Cudze życie (okładka  miękka)

Tego było mi trzeba! Mimo rozpaczy w związku z bardzo smutnym zakończeniem Ikara cieszę się, że mogłam w dalszym ciągu przeżywać kolejne losy Grzegorza i pozostałych bohaterów. Koniecznie musicie ją przeczytać! Serdecznie polecam !

Równie wciągająca jak wcześniejsza historia bohaterów z Mostu Ikara, nie sposób nie sięgnąć po drugą część historii Cudze życie - Nowy Początek .

Jeśli lubicie czytać historie,które wpływają na życie ,nie zawsze są szczęśliwe,ale pokazują jak dzięki temu zmieniają bohaterowie to ta książka jest dla Was idealna. „Cudze Życie” to druga część historii z książki „Most Ikara”,które wyszły spod genialnego pióra Pawła Nowaka (Instagram @zwyczajnychlopak). Jest młodym,dobrze zapowiadającym się autorem. Dzieki niemu na nowo odkrywam miłość do czytania. Dawno nie miałem w rękach książek,które tak szybko pochłaniam i przez dłuższy czas o nich myślę. Poruszają uczucia,o których istnieniu zapomniałem. Dziękuję za możliwość czytania tak wspaniałych dzieł.

Zwyczajny chłopak długo nie kazał czekać na kontynuację „Mostu Ikara”. „Cudze życie” rozpoczyna się kilka tygodni później w stosunku do finałowej, dramatycznej sceny z „Mostu…”, kiedy to Grzegorz znajduje na Moście Świętokrzyskim martwego Antka, a rozgrywa się tak naprawdę w ciągu dwóch dni, kiedy to zmagająca się poczuciem winy matka Antka niespodziewanie staje w drzwiach apartamentu Grzegorza, żądając od niego odpowiedzi. W mieszanej narracji poznajemy głównie historię Grzegorza, byłego partnera i Antka oraz Magdy, przyjaciółki Grzegorza, które co jakiś czas przeplatają się z wątkiem Doroty, matki Antka. Cieszę się, że to właśnie Grzegorz Ostrowski stał się głównym bohaterem tej części powieści. Odkąd pojawił się w „Moście…” polubiłam go od razu, szybko stał moim ulubionym bohaterem, takim cichym mistrzem drugiego planu. Uwielbiałam chyba wszystkie jego cechy, te ze sfery duchowej, bo uroda to jednak rzecz względna. Ten altruistyczny twardziel o miękkim sercu po prostu zasługiwał na swoje wielkie pięć minut. Nowa powieść ma nieco inną budowę niż poprzednia. Jeśli chodzi o tzw. akcję to w „Moście…” więcej się działo. Autor tam rozkręcił sobie historię, w „Cudzym życiu” stawiając na jej mentalną stronę. Powieść jest nastawiona bardziej na analizowanie, przemyślenia, przeżywanie, rozliczenia, próby zrozumienia, akceptacji i, finalnie, pogodzenia. Pełno w niej smutku, samotności, ale także uwagi na to, jak ważne są w życiu takie wartości jak miłość, akceptacja czy szacunek. Historia Grzegorza przybrała dokładnie taki kierunek, jak sądziłam. Coś takiego sobie wyobrażałam dla tego bohatera. Natomiast historia Magdy nie zrobiła na mnie wrażenia, mimo że jest sensowna, spójna i nierozerwalna z historią Grzegorza. Szkoda tylko, że to historia kompletnie rozciapcianej, płaczącej i niestabilnej mimozy. Cóż, jeśli nie lubi się bohatera raczej trudno identyfikować się z jego historią. Niechęć do Magdy czułam już w „Moście…”, ale to dlatego, że ja nie