Obcy 2 (okładka  twarda, wyd. 03.2021)

Rewelacja

Dzieło

Super

Mega

Ok.

=)

Ok

Wiecie jaki mam problem? Nie umiem się wgryźć w ‘saj faj’. Choćbym nie wiem jak chciała, nie potrafię. Nie jarają mnie ,,Gwiezdne wojny’’, wszelkiego rodzaju ‘Avatary’ czy ‘Star Treki’; do Kronik Diuny podchodzę jak do jeża, a ,,Solaris’’ Lema już chyba ostatecznie skazałam na wieczne zapomnienie. Nie interesuję się, nie czytam, nie oglądam. Może trochę ignorancja, a może po prostu strach, że mój umysł nie będzie w stanie ogarnąć tej całej fantastyczno – naukowej otoczki. W przypadku serii książek o ‘Obcym’ miało być podobnie; trzymam się od nich z daleka, obchodzę szerokim łukiem. Tylko jest jedno małe ALE - cykl ma mocno horrorwy wydźwięk, a ja będąc fanem owego… No sami wiecie, musiałam sprawdzić co w kosmosie piszczy.😉 Alan Dean Foster uraczył nas książkową wersją jednego z najsłynniejszych hitów kinowych. Chyba na całym świecie nie ma człowieka, który choć raz nie widziałby dzieła Ridleya Scotta. Trudno się temu dziwić, bo produkcja 20th Century Fox przyciągnęła przed ekrany miliony; nie tylko ze względu na fabułę budzącą prawdziwą grozę, ale przede wszystkim dla akcji osadzonej w kosmicznych przestworzach. W 1979 roku na fali popularności ,,Gwiezdnych Wojen’’ ten projekt filmowy po prostu MUSIAŁ wypalić. No i tak się stało. Cykl o ‘Obcym’ przeniknął do popkultury na stałe. Do dzisiaj nie trzeba przybliżać jego treści, ale mimo to na scenie pojawił się ktoś, kto miał przekształcić scenariusz w literackie dziełko. Alan Dean Foster zabrał się do pracy. Niestety jego wizji ,,Obcego’’ można zarzucić sporo: płaskie postacie, sztuczne dialogi, zbyt oszczędne opisy, styl niewiele odbiegający od pierworysu O’Bannnona; brak klimatu, napięcia, o jakichkolwiek innych emocjach nie wspominając. Nic więc dziwnego, że po kolejną część uniwersum sięgałam z dużą obawą, która nie wiązała się z brakiem zrozumienia dla kreacji przedstawionego świata czy naukowego bełkotu. Akurat tego autorowi udało się uniknąć. I dobrze, bo właśnie ów aspekt przemówił na korzyść, a ,,Obcy: decydujące starcie’’ ostatecznie wylądował w moich rękach. W tym miejscu powinien nastąpić ciąg pochwalnych peanów, ale wiecie co? Nie będę tego robić. Napiszę po prostu, że Foster musiał wziąć sobie do serca zarzuty czytelników, ponieważ nic, co napisałam powyżej nie pojawiło się w tym tomie. Wręcz przeciwnie; odnosi się wrażenie, jakby autorami obu części byli dwaj różni pisarze. W ‘Decydującym starciu’ papierowe postacie zniknęły, a Ellen Ripley wreszcie została potraktowana jak na główną bohaterkę przystało. Z biernego fantoma wypełniającego pustą przestrzeń przeistoczyła się w kobietę z krwi kości; nabrała prawdziwie ludzkich cech, charakteru, a nawet odrobiny oryginalności. Wymazano również w pół urwane kwestie wstawiając na ich miejsce naturalnie brzmiące wypowiedzi. Pojawiły się opisy, które zdecydowanie wzbogaciły warsztat pisarski Fostera; scenariuszowy żargon odszedł w zapomnienie i styl, choć nadal pozostawał lekki, nabrał indywidualności. Podobnie zresztą jak klimat. Było duszno, mrocznie, klaustrofobicznie, a przede wszystkim ekscytująco; to ostatnie w dużej mierze związane jest z mocno sensacyjną akcją. Trzeba jednak zauważyć, że autor dodatkowo podkręcił nastrój powieści, kreśląc w niej niezwykle sugestywny obraz na wpół opuszczonej kolonii LV-426. Zaraz za klimatem przyszły długo wyczekiwane emocje – napięcie, szybsze bicie serca, lekko spocone dłonie – to zaledwie kilka objawów towarzyszących mi podczas lektury. Czy jestem zadowolona? Oczywiście! Wreszcie otrzymałam godną uwagi rozrywkę i świetne dopełnienie filmowej kreacji ,,Obcego’’. A jeśli już mowa o dopełnianiu, to nie sposób pominąć wydania, w które została opakowana ta historia. Największym jego atutem są oczywiście ilustracje autorstwa Macieja Kamudy – tak klimatycznych obrazów, idealnie oddających grozę oraz potworność tajemniczej istoty, nie dane było mi dotąd oglądać. Mistrzostwo świata! Do tego dorzućmy przyciągającą wzrok okładkę, twarda oprawę, wyklejkę, pasującą zakładkę i przepis na MUST HAVE fana filmu mamy gotowy!

