Wściekłość wody. Przebudzenie powietrza. Tom 4 (okładka  miękka)

Seria „Przebudzenie powietrza” to jakościowy roller coaster. Pierwszą czytało mi świetnie, druga okazała się być nudnym zapychaczem, a od trzeciej znów nie mogłam się oderwać. Z gorki na pazurki, czwarty tom leci z jakością. Całe szczęście ma monety, które go ratują przed klapą jaką był „Upadek ognia”. Zacznijmy od Vhalli. Jej naiwność nie zna granic i jest motorem napędzającym historię. Gdyby nie jej decyzje nic by się w tej książce nie działo. Czytając myślałam tylko „Ile ty masz babo lat? 13?!”. Ale zostawmy Vhallę. Na wzmiankę zasługują bracia. Dostajemy trochę więcej relacji Aldrika i Baldaira. Myślałam, że mi serce pęknie. Główna scena Baldaira (nie chce zdradzać więcej szczegółów bo byłbyto ogromny spoiler, kto czytał ten wie o co chodzi) ma mega potencjał na wyciskacza łez, ale czegoś mi w niej brakło i obeszło się bez chusteczek. Pomimo niedociągnięć „Wściekłość wody” czytało mi się dobrze, choć bez szału. Byłam ciekawa co będzie dalej i był książę, więc leciałam do przodu. Ogólnie jest to jednak kolejny zapychacz. Mam nadzieję, że finał tej historii zwali mnie z nóg, a raczej z fotela, ale nie czepiajmy się szczegółów. Moja ocena 6/10

Cóż napisać, gdy się zna poprzednie tomy to tylko autorce przyklasnąć . Pięknie opowiedziane i zaskakujące. Czekam na dalszy ciąg, będzie się zapewne działo.

Była świetna 4.7/5 ale zakończenie z nieznanych przyczyn zmieniło się wojnę makowa i przez moja obietnice daje 1 lol

rewelacyjna ksiazka wspaniala jak kazda z tej serii bardzo bardzo polecam

Super <3

Super część, nie mogę się doczekać finału.

