Córka głębin (okładka  miękka, wyd. 11.2021)

Ana Dakkar miała właśnie podejść do ważnego egzaminu w Akademii Hardinga i Pencrofta. Kiedy jednak wraz z resztą swojego roku opuszcza teren szkoły, by udać się na statek, dochodzi do tragedii – ktoś wysadza Akademię. Zdaje się, że napastnik miał pomoc w szkole, prawdopodobnie jest wśród osób mających wziąć udział w egzaminie, a z tajemniczych powodów jeden z nauczycieli uznaje, że kolejnym celem ataku będzie Ana. Córka głębin ma ciekawy wstęp o Verne i jego twórczości. Jest ważny szczególnie dla tych, którzy jego powieści nie czytali, ale wyjaśnia też fascynację autora i sam pomysł na powieść. W trakcie opisywania wydarzeń także pojawia się sporo wyjaśnień podanych w sposób bezpośredni, więc nie ma szans, by czytelnik nieobeznany się zagubił czy nie wiedział skąd co się wzięło. Ekspozycja jest sensowna – Riordan ma świadomość, że jego bohaterowie żyją Vernem, więc wszystko podawane jest zwykle w trakcie dyskusji nad jakimś elementem lub na zasadzie „a pamiętasz jak w książce stało się X, może też się tak da?”, a nie jałowego tłumaczenia i streszczania czegoś, co postaci powinny już wiedzieć. Inną świetną sprawą w powieści Riordana jest jej inkluzywność. Pojawia się bohaterka z autyzmem, inna ma zaburzenia dysocjacyjne, mamy bohatera wierzącego (nie wiem, czy tylko ja tak trafiam, czy jest to już coś, co niewielu autorów młodzieżówek obchodzi?)… Córka głębin pokazuje, że owszem, inność może w pewnych warunkach stanowić problem, ale nie jest to problem nie do przeskoczenia, absolutnie każdy zasługuje na życie, jakie chce prowadzić, przygody i marzenia. Jednocześnie to nie są cechy dominujące, poza nimi bohaterowie reprezentują sobą o wiele więcej, są bardziej złożeni, co do niektórych pojawia się także całkiem sporo wątpliwości, czy faktycznie są dobrzy i jak postąpią… Pod tym względem to naprawdę dobra powieść. Pod względem fabuły już nie do końca. Jest coś, co Riordan przez długi czas trzyma w tajemnicy i jest to motorem napędowym akcji dużej części książki. Problem w tym, że jest to zarazem tajemnica, którą czytelnikowi bardzo łatwo rozszyfrować. Później pojawia się kilka tajemnic, ciekawszych zagadek i zwrotów akcji, tylko że całościowo nie jest to najbardziej oryginalna powieść jaką czytałam, nawet nie stoi blisko średniej, a przy tym jest niesamowicie przewidywalna. Jeśli chodzi o kwestie problematyczne, to dochodzi tu jeszcze technologia. Uczniowie dysponują naprawdę niesamowitym sprzętem, który dopiero poznają. Utrzymanie go w tajemnicy jest tłumaczone ochroną przed korporacjami i wciąż powracającym pytaniem co by się stało ze światem, gdyby to czy tamto stało się własnością jakiejś korpo. Problem w tym, że według bohaterów to zawsze jest jedna odpowiedź: świat by się zmienił strasznie i na pewno na gorsze. Generalnie rozumiem niechęć do korporacji, zagrożenie jakie stanowi monopol lub niewspółmierne siły na rynkach, jednak z drugiej strony ukrywanie wszystkiego przed światem też wcale nie jest dobre i zaskakuje mnie, że bohaterowie tego nie widzą. Córka głębin ma sporo dobrych i rzadko spotykanych elementów, ale ma też swoje wady. Wypada lepiej niż seria o Percym Jacksonie, w dużej mierze dlatego, że nie olewa materiału źródłowego, a rozsądnie z niego czerpie. Nie powiem, że to genialna powieść i absolutnie każdy powinien ją przeczytać, ale jeśli szukacie czegoś lekkiego i dobrze napisanego, interesują Was reprezentacje mniejszości, to jak najbardziej jest to powieść godna uwagi. --- Także na szarakawiarenka.pl