Książka, czy film? U mnie pierwszeństwo zawsze ma książka, a przy oglądaniu filmu często okazuje się, że aktorzy wcielający się w bohaterów nie pokrywają się z moimi wyobrażeniami o nich. A co w przypadku gdy najpierw był film, a powieść powstała na podstawie jego scenariusza? Czy podczas lektury macie przed oczami twarze aktorów odgrywających postacie bohaterów, słyszycie rozbrzmiewające w głowie ich głosy? Ja tak miałam podczas lektury zarówno pierwszej części kultowej serii „Obcy”, jak i drugiej „Obcy. Decydujące starcie”. Jednak ta obsada zdecydowanie pogłębiała jeszcze odbiór powieści, jakbym czytała o bliskich znajomych, którym ponownie zagraża niebezpieczeństwo. "Czas mija. Groza nie." Prawie sześćdziesiąt lat mija od tragicznych wydarzeń na transportowcu "Nostromo". Ellen Ripley zostaje uratowana, lecz trudno jej funkcjonować w nowych warunkach. Wszystkie bliskie osoby zabrał czas, nikt nie wierzy w jej wersję wydarzeń, a nawracające koszmary nie pozwalają uwolnić się od przeszłości. Nie pomaga również świadomość, że na planecie, o której wolałaby już nigdy nie słyszeć, ludzie zbudowali kolonię. Gdy jednak kontakt z kolonią zostaje nagle zerwany, Ripley, mimo pierwotnego strachu jaki budzi w niej stwór, leci wraz z ekipą ratunkową. Co zastaną na miejscu? Czy uda im się ujść z życiem? Zwycięży chciwość, czy instynkt samozachowawczy? Jeśli oglądaliście film znacie odpowiedzi na te pytania, jednak nie ma to najmniejszego wpływu na emocje, które budzi książka. Przynajmniej w moim przypadku nie miało. Książka równie mocno mnie wciągnęła, budując to szczególne napięcie związane z wyczekiwaniem na nieuchronne, na atak, na śmierć… Ponownie przepiękne wydanie od Wydawnictwa Vesper , w twardej oprawie z rewelacyjnymi grafikami idealnie współgra z zawartą w niej treścią. Takie perełki każdy miłośnik sci-fi i kultowego Obcego powinien mieć w swojej biblioteczce.

Wyobrażacie sobie, że cyklu o Obcym w popkulturze miałoby nie być wcale? Ja nie jestem jakąś straszną i zagorzałą fanką tych filmów, ale gdy pojawiają się w telewizji, to z przyjemnością od czasu do czasu rzucę okiem dla przypomnienia. Gdy Wydawnictwo Vesper zaczęło pokazywać zapowiedzi, to wiedziałam, że te książki kiedyś staną na półce i że przynajmniej raz przeczytam. Jestem ciekawa, czy Ci co czytali pierwszą część mają podobne wrażenia, jak ja, że porównując pisarsko dwie pierwsze części, to zdaje się, jakby pisały to dwie różne osoby. Pierwsza część była taka trochę "bezpciowa", że użyję potocznego słówka, natomiast druga wywarła na mnie już znacznie lepsze wrażenie. Przede wszystkim książka w końcu klimatem zbliża się do filmu, a Autor postarał się tym razem i atmosfera klaustrofobii była odczuwalna również w trakcie czytania. Przedstawiony obraz praktycznie opustoszałej kolonii LV-426 przyprawia o ciarki, chciałoby się taką zwiedzić, a jednocześnie uciekało od niej gdzie pieprz rośnie. To jeden z nielicznych przypadków, gdy dobrze jest obejrzeć filmy przed czytaniem książek, bo w trakcie czytania obrazy miejsc przywołują się same, co przynajmniej dla mnie, działa na plus. Foster również postaciom nadaje więcej charakteru i w końcu, w stosunku do pierwszej części, wydają się być bardziej prawdziwe, tak, że gdy umierają, to czuje się żal, a Ripley to w końcu też babeczka, którą polubiłam z ekranu. Tym razem moje czytanie było zdecydowanie inne niż przy pierwszej części, akcja bardziej mnie wciągnęła, udzieliły się emocje, a cały cykl dojrzewania Obcych może wywołać ciarki. I cały czas zastanawiam się, jak to się stało, że nastąpiła tak widoczna zmiana? Jakby dwie pierwsze części napisały dwie różne osoby. Zagorzali fani na pewno mają swoje teorie w tym temacie, dogrzebali się może do jakiś wypowiedzi Autora w tym temacie, a może teraz zaczną grzebać? Gdyby ktoś miał jakąś teorię, to ja chętnie poznam zdanie, a tymczasem przyznam się, że po tej części ze zdecydowanie większym zapałem czytałam część trzecią.