Dom samobójców (okładka  miękka, wyd. 01.2021)

Bardzo ciekawa pozycja, polecam!

Super książka bardzo polecam

Dobrze napisana, ciekawa

Bardzo dobra pozycja!!!

swietna ksiazka polecam

Fajnie się czyta!

Polecam

I love

Super

ig: horror_book_devourer || ⠀ ⠀ „Dom samobójców” to moje pierwsze spotkanie z piórem Charliego Donlea i chociaż książka jest drugą częścią cyklu o Rory i Lane to nie trzeba ich czytać w kolejności. Dziś zapraszam Was do renomowanej szkoły o nieposzlakowanej opinii, w której zagramy w krwawą grę spłaszczoną jednocentówką i lustrami ukrytymi pod brezentem.⠀ ⠀ 𝐂𝐳𝐥𝐨𝐰𝐢𝐞𝐤 𝐳 𝐥𝐮𝐬𝐭𝐫𝐚⠀ Książka już od pierwszych stron wypełniona jest mrocznym i niepokojącym klimatem. Z początku bardziej przypomina horror, pełen enigmatycznych nastoletnich rytuałów, nieformalnych zgromadzeń oraz zagadkowych śmierci. Do tego stary, zniszczony dom nauczycielski ukryty w głębi lasu. Cóż chcieć więcej? Idealne miejsce, aby coś poszło nie tak. Tragedia jednak sięga dużo dalej, a raz podjętych decyzji nigdy nie będziemy w stanie cofnąć. Tajemnica masakry w prestiżowej szkole nieustannie wisi w powietrzu, co rusz zbierając kolejne ofiary, a czytelnik czuje na karku oddech bezwzględnego, zorganizowanego i mocno zaburzonego mordercy. Tajemnica masakry w prestiżowej szkole nieustannie wisi w powietrzu, co rusz zbierając kolejne ofiary. Autor wykreował zawiłą intrygę, a wszystkie wskazówki, które stopniowo odkrywał przed czytelnikiem kreowały więcej pytań, niż odpowiedzi. Dlaczego kolejne osoby popełniają samobójstwa? Co wydarzyło się tamtej feralnej nocy w przesilenie letnie? Strzałem w dziesiątkę jest narracja prowadzona z punktu widzenia różnych uczestników oraz rozbicie akcji na 3 osie wydarzeń: rok 2019, teraźniejszość oraz dziwny i niepokojący dziennik. Kto jest jego autorem? Te zabiegi sprawiły, że całość uzyskała dużo szerszy i pełniejszy kontekst oraz pozwoliła lepiej zrozumieć bohaterów, których w powieści nie brakuje.⠀ ⠀ 𝐖𝐚𝐝𝐲 ⠀ „Dom samobójców” to jedna z tych książek, które ciężko jest jednoznacznie ocenić. Z jednej strony dostajemy ciekawą i dobrze zbudowaną intrygę kryminalną, z drugiej zaś pojawia się bardzo dużo momentów przegadanych i powtórzonych. Z początku wielokrotnie usłyszymy, jaka to szkoła była prestiżowa i jakie miała zadanie. Później, wraz z rozwojem śledztwa, autor co rusz przypomina zebrane fakty i wbija je czytelnikowi do głowy. Nie chodzi tutaj o małe detale, które zawarzą na wszystkim, tylko większe wydarzenia, o których raczej ciężko zapomnieć. To skutkowało u mnie pominięciem kilkunastu stron. Problemem, który zauważyłam, a na który rzadko potrafię wpaść, były powtórzenia tych samych wydarzeń (czasem nawet po ponad 100 stronach), zupełnie jakby autor zapomniał że miało to już miejsce i opisywał to ponownie. Mam także delikatny problem z osiami wydarzeń, bo o ile one super poszerzały perspektywę wydarzeń, to momentami miałam wrażenie, że do całości wkradał się chaos. Czasem nie byłam pewna, czy coś działo się w danym roku wcześniej czy później. Ale nie wpływało to w jakimś diametralnym stopniu na całość historii. Czasem także pojawiały się zgrzyty w kreacji bohaterów, szczególnie widać to przy Rory. Autor znów dobitnie chce wbić nam do głowy jej zaburzenia, powtarzając co rusz, że dziewczyna nie czuje się komfortowo w samolotach, ale nie przeszkadza jej to zbytnio, za dwie strony nim lecieć. To są małe rzeczy, ale podczas czytania zbiera się ich tak wiele, że ciągle tylko można myśleć: o znowu choroba Rory, o kolejny raz czym jest szkoła, proszę znów dziennik w sejfie, itd., itd.⠀ ⠀ 𝐏𝐨𝐝𝐬𝐮𝐦𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞 ⠀ „Dom samobójców” to dobry kryminał, wypełniony hipnotyzującym mrokiem, który wciąga czytelnika w bardzo niebezpieczną grę. Pomimo wielu powtórzeń, książkę czyta się szybko, a czas z nią spędzony nie można uznać za zmarnowany. Mnie osobiście bardzo przypadła do gustu kreacja tajemniczego szkolnego stowarzyszenia i chociaż zabawa Człowiek z lustra nieustannie kojarzyła mi się z creepypastą Krwawa Mary to i tak z zainteresowaniem śledziłam rozwój wydarzeń i finalnie dałam się zaskoczyć.