Cisza (okładka  twarda, wyd. 05.2022)

Dałabym 4,5 gwiazdki, niestety nie ma takiej opcji. Z początku nie przypadła mi do gustu ale czym głębiej w las (dosłownie), tym bardziej rozumiałam że moje nastawienie jest spowodowane specyficznością twórczości autora. Ostatecznie uważam że jest naprawdę dobrą odskocznią od "typowej" literatury i szczerze polecam

Dobra książka żeby się na moment zatrzymać i pomyśleć. Rozmiar mały ale treść duża

Opowiadania w wykonaniu Marcina Majchrzaka to dziesięć zabaw ludzkim losem. Pojawia się w nich motyw kary, radzenia sobie z traumą czy konsekwencji trudnych wydarzeń. Spotykamy toksyczne rodziny i toksyczne przyjaźnie. Zaufanie bywa zdeptane, a nadziei na odmianę losu nie widać. Bohaterami są kobiety i mężczyźni w różnym wieku oraz w różnej sytuacji materialnej. Ich życiorysy niewiele mają wspólnego, co tworzy barwną mieszankę osobowości. Są znane zagrywki podane w odświeżonej formie (chociażby ekscentryczny naukowiec). Są też pomysły, z którymi nie kojarzę, bym kiedykolwiek wcześniej się spotkała (jak człowiek, który widzi więcej, ale nie może podzielić się z nikim tą wiedzą). Jest ciekawie i wciągająco. Zwykle opowiadania podczytuję przez kilka dni, może nawet tygodni, ale tym razem musiałam zrobić wyjątek, bo prozę Majchrzaka się pochłania. Jedyne dawkowanie wynikało z tego, że od czasu do czasu musiałam oderwać się od lektury, by odhaczyć obowiązki, ale gdy tylko znowu miałam czas — ponownie zbiór łapałam w dłonie. Ciekawe pomysły (których autorowi nie brakuje), dobrze skonstruowani bohaterowie i — co najważniejsze — plastyczny język z naleciałościami mowy potocznej. Brzmi jak zestaw, który może stać się podwalinami sukcesu! Wystarczy dodać do tego jeszcze kreację klimatu, którą się czuje i fragmenty, które zmuszają do przystanięcia i zastanowienia się i oto jest! Zbiór, który można głośno polecać oraz do którego pragnie się wracać! Psst, w środku znajdujemy ilustracje Krzysztofa Wrońskiego, które fantastycznie dopełniają treść. TW: pedofilia, gwałt, przemoc psychiczna oraz fizyczna, samobójstwo, okrucieństwie wobec zwierząt, morderstwo, czyli pełen repretuar horrorów

,,Cisza” Marcin Majchrzak ,,Cisza” to zbiór opowiadań niejednorodnych stylistycznie. Czytelnik zapozna się z treścią, w której dominuje ironia, czarny humor oraz groza. Czy możliwe jest połączyć strach z absurdem? Marcin Majchrzak spieszy z odpowiedzią. Książka objętościowo nie należy do przysłowiowych ,,cegieł” i to właśnie sprawia, że lektura zaskarbia sobie uwagę czytelnika. Krótkie, skondensowane treści, wpływające na wyobraźnie odbiorcy zachęcają do przeczytania kolejnego opowiadania. Czy krótka historia jest w stanie wywołać uczucie grozy? Zdecydowanie tak. Ciekawa jest różnorodność stylistyczna. Jedno opowiadanie wydaje się odrealnione, absurdalne, wręcz karykaturalne a następne wywołuje wręcz zbyt realistyczne obawy. Myślę, że zwłaszcza młodzi dorośli odnajdą cząstkę siebie w ,,Ciszy”. Pojawia się w opowiadaniach wiele odwołań do popkultury oraz poczucia humoru dwudziestolatków (starszych czytelników oczywiście nie wykluczam!) ,,Cisza” sprawdzi się idealnie dla osób, które szukają krótkich, zwięzłych historii. Groza z groteską tworzą mieszankę na długo pozostającą z czytelnikiem.