przepadam za kreacjami słabych kobiet. Ta niby silna kobieta od początku była sztuczna w swej postacie, a swoją rzekomą niezłomność zawdzięczała nie sobie, lecz hojności innych. Rozczulająca się nad sobą, epatująca swoim losem i kłopotami, zamiast sama stać się kowalem własnego losu, szukała wsparcia u innych, bez opamiętania korzystając z ich altruizmu. Nie wyobrażam sobie jednak, żeby tej historii miało nie być, bo to ona właśnie ukazuje pełnię dobroduszności Grzegorza. Nie wierzę też w „cudowną przemianę” matki Antka i tak radykalną zmianę myślenia. Trochę już żyję na tym świecie i wiem, że ludzie aż tak nie są w stanie się zmienić. Ale, jak zawsze, pomysł szanuję. „Cudze życie” jest też znacznie dojrzalsze w treści, stylu, słowie i przekazie emocjonalnym, co zaliczam na duży plus. Dialogi nie wydawały mi już tak sztuczne. Być może jest to „zasługa” dorosłych i dojrzałych bohaterów, którym nie wypadało zachowywać się infantylnie i stąd autor obdarzył ich innym językiem. Poprzednia powieść autora była niebywale emocjonalna nie tylko z powodu warstwy fabularnej, także z powodu użytych w niej środków wyrazu (wykrzykniki, wersaliki), część druga również opiera się głównie na kwestiach emocjonalnych, ale widać, że tym razem autor jakby bardziej trzymał je w ryzach. Nie pozwalał, aby emocje tak wartkim, nieujarzmionym strumieniem wylewały się z myśli i czynów bohaterów. To stonowanie i kontrola emocji zadziała podkręceniem dramatyzmu. Losy bohaterów wciąż jednak czyta się z dużym przejęciem. Jak i poprzednio, w niektórych momentach fabuły, Paweł powala bezpruderyjnością i dosadnością niektórych scen, napawa przerażeniem, gdy opisuje wynaturzone „wnętrze” środowiska gejowskiego, ale daje także nadzieję, że to nie zawsze tak musi wyglądać. Doceniam tę szczerość. Autor znacząco zredukował też ilość opisów strojów, pomieszczeń, widoków, a nawet samych budynków, co wpłynęło na objętość stronicową powieści. Dla mnie super :) Co zaś się tyczy samej fabuły to spotkałam się w sieci z zarzutami, że powieść jest odrealniona i nieprawdopodobna. No być może, ale czy przypadkiem większość książek z tzw. literatury rozrywkowej taka nie jest? Czy kolejny mafioso lub inny gangus uprowadzający białogłowę, którą upokarza przez 400 stron, a ona i tak się w nim zakochuje nie jest odrealnione i nieprawdopodobne? To ostatecznie fikcja literacka, autorska kreacja rzeczywistości, a nie literatura faktograficzna więc nie czepiałabym się zbytnio takich rzeczy. Co się zaś tyczy samego wątku fabularnego, to rzadko się spieram z pomysłem autora. Jak każdy pisarz miał prawo do wymyślenia właśnie takiej opowieści i nic mi do tego. Prawdopodobieństwo realnego zaistnienia fabuły nie ma dla mnie decydującego znaczenia, jeśli wszystko mi się w powieści trzyma kupy, jest spójne i sensowne. Mogę tylko powiedzieć jaki ewentualnie mam stosunek do całości i czy mi się to podobało czy też nie… No to powiem… podobało mi się i z chęcią przeczytam kolejną powieść autora, jeśli takowa powstanie.

