Goldenbrowneye. Szumowina. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

SZUMOWINA I ZŁOTE BRĄZOWE OCZKO Gdyby Jamesowi Bondowi daleko było do dżentelmena, no jeszcze trochę musiałby się postarać, żeby być taki, jak bohater „Szumowiny”. Rick Remender wziął wszystko, co w bondowskich opowieściach lubi, podlał to tym, co do nich nie pasowało – czyli metalowym, punkowym szaleństwem w klimatach komiksów o Lobo czy Masce – podlał to oparami benzyny i używek i zaserwował w formie, która może i budzi wątpliwości natury moralnej, ale jako bezkompromisowa rozrywka, taka dzika jazda bez trzymanki, sprawdza się bardzo dobrze. Szumowinie wszystko się posypało. Stał się wrogiem numer jeden dla wszystkich, odwrócił co prawda trochę tego, co zrobił, ale teraz cały świat się zmienia i znów tylko on może go ocalić, ale na razie... no musi uciekać i tyle! Fanem Bonda nigdy nie byłem i nie jestem. Jeśli chodzi o akcje z agentami to uwielbiam serial „24 godziny” i właściwie tyle. Ale „Bondy” obejrzałem, wszystkie, niektóre parę razy. Czytać też próbowałem. Tak samo miałem z „Bourne’em”. Zaliczyłem wszystkie odsłony „Austina Powersa” – i powiem, że trochę „Powersem” mi to wszystko tutaj pachnie – „Johnny’ego Englisha” i parę innych rzeczy. I rzadko kiedy coś mnie wciągnęło, większość produkcji zwyczajnie mi nie siadła, bo jednak to nie moja bajka. Nie kręci mnie kino napędzane testosteronem i oparami benzyny, nie lubię samczych opowieści i sensacyjnej akcji. A „Szumowina”, choć taka przecież, mi pochodzi. Czemu? Bo Remender, jak chce, to potrafi. I bo może nie jestem fanem takich historii, ale jednak uwielbiam popkulturę lat 70. i 80., a „Szumowina”, jak wiele podobnych remenderowych serii, czerpie z niej pełnymi garściami. No i scenarzysta tak się tym wszystkim bawi, jak ten dzieciak w piaskownicy, co to dorwał figurki ulubionych bohaterów i pomieszał ich historie, że nie da się, by to się nie udzieliło czytelnikowi. Mi udziela, więc bawię się. A że ostatnio wciągnęłam się w ogrywanie „GTA” i że ten Szumowina to mi jakoś tak z Trevorem z piątej odsłony kojarzy, jeszcze lepiej mi to wchodzi. No a ten trzeci tom to taka jazda bez trzymanki. Szaleństwo, fajna fantastyka w stylu retro i w ogóle, leci się przez to na wydechu, bez chwili odpoczynku i po wszystkim siedzi się z uśmiechem na mordzie. Bo może to i takie czasem niesmaczne (spójrzcie tylko na ten tytuł: „Goldenbrowneye”, no jak ten powersowski „Złoty członek), może te używki tu nie użyte w takim kontekście, jakim bym chciał – bo ja jednak przeciw jestem – ale… No fajnie to wchodzi i tyle, więc po co szukać dziury w całym? Lepiej dobrze się bawić. Ja bawię. No i jeszcze graficznie mi to dobrze robi. Tym razem spójniej jest, mniej szaleństwa, ale nadal bardzo fajnie, widowiskowo, klarowanie i miło dla oka. I po wszystkim zostaje tylko żal, że to już koniec. Ale można mieć nadzieję, że jednak jeszcze kiedyś Remender coś nam z tej serii zaserwuje. A nawet jeśli nie, cóż, zawsze są inne jego tytuły, które podobnie bawią motywami i schematami, więc będzie co czytać.

POPKulturowy Kociołek: Trzecia i ostatnia odsłona serii opiera się na podobnych schematach co wcześniejsze tomy. Rick Remender ponownie decyduje się tu na dalsze przesunięcie granicy scenariuszowego szaleństwa. Oznacza to nic innego jak dużą dawkę treści kierowanej do dorosłego czytelnika (nawet jeśli album nie ma oficjalnie oznaczania 18 +). Na całe szczęście dzięki niezłej mieszance humoru, mocnej akcji i odrobiny głębszej treści (w postaci nieoczywistych komentarzy społecznych) przedstawione tu szaleństwo i brutalność są zarówno angażujące, jak i pod pewnymi względami zachwycające. Rememder w Szumowina tom 3 cały czas udanie manewruje pomiędzy różnymi stronami historii. Przedstawia on zarówno racje walczących na rzecz staromodnego świata (nawet jeśli robią to w sposób mało akceptowalny), jak i tych opowiadających się za innym obrazem rzeczywistości. Obie strony przedstawione są w sposób mocno niejednoznaczny i nie zawsze można uznać je za te „złe”. Gdzieś pośrodku tego jest oczywiście główny bohater serii, który ma na wszystko „wywalone”, kompletnie nic go nie obchodzi, nie opowiada się on za żadną ze stron, chce tylko ponownie dobrze się „zabawić”. Bohaterowie wypadają więc bardzo dobrze, przykuwając uwagę czytelnika. Jedyne, do czego można się tu przyczepić to pospieszne tempo akcji. Wydarzenia przedstawiane są tu błyskawicznie, kilkukrotnie nie pozwalając odbiorcy na większą eksplorację poruszonych tematów. Malutką szczyptą dziegciu są również niektóre zwroty fabularne (jest ich jednak naprawdę mało), które mogą wydawać się mało logiczne, ale taki już urok tej serii.....