Znajdź mnie (okładka  miękka)

Trochę dziwna, ale w sumie ciekawa książka. Polecam

Dobra książka, szybko się czyta.

Ksiazka średnia

Bardzo dobre

👍

Choć dziewczyna Jara, Rosa, umarła pięć lat temu, chłopak wciąż nie może pogodzić się z tym, że jego jedyna miłość odeszła. Gdy oboje studiowali w Cambridge połączyło ich niesamowicie silne uczucie, jednak ich związek został niespodziewanie przerwany przez samobójczą śmierć dziewczyny. Jar nie zdawał sobie sprawy, jak głęboka była depresja Rosy po utracie ojca, jednak wciąż utrzymuje, że odebranie sobie życia nie było w stylu dziewczyny. Choć jej ciała nigdy nie odnaleziono, Jar jest jedyną osobą, która uparcie wierzy, że Rosa żyje. Od śmierci Rosy Jara nawiedzają wyjątkowo żywe halucynacje, podczas których spotyka swoją dziewczynę, a nawet z nią rozmawia. Pojawia się ona w różnych miejscach, w chwili, gdy chłopak najmniej się tego spodziewa. Gdy Jar odnajduje dziennik Rosy, podejmuje jeszcze bardziej rozpaczliwe działania, aby dowiedzieć się wszystkiego na temat okoliczności jej śmierci. Czy istnieje możliwość, że w realistycznych halucynacjach Jara kryje się choć ziarno prawdy? Desperacka wiara w to, że Rosa wciąż żyje, może doprowadzić chłopaka w sam środek gęsto utkanej intrygi, która na zawsze zmieni jego życie. Thrillerów czytałam już w swoim życiu całkiem sporo. Szczególnie tych psychologicznych, które w wyjątkowy sposób skupiają się na psychice bohaterów, ich przeżyciach i uczuciach i doskonale grają na emocjach czytelnika. Spotkałam się też z wieloma psychopatycznymi postaciami, których pokrętny, nieludzki sposób myślenia doprowadził do licznych tragedii, na myśl o których aż mrozi się krew w żyłach. Bohaterów, którzy – lekko mówiąc – mają nierówno pod sufitem, w thrillerach i kryminałach szukać nie trzeba długo, bowiem czają się na każdym rogu. Jednak pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się zapałać do któregoś z nich tak szczerą niechęcią, że nie jestem w stanie wspominać go inaczej niż z odrazą. A jest to tylko jedna z rzeczy, które wyróżniają Znajdź mnie… Skoro zaczęłam mówić o naszym ulubionym Panie Psychopacie, to skończę. Nie wymienię oczywiście jego imienia, gdyż nie chcę pozbawić Was możliwości zapoznawania się z tym nim od samego początku. Otóż generalnie jestem osobą o niezwykle mocnych nerwach i wszelkie sceny brutalności, tortur, czy też takie, które w wielu osobach budzą obrzydzenie, ja znoszę ze stoickim spokojem. Czasem doprawionym nutką zaciekawienia. Tym razem jednak działania jednego z bohaterów Znajdź mnie sprawiły, że aż się we mnie burzyło. Niepojętym jest dla mnie, jak można być tak wyzutym z jakiejkolwiek moralności człowiekiem! Żałuję, że nie mogę zdradzić Wam wiele, ale wiedzcie tylko, że raczej nie jest to książka dla osób wyjątkowo wrażliwych. Szczególnie druga jej część mocno uderza w ludzką etykę. Jak dla mnie, jest to oczywiście ogromny plus tej powieści. Wszystko, co jest w stanie mnie poruszyć i wywołać burzę emocji, jest mile widziane. Zdaję sobie jednak sprawę, że dla wielu może to być po prostu zbyt wiele do zniesienia. W książce J.S. Monroe odnalazłam wiele elementów moich ulubionych thrillerów – między innymi wspaniałej Lokatorki J.P. Delaney oraz Dziewczyny z pociągu Pauli Hawkins. Błagam, że uprzedzajcie się w tym momencie – wiem, że druga z książek ma ogromne grono przeciwników, jednak Znajdź mnie nie jest do niej podobna. Ja odkryłam w niej podobną atmosferę pełną niepokojącego napięcia, które rośnie z każdą kolejną stroną. Ogromnie podobał mi się też