Dom, w którym zamieszkała miłość (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Piękna powieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, polecam

Jeżeli poznałeś kiedyś uroki życia w małej miejscowości wyjeżdżając do "wielkiego świata", gdzie szukałeś miłości i ukojenia zostawiając przyjaciół i rodzinę, na którą zawsze mogłeś liczyć, to ta książka jest właśnie dla Ciebie. Dodatkowo opis nadmorskich miejscowości i samego Bałtyku wprowadza w klimat!

Cała seria do polecenia.

Cudowne czytadelko

Super

Morza szum, ptaków śpiew… Te słowa mimowolnie kojarzą się z morzem właśnie. Z czymś, co niesie ukojenie, co wycisza. Co sprawia, że człowiek przystaje na chwilę, wsłuchując się w uderzające miarowo o brzeg fale. Zamyka oczy i odczuwa wewnętrzny spokój, ma poczucie oderwania się od miliona spraw, które z jakiegoś powodu go nurtują. I chociaż szum morza wielu niesie wyciszenie, to bywa, że dla kogoś staje się… ucieczką od codzienności, której nie chce lub po prostu się boi… Powieść „Dom, w którym zamieszkała miłość” była moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki. I muszę przyznać, że to, co ujęło mnie od pierwszych stron, to na pewno styl. Książka napisana jest pięknym językiem, jest pełna przemyśleń, które śmiało mogą stać się aforyzmami lub fragmentami, które możemy niejako odnieść do swojego życia. Bo i w powieści dużo tego życiowego pierwiastka jest, bo autorka nie stroni weń od trudów dnia codziennego, z którymi zmagają się bohaterowie. Jednak mimo ładunku emocjonalnego, jaki został ukryty między jej wierszami, sposób, w jaki Monika A. Oleksa snuje swoją opowieść, daje ukojenie i otula. To zupełnie tak, jakbyśmy czytając, słyszeli delikatny szept, słowa płynące z serca, które zapadają w pamięć. „Dom, w którym zamieszkała miłość” to kontynuacja losów bohaterów, dlatego muszę powiedzieć, że były momenty, kiedy czułam lekki niedosyt wiedzy. Bo chociaż autorka tak opowiedziała tę historię, że ktoś, kto nie zna poprzednich tomów, spokojnie się w niej odnajdzie, to ja miałam wiele pytań o przeszłość bohaterów i teraz, patrząc na nią z perspektywy opowieści już zakończonej, chętnie sięgnęłabym po inne książki traktujące o losach postaci, by zrozumieć niektóre ich refleksje, przemyślenia, czy bolączki. Monika A. Oleksa w tym nieco gawędziarskim stylu, kreśli historię o ludzkich losach. O poszukiwaniu swego miejsca na ziemi. Domu, w którym czekałby ktoś, pełnym ciepła i obecności ukochanych osób. To powieść o rozbitku, którego można traktować dosłownie, bowiem Maks po latach spędzonych na Islandii, powraca do rodzinnego domu w małej nadmorskiej wiosce. Mężczyzna miota się w swoich przemyśleniach i uczuciach, nie potrafiąc zdecydować, czy chce zostać na stałe w Polsce, czy wrócić do tego życia, które przez ostatni czas było jego codziennością. Na miejscu zderza się z nowymi dla siebie obowiązkami bycia ojcem i budowania od zera relacji z córką. Zastaje znane kąty zupełnie inne, niż zapamiętał, co sprawia, że czuje się jeszcze bardziej zagubiony. Czy ostatecznie osiądzie na stałe, czy nadal będzie wiódł życie dryfującego przez fale i życie marynarza? W nowej książce autorka traktuje o bólu straty. Tutaj odejście ukochanego człowieka wiąże się nie tylko z cierpieniem, ale przede wszystkim z niezapełnioną pustką i swego rodzaju stałą obecnością tej osoby w naszym życiu. To sprawia, jakbyśmy byli zakotwiczeni w przeszłości, wciąż rozpamiętujący to, co było, a co nie pozwala ruszyć dalej i budować codzienności na nowo, już bez tych, którzy bezpowrotnie odeszli. Dlatego należy przestać żyć wyłącznie wspomnieniami, które powinny pozostać jedynie w sferze najczulszych kadrów dokumentujących chwile z ukochanymi osobami, i otworzyć się na to, co nowego, równie pięknego ma nam do zaoferowania los. Podsumowując: „Dom, w którym zamieszkała miłość” to snuta z dużą wrażliwością i życiową mądrością opowieść, której fabuła rozwija się niespiesznie. Historia o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi; domu, w którym na stałe rozgoszczą się miłość i szczęście. Opowieść o dojrzewaniu do odcięcia pewnej „pępowiny”, która wiąże nas z przeszłością, o zrozumieniu tego, czego tak naprawdę pragniemy w życiu, a także o dojrzewaniu do bycia rodzicem, co jest najpiękniejszym, a jednocześnie największym wyzwaniem, jakie stawia przed człowiekiem los. Idealna pozycja dla miłośników subtelnych, kobiecych historii z szumem morskich fal w tle.