„Córka głębin” autorstwa Ricka Riordana przenosi czytelnika do świata podmorskich głębin, gdzie równie dobrze można natrafić na sympatycznego delfina, jak i gigantyczną ośmiornicę. Dodam też, że jeśli ktoś nie zna książek Juliusza Verne’a, to warto się z nimi zapoznać, bo ta historia jest niejako wariacją na temat jego twórczości. Ana jest uczennicą Akademii Hardinga i Pencrofta, szkolącej młodych ludzi w zakresie szeroko pojętej oceanografii i marynistyki. Uczniowie dzielą się na cztery grupy, z których każda specjalizuje się w innej dziedzinie (można by powiedzieć, że szkolą się na żołnierzy, szpiegów, inżynierów i lekarzy, ale to dość duże uproszczenie). Sama książka zaczyna się nietypowo, bo od… egzaminów kończących pierwszy rok nauki. Zacznę od tego, że fabuła jest dobrze wyważona, a Riordan potrafi zainteresować czytelnika nie tylko wartką akcją, ale też światem przedstawionym. W ten sposób nie przytłacza odbiorcy nadmiarem wydarzeń i pozwala mu złapać oddech. Jest to cenna umiejętność i bardzo ją sobie cenię. Mam wrażenie, że autorzy piszący dla dzieci i młodszej młodzieży radzą z tym sobie lepiej niż pisarze young adult. W tej historii czuć, że bohaterowie zostali rzuceni w wir wydarzeń, które są dla nich obce i trudne, więc potrzebują czasu, żeby się z nimi oswoić. To, że postacie mają po 15 lat i nie czują się szczególnie kompetentne, jest miłą odmianą po tych wszystkich nastolatkach ratujących świat. Oczywiście, mimo że nasi bohaterowie nie wiedzą, co robią, i tak zdarza im się przewyższyć starszych wiedzą czy umiejętnościami, ale sam fakt, że Ana kilka razy przeżywała, że muszą coś zrobić bez pomocy kogoś dorosłego, sprawia, że jestem w stanie zaakceptować całą resztę. Za to trochę mnie bawi, że Riordan nieco na siłę próbował zaakcentować różnorodność bohaterów, którzy poza kilkoma postaciami tak naprawdę byli zupełnie nieistotni i stanowili tło. O ile fakt, że Ana ma hinduskie korzenie, jest niezwykle istotny dla fabuły, zresztą podobnie jak to, że Ester znajduje się w spektrum autyzmu, o tyle reszta nie ma większego znaczenia. Na przykład o jednej bohaterce wiadomo, że jest muzułmanką, bo raz poprawiła hidżab. Dowiadujemy się też, że inny bohater jest mormonem, bo poluzował krawat. Nawet nie pamiętam, który to. Niby jest to miły akcent, ale w gruncie rzeczy zupełnie niepotrzebny. Z drugiej strony wolę takie wzmianki niż przypominanie o tym co pięć minut, jakby to była jedyna istotna cecha bohatera. W „Córce głębin” brakowało mi też głębin. Zupełnie nie poczułam, że zanurzam się pod powierzchnią i przeżywam przygodę w oceanicznych odmętach. Żałuję, że autor nie skupił się bardziej na klimacie, bo myślę, że dzięki temu książka wiele by zyskała. Być może obawiano się, że docelowego odbiorcy nie zainteresują tego typu opisy, ale uważam, że kilka by nie zaszkodziło, a opis rafy koralowej czy czegoś w tym stylu mógłby być fascynujący. Podsumowując, historia została napisana z myślą o młodszych czytelnikach, ale tym starszym również może się spodobać. Powieść nie jest infantylna, za to puszcza oko do osób, które znają twórczość Juliusza Verne’a. No i stanowi zamkniętą całość, co dla niektórych może mieć znaczenie. Ja miło spędziłam przy niej czas, a tego właśnie oczekuję po literaturze dziecięco-młodzieżowej, więc polecam.

