Cześć, co słychać? (okładka  miękka, wyd. 03.2022)

Początek słaby, później książka rozkręca się i jest ok. Polecam

Ciekawa i wciągająca historia pełna emocji zwrotów akcji.

Książka rewelacyjna. Polecam

Interesująca, polecam.

Bardzo polecam

Super

„Cześć, co słychać?” to kolejna powieść Magdaleny Witkiewicz. Właśnie pojawiło się nowe wydanie tej książki. I bardzo dobrze, ponieważ warto poznać historię Zuzanny. Historię, która niesie wiele przemyśleń, dając nam chwilę wytchnienia i zastanowienia się nad ważnymi, życiowymi sprawami. Bo bez wątpienia ta książka taka właśnie jest – życiowa. Nie ukrywam, że historia Zuzanny zaciekawiła mnie, ponieważ bohaterka jest moją rówieśniczką. Ciekaw byłem jakie dylematy mogą mieć czterdziestoletnie kobiety i czy są one życiowo zbieżne z tymi męskimi. Oczywiście dylematy nie zawsze determinowane są przez płeć, lecz przede wszystkim przez życiowe doświadczenia oraz drogę, którą każdy z nas przechodzi. Bolączką Zuzanny jest świadomość, że jej życie jest w połowie. Owszem ma kochającego męża, który dba o nią i ich dzieci. Jednak czegoś jej brakuje. Zuzanna nie potrafi czerpać z życia pełnymi garściami. Nie jest w stanie w pełni cieszyć się jego urokami. Długi małżeński staż wprowadza nudę do jej życia. A ona pragnie porywów serca, które w małżeństwie zostały zerwane. Co takiego może sprawić, że jej dotychczasowe życie ulegnie zmianie? Przecież zdaje się, że wszystko ma. Ta historia uświadamia nam, że często nie do końca doceniamy to, co posiadamy. Mając wiele, nie jesteśmy w stanie tego docenić. Czujemy, że czegoś nam brakuje. I tu pojawia się pytanie – co sprawia, że osiągamy pełnię zadowolenia z życia? Zuzanna, chcąc ponownie poczuć się jak przed dwudziestu laty, w tajemnicy spotyka się z Pawłem – jej byłą pierwszą miłością. Dlaczego? To pytanie kołatało w mojej głowie! Dlaczego – mając kochającego męża, szczęśliwą rodzinę, Zuzanna zdecydowała się na taki krok? Myślę, że jej historia jest odzwierciedleniem wielu podobnych. Dlatego też powieść Magdaleny Witkiewicz może być dla nas pewnego rodzaju ostrzeżeniem, zanim zdecydujemy się na pewne kroki, które mogą zdeptać nasze szczęście. Jeśli szukacie ciekawej historii z przesłaniem, to „Cześć, co słychać?” jest książka, którą polecam Waszej uwadze. Powieść ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia

“Cześć co słychać?” było moją ostatnią książką przeczytaną w ramach maratonu #marzeczwitkiewicz . Miałam w planach jeszcze jedną, jednak nie zdążyłam. Nie znaczy to jednak, że za jakiś czas po nią nie sięgnę, bo ten maraton uzmysłowił mi tylko, jak bardzo lubię twórczość Magdaleny Witkiewicz. Z każdą kolejną książką zakochuję się mocniej. . “Cześć, co słychać?” jest jak otrzymywanie rad poprzez czytanie książki. Poruszany tu jest bardzo złożony temat, na który każdy zapewne będzie patrzył inaczej przez wzgląd na swoje doświadczenia. Ja na przykład nie pochwalam totalnie zachowania głównej bohaterki, nie utożsamiam się z nią, jednak mimo wszystko współczuję, że musiała przejść przez to co przeszła. Jednak wiem, że zrobiła to na własne życzenie. . Kobieta w kwiecie wieku, kochający mąż, dwie już w miarę samodzielne córeczki. Czy to nie jest wystarczające? Pewnego dnia kobieta dostaje zaproszenie na spotkanie po latach przyjaciół ze szkolnych lat. Jedno zaproszenie, tak wiele zmian. Powracają dawne, wspomnienia, wyobrażenia, ale czy uczucia też? Czy dawny ukochany ponownie może wkroczyć w jej życie? Na pierwsze spotkanie idzie z duszą na ramieniu. Co się zmieniło, jak teraz wyglądają dawne przyjaźnie, czy pojawi się ON? Na pierwszym spotkaniu się nie pojawił, ale podczas rozmów jej ciekawość została podsycona. Wtedy znajduje go na portalu i pisze słynną wiadomość. “Cześć, co słychać?”- ile jedno niewinne pytanie może zmienić w jej życiu? . Bardzo, bardzo polecam tę książkę. To była piękna historia. Od początku czuć taką melancholię. Czytając czujemy co przeżywa bohaterka. Ta książka jest swego rodzaju rozliczeniem się ze swoim zachowaniem. Kolejna cudowna książka twórczości Magdaleny Witkiewicz.

