Bezwzględny (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

Bardzo dobra pozycja! Wciąga, szokuje, prowokuje, wywala z fotela i wzrusza - jest wszystko co trzeba, żeby chcieć tą książkę przeczytać!

Piękna książka warta polecenia płakałam śmiałam się pełna huśtawka emocji

Polecam, mocna książka.

Super książka polecam

Fantastyczna ❤️❤️❤️

Polecam wciągająca

Polecam

Ok

🖤"Na na­szej dro­dze muszą sta­nąć źli lu­dzie, byśmy roz­po­zna­li tych do­brych". . . Nie od dziś wiadomo, że dwa sprzeczne uczucia, jakimi są nienawiść oraz miłość leżą bardzo blisko siebie. Ludzie, którzy darzyli się dotychczas negatywnymi uczuciami za sprawą jakiegoś szczególnego wydarzenia czy też czynu potrafią z wrogów stać się najbliższymi sobie osobami. Imogen i Kane przekonali się na własnej skórze, że łatwo nienawidzić kogoś, kogo się kochało oraz, iż można zakochać się w osobie, której się nienawidziło. Miłość to trudna droga, często bolesna i wypełniona zaciekłą batalią o wspólne szczęście. Pytanie tylko, czy ta dwójka będzie gotowa zawalczyć o swoją relację? Czy odważą się zerwać z przeszłością, która znacząco oddziałuję na ich teraźniejszość i nie pozwala zrobić im kroku naprzód? Na te oraz inne pytania odpowiedź znajdziecie tylko i wyłącznie zapoznając się z lekturą „Bezwzględnego”! . W dwa tysiące dwudziestym roku, a dokładnie w grudniu wpadła w moje ręce pierwsza wydana w Polsce powieść A.E. Murphy. Doskonale pamiętam, że trwałam w przekonaniu, iż „Jego asystentka” będzie po prostu przyjemnym romansem biurowym, przy którym miło spędzę czas, jednak ku zaskoczeniu lektura tego tytułu przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Pisarka przede wszystkim uwiodła mnie wtedy nieszablonową, dopracowaną i oryginalną fabułą odbiegającą od utartych schematów oraz fantastyczną kreacją postaci, które do tej pory zajmują honorowe miejsce w moim sercu. Gdy tylko dotarła do mnie informacja, że już niedługo premierę będzie miała kolejna książka autorki, niezwykle się z tego faktu ucieszyłam. Czekałam jak na szpilkach, aż dotrze do mnie egzemplarz papierowy, ale przyznaję się Wam: nie wytrzymałam i zabrałam się za nią od razu, gdy pojawiła się na Legimi! Nie muszę chyba mówić, że po fenomenalnej „Jego asystentce” spodziewałam się, że „Bezwzględny” również skradnie moje serce. Liczyłam na pełną emocji, niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju lekturę, ale niestety z każdą kolejną, przeczytaną stroną przekonywałam się, że między mną, a tą historią nie było żadnej chemii. Powieści, w których poruszany jest motyw dręczenia, znęcania się nad słabszymi, co prawda nie należą do grona moich ulubieńców, aczkolwiek serie „Broken love” autorstwa B.B. Reid czy też „Dręczyciela” od Penelope Douglas mimo wszystko darzę ogromną sympatią. Jednak, w moim odczuciu „Bezwzględny” to tekst aż nazbyt chaotyczny, wulgarny oraz ordynarny. Nie potrafiłam się w niego wciągnąć i szczerze mówiąc myślałam, że nie dam rady go dokończyć. Nie mówię, że to była zła książka, ale po prostu nie w moim guście. Zacznę przede wszystkim od kwestii, której nie mogłam tutaj znieść, a mianowicie mnogiej ilości wulgaryzmów. Nie mam na ogół nic przeciwko przekleństwom, ale to co się tu wyrabiało, przeszło ludzkie pojęcie. Jak nie pierdo*ona suka; dwulicowa dzi*ka; to psychopatyczna, stara pi*da czy też pieprz*na suka i tak w kółko. Dla mnie to po prostu było niesmaczne, obrzydliwe, a przede wszystkim całkowicie niepotrzebne. Może ktoś mi powie, co miało na celu dodawanie do każdego monologu i dialogu tych okropnych, obelżywych wyrażeń, gdyż ja naprawdę nie mam zielonego pojęcia. Jeśli chodzi o kreację postaci to zarówno Kane Jessop, jak i Imogen Hardy zachowywali się nieadekwatnie do swojego wieku. Nie polubiłam tej dwójki, a mogę nawet powiedzieć, że już pod koniec miałam ich serdecznie dość. Oboje byli skomplikowanymi, wadliwymi, złożonymi jednostkami, których życie nie oszczędzało. Imogen doskonale pamiętała, jak w wieku ośmiu lat poznała chłopaka z sąsiedztwa, który zrzucił jej brata z roweru, skopał go i ukradł mu jego własność. Kane również wobec niej zachowywał się okrutnie: dokuczał jej, torturował, czepiał się. Innymi słowy - uwziął się na nią. Wszystkie wspomnienia związane z tym „zwykłym, nieznośnym bachorem mającym w sobie diabła” niosły za sobą gorzki posmak. Wiele osób mówiło jej wtedy, że Jessop postępował w taki sposób, dlatego że ją lubił i na pewno było w tym stwierdzeniu ziarnko prawdy. Imogen z czasem zakochała się w swoim oprawcy. Przeżyła z nim wspaniałe momenty, ale też bardzo szybko od niego uciekła. Zniknęła z powierzchni ziemi i wszelki słuch o niej zaginął. Wierzyła, że nigdy więcej nie będzie musiała stawić czoła temu bezwzględnemu człowiekowi, ale niestety po latach zdecydowała się przyjechać do miasteczka i to na pogrzeb swojej wrednej, nawiedzonej, paskudnej babci. Jak się okazało on już na nią czekał… „Kiedyś walczyła o uczucia chłopaka, którego kochała nienawidzić. Teraz po prostu go nienawidzi i wcale nie lubi. Nie ma niczego dobrego w nienawiści, którą czuję do tego mężczyzny. Nie sprawia jej ona przyjemności, bólu ani żadnych innych emocji, nawet gniewu”. Wiele lat temu Imogen zniknęła z Faceless nie zostawiając Kane’owi żadnej wiadomości. Cała opinia na Instagramie: @werka_books

* PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA* . „Walczyłam o chłopaka, którego kochałam nienawidzić... a teraz po prostu nienawidzę i wcale go nie lubię. Nie ma niczego dobrego w nienawiści, którą czuję do tego mężczyzny. Nie sprawia mi przyjemności, bólu ani żadnych innych emocji, nawet gniewu. Niestety, tak jestem zaprogramowana..” „(…) w prawdziwym życiu nie ma epilogów, tylko ból. Tak wiele cierpienia.” . Kane Jessop nie kojarzy się Imogen z czymś przyjemnym. Wręcz przeciwnie. Wspomnienia z nim związane nie należą do tych miłych. Zresztą całe jej życie do takich nie należało, a on jeszcze dokładał jej zmartwień. Jako dorosła kobieta musi wrócić do znienawidzonego miasteczka Faceless w Teksasie. Myślała, że nigdy do tego nie dojdzie i na dodatek nie spotka swojego „oprawcy” z dzieciństwa. Ale on właśnie na nią czeka i chyba jeszcze bardziej jej nienawidzi… . Opis „Bezwzględnego” wydaje się dość niepozorny, okładka niestety nie przypadła mi do gustu, jednak pod tym wszystkim kryje się naprawdę niesamowita historia. Pióro A.E. Murphy pokochałam już przy okazji „Jego asystentki”, która była po prostu świetna, ale to, co wyprawiało się w najnowszej powieści przeszło moje pojęcie. Główna bohaterka to Imogen Hardy, która wraz z bratem bliźniakiem Matthew mieszka w niewielkim miasteczku Faceless. Wychowują ich dziadkowie ze strony matki. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że babcia jest zagorzałą katoliczką, jednak wcale się tak nie zachowuje. Dziewczyna nie ma z nią lekko, bo kobieta traktuje ją po prostu okrutnie i na nic jej nie pozwala. Tytułowy bohater to Kane Jessop, który wraz z ojcem i macochą mieszka w tym samym miasteczku, co Imogen. Jako dziecko był niezłym łobuzem i wiecznie jej dokuczał. Momentami bywał wobec niej wręcz okrutny, ale jak to mówią „kto się czubi, ten się lubi”. Historię tej dwójki poznajemy dwutorowo. Z jednej strony bierzemy udział w wydarzeniach, które miały miejsce, gdy Imogen miała 8 lat i powoli zmierzamy ku jej dorosłości, natomiast z drugiej akcja została poprowadzona, gdy jest już dorosłą 26-letnią kobietą. Rozdziały te przeplatają się między sobą, dzięki czemu Autorka powolutku odkrywa przed czytelnikami wszystkie karty. Narracja jest tutaj pierwszoosobowa, ale w zasadzie jedynie z perspektywy głównej bohaterki. Znajdziemy tu klasyczny przykład relacji hate-love, love-hate. Między Immogen a Kanem od samego początku wszystko było pokręcone. Ich relacje nie należały do normalnych, a tym bardziej lekkich. Ich związek był bardzo burzliwy, a niektóre zachowania wprawiały mnie w osłupienie. Niczego jednak bym w tej książce nie zmieniła. Wszystko jest tak, jak być powinno. Uwielbiam takie szalone historie, bo wzbudzają we mnie mnóstwo skrajnych emocji. Sięgając po tą pozycję nie spodziewałam się, że dostanę taką bombę emocjonalną. Ta książka, po prostu kolokwialnie mówiąc, rozwaliła mnie na łopatki. Autorka wielokrotnie roztrzaskała moje serce na kawałki, po czym bardzo powoli składała je na nowo. Tego, co przeżyła Imogen nie da się ogarnąć. Zostawiło to w niej ślad na stałe, a jednak nie przestała o siebie walczyć. Kibicowałam jej od samego początku, bo zasłużyła na wszystko, co najlepsze. „Bezwzględny” to m.in. opowieść o dziecku, które potrzebowało pomocy i miłości, której od nikogo nie otrzymało; o przemocy w rodzinie; o toksycznej miłości; o walce o siebie i tych, których się kocha; o znieczulicy wśród ludzi, a także o potrzebie bliskości. Jeżeli nadal zastanawiacie się, czy sięgnąć po tą książkę, to absolutnie nie ma nad czym. To pozycja, którą po prostu musicie przeczytać!