sposób, w jaki autor przenosi uczucia bohaterów na karty powieści tak, że stają się łatwo wyczuwalne. Przykładowo, od fragmentów dziennika Rosy aż biło przygnębienie i depresja, za to rozdziały z perspektywy Jara były pełne żalu, złości i nadziei. Również pióro autora zasługuje na pochwałę – mam wrażenie, że ma ono właściwości uzależniające. Książkę czyta się w mgnieniu oka, pochłaniając kolejne strony, a styl autora jest niezwykle chwytliwy i zgrabny. Sama fabuła powieści jest szalenie ciekawa. Zmusza ona do zastanowienia, co zrobilibyśmy będąc na miejscu Jara – czy wytrwale odrzucalibyśmy od siebie myśl o faktycznej śmierci Rosy? Czy raczej pogodzilibyśmy się z utratą i skierowali się na terapię, chcąc zapobiec dalszym halucynacjom? Choć sprawa samobójstwa dziewczyny może pozornie wydawać się prosta - możliwe nawet, że w tym momencie w Waszych głowach doszliście już do jakiejś teorii na temat tego, co mogło stać się z Rosą - przysięgam, że prawda jest tak daleka od Waszych wyobrażeń, jak to możliwe. Autor stworzył zagadkę składającą się z tak wielu warstw, że aż się w głowie nie mieści. Kiedy raz za razem poznawałam kolejne części układanki i myślałam, że to już koniec niespodzianek, przynajmniej na następne kilkanaście stron, przede mną pojawiały się kolejne tajemnicze fakty, których nijak nie mogłam poskładać w całość. J.S. Monroe operuje elementem zaskoczenia sprawnie niczym magik swoją różdżką, mącąc w głowie czytelnikowi i zaskakując wielokrotnie. Ciąg dalszy: booksofsouls.blogspot.com

Gdy tylko przeczytałam opis powieści, wiedziałam, że to pozycja idealna dla mnie. Zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona jeszcze przed lekturą, gdyż wydawnictwo postanowiło wytworzyć niezwykły, niepokojący klimat, zanim książka zagościła na mojej półce. Po takim wstępie byłam przekonana, iż nie będzie to zwyczajna historia, o której szybko się zapomina. Nie zawiodłam się ani trochę! "Znajdź mnie" to pełnokrwisty thriller psychologiczny, który porywa już od pierwszych stron i wprowadza w głowie mętlik, jaki utrzymuje się niemal do samego końca. Niełatwo pogodzić się z utratą ukochanej osoby, każdy przeżywa żałobę na swój własny, indywidualny sposób, dlatego nie potrafimy określić, czy przekonanie Jara, iż Rosa żyje, jest tylko mechanizmem obronnym, urojeniem, czy rzeczywiście są jakieś szanse na to, że kobieta wcale nie popełniła samobójstwa. Z czasem paranoja bohatera całkowicie udziela się czytelnikowi, zaczyna on podejrzewać dosłownie wszystkich. Każdą sytuację postrzegałam dwuznacznie, szukałam ukrytych warstw i starałam się dopasować je do całości. Pomału w głowie tworzyłam własną, najprawdopodobniejszą historię, brakowało mi jednak winnego, którego starałam się usilnie odnaleźć. Doskonałym zabiegiem, genialnie potęgującym napięcie, jest manewr z pamiętnikiem dziewczyny. Pliki jednak były świetnie zakodowane, odblokowanie nie było łatwym zadaniem, efektem ubocznym jest pomieszanie dat. Poznajemy zdarzenia nie po kolei, co jeszcze intensywniej wywołuje mętlik w głowie i nadmiar pomysłów, na wyjaśnienie tej tajemniczej historii. Usilnie staramy się połączyć wszystko w logiczną całość, jednak kolejne ujawnione elementy układanki burzą całkowicie nasze dotychczasowe wyobrażenie o sytuacji. Z czasem po prostu pożeramy kolejne strony bez opamiętania, bo uświadamiamy sobie, iż nawet nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co takiego wydarzy się za chwilę. Najmocniejszą zaletą tej powieści są perfekcyjnie nakreślone portrety bohaterów. Wiele thrillerów