Antologie opowiadań zazwyczaj mają to do siebie, że bywają nierówne; zróżnicowane pod względem literackim i gatunkowym podobać się będą w odmiennym stopniu, a niekiedy, z zupełnie innym natężeniem emocji towarzyszących danej lekturze. W przypadku ,,Ciszy” – jednej z trzech najnowszych premier wydawnictwa Vesper – mowy być nie może o jakiejkolwiek nierówności. O różnorodności owszem, o nierówności - podkreślę raz jeszcze - w żadnym wypadku nie. Zbiór tekstów Marcina Majchrzaka charakteryzuje się bowiem jakością adekwatną do prezentowanego warsztatu pisarskiego; zawiera w sobie nagromadzenie tak ciekawych rozwiązań fabularnych podanych we wcale nie mniej unikatowej formie, że śmiem twierdzić, iż nikt, kto po niego sięgnie, nie poczuje się ani rozczarowany, ani tym bardziej - zawiedziony. Sama jestem nieco zaskoczona odbiorem ów niepozornego, liczącego ledwie 200 stron, zestawienia; tego jak szybko i jednoznacznie trafiły on w mój gust oraz jak mocno zaspokoił apetyt na grozę. I to grozę, co koniecznie należy uściślić, niebanalną; nietuzinkową, ciekawą, oryginalną, momentami odbiegającą całkowicie od utartych, mono wyświechtanych i wyeksploatowanych schematów. Mimo oczywistego, nienachalnego skojarzenia gatunkowego ,,Ciszy” z weirdem, osobiście posunęłabym się do stwierdzenia dopuszczającego pewien sceptyzm wobec tak jasno skonkretyzowanej przynależności. Oczywiście, antologia posiada kilka opowiadań doskonale wpisujących się w nurt (w paru pobrzmiewają echa twórczości znamienitych autorów), jednak więcej tu mieszanki klasycznej grozy, mrożącego krew w żyłach horroru i typowego weird fiction w wydaniu ‘soft’, niż samego owego. Mnie podobne połączenia w żadnym stopniu nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie – urzekają i hipnotyzują, a sama ,,Cisza” ku mojej uciesze, okazała się być właśnie czymś w rodzaju mieszanki idealnie wyważonej, skondensowanej całości z posępnym ‘wajbem’ i aurą dziwności unoszącej się nad bohaterami prezentowanych historii. Ponadto, mimo mikrej objętości, antologia spełniała absolutnie wszystkie wymogi literackie gwarantujące udaną lekturę. Napisana pięknym językiem, z zachowaniem odpowiedniej konstrukcji, wykorzystaniem interesujących motywów oraz równie błyskotliwą adaptacją fabularną, potrafiła zaspokoić gusta wszystkich ceniących sobie formy krótkie. Czytając te teksty, bez trudu można było dostrzec pewną linearność, kompletność, pełność; nic w opowieściach Pana Majchrzaka nie było przypadkowe i pomimo dopracowania najdrobniejszych szczegółów, wybrzmiewała tu także naturalność oraz niewymuszona swoboda operowania słowem. Roztaczał autor przed swym czytelnikiem wizje unikatowe, dwuznaczne, czarujące mroczną lirycznością, intensywnością i dosadnością; to przygody fantastycznie mroczne, ale jednocześnie oscylujące wokół tematów poważniejszych, więc niejako także – angażujące, skłaniające do refleksji bądź po prostu, zwracające uwagę na doczesność bytu. Przewspaniała, szalenie działająca na wyobraźnię proza!