Czy jesteście w stanie sobie wyobrazić świat, w którym okazuje się, że wszystko, co spisał Juliusz Verne, to prawda? Każda przygoda Kapitana Nemo, każda podróż Nautilusa. Słowo po słowie opisywać faktyczne wydarzenia z odległego XIX wieku? W taką rzeczywistość została brutalnie wrzucona Ana Dakkar, niespełna piętnastoletnia uczennica Akademii Hardinga i Pencrofta. Kiedy jej świat się wali, a szkoła zostaje unicestwiona, prefekt domu Delfina nie ma innego wyboru, jak wyruszyć na szerokie wody i szukać schronienia dla garstki swoich ocalałych rówieśników. Również wtedy okazuje się, że wszystko, co znali z książek, może okazać się prawdą. Wraz z przyjaciółmi: Gemini, Nelinhą, Ester oraz jej psem Topem nastolatkowie zostają rzuceni w niebezpieczny wir zdarzeń, gdzie dwie potężne i wiekowe instytucje walczą między sobą o dostęp do nieprawdopodobnej technologii. Odkrycia naukowe, broń nie z tej ziemi oraz niesamowita łódź podwodna? To dopiero początek wielkiej góry lodowej, które w spadku pozostawił po sobie książę Dakkar, przodek Any. Najgorsze dopiero przed nią, co jeśli kapitan Nemo stworzył pierwszą na świecie sztuczną inteligencje i miała ona bezpośredni wpływ na śmierć rodziców dziewczyny? Ta książka jest pełna akcji, przygody, bohaterów których nie da się nie pokochać oraz wypełniona tajemnicami po brzegi. Zanurzenie się w nią powoduje, że prawdopodobnie, jak większość książek Riordana, połknięcie ją na jedno-dwa posiedzenia i będziecie żałować, że nie oszczędzaliście stron. Po zakończeniu od razu zatęsknicie za przygodami Any i jej przyjaciół. Jest to również jedna z niewielu powieści, które w ostatnim czasie czytałam, gdzie autorowi udał się zaskakujący zwrot akcji, taki, którego ciężko było się spodziewać. W czasie lektury ciężko jest do czegokolwiek się przyczepić, świat Riordana jest zadbany i gotowy, by wrzucić do niego czytelnika. Jedyne odczucie, które miałam czytając książkę to fakt, że bohaterowie są ciut za młodzi na to, jak się zachowują. I żeby nie było, że traktuje to jako problem - dodanie im pięciu lat sprawiłoby, że książka miałaby tylko lepszy wydźwięk. Zostawienie bandy piętnastolatków samych sobie i jeszcze ich zwycięstwo nad silnym wrogiem m swój urok, ale kreacja postaci wskazywałaby jednak na starszych osobników. Nie można jednak odmówić autorowi zadbania o różnorodność wśród bohaterów. Są z różnych miejsc ziemi, o różnych charakterach i z różnym życiowym bagażem. Należą do różnych domów i każdy z nich jest dobry w czymś innym, co pięknie się uzupełnia w czasie trwania książki. Warto jeszcze wspomnieć, jak cudowną rzeczą jest tu oddanie ukłonu Riordana w kierunku autora 20 000 mil podmorskiej żeglugi. Wplecenie kapitana Nemo w XXI wiek sprawia, że na pewno więcej osób zainteresuje się oryginalną książką o jego przygodach. A w końcu warto, jako że Verne był prekursorem gatunku, jakim dziś nazywamy science-fiction. Córka Głębin Ricka Riordana to jego pierwsza książka, gdzie postać kobieca jest protagonistą. I chociaż pewnie wielu zastanawiało się, czy autor podoła takiemu zadaniu, to potwierdzam, tak, ta książka mu się udała. I chociaż nie mamy w niej nawiązania do żadnej z mitologii, które dotychczas tak chętnie wykorzystywał, chyba jestem skłonna nawet stwierdzić, że jest to moja ulubiona książka Riordana.