CUDZE ŻYCIE to kontynuacja książki Most Ikara, jednakże tym razem mamy okazję poznać bliżej Grzegorza. Mężczyznę, który dla Antka był kimś ważnym. A jeśli czytaliście pierwszą część, wiecie, że Antek jedynie chciał zaznać prawdziwego uczucia. Tak rozpaczliwie chciał być kochanym, że przepłacił za nią życiem… Wiele osób winiło się za śmierć młodego mężczyzny. Ale Grzegorz i Dorota – mama Antka – najbardziej. Choć kobiet nawet po śmierci dziecka nie potrafiła zrozumieć, jak bardzo je raniła. Jednak pod wpływem impulsu, postanowiła wsiąść w pociąg i udać się do Warszawy, gdzie miała na celu znaleźć pytania na odpowiedzi, które męczyły ją tygodniami… I co najlepsze – nie uratowała syna przed szponami śmierci, to – chociaż nienawidziła tej osoby z całego serca – stała się wybawieniem dla Grzegorza… Książka rozpoczyna się emocjonalnym prologiem, gdzie osłabiony psychicznie Grzegorz postanawia targnąć się na własne życie. Jego miłość do Antka była silna, że nie radził sobie z jego brakiem. Od tragedii brakowało zaledwie kilku sekund, zaczął dzwonić telefon, a na wyświetlaczu ukazało się imię jego ukochanego… To był moment, kiedy dostałam gęsiej skórki! – Lecz po drugiej stronie Grzesiek nie usłyszał Antoniego, a jego matkę. Choć Dorota Sambor pojawiła się u progu jego mieszkania z poczuciem winy, to również obwiniała i Grzegorza. Wciąż widziała w nim zboczeńca, który – według niej – sprowadził Antka na złą drogę. Pomimo zgrzytów zaczęli rozmowę… rozmowę, która stała się ich terapią… Wtrącę, że w książce jest wątek poboczny. Pojawia się również historia Magdaleny, przyjaciółki Grzegorza, która zmagała się z przemocą domową. Ciężkim wychowywaniem syna i uczuciami, które nigdy nie zostaną odwzajemnione w sposób, jaki by chciała. Mam nadzieję, że będę miała okazję poznać jej historię bliżej. I przede wszystkim dowiedzieć się, jak sobie poradzi i jakie decyzje podejmie. Wracając do Grzegorza. Jego historia całkowicie rozerwała moje serce, jednakże nie będę o niej pisać. Powinniście sami ją poznać, poczuć te emocje, które towarzyszyły mi przy każdym zdaniu. Przy każdej odkrywanej karcie, którą rozłożył przed nami autor. Dawno nie płakałam podczas czytania książki. Tym razem tak się stało. Wylałam wiele łez, a zwłaszcza przy ostatnim rozdziale. Choć słowa według narracji płynęły z ust Doroty, to czułam, że to właśnie Paweł Nowak chce je nam przekazać. W podziękowaniach napisał, że pierwsze słowa tekstu pisał, gdy potrzebował drugiego człowieka. Można doskonale wyczuć tę pustkę, która wtedy mu towarzyszyła. Jednakże wiem, że autor jest człowiekiem o pięknej duszy. Pomimo złych chwil walczył i osiągnął wiele, stał się inspiracją dla tych, którzy wciąż chowają się w cieniu innych i podporządkowują się ich zasadom. W swoich książkach pokazuje świat, dla wielu osób jest on po prostu przeklęty, inny, zły… Takich określeń jest wiele. Przykre, że ludzie wciąż muszą walczyć o swoje dobro. Wciąż muszą się zmagać z nietolerancją i często posuwać się do okropnych rzeczy. Mam nadzieję, że o tej książce będzie naprawdę głośno, bo ona na to zasługuje. Zazwyczaj nie używam cytatów do pisania do recenzji, ale zrobię wyjątek, bo słowa autora są przepiękne. „Ja sama chciałam im to zabrać: szansę na miłość, na poznawanie się, budowanie relacji. Czy to nie jest tak, że to my tworzymy ich świat i ich ograniczenia?” To jeden z wielu cudownych cytatów, które uświadamiają, że właśnie tak robimy. Ograniczamy osoby homoseksualne, nie pozwalając im żyć pełnią życia. Ich życie pędzi, bo wiedzą, że jeśli coś mają, to może niebawem zostać im odebrane. Zakazy, nakazy, odraz innych… Ciągłe zniechęcanie, przez które większość osób nie potrafi głośno powiedzieć o swoich poglądach. Ich znakiem rozpoznawczym jest tęcza. Piękna i kolorowa, lecz tak naprawdę – pomimo tego, że wybrali właśnie tak