psychologicznych zawiodło mnie pod tym względem, W "Znajdź mnie" dostałam wszystko, czego oczekuję od pozycji tego gatunku. Postacie poznajemy z dwóch perspektyw. Po pierwsze widzimy je tak, jak postrzegają ich inni, zgłębiamy pozory, jakie stwarzają, nawet wobec najbliższych. Dzięki pamiętnikom odkrywamy także ich prawdziwą osobowość, emocje i poglądy, skrywane przed całym światem, sekrety, których starannie strzegą. Bardzo realnie naszkicowano także obraz osoby chorej na depresję. Największe brawa jednak należą się samemu oprawcy, który początkowo wydaje się na tyle niepozorny, że nikt go nie podejrzewa. Czyny jakich się dopuścił, przerażają i szokują, nie sposób przypisać mu tego zła. Szczerze, to chyba jedyna osoba, którą całkowicie wykluczyłam z własnej listy podejrzanych, tym bardziej byłam oszołomiona. Język autora jest lekki, przystępny, nad wyraz przyjemny. W mistrzowski, sugestywny sposób nakreślił emocje, które intensywnie targają czytelnikiem i nie pozwalają mu zebrać myśli, wyłączają logiczne myślenie. Przeżywałam tragedie bohaterów i pragnęłam za wszelką cenę rozwiązać zagadkę, nie byłam w stanie myśleć o niczym innym, nim nie dowiedziałam się, co tak naprawdę stało się z ukochaną Jara. "Kiedy ktoś ratuje drugą osobę od pewnej śmierci, czy jej dusza należy wtedy do niego?" J.S. Monroe perfekcyjnie zwodzi czytelnika, manipuluje nim, naprowadza na fałszywe tropy, dosłownie bawi się w kotka i myszkę. Zachłannie łapiemy kolejne rozwiązania, które nam podrzuca i szczerze wierzymy, że wreszcie udało nam się odkryć sekret, by po chwili zrozumieć, iż nasze rozumowanie jest błędne. Wielokrotnie zostałam wyprowadzona w pole, co zdarza się naprawdę rzadko. Świadczy to tylko o nieobliczalności fabuły i znakomitych zdolnościach pisarza. Bycie tak mocno zwodzonym w trakcie emocjonującej lektury to czysta, nieopisana przyjemność dla wszystkich fanów thrillerów. "Znajdź mnie" to wciągający, nieprzewidywalny, pełen zwrotów akcji, mocny thriller psychologiczny, który zachwyci najbardziej wymagających czytelników. Niepokojący klimat, utrzymujący się od pierwszych stron do samego końca, mroczne sekrety, genialna intryga, doskonale nakreślone portrety bohaterów, a wszystko dopieszczone ciekawymi zagadnieniami z psychologii oraz zjawiskiem nadawania nowych tożsamości. Stopniowe odkrywanie poszczególnych elementów i perfekcyjne zwodzenie czytelnika czyni z historii fascynującą, mroczną, pełną niespotykanych wrażeń przygodę, o której długo nie da się zapomnieć. Jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą i polecam ją Wam z całego serca! Wierzę, że będziecie zachwyceni równie mocno, jak ja! Mam również ogromną nadzieję, że powieść niedługo doczeka się swojej ekranizacji!

Na thriller „Znajdź mnie” zwróciłam uwagę kilka dni przed jego premierą, gdy w sieci trafiłam na jego zapowiedź. Charakterystyczna błękitna okładka szybko zapadła mi w pamięć i choć opis w pierwszej chwili nieszczególnie mnie przekonał, to uznałam, że warto tę książkę dopisać do listy „Chcę przeczytać”. Gdy jeszcze tego samego dnia zaproponowano mi egzemplarz do recenzji, postanowiłam skorzystać i powiem Wam, że wcale nie żałuję, bo J.S. Monroe stworzył thriller, który bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Czym? Zaraz się przekonacie. Rosa Sandhoe przed pięcioma laty nieoczekiwanie postanowiła pożegnać się z życiem. Nie ma dnia, żeby Jar Costello, jej chłopak, o niej nie myślał. Czas podobno leczy rany, ale Jar, mimo upływu lat wciąż nie pogodził się ze śmiercią ukochanej. Nadal