O Ricku Riordanie i jego słynnym cyklu o bogach Olimpijskich każdy, kto jest, chociaż trochę obeznany z literaturą współczesną powinien słyszeć. A niektórzy mogli nawet widzieć film. Wujaszek Rick, jak nikt inny łączy teraźniejszość wraz z legendami i mitami. Powstała nawet seria książek objętych hasłem „Rick Riordan przedstawia”, wspierających, młodych, początkujących pisarzy, którzy w swojej literackiej przygodzie podążyli w podobnym kierunku. Jestem ogromną fanką serii o Percym Jacksonie. Do dziś miło ją wspominam, mimo że minęło już dobrych kilka lat, od kiedy ją czytałam i w dalszym ciągu gorąco polecam. Nic więc dziwnego, że gdy tylko dowiedziałam się o najnowszej książce autora, wiedziałam, że jest to mój obowiązkowy TBR! Tym razem nie będzie ani greckich, ani rzymskich bóstw. Zostaniemy zaciągnięci na samo dno ocenu, szukając szczątków zaginionego statku kapitana Nemo, słynnego indyjskiego księcia oraz najbardziej przebiegłego pirata „20 000 mil podmorskiej żeglugi”. Ocean, tak jak kosmos, w dalszym ciągu jest w większości niezbadany. W swoich odmętach kryje miejsca niedostępne dla człowieka i które przez wiele setek lat mogą wciąż pozostać niezbadane. Dlatego wiele osób może fascynować. Wiele przerażać. A autorom stwarza ogromne pole do popisu! Jedną z uczennic Akademii Hardinga i Pencrofta – miejsca kształcącego wybitnych oceanografów, jest Ana Dakkar, przygotowująca się do najważniejszego egzaminu w roku. Jednak kiedy wraz z innymi uczniami wyrusza poza granice akademii, dochodzi do wstrząsającego wypadku, który w proch rozsypuje fundamentu jej względnie poukładanego życia. Od śmierci rodziców nie czuła się tak przerażona i samotna, jak, teraz gdy cała Akademia… zniknęła pod falami oceanu. To, co trzeba przyznać autorowi, to to, że potrafi wciągnąć czytelnika. Jego styl jest niezwykle lekki, a język którym operuje jednocześnie zabawny i nieinfantylny. Już po kilku stronach poczułam się, jakbym była w domu. Choć książka docelowo jest skierowana do młodzieży 12+, bez wątpienia spodoba się również wielu starszym czytelnikom. Nie ukrywam, że w całej powieści najbardziej przypadł mi do gustu pomysł. Odświeżenie historii kapitana Nemo, zaginionego statku Nautilusa, „20 000 mil podwodnej żeglugi” i nadanie jej nowego, zupełnie innego życia, było pomysłem kapitalnym. W dzisiejszych czasach niezwykle ciężko znaleźć w literaturze coś nowego, nietypowego, wybijającego się poza schematy, a Riordanowi to się udało. Nie jest to jednak typ książki bogatej w akcję, dlatego bardziej przypadnie do gustu czytelnikom, którzy chcą nacieszyć oko detalami, rozmaitymi nowinkami technologicznymi i opisami wymyślnych urządzeń. Osobom, które cenią sobie wolne tempo i chcą skupić się na chwili obecnej, planowaniu i przebiegu misji, a czasem również na relacjach międzyludzkich. Mnie osobiście, właśnie tej akcji zabrakło. Nie była to tak dynamiczna książka, do jakich przywykłam i momentami traciłam zainteresowanie oraz uwagę obecnymi wydarzeniami, ponieważ myślami pędziłam już, co będzie dalej.