piękne zjawisko – ich życie wcale takie nie jest. Oni do tego dążą, ale zawsze zajdzie się ta grupa zgorzkniałych ludzi, którzy będą ich tłamsić i cofać o kilka kroków, gdy ci postawią jeden do przodu… Zastanawialiście się, jakie to uczucie chcieć i nie móc tego dostać? Wyobraźcie sobie słodkiego lizaka w ładnym papierku. Macie na niego ochotę. Kiedy na niego patrzycie, ta chęć z każdą chwilą rośnie… Ale! Nie możecie po niego sięgnąć, bo coś wam tego zabrania… Może stan zdrowia, dieta, czy jakieś postanowienie typu: nie jem słodyczy przez rok! Pokusa rośnie, ale nie sięgniesz po niego, bo wiesz, że nie możesz… Albo, przełamiesz się i postanowisz go posmakować… Z jednej strony twój wewnętrzny głos będzie cię męczył, a z drugiej, gdy już przełamiesz granicę może czekać cię coś niesamowitego. Może wybrałam durne porównanie, ale chciałam w ten sposób uświadomić wam, że ukrywanie swojej orientacji jest walką z samym sobą...

“Możesz w życiu upaść wiele razy, ważne, żebyś wiedział, kiedy chwycić kogoś za rękę, kto pomoże ci wstać. Nigdy nie lekceważ tego, kogo spotkasz na swojej drodze. Pamiętaj o tym!” Cześć! 🌼 Paweł Nowak, znany nam dobrze jako Zwyczajny Chłopak wszedł na rynek z genialnym debiutem. “Most ikara” to bardzo wyjątkowa i emocjonalna historia. Dziś chciałabym Wam opowiedzieć o kontynuacji - “Cudze życie” - która w moim odczuciu jest równie interesująca. Autor w tej części skupia się na Grzegorzu, Magdalenie i Dorocie, a dokładnie na tym jak radzą sobie ze stratą. Aby pójść krok dalej i pogodzić się z losem, będą musieli powrócić do przeszłości. Bolesne wspomnienia, które ukształtowały Grzegorza, będą szokiem dla Doroty. Jednak tylko tak, będzie mogła odzyskać spokój. Spowiedź Grzegorza to bardzo mocna historia, która całkowicie mnie rozbroiła. Autor w bardzo brutalny sposób pokazał jak wygląda rzeczywistość osób homoseksualnych. Ukazał częste wykluczenie ze społeczeństwa, obelgi kierowane w stronę takich osób, czy też stawkę jaką muszą poświęcić aby znaleźć się na szczycie. Pokazuje również konsekwencje złych decyzji którym później trzeba stawić czoło. Pragniemy idealnego życia, które sprawi, że będziemy czuli się PANAMI ŚWIATA. Jednak gdy wejdziemy w buty takiej osoby widzimy całe poświęcenie i trud, który włożyła aby być w tym a nie innym miejscu. Czasami zdarza się tak, że gra jest niewarta świeczki, lub po prostu cena którą musimy poświęcić jest za wysoka. Nasz główny bohater dobitnie się o tym przekonał. Grzegorz przekonał się również jednak o tym, że miłość i wsparcie może być również bezinteresowne. Przekonał się o tym, że na tym świecie żyją tacy ludzie, którzy będą się o niego troszczyć, mimo, iż ten uważa, iż na to nie zasługuje. Doświadczył bezinteresownej miłości, dzięki, której potrafił stanąć na własne nogi i odbić się od dna. Ciężko mi ukryć wzruszenie na samą myśl o tej książce, ponieważ autor ponownie złamał mi serducho. Pięknie poprowadził dalsze losy bohaterów, które tak naprawdę były powrotem do przeszłości. Najbardziej cenię sobie tą książkę za morał i prawdziwość tej historii. I mimo, iż autor pokazał nam bardzo brutalną stronę człowieczeństwa, pokazał nam również i ten promyczek nadziei. Pokazał, że warto wierzyć w siebie i swoje możliwości. Przypomniał, że najważniejsze dla nas powinno być nasze własne życie, a nie to które mogłoby być nasze. Każdy ma swoje demony. Każdy ma swoje problemy. Każdy radzi sobie z nimi na swój sposób. Jedni się poddają, inni każdego dnia walczą mimo przeciwności losu i podbramkowej sytuacji. Ah! Piękna jest ta historia. Ogromne gratulacje dla ciebie Paweł, ponownie przemieliłeś mnie emocjonalnie. Jednak nie gniewam się, zrobiłeś to po mistrzowsku! ps. pamiętajcie, że możecie z kimś prowadzić rozmowę, ale nie to jest najważniejsze. najważniejsze jest to aby, SŁUCHAĆ co mówi druga osoba.