Pani Monika kazała nam długo czekać na finał z Maksem i Irką w rolach głównych. Niespełna cztery lata (proszę poprawić, jeśli wkrada się tu błąd). Jak tylko zobaczyłam książkę na legimi, szybko znalazła swoje miejsce na moim ukochanym czytniku i zaczęłam smakować lekturę. Pewnie się powtórzę, ale autorka jest moim Nicholasem Sparksem w spódnicy. Wiem, że próbowano pióro innych polskich pisarzy podciągać i stawiać obok wyżej wspomnianego, ale osobiście się z tym nie zgadzam. Moim zdaniem mamy rodzimego Sparksa, ale kobietę. Po powrocie do ojczyzny na Maksa czeka sporo nowości. Trudnych i pięknych emocji. Dom, w którym zawsze wiernie czekała na niego mama, stoi po jej śmierci pusty. Stracił wszelkie pokłady ciepła jakimi kobieta go napełniała. Odbudowany po pożarze wciąż pozostawia wiele do życzenia. Przydałaby się ręka płci pięknej, nie ma co ukrywać. Prócz tego mężczyźnie mocno zależy na budowaniu rzeczywistej relacji z synem. Do tego dochodzi również, początkowo zapewne, szokująca wiadomość. Maks ma córkę... czy podoła ojcowskim wyzwaniom? Czy odnajdzie miłość i sprawi, że o domu będzie można powiedzieć, że zamieszkało w nim to piękne uczucie? Jak potoczą się losy bohaterów nie tylko tych postawionych na pierwszym planie? Odpowiedź na te pytania poznacie czytając najnowszą powieść Pani Moniki Oleksy. Historia przesiąknięta na wskroś morzem. Stale czułam jego obecność. Pisząc recenzję słyszę jego szum a przed oczami mam spokojną taflę, w której odbija się słońce. Powiewa lekki wiatr. Jest cicho, nostalgicznie. W dużym uproszczeniu taki klimat rysuje nam autorka. Ja jestem zauroczona. Muszę Państwu też powiedzieć, że w całej trylogii nie znajdziecie nie wiadomo jakich zwrotów akcji ale ani na chwilę nie będziecie znużeni. Nie mam pojęcia jak to możliwe, ale jednak tak jest! Dla tych chwil z książką, dla TAKICH chwil z książką naprawdę warto było tyle czekać na premierę „Domu...”. Droga Autorko dziękuję za piękną opowieść, którą schowałam w sercu i ilekroć wyjmuję, tylekroć wprowadza mnie w spokój oraz ciszę. Pobudziła moją wyobraźnię, tak że szaleje na wysokich obrotach, gdy spędzam czas z bohaterami trylogii. Mam nadzieję, iż jeszcze nie raz wraz z Panią będzie mi dane powiedzieć „cześć, morze!”.