Zuzanna już niebawem ma skończyć czterdzieści lat. Ma męża, dwie córki, pracę i masę obowiązków domowych. Pewnego dnia wyświetla jej się post przyjaciółki z liceum, że od matury minęło dwadzieścia lat i może fajnie było by się spotkać. Zuza z lekkimi obawami idzie na spotkanie z dawnymi przyjaciółkami. Tam okazuje się, że każda z nich się zmieniła i oczekuje czegoś innego od życia, ich przyjaźń odradza się na nowo. Jednak podczas spotkania dziewczyny pytają główną bohaterkę czy ma kontakt ze swoją wielką miłością z liceum, i to właśnie sprawiło, że Zuzanna postanawia napisać do Pawła z zapytaniem, co u niego słychać. Wtedy jeszcze nie zdawała sobie sprawy, jakie to niebezpieczne. Czy Zuza jest szczęśliwa w swoim małżeństwie? Czy Paweł jej odpisze? Oraz jak potoczą się dalsze losy czterech przyjaciółek? Po tę książkę sięgnęłam po dłuższej przerwie od czytania, prawie półtora miesiąca i to był strzał w dziesiątkę. Przyznam, że uwielbiam te wznowione wydania książek. Książki Magdaleny Witkiewicz zawsze czytam z ogromną przyjemnością a mam wrażenie, że jak coś nowego wychodzi z drukarni to chętniej po to sięgamy. Oczywiście, że kiedyś i tak bym przeczytała tę książkę jednak ponowne wydanie jej sprawiło, że sięgnęłam po nią już teraz. Historia Zuzanny jest bardzo rzeczywista. Czytając ją miałam wrażenie, że to zwierzenia mojej koleżanki, a nie wymyślona historia. Główna bohaterka zastanawia się nad swoim życiem, co osiągnęła, czy żałuje niektórych decyzji. Jednak, gdy nadarza się okazja odświeżenia znajomości z miłością z liceum, nie waha się i pędzi na to spotkanie. Spotkanie, które niby jest służbowe, jednak tak naprawdę zapoczątkuje coś innego. Zuza zacznie dostrzegać, że w jej życie wkradła się rutyna, że nic tylko rodzina, praca, dom. Zauważa, że jej relacja z mężem nie jest taka, o jakiej zawsze marzyła. Lecz czy kiedykolwiek była inna? Główna bohaterka wspominając swoją pierwszą prawdziwą miłość pragnie znów być tak adorowana, otrzymywać kwiaty, dostać miłosny list i czuć te motyle w brzuchu. Ja na miejscu głównej bohaterki nigdy nie zdecydowałabym się na taki krok, jaki zrobiła ona. A nawet nie pomyślałabym o tym nigdy. Doceniam to życie, jakie mam, może i rzeczywiście wkrada się w nie rutyna, ale czy to coś złego, mi ona zupełnie nie przeszkadza. A dążenie do czegoś, co było kilkadziesiąt lat temu, co wcale koniec końców też idealne nie było, uważam za fanaberię. Jednak ta historia bardzo mi się podobała i cieszę się, że to właśnie po nią sięgnęłam w pierwszej kolejności po dłuższej przerwie od czytania. Książka zmusza czytelnika do refleksji nad swoim życiem. Autorka rewelacyjnie opisała to, że doceniamy to, co mamy, dopiero jak to stracimy. Czasem nie warto wracać do przeszłości i rozdrapywać stare rany. Historię dosłownie się pochłania, z każdą stroną chciałam więcej i więcej. Zwyczajnie musiałam się dowiedzieć jak to wszystko się zakończy. Książki Magdaleny Witkiewicz zawsze polecam, są one rewelacyjną odskocznią od naszych problemów. Pozwalają przenieść się w inny, ale bardzo rzeczywisty świat a dodatkowo sprawiają, że czytelnik naprawdę zastanawia się nad swoim życiem.

Zuzanna jest mężatką, ma dwie córki i dobrą pracę, mogłoby się wydawać, że ma wszystko. Podczas jednego ze spotkań z przyjaciółkami odżywają dawne wspomnienia i Zuzanna postanawia napisać do swojej pierwszej miłości. Wiadomość zaczynająca się od słów "Cześć, co słychać" pociągnie za sobą szereg konsekwencji. Jak wiele to pytanie zmieni w życiu Zuzanny? To już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki i chociaż książka "Cześć, co słychać?" jest wznowieniem, to wcześniej nie miałam okazji jej przeczytać. Bardzo lubię historie, które przelewa na karty powieści Pani Magdalena, wszystkie, które do tej pory czytałam były ogromnie życiowe i zmuszające do refleksji, a ja również i tym razem się nie zawiodłam. Autorka ma bardzo przyjemny i lekki styl, co sprawiało, że książkę pochłonęłam w mig, byłam bardzo zaintrygowana jak potoczą się losy Zuzanny oraz jak z pozoru zwykłe, codzienne pytanie może doprowadzić do znaczących zmian w życiu człowieka. Fabuła książki została ciekawie nakreślona, a główna bohaterka tej książki, to osoba, z którymi z powodzeniem większość z nas chociażby w małym stopniu mogłaby się utożsamić. Razem z Zuzanną przeżywałam wszystkie jej rozterki, odczuwałam targające nią emocje, chociaż w większości momentów nie pochwalałam jej zachowania, to potrafiłam ją zrozumieć. Historia ta jest swego rodzaju przestrogą dla kobiet, które czują, że w ich związku zapanowała monotonia i stagnacja. Czy warto ryzykować wszystko co budowało się przez lata, by poczuć kilka chwil szczęścia? Znalazłam odpowiedź na to i wiele innych pytań, które nasuwały mi się w trakcie czytania tej książki i dziękuję autorce, że decyduje się poruszać tak ważne i dojrzałe tematy. Myślę, że ta historia zmusi do refleksji wiele kobiet i otworzy im oczy na wiele kwestii. Polecam! Moja ocena to 9/10.