Czerwonowłosa czyta ,, ... kiedyś chciałem żyć cudzym życiem, dziś to moje życie stało się dla mnie cudze". Witajcie kochani. Dziś przychodzę do Was z recenzją książki ,,Cudze życie" autorstwa Pawła Nowaka. Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać poprzednią powieść autora ,,Most Ikara". Natomiast ,,Cudze życie" jest jej kontynuacją. Jednak obie książki można czytać osobno. Jednak ja zachęcam do tego, aby przeczytać obydwie. Jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić, aby udowodnić swoje racje? Jak szybko jesteśmy w stanie ocenić i skreślić drugiego człowieka? Czy kochający rodzic może odtrącić swoje własne dziecko? Czy jesteśmy tolerancyjni? Tutaj Grzegorza oraz Dorotę (matkę Antka) połączyła tragedia. ,,Cudze życie" to rachunek sumienia poprzez powrót do przeszłości w celu oczyszczenia wyrzutów sumienia. Po utracie Antka, swojej jedynej miłości, Grzegorz postanawia targnąć się na własne życie. Jednak wszystko przerywa nagle dzwoniący telefon, na którym Grzegorz zauważa imię swojego nieżyjącego już ukochanego. Jednak po odebraniu połączenia zamiast Antka słyszy głos jego matki – Doroty. A wszystko dlatego, że pewnego dnia Dorota postanawia wyjechać do Warszawy, aby odnaleźć Grzegorza i uzyskać odpowiedzi na nurtujące ją od dawna pytania. Kobieta nienawidzi Grzegorza, jednak wyrzuty sumienia były silniejsze. Dorota Sambor nadal uważała go za degenerata, który odpowiada za sprowadzenie jej nieżyjącego syna na złą drogę. Jednak mimo odmiennych poglądów obydwoje zebrali się w sobie na rozmowę. Niestety zrozumieli swoje błędy zbyt późno. Drugim wątkiem pobocznym jest historia Magdy, która była przyjaciółką Antka. Kobieta była ofirą przemocy domowej. Niestety mąż ją pobił. Po tej sytuacji wyprowadziła się ze swoimi dziećmi Jagodą oraz Szymonem. Wtedy bardzo pomógł jej Grzegorz. Zmroziło mnie kiedy Magda otrzymała list od Doroty. Kobieta napisała w liście, aby zawsze słuchała tego, co mają jej do powiedzenia dzieci. Po przeczytaniu tej historii ponownie ogromnie ją przeżyłam. Uderzyła we mnie jeszcze mocniej niż poprzednia książka ,,Most Ikara". Osobiście nie wyobrażam sobie i nigdy nie zrozumiem rodzica, który potrafi odtrącić swoje własne dziecko, tylko dlatego, że jest ono innej orientacji. Ja nigdy w życiu nie potrafiłabym tego zrobić. Widzę ogromny progres u autora w porównaniu z poprzednią książką, czego z całego serca gratuluję. Autor zafundował mi naprawdę ogromną przejażdżkę na moich własnych emocjach. Zdecydowanie nie jest to książka dla każdego i może ona wywoływać kontrowersje. Jednak nie żałuję jej przeczytania i polecam. Otwiera oczy na wiele istotnych kwestii. Dziękuję autorowi oraz wydawnictwu Purple Book za zaufanie oraz egzemplarz do recenzji.