obsesyjnie podejrzewa, że Rosa żyje. Nieustannie dręczące go wizje dziewczyny, które terapeuta Jara uważa za halucynacje żałobne, tylko tę podejrzliwość potęgują. Gdy pewnego dnia na schodach w londyńskim metrze Jar po raz kolejny widzi Rosę, znów całą i zdrową, postanawia zacząć działać. Wierzy, że uda mu się dotrzeć do prawdy i, co najważniejsze, odzyskać ukochaną. Zaniepokojeni stanem jego umysłu przyjaciele próbują Jarowi pomóc, ale on nie potrzebuje pomocy, on potrzebuje pewności. Nieoczekiwanie w ręce Jara trafia dziennik Rosy, ujawniający tajemnice, które na zawsze odmienią jego życie. Dzięki zapiskom ukochanej nieustępliwy chłopak odkryje mroczny półświatek, gdzie nic nie jest tym, czym się wydaje, i nikomu – absolutnie nikomu – nie można ufać. Czy Rosa żyje, czy może jest tylko wytworem zrozpaczonego umysłu, który wciąż nie pogodził się z jej stratą? Czy Jar odkryje prawdę? „Znajdź mnie” to powieść, która z racji rozwiązań fabularnych i uknutej intrygi wykracza nieco ponad to, co zwykliśmy rozumieć jako thriller psychologiczny. Wyraźnie widać, że J.S. Monroe, autor wielu thrillerów szpiegowskich, publikowanych pod jego prawdziwym nazwiskiem Jon Stock, nie chce albo nie potrafi odejść od tego, co wyjątkowo mu bliskie. Jego nowa powieść ma więc w sobie pierwiastki i klasycznego thrillera psychologicznego, i powieści szpiegowskiej. Stąd właśnie wątek służb wywiadowych i tajnego programu, w ramach którego do pracy w wywiadzie werbowano najzdolniejszych studentów Cambridge i Oksfordu. Ta powieść to prawdziwa jazda bez trzymanki, dużo się dzieje, ale czytelnik nie zawsze potrafi oddzielić fikcję od rzeczywistości. Sposób poprowadzenia narracji, a co za tym idzie również fabuły, wprowadza mętlik w głowie czytelnika, który nie może być w stu procentach pewien, czy opisywane zdarzenia dzieją się naprawdę, są efektem obłędu zrozpaczonego po stracie ukochanej głównego bohatera czy może stworzoną przez niego na potrzeby nowej książki opowieścią, w końcu Jar to początkujący pisarz. Ta niejednoznaczność, mieszanie prawdy z fikcją czasem mnie w książkach irytuje, tu jednak byłam szczerze zaintrygowana dalszym rozwojem wypadków. Interesującym pomysłem jest również konstrukcja powieści – brytyjski autor wprowadza dwa typy narracji: narratora trzecioosobowego relacjonującego poszukiwania Jara oraz narratora pierwszoosobowego, którym jest prowadząca dziennik Rosa. Zapiski pochodzące z dziennika dziewczyny na początku kłują w oczy brakiem chronologii, co przyznam, mocno mnie denerwowało. Szybko jednak okazuje się, że to zabieg zamierzony, a obie opowieści – ta Rosy i ta, która przybliża nam Jara – doskonale się uzupełniają. Thriller J.S. Monroe’a to kolejna powieść z niespiesznie rozkręcającą się akcją. Pamiętacie pewnie, że nie należę do miłośników książek, których mozolne tempo zmusza do czekania, aż wreszcie się coś wydarzy. Czasem brakuje mi po prostu cierpliwości. Wolałabym od razu wpaść w wir wydarzeń. Tu jednak to oczekiwanie wiąże się z narastającym napięciem i wrażeniem, że coś się wydarzy, coś naprawdę wielkiego. Ale czy rzeczywiście jest na co czekać? Czy „Znajdź mnie” to książka, po którą warto sięgnąć? Moim zdaniem zdecydowanie tak! Spędziłam z nią kilka przyjemnych wieczorów, polubiłam Jara, któremu szczerze kibicowałam, by wreszcie uporał się z przeszłością, zamknął ten rozdział raz na zawsze i z niecierpliwością oczekiwałam rozwiązania. Fakt, było nieco nieprawdopodobne, ale mimo wszystko to godny polecenia thriller, w którym nic nie jest tym, na co wygląda. Warto!