“Życie wymaga konfrontacji, również z tym co trudne i niewygodne. Problem nie zniknie, jak się przed nim schowasz”. Kojący, dający wyciszenie szum morza jest wyraźnie wyczuwalny w całej opowieści. Maks przez całe życie przed czymś uciekał. Całe lata spędził w Islandii, do domu rodzinnego zaglądał sporadycznie. Teraz po latach stanął na rozdrożu, coś przywołuje go w rodzinne strony. Tam pozostawił wiele wspomnień, nie zawsze tych przyjemnych. Po powrocie próbuje się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Bardzo chciałby poprawić relacje z dorastającym synem, którego wychowuje inny mężczyzna. Nagle dowiaduje się, że jest ojcem czteroletniej Łucji, jej matka Irena była mu kiedyś bliska. Czy zaskakującą teraźniejszość da się zaakceptować? Przed Maksem trudne wybory. Wielowątkowa akcja powieści toczy się bardzo łagodnie, niesie emocje. Fabuła ciekawie utkana, dopracowana w każdym szczególe, ukazuje skomplikowane relacje międzyludzkie. Czytanie od początku do końca było ogromną przyjemnością. Pani Monika z wnikliwością oddaje emocje, jakie targają naszymi bohaterami. A ci rewelacyjnie ukazani, to zwykli, nieidealni ludzie. Złożone, niejednoznaczne osobowości. Do Maksa początkowo miałam mieszane uczucia, trudno było go zrozumieć, jednak daleka jestem od oceniania. Irenę polubiłam od razu, to silna młoda, samotna matka. Moje serce całkowicie skradła mała Łucja po dziecięcemu szczera, otwarta, mądra, ciekawa świata dziewczynka. Życie, które niesie złe i dobre niespodzianki. Podejmowanie trudnych, wiążących decyzji i ich konsekwencje. Niełatwe życiowe wybory, stawianie czoła przeciwnością losu, szukanie swojego miejsca na ziemi, próba zrozumienia samego siebie. Miłość, która wiele zrozumie i wybaczy, samotne macierzyństwo, lęk przed ponownym zranieniem, dawanie kolejnej szansy. Piękno bycia tu i teraz, radość z prostych rzeczy. Prawdziwa, bezwarunkowa przyjaźń, ludzka życzliwość, wsparcie, zrozumienie. Kojący szum i niepowtarzalny urok morza, aż chciałoby się wszystko zostawić i choć na chwilę tam przenieść. Klimatyczna, nastrojowa, ciepła powieść obyczajowa. Pisana wrażliwym sercem, bije z niej mądrość i nadzieja. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