Mam odrobinę mieszane odczucia po przeczytaniu „Wściekłości wody”. Bo z jednej strony dzieje się w tej części naprawdę dużo, jest wiele zmian, nowe relacje i mnóstwo zawirowań, a zwroty akcji pojawiają się niemal na każdym kroku. Dużo więcej można się też w tym tomie dowiedzieć o systemie magicznym i o magii, którą włada główna bohaterka. Nie brakuje też intryg politycznych, chociaż wojna się przecież zakończyła. Następuje eskalacja konfliktu, co pociąga za sobą zgubne skutki. Emocji również jest co niemiara. Z drugiej strony, nie do końca jestem w stanie pogodzić się z niektórymi rozwiązaniami fabularnymi, które zastosowała w tym tomie autorka. Są odważne, aczkolwiek ryzykowne. I z pewną śmiercią, którą uważam za bezsensowną. Bo tego, że ktoś musi zginąć w tej części się spodziewałam, bo autorka zdążyła mnie do tego przyzwyczaić i wręcz wyczekiwałam tego momentu. No ale nie spodziewałam się tego, co nastąpiło. Ta część złamała mi serce i do tej pory nie potrafię go posklejać. Nie chcę za bardzo spoilerować, bo „Wściekłość wody” to już czwarty tom cyklu, dlatego nie będę rozwijać swojej wypowiedzi. Dodam jednak, że bez chusteczek lepiej nie podchodzić do lektury, bo łzy leją się strumieniami i nie chcą przestać. W moim odczuciu ta część jest trochę bardziej przygnębiająca, a akcja nieco wolniejsza niż w poprzednim tomie, jednak nadal dynamiczna. Powieść rozpoczyna się dość spokojnie, co jest trochę ciszą przed burzą, bo niedługo potem następuje wielkie „bum” i zaczyna się dziać. Vhalla – pierwsza od pięćdziesięciu lat Krocząca z Wiatrem – pomogła cesarzowi wygrać wojnę i wreszcie odzyskała wolność. Przynajmniej pozornie, bo nadal pozostaje w ogromnym niebezpieczeństwie. Początek opowieści to próba dojścia do siebie głównej bohaterki i poukładania swojego życia od nowa. Schowała się i leczy rany. Jednak nigdzie nie może czuć się bezpiecznie. Zabrała ze sobą coś, za co wiele osób dałoby się „pokroić”. Ciężko w tej sytuacji mówić o spokoju, a o wolności tym bardziej. Przed Vhallą jeszcze wiele wyzwań i walka o własne życie. Pierwsza część powieści skupia się na Vhalli, przy której nie ma Aldrika, który mógłby bronić jej na każdym kroku. Dzięki temu bohaterka staje się jeszcze silniejsza. Wszystkie decyzje musi podejmować sama i chociaż jej wybory nie zawsze są trafne, są jej własne. Vhalla nie przestaje zadziwiać. W trzecim tomie bohaterka przeszła potężną przemianę. Bardzo wydoroślała i zrozumiała wiele rzeczy. Tym razem, z dala od księcia rozkwitła. Wie, co musi zrobić i wie, że musi zrobić to sama. Pod wpływem emocji popełnia błędy, co pokazuje tylko, że jak każdy z nas, nie jest idealna. Wspomniałam w swojej opinii na temat trzeciego tomu, że jest to bohaterka, która nie od razu wzbudza sympatię. Jednak z tomu na tom coraz bardziej zyskuje. W tej części polubiłam ją jeszcze bardziej. I chociaż odrobinę brakowało mi w pierwszej połowie Aldrika, uważam, że jego nieobecność dobrze Vhalli zrobiła i nieco poukładała w głowie. A czytelnikowi pozwoliła spojrzeć na nią trochę z boku i lepiej zrozumieć jej motywacje i postępowanie. Aldrik pojawia się dopiero jakoś w połowie książki. Pojawia się w pełnej krasie, bo wcześniej jest jedynie wspomniany. I, jak zawsze, nie zawodzi. Nie da się go nie kochać, chociaż użala się nad sobą podobnie jak wcześniej. Chociaż jest go w tej części mniej, przechodzi pewną przemianę. Jaką? Tego nie zdradzę. Jeśli czytaliście poprzednie tomy, na pewno zechcecie sprawdzić to sami. Nie zawodzą również bohaterowie drugoplanowi, których jest w powieści cała masa. I trzeba przyznać, że wyszli autorce wyśmienicie. Szczególnie Daniel, Fritz i Victor. Zakończenie sztos! Kolejny raz autorka kończy tom w taki sposób, że nie można doczekać się kolejnej części. Tym bardziej, że nadchodzi finał, a w życiu bohaterów zaszły spore zmiany i nie wiadomo, czego jeszcze możemy się spodziewać. „Wściekłość wody” to dobra kontynuacja cyklu, w której autorka poszła o krok dalej, serwując mocne, odważne rozwiązania fabularne. Czy wyszło to powieści na dobre, musicie ocenić sami. Ze swojej strony zachęcam do poznania całego niebanalnego cyklu, szczególnie, jeśli lubicie magię żywiołów, zwroty akcji, fabułę bogatą w wydarzenia i wyrafinowane intrygi. Dodając na koniec, że z racji przebiegu następujących po sobie zdarzeń, trzeba go czytać w kolejności chronologicznej.

Nie ma nic gorszego, a jednocześnie nic piękniejszego niż czekanie na kolejny tom ulubionej serii. Elise Kova kupiła mnie przy pierwszym tomie. Teraz mamy już czwarty, a ja czekam z zapartym tchem na finał! Vhalla pomogła podbić cesarzowi Północ, odzyskała wolność, ale za jaką cenę? Teraz schowała się, by spróbować zapomnieć o złamanym sercu, a także by poukładać swoje życie na nowo. Jednak dla dziewczyny nigdzie nie jest bezpiecznie. Zabrała razem ze sobą bezcenny artefakt, który jest poszukiwany przez wiele osób. Większość nie jest przychylna ostatniej Kroczącej z Wiatrem. Brutalna gra właśnie się zaczyna, a przed Vhallą wiele wyzwań. Na początek Skrzyżowanie Dróg, a tam spotkanie z Rycerzami Jadara, audiencja u Pana Ophaina i spotkanie dawnych przyjaciół 😉 Pytanie czy Vhalla będzie potrafiła spojrzeć w oczy Aldrika, bronić swojego kraju, a także zawalczyć o swoje życie? „Wściekłość wody” pozornie zaczyna się spokojnie. Bohaterka próbuje ułożyć na nowo swoje życie i to nie koniecznie w swoich rodzinnych stronach. Jednak wie, że kiedyś musi pójść o krok dalej, bo ostatecznie ma broń, którą musi dostarczyć na południe. Z tym, że powrót w tamte strony będzie się wiązał z ponownym zobaczeniem rodziny cesarskiej, ale także przyjaciół. Po drodze rodzi się jednak mnóstwo komplikacji, które podgrzewają atmosferę. Z coraz większym oczekiwaniem przerzucałam strony, by jak najszybciej wiedzieć co dalej. A dalej jest już tylko lepiej. Zagłębiamy się w kilka nowych relacji, dajemy się zwieść i próbujemy poskładać wszystko od nowa, razem z bohaterami. Nie mogę się doczekać ostatniego tomu, bo zakończenie powieści sprawia, że jesteśmy głodni wrażeń. Wszystko przed nami (i przed bohaterami)😊