Wyuczona bezradność – coś, co miało leczyć ludzi z depresji posłużyło do tortur. Czy wiecie, ze jest taki stan, w którym człowiek lub zwierzę przyzwyczaja się do bólu i nie będzie rpzed nim uciekał choć będzie miał taka możliwość. „Seligman i Maier (1967 r.) umieszczali psy w klatce tak, by nie mogły one uniknąć porażenia prądem elektrycznym. Po pewnym czasie i kilkunastu nieskutecznych próbach uniknięcia bólu psy kładły się na podłodze i biernie znosiły cierpienie. W warunkach pierwotnych (całkowity brak kontroli) wszystkie zwierzęta umierały z powodu apatii, odmawiania przyjęcia pokarmu. W innej grupie badawczej wykazano, że zwierzęta nie podejmują prób odzyskania kontroli nawet wtedy, gdy przeniesiono je do klatki, z której mogły łatwo uciec, przeskakując barierkę. Nawet jeśli smutnego, depresyjnego psa siłą przeciągnięto przez przeszkodę w celu pokazania, że druga część jest bezpieczna, psy nie powtarzały tego zachowania samodzielnie” – źródło Wikipedia Książka zaczyna się dość spokojnie. List pożegnalny od dziewczyny i ciała, którego nigdy nie odnaleziono „Jar, strasznie mi przykro. Dziękuje Ci za szczęście, które ostatnio wniosłeś w moje życie, i a miłość, która nas połączyła. Mam nadzieję, że odnajdziesz spokój, którego ja nie mogłam zaznać na tym świecie. Ostatecznie śmierć taty okazała się dla mnie nie do zniesienia, ale wiedząc, co mnie czeka, już teraz czuje mu się bliższa. Żałuję tylko, że musze ciebie zostawić tu Ciebie, Miśku – jesteś pierwszą i ostatnią miłością mojego życia.” . Ciała dziewczyny nigdy nie odnaleziono i chłopak nigdy nie uwierzył w jej śmierć. Pewnego dnia wydaje się, ze ją widzi w galerii handlowej. Nikt nie chce mu uwierzyć i każdy bierze go za wariata. Pewnego dnia dostaje zaszyfrowany dysk ze wspomnieniami Rose „dziennik Rosy” „przez chwilę Jar ma wrażenie, jakby ściskał pod stołem rękę swojej ukochanej, a nie plastikową reklamówkę.” Od tej chwili chłopaka prześladują halucynacje. Co chwila wydaje mu się, że ktoś go śledzi. Policja chce mu zabrać dysk podejrzewając Jara o pomoc w rozpowszechnianiu dziecięcej pornografii. Tajne służby specjalne, które rekrutują młodych zdolnych ludzi i traktują ich jak armatnie mięso. Książka to przeplatane historie wspomnień Rosy w postaci dziennika i tego, co Jar przeżywa 5 lat po stracie ukochanej. Pierwsza połowa książki dość spokojna dobrze napisany dramat z elementami romansu. Druga połowa to ściganie się z czasem. Książka jest dla ludzi o mocnych nerwach. Niektóre końcowe opisy mogą spowodować ból w sercu. W książce wspomniane są beagle, tety na zwierzętach. Ja jakiś czas temu straciłam 2 beagle (rak je zabrał), wiec dwa razy bardziej cierpiała podczas czytania. Jestem też psim behawiorysta wiec doskonale wiem, co oznacza wyuczona bezradność i jak kiedyś to stosowana do torturowania psów i ludzi. Czytając książkę chciałam zaraz przeczytać, że to naprawdę się nie wydarzyło, że to wszystko to wymysł autora. „dla tych, co interesują się wyuczoną bezradnością... Wyobrażasz sobie, jakie to musiało być wspaniałe uczucie? Ten pierwszy raz, kiedy psy po prostu stały w miejscu, chodź prąd raził je w łapy? Miały możliwość ucieczki przed bólem, ale z niej nie skorzystały.” Tortury, które kiedyś wykonywano w Guantanamo (odsyłam do gogle, jeśli ktoś nie wiem) posłużyły za tło tej wspaniałej historii, – choć bardzo brutalnej. Miłośnicy psiaków – mogą cierpieć i płakać zbliżając się do zakończenia tej książki. „suka zwisa z sufitu laboratorium, unieruchomiona w hamaku z nagumowanego płótna, zgodnie z wytycznymi Seligmana z 1976 roku. Kończyny zwisają jej w dół przez otwory w uprzęży.” Co ma wspólnego zniknięcie dziewczyny z naborem do tajnych służb. Czy była ona zamieszana w znęcanie się nad zwierzętami. Czy Jar faktycznie nie ma nic wspólnego z pornografią dziecięcą. Kto jest, kim i kto i czy w ogóle znajdzie dziewczynę. Dlaczego ucieka. Dawno nie czytałam tak dobrego thrillera. Mroczny pełen zwrotów akcji, mrocznych opisów i niespodziewanego zakończenia. Oczywiście historia jest zmyślona, ale wiele z tych rzeczy działo się kiedyś naprawdę. Szczególnie polecana w obronie praw zwierząt, żeby więcej takich błędów nie popełniać.