"Cisza" to zbiór opowiadań mrocznych, zagnieżdżających się w umyśle. Do tego wciągających i zaskakujących. Już jakiś czas nie miałam w ręce tak klimatycznej lektury i nie wiedziałam, że za taką tęskniłam. Książka składa się z dziesięciu opowiadań, z czego pierwsze i ostatnie, "Cisza I" i "Cisza II (Grawitacja słów)" to dwie części tej samej historii. W trakcie czytania każdego opowiadania szukałam w nich wspólnego mianownika, tej tytułowej ciszy w różnych formach. I rzeczywiście, wszędzie się ona pojawia, czasem na pierwszym planie, czasem gdzieś w tle. Jednak dopiero w ostatnim rozdziale pełni ona rolę głównego motywu, celu wręcz i nabiera ogromnego znaczenia. Trudno mi wskazać ulubione opowiadanie, bo byłoby ich kilka. "Cisza I" była świetnym tekstem na start. Wciągnął mnie on, dał poczuć komfort plenerowej imprezki, po czym rozśmieszył, chlasnął prosto w twarz i przekształcił w groteskową makarbę. Po takiej huśtawce wrażeń od razu ruszyłam do kolejnego. Drugie opowiadanie, "Podróż służbowa" było spokojniejsze, tajemnicze. Trzecie - "Miłość płonie" - znów poruszyło mnie głęboko przekształceniem człowieka pod wpływem tragedii w prawdziwego potwora. Kolejne opowiadanie, "Transgresja", było najkrótsze, zajęło ledwie trzy strony, przepełniło je żalem do własnej ufności. "Antropologia stosowana" to kolejny kandydat na pierwsze miejsce wśród ulubieńców. Opowiada o pewnym sparaliżowanym człowieku, który od lat patrzy na tę samą salę szpitalną pod różnymi kątami, zależy na który bok tym razem zostanie przewrócony. Mimo niesprawności ciała, jego umysł pozostaje czujny i zauważa w swym otoczeniu pewne dziwne istoty. Ten tekst przeraził mnie najbardziej, gdy wczułam się w bohatera i jego niemożność spojrzenia przez ramię. "Eksperyment profesora" to opowieść o ambicjach i przykrych konsekwencjach testowania niepewnych wynalazków na sobie. "Ostatni kolejarz" zaskoczył mnie swym zakończeniem, tego się nie spodziewałam. Opowiadanie "118" zachwyciło mnie pomysłem, epicko piękną klamrą kompozycyjną, a do tego w mojej rodzinie mam przypadki lunatykowania, więc wczułam się tym bardziej. Dwa ostatnie, "Strach" i "Cisza II" pozwoliły mi się uspokoić w klimacie grozy, braku kontroli nad sobą i z mroczną siłą przejmującą umysły. Bawiłam się świetnie czytając ten zbiór, o ile można tak powiedzieć, biorąc pod uwagę cały ból, strach, grozę wydarzeń w nim opisanych. Wciągnął mnie w inny świat. Polecam wszystkim miłośnikom gatunku 🙂

"Cisza może być brakiem jakiegokolwiek dźwięku lub też wszystkimi dźwiękami jednocześnie; każdy z tych stanów wypełnia definicje zjawiska, w którym nie docierają do nas żadne konkretne bodźce." "Cisza" to zbiór opowiadań, które na długo pozostaną w czytelniku. Każde kolejne opowiadanie jest bardziej zaskakujące od poprzedniego i gdy myślisz, że właśnie skończyłaś mega opowiadanie, autor daje nam kolejne po którym zbiera się szczękę z podłogi. Mamy tutaj najróżniejsze historie, od spokojnych aż po brutalne. Narracja poprowadzona jest w ciekawie, zatracasz się w niej gubiąc połączenie z rzeczywistością. Książka liczącą niecałe 180 stron, która jak już z nią zasiądziesz nie puści Cię zanim jej nie skończysz. Polecam każdemu gorąco! To prawdziwa przyjemność czytania.

Zacznę od tego, że opowiadania to nie są to moje ulubione książki. Ale "Cisza" mnie zachwyciła. Autor zabiera nas w horrorową i wręcz metafizyczną podróż do wydarzeń owianych ciszą i tajemnicą. Spotykamy grupę znajomych na technologicznym detoksie, przerażonego specjalistę w delegacji czy też psychofana kolei. Czy coś ich łączy? Na pierwszy rzut oka nie. Ale jak już wpadniemy w macki grozy odnajdziemy wspólny mianownik książki. Nie jest to lektura dla każdego. Miejscami wręcz obleśna. Jednak gdy wgryźć się w temat, dostajemy treści zahaczające o filozofię czy wręcz metafizykę.