Pamiętam, że pierwszą częścią się rozczarowałam, była schematyczna z irytującą główna bohaterką. Gdy wyszła druga część, dość późno po nią sięgnęłam. Nie była wybitna, aczkolwiek mnie na tyle zaciekawiła by sięgać dalej. Trzecia za to mocno mnie wciągnęła. Ogromnie polubiłam głównych jak i pobocznych bohaterów. Jednak dopiero w czwartej części polubiłam główną bohaterkę, która z szarej myszki bibliotekarki stała się kobietą z mocnym charakterem, walczącą o swoje, prawdziwą i potężną Kroczącą z Wiatrem. Nie mogłam doczekać się wyjścia „Wściekłości wody”, ponieważ trzecia część skończyła się wielkim cliffhangerem. Dosłownie siedziałam jak na szpilkach! I nie zawiodłam się. Ta książka dosłownie mnie poturbowała, złamała mi serce i miałam ochotę nią rzucać. Pewne rozwiązania fabularne nie były zbytnio logiczne oraz dobre, jednak nie odebrało mi to przyjemności z czytania i z zatracania się w losach bohaterów. Tutaj skupiamy się głownie na Vhalli, sporo poświęcamy żeby zrozumieć jej postępowanie, wgłębić się w jej rozumowanie i relacje. Przeszła ona nie lada metamorfozę na łamach tych tomów. Aldrik dalej jest naszym zepsutym następcą tronu. Dalej się użala. Ale i tak nie da się go nie kochać. Nie da się pominąć tego, jak kocha ludzi, jak powoli chce zrozumieć swoje uczucia i zaakceptować swoją przeszłość jak i przyszłość. Jest również wielu innych wspaniałych bohaterów – Baldair, Fritz, Jax, Daniel, Larel. KOCHAM Ale to, jak się ta część skończyła… CHCĘ FINAŁ I TO NA JUŻ Za książkę chcę bardzo podziękować wydawnictwu @galeriaksiazki . Jestem zaszczycona, móc recenzować tę serię!

No i mamy powrót do królestwa Solaris, które odniosło zwycięstwo w toczącej się wojnie gdzie udział swój miała Vhalla Yarl, Krocząca z Wiatrem. Czy to oznacza jej wolność? Nie do końca. „Wściekłość wody” to jedna z lepszych części, możemy w niej wylać naprawdę morze łez, jest bardzo emocjonalnym tomem tej serii. Bez chusteczek niestety się nie obejdzie jeśli zżyliście się z bohaterami. Jednakże niektóre rzeczy zostają bez zmian, ojciec Aldrika ani o jotę nie zmienił swojego postępowania i jest dalej zadufany w sobie oraz został takim samym tyranem jakim był. Oprócz tej emocjonalnej części, pojawi się również żałoba, która rozerwie serca czytelnikom. Tak jak to było ze mną, serce pękło mi na pół i ciężko jest mi się pozbierać po lekturze. Tym razem fani twórczości Elisy Kova będą rozpaczliwie wyczekiwać kolejnego tomu, z nadzieją o szczęśliwsze wydarzenia. „Wściekłość wody” przeczołgała mnie i przemieliła zostawiając w okropnym stanie i jako czytelnik jest mi smutno z obrotów spraw jakie miały miejsca w tej części. Jestem oczywiście zła na autorkę, że doprowadziła do łez ale i wdzięczna bo bez tej książki nie zrozumiałabym bohaterów tak jak w tej chwili. Pozostając z przytłaczającym uczuciami jakie zostawił po mnie tom czwarty mam dużą nadzieje na lepsze wydarzenia względem bohaterów w kolejnej części, bardziej pozytywne. Jedno mogę rzec. Czytajcie „Przebudzenie powietrza” nie zawiedziecie się. Wasze serca zostaną z tą historią.