Devilish Love. Devilish. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

moj mozg nawet n jest taki glupi jak ta ksiazka

Jest to kontynuacja dylogi devilish pierwsza część to „devilish game”. Kocham ta dylogie mamy tu enimers to lovers oraz nielegalne wyścigi. Książka bardzo przyjemna i szybko i fajnie sie ja czyta. Polecam kazdemu kto lubi motywy, o których napisałam.

ból płacz rozpacz kocham Noah’a i Madison

Bardzo przyjemna książka, polecam

Dużo płakałam na niej ale git

jestem zakochana

cudo!!

O ile pierwsza część dylogii Devilish mi się strasznie podobała, tak z drugą mam mocną relację hate-love i to bardziej w stronę hate niestety… Bohaterowie mnie mocno irytowali w tej części. To nie tak, że przez cały czas, ale naprawdę często musiałam przeczytać ponownie jakiś fragment, żeby się przekonać, że jakaś postać powiedziała coś tak głupiego lub zrobiła coś tak bezmyślnego. Na przykład Noah i jego egoistyczne zachowanie w związku wyjazdem Maddy na studia. Ja rozumiem, że może być komuś przykro, że ma dojść do jakiegoś rozstania, ale żeby robić tej osobie wyrzuty, bo ta osoba chce się samorealizować i spełniać marzenia? Poza tym on dosłownie miał pretensje, że ona na początku ich relacji nie powiedziała mu o wyjeździe, gdzie od samego początku nie chciał wchodzić w nią w poważniejszą relację i nie chciał, aby ona cokolwiek do niego poczuła… nie potrafię tego zrozumieć. Takie mówienie, że sobie bez niej nie poradzi, tylko po to, żeby wywołać w niej poczucie winy, którego swoją drogą jej nie brakowało? Kolejna sytuacja, gdzie tym razem zdenerwowała mnie Maddy to ta, w której dziewczyna prowadziła samochód i zachowała się szczeniacko i lekkomyślnie. W sensie jeszcze może byłabym w stanie to zrozumieć, gdyby nie fakt, że nie jechała sama, a z Noah, który BYŁ PO WYPADKU SAMOCHODOWYM, a ta nie dość, że jechała bardzo szybko, to jeszcze postanowiła puścić sobie kierownicę i dziecinnie podgłaśniała muzykę, kiedy Noah zwracał jej uwagę. No… girl… jestem na nie. Albo jeszcze sytuacja, w której Maddy wsiadła do auta z obcymi mężczyznami tylko dlatego, że powiedzieli, że Noah kazał im po nią przyjechać… KTO WSIADA DO SAMOCHODU Z OBCYMI MĘŻCZYZNAMI? Nie wiem, może najpierw wypadałoby chociaż zadzwonić do Noah, czy to faktycznie na jego prośbę, a nie… 😭 Może ktoś stwierdzi, że się czepiam, ale uwierzcie mi, czułam zażenowanie i niedowierzanie, kiedy czytałam niektóre sceny. Nie rozumiem też, dlaczego Noah skłamał podczas kolacji z ojcem Maddy 🧍‍♂️ Jakby… po co? To nawet nie zostało wyjaśnione, czemu tak się zachował, a Maddy nawet nie dopytywała. Nie potrafię tego zrozumieć, dla mnie jest to bezsensowne zachowanie. spojler(?)⬇️ Absurdalną sytuacją był dla mnie również wyścig z bronią, w której Noah dosłownie zabił jednego z kierowców na torze, bo do niego strzelił. Dla mnie było to wątek zrobiony na siłę i wpleciony w fabułę tylko po to, żeby był. No bo nie zostało wyjaśnione, co się stało z ciałem zabitego kierowcy? Jakim cudem Noah nie poniósł żadnych konsekwencji z tego powodu? W dodatku zachowanie bohaterów po tym wydarzeniu było… nijakie. Nie zrozumcie mnie źle, ale oni się zachowywali tak, jakby to było dla nich normą. Fakt, Noah był lekko przejęty tym, że pozbawił kogoś życia, na co Maddy mu odpowiedziała „Pisałeś się na to.” i tyle. Temat się zakończył. Brakowało mi w tej książce siostry Maddy. Victoria pojawiła się tu dosłownie dwa razy, więc trochę czułam, jakby główna bohaterka była jednak jedynaczką, a szkoda, bo bardzo lubiłam ich więź w pierwszej części dylogii :// W książce sporo się działo, ale brakowało mi dłuższych opisów scen, bo odnosiłam wrażenie, jakby niektóre wątki zostały zrobione na jedno kopyto… Akcja działa się momentami za szybko i nie podobało mi się to. Powrót przyjaciół Maddy był z kolei niespodziewany. Aaron, Elizabeth i Jake momentami byli okropnie dziecinni i denerwujący, ale nawet skradli moje serce, a najbardziej Aaron, który był tym najodpowiedzialniejszym z rodzeństwa. Fajnie, że bohaterka miała wokół siebie osoby, które ją wspierały i cieszyły się z jej sukcesów. Były momenty, kiedy przyjemnie mi się czytało Devilish love, ale były one dość krótkie. Niestety. Jakkolwiek to zabrzmi, ale tą część czytało mi się mniej wygodnie, niż pierwszą. Czasami się męczyłam i miałam ochotę odłożyć lekturę na bok. Chociaż książka nie należy (przynajmniej dla mnie) do tych długich, to czytałam ją całkiem długo. Z bólem serca, ale muszę napisać, że się zawiodłam :(