Rick Riordan to autor, którego znają wszyscy. Nawet jeśli nie czytaliście jego książek, to z pewnością nazwisko obiło się Wam o uszy. Po przygodach Percy'ego, Apolla, Jasona, Magnusa czy Cartera i Sadie, przyszedł czas na Ane Dakkar, uczennicę elitarnej Akademii. Jest to szkoła, której absolwenci są najlepszymi na świecie oceanografamj, żołnierzamj, marynarzami czy badaczami głębin morskich. Akademia podzielona jest na domy, a do każdego z nich, według predyspozycji, należą najzdolniesi i najmądrzejsi uczniowie. Pewnego dnia, podczas wyprawy na egzamin kończący pierwszy rok, dochodzi do tragedii. Cała klasa Any musu stawić czoła niebezpieczeństwu. Ana zmuszona jest przedwcześnie stawić czoła swojemu dziedzictwu, które bezpośrednio związane jest z fikcyjną postacią powieści Juliusza Verne'a, Kapitana Nemo. Największym atutem książki jest jej pomysł. Historia ściśle powiązana z powieścią "20 000 mil podwodnej żeglugi" fascynuje i nabiera głębi, dzięki nawiązaniom do dzieła sprzed lat. Z czystą przyjemnością śledziłam wzmianki łączące obie osie czasowe i fabularne, powiązania między jedną powieścią a drugą. Powiązania między bohaterami Riordana, a powieścią Verne'a to najmocniejszy punkt tej książki. Styl jest lekki, przez który się płynie, dzięki czemu leci kartka za kartką. Książka skierowana jest dla młodzieży. Bohaterami są nastolatkowie szykujący się do dorosłego, wielkiego i pasjonującego świata odkrywców i ludzi zmieniających świąt. Bohaterowie to typowi nastolatkowie, których niestety nie pokochałam, a jedynie polubiłam. Najciekawszymi postaciami były przyjaciółki głównej bohaterki, a w szczególności postać Ester, ze spektrum autyzmu. "Córka głębin" jest książką dość ekspozycyjną, która bardziej skupia się na technologii. Dla niektórych może to być jej atut, dla innych zbyt długie opisy i rozmyślania. Dlatego trzeba powiedzieć to głośno: to nie jest książka z akcją pędzącą na łeb na szyję. Jest kilka dynamiczniejszych fragmentów, jednak to nie tym stoi fabuła "Córki głębin". Natomiast uważam, że dzięki tej książce można próbować odpowiadać sobie na pytania: "co by było gdyby". Co by było gdyby okazało się, że jest gdzieś technologia, która na dzień dzisiejszy wydaje się nam nawet nie do pomyślenia? Brakowało mi w tej książce wody, głębi i oceanu. Jest tego trochę, ale dla mnie zdecydowanie za mało. Historia kończy się i zamyka, można więc uznać książkę za jednotomówkę, jednak pozostaje ogromna furtka na kontynuację tej przygody. Mam nadzieję, że po wyjaśnieniu wszystkich zagadnień technologicznych w tym tomie, w następnym będzie czekać na nas już czysta akcja poganiana akcją. Ciężko mi powiedzieć, że nie jest to Riordan, którego znacie i kochacie, ponieważ nie czytałam poprzednich jego serii. Z całą pewnością jednak, przekonałam się o tym, że koniecznie muszę to zmienić.

"Córka głębin" Rick Riordan Po Percym Jacksonie, Magnusie Chasie i rodzeństwu Kane przychodzi pora na Anę Dakkar, która podbije nie tylko morskie głębiny lecz również Wasze serca! "Córka głębin" to Rick Riordan w zupełnie nowej i zaskakującej odsłonie. Autor fabułę swojej najnowszej książki oparł na powieści autorstwa Juliusza Verne "20 000 mil podmorskiej żeglugi." Zastanawiacie się pewnie co XIX utwór ma wspólnego z główną bohaterką "Córki głębin", otóż jak się okazuje wiele! Riordan w mistrzowski sposób wykorzystał motywy tej historii w swojej powieści, czym nieraz udało mu się mnie zachwycić. 