„Przestrzeń zawirowała i wkroczyłem do innego świata, innego życia... Cudzego życia”. Książka, która zmieniła moje nastawienie i uświadomiła parę rzeczy. Rok temu przeczytałam „Most Ikara”. Ilekroć ktoś wspomni o tej lekturze mam łzy w oczach. Ktoś zapyta: dlaczego? Jesteśmy ludźmi, którzy pragną kochać i być kochanym. Niezależnie od płci, chcemy pokochać człowieka. Czy to nie jest piękne? „(...) dzieliła ich odległość, jednak nie na tyle duża, aby nie czuli swojego smutku”. Grzegorz i Dorota walczą ze stratą, jaką jest im się zmierzyć. Ich drogi połączyły się, by wspólnie odegnać obwinianie za śmierć Antka. Razem próbują rozliczyć się z przeszłością. Jak sam tytuł wskazuje, chcą przestać żyć „cudzym życiem”, a zacząć własnym. Czy zrezygnują z ucieczki przed konsekwencjami? Czy opowieść Grzegorza o gejowskim świecie oczyści umysł matki Antka? „Każdy z nas, każdy pedał, jak pewnie byś nas nazwała, przechodzi wewnętrzny dramat. Czasem jest to zwykły zawód miłosny, czasem nietolerancja społeczna, czasem zniewolenie przez innych. Nie jesteśmy idealni, bo nie ma idealnych ludzi, ale jeśli zostajesz z tym sam, zaczynasz się gubić, co jest dla ciebie dobre, a co jedynie wydaje ci się właściwe”. Ja jestem hetero i niewiele książek czytałam z motywem LGBT, ale te szczególnie schwyciły mnie za serce. Nie wiem, może to dlatego, że akcja dzieje się w Polsce? Polubiłam Grzegorza za jego dobre uczynki i empatię, choć nie zawsze taki był, jak przedstawiono w retrospekcjach, jednakże los postawił przed nim ludzi, którzy przyczynili się do jego zmiany. Dużo istotnych i bolesnych tematów zostało poruszonych. To historia o ludzkich błędach, stracie bliskich osób, samotności, matczynej miłości, braku akceptacji, szacunku względem drugiego człowieka. Autor pokazuje nam, jakie wartości są ważne, o jakie warto walczyć, daje nam cenne wskazówki. Niezwykle skłaniająca do refleksji. Polecam wszystkim, bez wyjątku. Bądźmy tolerancyjni. 💞 „Ból jest nieodłącznym elementem naszego istnienia, ale to od nas zależy, jak nim pokierujemy”. „Wszystko zależy od granic, które sam sobie wyznaczysz”.