,,Patrz, Iruś, jak to jest. Mamy tylko jedno serce, a kochamy tyle ludzi?" ,,Oboje mieli na sobie ciepłe kurtki, ale mimo to poczuli ten odizolowany materiałem dotyk. Takie przyciągnięcie i odbicie się od siebie. Nieplanowana bliskość." ,,Idź za nimi, one cię kochają. Nie mogę cię im odebrać." Tak naprawdę moja recenzja mogła by składać się tylko z samych cytatów. Tu jest tyle pięknych chwil, które już więcej się nie powtórzą. Postacie tracą swoich bliskich kawałek po kawałku każdego dnia. Widzą jak życie ich ukochanej osoby gaśnie i nic nie mogą z tym zrobić. Dzień za dniem przypomina walkę z bólem, którą się przegrywa. Pojawia się tu również nowa miłość, wpierw ta rodzicielska. Mężczyzna nie wiedział, że ma dziecko, gdyż kobieta ukryła przed nim swoją ciążę. Teraz po upływie czasu on chciałby być częścią ich życia, lecz na karty książki wchodzi jego druga miłość. To praca, którą uwielbia, ale gdzieś tam przejawia się ucieczka. Czy możliwe jest, by bać się kogoś tak bardzo, że praca jest dla niego lekarstwem? Mamy też wątek niespodziewanej miłości, która pojawia się w najmniej odpowiednim momencie i zaskakuje bohaterów, niczym burza śnieżna w lecie. Tak naprawdę każda postać poszukuje tutaj swojego domu, ale nie dosłownie. Mają miejsca w których mieszkają, do których powracają i które są ich własnością. Tylko brakuje w nich kogoś, kto by na nich czekał. Niekiedy nie chcą się przyznać przed tym, że czują się samotni, gdyż to by oznaczało, że kogoś im brakuje. Nie chcą uzmysłowić sobie porażki i tego, że mają szczęście na wyciągnięcie ręki, tylko zbyt mocno się boją by cokolwiek z tym zrobić. Strach przed nieznanym bywa dla nich lepszy niż znana samotność. Myślę, że z powieścią bardzo dużo osób może się utożsamić. Bycie samotnym nie oznacza, że nie jest się w związku. Niekiedy i w nim bywa ona bardziej przytłaczająca. Autorka postanowiła poddać nam historię pełną rozważania nad nie tylko życiem bohaterów, ale i naszym własnym. Delikatnie sugeruje nam, że nigdy nie jest za późno na szczęście i miłość. Strasznie mnie opowieść uwiodła. Wierzę, że każdy, kto ją przeczyta spojrzy inaczej na swoje życie. Przepiękna, bardzo wam polecam!

Szum morza uspokaja, uzależnia i przyciąga wielu, którzy poszukują ukojenia. Ale życie na morzu może być także ucieczką. Maks dotychczas wśród fal znajdował miejsce, gdzie mógł schronić się przed życiem, przed odpowiedzialnością i przeszłością. Teraz, kiedy wrócił z Islandii do rodzinnych Dąbek, okazało się, że chyba najwyższy czas stanąć na wysokości zadania, zachować się jak dojrzały facet i zacząć życie na stałym lądzie, gdzie ma syna, o którym długi nie wiedział i gdzie czeka na niego drobna córka, istotka, która roztapia nawet zmrożone serca. Niestety Maks stracił już 4 lata z jej życia, a nie chciałby popełnić błędu, jakiego dopuścił się w przypadku syna. Ale to nie jedyny wątek, jaki poznacie zaczytując się w powieści autorstwa Moniki A. Oleksy "Dom, w którym zamieszkała miłość". Jest to trzecia część cyklu, ale jeśli ktoś z Was się uprze, może przeczytać ją również bez znajomości poprzednich. Ja jednak odradzam taki zabieg, bo dopiero przeczytana w całości historia nabiera właściwego sensu. Akcja tej powieści, choć toczy się niespiesznie, to niesie ze sobą narastający ładunek emocjonalny. Losy bohaterów spalatają się że sobą, ich dylematy i poszukiwanie właściwej drogi życiowej chwytają za serce do tego stopnia, że nie raz chciałam wtargnąć pomiędzy nich i podpowiedzieć co powinni zrobić. Mądrzejsza dzięki temu, że poznałam myśli i uczucia każdej ze stron, chciałbym móc wpłynąć na ich decyzje. Ale tu wszytko musi potoczyć się własnym, jedynym słusznym torem, choć nie raz los będzie próbował przekierować bohaterów w niewłaściwy zaułek. "Dom w którym zamieszkała miłość" to historia o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi i o dojrzewaniu do pewnych decyzji. Niestety każdy, zarówno bohaterowie powieści jak i my- czytelnicy, już tak mamy, że nie rodzimy się przepełnieni całą mądrością tego świata. Musimy nauczyć się tego, co dla nas właściwe, a wnioski każdy wysnuwa w innym momencie swojego życia. Nie mam zwyczaju zarządzania cytatów i złotych myśli podczas lektury, ale gdybym to robila, to ta książka zapełniłaby się znacznikami, bo wielokrotnie starałam się coś zapamiętać i użyć w odpowiedniej chwili.