedę, to co jakiś czas pojawiają się kolejne dzieci, miłość, narzeczeni uderzają w konkury. Jestem niezwykle ciekawa, co takiego Kasia Bulicz-Kasprzak przygotowała w części trzeciej. Całym sercem polubiłam bohaterów ,,Sagi wiejskiej", będę więc wyczekiwała kontynuacji ich losów z ogromnym utęsknieniem!