Wszyscy myślą, że Jar zwariował, albo jest nadal w tak głębokiej depresji, że ma halucynacje. Choć minęło 5 lat od śmierci Rosy, chłopak nadal nie może pogodzić się z jej odejściem. Ten młody człowiek, który był obiecującym pisarzem pracuje teraz dla jakiegoś portalu plotkarskiego, gdzie całkowicie się wypalił, pije alkohol i nie ma w ogóle chęci do życia. Już od pierwszych stron jest mi go szkoda i zarazem jestem nim niesamowicie zauroczona. W szczególności gdy poznajemy fragmenty z przeszłości, opowiadające o tym jak ta dwójka się w ogóle poznała. Jar jest pewny, że nie ma halucynacji, a już na pewno nie miał halucynacji wtedy w metrze... Widział Rosę i jest tego święcie przekonany. Potwierdza to tylko jego przypuszczenia - Rosa nie popełniła tamtego dnia samobójstwa. Po tym wydarzeniu zaczyna się właściwie cała akcja książki, która przeplatana jest retrospekcjami, wpisami z pamiętnika bohaterki, która tak rozpaczliwie woła w tytule książki by ją odnaleźć. W ten sposób dostajemy od autora narracje pierwszo- i trzecioosobową, ale całość jest skonstruowana tak, że się nie gubimy (taki zabieg w książkach często mnie męczy, jednak tutaj było na odwrót). Lubiłam zarówno fragmenty dotyczące teraźniejszości, opisujące zmagania Jara i jego kumpla, oraz te dotyczące wspomnień Rosy. Nie spodobały mi się jednak opisy na temat eksperymentów na zwierzętach - mogę czytać o drastycznych scenach z udziałem ludzi, nawet jeżeli wygina mi wnętrzności, ale o zwierzętach nie dam rady. Troszkę je omijałam wzrokiem. Ale nie chciałabym Wam zdradzić zbyt wiele... Nie bójcie się, nie sprawiło to, że odrzuciłam książkę na bok i naznaczyłam ją krzyżykiem... tak właściwie to... no nie wiem co Wam powiedzieć, żeby nic nie zdradzić. Bo tak właściwie nic w tej książce nie jest takie jak się wydaje i z pozoru "spokojny" thriller, okazuje się opowieścią o naprawdę psychopatycznym ludzkim umyśle. No właśnie. Totalny mindfuck (wybaczcie, to moje ulubione określenie na powieści, które mi robią taką sieczkę z mózgu). Powieść podzielona jest na dwie części, w tej drugiej poznajemy zupełnie nową osobę i całość zmienia się o 180 stopni, wszystko co i tak wydawało nam się pokręcone i nierealne, staje się... pokręcone jeszcze bardziej, ale nagle mające jakiś dziwny sens. Jeśli chodzi o takie finalne rozwiązanie zagadki... domyślałam się kto stoi za wszystkim i miałam racje, ALE nie spodziewałam się tylu nowych faktów, tylko zawirowań i tylu niewiadomych po drodze. Wielkie brawa dla autora, który wplótł w swą powieść sporo elementów sensacyjnych i politycznych, co sprawiło że zapominałam momentami, iż czytam thriller psychologiczny. To tak jakbym czytała dwie powieści zamiast jednej. To było świetne uczucie. Poplątanie z pomieszaniem i do tego wyścig z czasem... co jeżeli Jar znajdzie Rosę, ale będzie za późno? Czy to nadal ta sama osoba? A może Rosa rzeczywiście skoczyła wtedy do morza, a Jara ktoś zwodzi? Temu napięciu i atmosferze tajemniczości towarzyszyły też wspaniałe opisy uczuć, jakimi pałali do siebie bohaterowie, pojawiło się też poczucie humoru. Zabrakło mi za to więcej opisów Cambridge, choć potrafiłam umiejscowić sobie kilka wspomnianych przez Rosę i Jara miejsc. Jednak musiałam się z tym faktem pogodzić. To nie przewodnik turystyczny, a powieść na naprawdę wysokim poziomie - idealny materiał na film albo serial krótkometrażowy. Jeżeli się zastanawiacie albo wahacie - szybko lećcie po książkę do księgarni, bo naprawdę warto.