"(...) kiedyś chciałem żyć cudzym życiem, dziś to moje życie stało się dla mnie cudze." Ile razy zdarzyło Ci się kogoś osądzić? Ile razy zdarzyło Ci się kogoś zranić? Ile razy zdarzyło Ci się kogoś poniżyć? Ile razy zdarzyło Ci się powiedzieć, że chciałbyś żyć tak jak on/ona? Ile razy zdarzyło Ci się powiedzieć, że Twoje życie nie jest nic warte? Czy chociaż przez chwilę zdarzyło Ci się pomyśleć, ile dany człowiek przeszedł? Jaki bagaż dźwiga na swoich barkach? Jak doszedł do tego, co ma? Grzegorz myślał, że ma u stóp cały świat. Był przystojny, pewny siebie, dumny. Zranił wszystkie osoby, dla których na nim zależało. Odtrącił ich. Poniżył. W pewnym momencie myślał, że samego Pana Boga chwycił za nogi. Pławił się w luksusach. A więc osiągnął to czego pragnął. Jednak jakim kosztem? Jakim poświęceniem? Stoczył się na samo dno. Był wrakiem człowieka. I kiedy myślał, że nigdy więcej nie zazna szczęścia, los postawił na jego drodze osoby, dla których był całym światem. Osoby, które kochał, i które kochały jego. Jednak los nie byłby sobą, gdyby mu ich nie odebrał. Wydaje się, że życie Grzegorza to ciągłe potyczki, ciągła walka. I na pewno tak jest. Z jakiś względów los nie raz z niego zakpił. Nie raz go poniżył. Nie raz doświadczył. A mimo to podniósł się z każdego upadku. Mało tego. Z każdego z nich podniósł się silniejszy. Jednak każdy, kto patrzy na niego powierzchownie, myśli - "chcę żyć tak jak on, chcę być taki, jak on", nie zdając sobie sprawy z tego, jak wiele przeszedł. Nie zagłębiając się w jego przeszłość. Dziś Grzegorz jest dla kogoś inspiracją. Jest ratunkiem, pomocną dłonią, oczyszczeniem. Wielokrotnie oceniony, daje świadectwo, że niesłusznie wydajemy wyroki, niesłusznie osądzamy. Bo czy mamy jakiekolwiek do tego prawo?Czy mamy prawo żyć cudzym życiem? Paweł Nowak poraz kolejny daje nam wartościową powieść. Powieść pełną bólu, ale także oczyszczenia. Powieść, która pozwala spojrzeć na życie z zupełnie innej perspektywy. Oczywiście na swoje życie, a nie na to cudze :) Dziękuję @zwyczajnychlopak za możliwość zrecenzowania Twojej książki😊

❤️‍🩹❤️‍🩹 RECENZJA ❤️‍🩹❤️‍🩹 Paweł Nowak "Cudze życie" Grzegorz nie potrafi pogodzić się ze śmiercią Antka do tego stopnia iż postanawia targnąć się na własne życie. Jednak los w dość specyficzny sposób przeszkodził mu w tym i sprowadził do jego życia Dorotę. Mama Antka mimo targających nią uczuć postanawia go wysłuchać by zrozumieć postępowanie takich osób jak on i jej syn. Czy tych dwoje w rozmowie znajdą ukojenie, spokój i odpowiedzi na nurtujące ich pytania? Czy pogodzą się z losem? Czy spróbują żyć dalej? "Cudze życie" to kontynuacja losów bohaterów historii "Most Ikara" która do dziś jest w moim sercu. Chwytając po tą książkę zupełnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, a teraz gdy ją skończyłam chcę bardzo pogratulować autorowi bo kolejny raz dał nam wyjątkową historię którą z całą stanowczością można nazwać rachunkiem sumienia. Ale wróćmy do fabuły opiera się ona głównie na wspomnieniach i przeżyciach Grześka które sprawiły że stał się takim a nie innym człowiekiem. Lecz teraz całkowicie stracił on chęć do życia, jego ból, wyrzuty sumienia i poczucie winy tylko narastają i dopiero pojawienie się Doroty pozwala mu zrozumieć siebie, Antka i to co ich spotkało. Choć ich pierwsze spotkanie nie należało do łatwych to przy kolejnym jest im już zdecydowanie łatwiej stać twarzą w twarz. Dorota musi odrzucić od siebie przepełniającą ją nienawiść i obrzydzenie które czuje choć jest to dla niej bardzo trudne. Równocześnie poznajemy przeszłość Magdy która też nie miała łatwego życia i to dzięki przyjaźni z Grzegorzem stanęła na nogi. Ale nie chcę wam za wiele zdradzać jednak mogę zagwarantować że gdy już zaczniecie czytać to nie oderwiecie się od tej książki. To niezwykle poruszająca historia która pokazuje jak ogromne znaczenie ma wsparcie bliskich, tolerancja i osoba która odwzajemnia nasze uczucia. Kochani życie nie jest kolorowe i każdy z nas ma prawo wyboru i życia takiego jakiego chce a my zwyczajnie to szanujmy. Pozdrawiam @wiola_loves_books