Devilish love to kontynuacja historii bohaterów devilish game. Po wypadku Noaha, Madison zdaje sobie sprawę, że chłopak bardzo dużo dla niej znaczy. Z kolei on po wyjściu ze szpitala zaczyna otwierać się przed dziewczyną. Co nie zmienia jednak faktu, iż chłopak nie chce angażować się w nic poważnego z Maddy. Wprost wyznaje dziewczynie, że nie jest zdolny by okazać jej uczucia, które z pewnością chciałaby w końcu otrzymać od chłopaka. Noah w swojej przeszłości nie miał męskiego wzorca, który pokierowałby go w tych delikatnych jak i romantycznych sytuacjach. Nie wie jak się zachować gdyż nigdy nie otrzymał od rodziny należytego wsparcia jak i troski. Natomiast ciągłe przebywanie u boku dziewczyny, która dobro wszystkich stawia ponad siebie, Noah zaczyna doceniać Madison i przełamuje się, by wyznać co tak naprawdę do niej czuje. Ogólnie zaczynajac, to były niektóre sytuacje, które mnie niezmiernie drażniły. A mam na myśli tutaj wzajemnie odpychanie się by potem stwierdzić, że nie jest się w stanie funkcjonować bez tej drugiej osoby. Kilka razy się to powtórzyło i tak jakoś zakuło mnie to w oczy, ale tak poza tym, myśle, że fabuła ciekawie się rozwinęła. W tej części bardziej mam wrażenie skupiliśmy się właśnie na uczuciach tej dwójki, pobocznie gdzieś też wróciliśmy do rodziny dziewczyny, natomiast nie było to tak częste jak w przypadku devilish game. Jestem jednak bardzo usatysfakcjonowana rozwinięciem wspomnień Noaha, które dotyczyły jego rodziny, ale przede wszystkim bezpośredniej jego relacji z ojcem. Przechodząc do bohaterów: Noah coraz bardziej zaczyna otwierać się przed Madison, ale z drugiej strony nie pozwala sobie w żaden sposób pomóc. Początkowo odtrąca dziewczynę, bo jest przekonany, że sam poradzi sobie z przykrymi sytuacjami, które często go dotykają, jednak robi to dosyć nieskutecznie. Wyniszcza tym siebie, ale również osoby, dla których coś znaczy. W przypadku Madison, to dziewczyna na każdym kroku daje odczuć chłopakowi, że jest obok niego. Wspiera go w każdej podjętej przez niego decyzji, natomiast nie zapomina w tym wszystkim również o swoich marzeniach. Nie można tego samego powiedzieć co do postawienia przez Mads na pierwszym miejscu swojej osoby, jednak ma ona obok siebie grupkę przyjaciół, którzy nieustannie jej to powtarzają i wręcz pchają by dziewczyna w końcu bardziej skupiła się na sobie i swoim dobrym samopoczuciu. Styl pisania Amelki myśle, że bardzo się poprawił, od razu da się wyczuć lepszą jakość i bardzo dobrze mi się to czytało. Uwielbiam to, że mamy tutaj podzieloną narracje, raz możemy spojrzeć na wydarzenia z perspektywy chłopaka, a następnie zobaczyć to oczami Maddy. Myśle, że ta część jest zdecydowanie lżejsza pod względem przeszłości bohaterów i tutaj powoli obserwujemy jak skutecznie sobie z tym oboje radzą. ⊹Z całego serca mogę wam polecić te dylogie, myśle, że co niektórym może się spodobać. ⊹