🐬 Ana Dakkar jest uczennicą i prefektką Domu Delfina w prestiżowej Akademii Hardinga i Pencrofta. (W skrócie HP.) Przez nazwę HP i podział Akademii na cztery Domy, w których każdy z nich ma swoją szczególną specjalizację, uczniowie Hardinga i Pencrofta słyszeli już wszystkie możliwe żarciki o Harrym Potterze. Nie dajcie się jednak zwieść nazwie, bo akademia HP nie ma nic wspólnego ze szkołą magii. Wśród absolwentów HP nie ma żadnych czarodziejów, za to są znani badacze morskich głębin i marynarze. Aby jednak zostać absolwentem, przed uczniami pierwszej klasy jeszcze długa droga... Na Anę i jej przyjaciół czekają egzaminy semestralne, które mają obyć się w najbliższy weekend. Trzeba wspomnieć, że nie są to żmudne szkolne klasówki a odjazdowe misje morskie! W trakcie wyjazdu na egzamin, dochodzi jednak do strasznej tragedii, której Ana wraz z resztą pierwszoroczniaków jest świadkiem. Trzy pociski podwodne uderzają w szkołę, która zostaje zrównana z ziemią! Dlaczego głównym podejrzanym jest rywalizujący z Hardingiem i Pencroftem, Instytut Landa? Jaki związek z tą tragedią ma pochodzenie Any? O tym przekonajcie się już sami! "Córka głębin" to kolejna rewelacyjna powieść autorstwa niezawodnego Ricka Riordana. Wciągająca, pełna zwrotów akcji i przyspieszająca bicie serca fabuła sprawiała, że książkę przeczytałam w zaskakującym tempie! Na kilka godzin przeniosłam się do świata pełnego najnowszych i ekscytujących technologii morskich, o których nawet mi się nie śniło. Pełni charyzmy, nie dający się nie lubić bohaterowie nieraz zaskoczyli mnie swoją odwagą i umilili chłodny wieczór, który spędziłam w domowym zaciszu. I Ty daj się porwać podwodnej przygodzie i już dziś wraz z Aną Dakkar zanurz się w morskie głębiny! Polecam! Ocena 9/10

Czy macie swoich ulubionych autorów, po których książki sięgacie niemal w ciemno? Dzisiaj chcę Wam opowiedzieć o najnowszej książce, właśnie takiego mojego autora. Ana Dakkar jest uczennicą pierwszej klasy jednej z dwóch najbardziej szanowanych szkół średnich, która szkoli najlepszych w zakresie zawodów związanych z morzem. Dwa lata temu została sierotą i na świecie ma jeszcze tylko starszego brata Deva, który lada moment kończy szkołę. Ana w dniu egzaminów kończących jej pierwszy rok nauki nie spodziewa się, że ten dzień wywróci jej całą i tak kruchą rzeczywistość do góry nogami. Po nieoczekiwanym zdarzeniu cała klasa wraz ze średnio lubianym nauczycielem jest zmuszona wypłynąć na otwarte morze. Czeka ich wiele tajemnic i rywalizacji, co dla samej Any może być dużym wyzwaniem. Na szczęście może liczyć nie tylko na swoje przyjaciółki, ale także na osoby które do tej pory traktowała z dystansem. Do czego doprowadzą Anę i jej przyjaciół wszystkie rewelacje? I jaki związek z tym wszystkim ma pochodzenie Any i Deva? Po raz kolejny Rick Riordan kupił mnie w całości swoją powieścią "Córka Głębin". Pomimo, że można uznać, że książka jest skierowana do trochę młodszego czytelnika niż ja to jej akcja, wydarzenia i odkrywanie tajemnic mogą pochłonąć każdego. Uwielbiam "Wujka Ricka" nie tylko za jego lekkie pióro, ale i też za to że potrafi mnie skutecznie zachęcić do poszerzenia wiedzy. Czy to sięgnięcia po mitologię grecką, rzymską, nordycką, czy jak w tym przypadku po klasykę literatury, którą bez wątpienia jest "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" Verne'a. Bohaterowie powieści sprawiają, że sama chętnie wskoczyłabym razem z nimi w głębiny oceanu i przekonała się czy i na mnie czeka przygoda.

"Córka głębin" to naprawdę świetna historia - chociaż to tylko 350 stron, naprawdę są one napakowane akcją. Już od pierwszych rozdziałów książka zaczyna się z przytupem. Nie ma tu przydługiego wstęp - a praktycznie od razu czytelnik zostaje rzucony w sam środek wydarzeń, od których mogą zależeć losy świata. W dużym skrócie, historia opowiada o Anie Dakar, uczennicy prestiżowej Akademii HP, szkoły w której kształci się przyszłych badaczy morskich głębin. Jednak gdy jej klasa wyjeżdża na egzamin na morzu, pewne wydarzenie zmienia wszystko - ich życia już nie będzie dla nich takie samo. Książka napisana jest bardzo lekkim językiem - od początku widać tu styl Ricka Riordana. Jest lekko, zabawnie, przez tekst się płynie. No i jest mnóstwo świetnych nawiązań do popkultury ;) A krótkie, ale pełne wydarzeń, rozdziały tylko nadają jej dynamiczności. Bohaterowie też są ciekawi i bardzo różnorodni. Każdy ma swój charakter, mocne strony, ale też słabości. Naprawdę łatwo jest ich polubić ;) Muszę też wam powiedzieć, że od czytania tej książki, aż sama mam ochotę przeczytać książki Verne'a, szczególnie "20 000 mil podmorskiej żeglugi". Bo choć już przed lekturą "Córki głębin" kojarzyłam o czym jest ta historia Juliusza Verne'a, tak teraz po tym jak opowiedział ją Riordan, aż żałuję, że nie zapoznałam się z nią wcześniej. To była bardzo dobra książka, którą mogę śmiało polecić! Jak dla mnie 7/10, bo bawiłam się naprawdę przednio. Historia Any Dakar jest pełna akcji i chwyta czytelnika od pierwszych rozdziałów, a czytanie o morskich wyprawach i podmorskich głębinach było ogromną przyjemnością!

"Córka Głębin" to powieść przygodowa, która wyrasta z marzeń autora o odkrywaniu tajemnic niezbadanych głębin oceanów. Zadowoli ona fanów Kapitana Nemo. Szybka akcja okraszona jest tu poczuciem humoru. Choć historia nie zawiera wątków romantycznych, jest w niej sporo empatii, dzięki której spojrzy się jeszcze raz na cuda otaczającego nas świata. Przeznaczona dla młodszego czytelnika spodoba się też starszym. To udany wstęp do fantastyki naukowej. Pozostaje jednak kilka zbyt otwartych wątków, które aż proszą się o kolejne części. Rick Riordan znany jest z tworzenia serii. Wykorzystuje mitologię by ukazać ją w nowej odsłonie. Dzięki temu mity greckie czy skandynawskie znów porywają młodych czytelników. Starożytny Egipt czy Rzym z dużą dawką humoru? Tylko z tym autorem. Właśnie dlatego "Córka Głębin" to wyjątek w jego twórczości - jest to opowieść w jednym tomie. Ilość książek w seriach, gdzie występuje Percy Jackson, może być przytłaczająca. Gdzie zacząć? Czy trzeba czytać wszystkie? Jaka jest kolejność? Pisarz sam przyznaje, że choć świat potomków Kapitana Nemo można by rozszerzyć o kolejne części, to chciał, aby "Córka Głębin" była zamkniętą opowieścią, od której nowy czytelnik mógłby rozpocząć przygodę z jego twórczością. / Recenzje zawsze na Zakładka do Przyszłości

"Córka Głębin" bazuje na znanej chyba wszystkim historii o kapitanie Nemo Juliusza Verna. Akcja rozgrywa się w czasach współczesnych, a do czynienia mamy z potomkami tego genialnego wynalazcy. Sam Nemo, często wspominany na kartkach tej powieści, nie jest postacią kryształową i na szczęście bohaterowie zdają sobie z tego sprawę. Ana Drakkar to młoda uczennica Akademii Hardinga i Pencrofta - szkoły, do której uczęszcza również jej starszy brat Dev - jedyny żyjący krewny, gdyż ich rodzice zginęli dwa lata wcześniej podczas wyprawy naukowej. Podczas zbliżającego się weekendu klasę Aby czeka specjalny egzamin, który ma się odbyć na morzu. Los ma jednak inne plany - podczas podróży do portu młodzi uczniowie są świadkami strasznej tragedii, po której ich życie całkowicie się zmienia... Od tej pory klasa Any jest w niebezpieczeństwie, a cała sytuacja wydaje się beznadziejna. Towarzyszący im nauczyciel stara się znaleźć ratunek, jednak to na Anie spoczywa odpowiedzialność za całą załogę. Powieść czyta się jednym tchem! Jest to świetna książka przygodowa zarówno dla młodszych czytelników, jak i tych starszych ? Samo zakończenie może wskazywać na to, że autor będzie kontynuował tę historię ? tak mi się przynajmniej wydaje i dodam, że z chęcią przeczytałabym kolejne tomy.